sábado, noviembre 17, 2007

Alén do blogomillo hai moita vida...

Véñense de coñecer os premios BOBs aos mellores blós. Fun visitar algúns dos premiados e outros candidatos que tamén o merecerían e pareceume boa idea deixar aquí unha lembranza deste percorrido por se vos apetece saír un pouco do blogomillos....

No bló de Tas atopei esta deliciosa imaxe que nos fala do paso do tempo....


O bló de Cédric Kalonji, un periodista do Congo, é unha fiestra que vos recomendo moi intensamente para coñecer esoutras realidades que agochasn os medios, por favor non deixedes de visitalo, paga moito a pena. Vos deixo un post completo deste bló co seu texto.
Les opérateurs de téléphonie mobile donnent maintenant la possibilité de faire créditer son téléphone portable par un riche tonton vivant en Europe. Peut-on encore se poser la question de savoir pourquoi bon nombre de jeunes africains caressent le rêve de partir en occident au vu d’un panneau publicitaire comme celui-ci ? Pourquoi attendre que riche tonton crédite son mobile quand on peut soi-même voyager, devenir riche et créditer à son tour les téléphones des cousins et neveux restés au pays ? Les tontons vivant en Europe sont-ils tous riches ? Majorité de ceux qui ne sont jamais sortis de leur bled africain le croient et pas la peine d’essayer de leur faire avaler qu’il y en a qui ne sont pas du tout riche et qu’il leur arrive même de vivre de graves galères. Il faut quand même admettre que la vie de jeune africain n’est pas toujours simple. Entre les guerres et les dictateurs, difficile de sortir la tête de l’eau. Quand on habite un pauvre quartier populaire et qu’on voit que tous les « blancs » occupent les villas des quartiers huppés et traînent dans la ville à bord de leurs 4x4 climatisés, quand on travaille dans le même bureau qu’un jeune « blanc » du même âge avec les mêmes compétences et que son salaire est dix fois supérieur, il y a de quoi se poser des questions. Les tontons ne disent pas toujours la vérité sur leurs conditions de vie en occident. Ils travaillent comme des malades pendant des années et le jour où ils reviennent au pays, ils crânent et brûlent toutes leurs économies pour prouver qu’ils ont réussis, de quoi faire rêver...

Esta preciosa muller, galega para o noso orgullo, e que xa coñecedes abondo, é María Amelia, que co seu bló, a mis95, ven de gañar o premio ao mellor bló en español. Un delicioso espazo que nos lembra que deberiamos recuperar a admiración polos maiores.

7 comentarios:

Anónimo dijo...

Aínda que non mo crea, eu apenas visito blogs, e internacionais menos. Conste que non teño nada en contra.

Ana Bande dijo...

Si que llo creo, porque vexo que pasa a maior parte do seu tempo tecendo e destecendo debates na tertulia auriense, por iso me é especialmente grato que se perda de cando en vez por estes lares a descansar e dixerir as abondosas tapas que lle serven na solaina.

Anónimo dijo...

Pois tampouco. A maior parte do meu tempo pásoo noutros lugares menos internáuticos. O que pasa é que luzo moito e por iso se me ve tanto (é broma, eh, que non son tan crído, o que pasa é que non me puiden resistir a dicilo porque mo puxo a güevo).

Nuca dijo...

Fantástica descuberta o blog do congolés!!!

Anónimo dijo...

Eu tamén son dos que visitan contadas blos, e imos a menos. Sei que perdo cousas interesantes, pero, joder, é que leva un montón de tempo!

Ana Bande dijo...

Si jaiguai, pero cando coñecez a Mazen Kerbaj, a un periodista coma ou a periodista do Congo, que nos conta de primeira man as cousas que realmente ocorren no seu país, cando coñeces a un apicultor, a un occam mou mesmo a un mestre dylanita, por non falar dos blogueiros de O Vinte, xa pagou a pena...¡apertas!

torredebabel dijo...

paseo moito co teu blog, ana. aprendo moito. desfruto moito. Apertas moitas, tamen ;-)