Derradeiro pesadelo...

[Louise Bourgeois]













O demiurgo non ten presa, o tempo tamén desapareceu misteriosamente.
Vin aos constructores engulidos por entolecidas forzas longo tempo desprezadas.
Académicos envelenados cos sintagmas violados polos reis.
Centos de mozos que acadaron definitivamente a virtualidade.
Nais que se fundían coa viscosidade que se derramaba dos vasos de cristal.
Só quedamos un vello cego que vive nun labirinto máis eu, que quedei entre as follas dun libro sobre o xenocidio escoitando o terrible encargo dunha nai que marchaba cara o forno.
O mostro trata de amañar o seu trebello pero ten arruinada a memoria, ás veces pareceme que chora. Non ten sete días nin mundos que poboar, só lle quedan un par de sons que non é quen de identificar, un obxecto luminoso polo que devece o cego e uns centos de bits.