Cincocentos anos....¡cantas historias!

Esta vella amiga de máis de cincocentos anos, si, ¡500 anos! consérvase nun maxestoso bosque de faias agochado entre as misteriosas e feridas montañas leonesas. Non puiden resistir a tentación de darlle unha forte aperta e acariñar a as súas lenes engurras de pel de dinosaurio. Devecía por sentar ao seu carón agardando á noite para escoitar os milleiros de historias que leva escritas nas fendeduras do seu tronco. De cando era pequena e os aldeáns falaban dun tal Cristóbal Colón que seica chegara a outro mundo, de cando xa ben moza escoitou dende a profundidade do val o rebumbio dos foguetes pola retirada do francés, e a todos os que non tragaron con letanías e chamamentos para matar e maldicir. Cantos Tristáns e Isoldas non verían estes ollos de madeira nobre e calada. E cantas mortes miraría tamén. As derradeiras, os escravos da mina do Pozón aos que deixaba recostarse no seu ventre cando aínda sen sol, marchaban cos seus pulmóns rebentados, máis cansos aínda que á volta, cando semellaban fantasmas, aquela negrísima procesión de homes sacrificados ao monstro do patrón, do moloch que ameazaba con descartalos cada día da morte gloriosa. Algún sobreviviu para contárnolo, outro milagro, porque en contra de tódalas estatísticas e realidades, este home que nos narrou as penalidades daquela non-vida, ten agora setenta e cinco anos. Nunha truculenta partida contra a morte, a silicose vai perdendo por moitos anos. Ogallá siga aí sentado ao fresco por moito tempo máis, ao pe das escombreiras ás que sinala co seu caxato coma ríndose delas, pero non.

Barry Guy, la locura del contrabajista.

A actuación de Barry Guy deixounos a todos profundamente afectados. O virtuosismo deste compositor e intérprete acadou cotas máis alá do comprensible. A velocidade na execución das pezas imprimía ás mans e aos múltiples obxectos percutores do músico ese efecto que tanto gostaba aos futuristas do movemento infinito. Barry acariña, corta, bate, escoita, freta, rompe, baila, aperta o seu contrabaixo ata o paroxismo quitándolle sons e notas inauditas. Pechamos os ollos e semella que escoitamos a toda unha orquestra mais só hai un home de negro e un precioso contrabaixo mollados pola suor dun acto musical e de amor inmenso. Grazas, Hipólito, por lembranos este concerto.

ELAS poden....tamén no waterpolo...

Para proseguir a reflexión do anterior post, e outro máis vellos, e tamén, para que a desconsolo dos últimos asasinatos deste terrorismo de non sei qué xenero non nos asolague nun mar de bágoas, propóñovos unha celebración feminina. Onte, nun deses agochados canais de televisión que R activa de cando en vez, puiden ver, de casualidade casualísima unha extraordinaria semifinal España-Hungría que me alegrou moito a tarde. Malia tódolos peros do mundo, comezando polo comentarista que pasou grande parte do partido infravalorando o esforzo destas sereas con frases tan acaídas como "menuda caraja (xúroo, dixo caraja, debeu querer dicir pájara, non sei) ten hoxe a estrela do noso equipo", ou...."sen dúbida este e o peor partido da nosa selección....", etc. E velaí que as sereas roxoamarelas coma se os protectores de oídos se transformaran nun potente altofalante que lles fixese chegar tan insultantes verbas do periodista, saen con toda a súa forza para darlle a volta ao marcador e facerse co trunfo. Exemplos coma este, nada sutís, de desprezo polo feminino son os que contribúen á marxinación e desprezo da muller que tan ben senta ao inmenso campo do agreste e montaraz monocultivo do machismo extensivo. Non hai máis que poñer a orella. Esoutro día, na final masculina de tenis que gañou Nadal, tódolos telexornalistas cantaban a mesma canción: "había corenta anos o menos que España non gañaba en Winbledon....esto, bueno, agás Conchita Martínez, (engadían en voz baixa, deixando claramente en evidencia un chivatazo polo pinganillo). Ata a mesma Conchita Martínez semellaba que pedía perdón por estar aí, nunha historia de gañadores con O ou con E, pero case nunca con A. Con A de Asco por ter que presenzar todo esto, joder, ¿que lles pasa a tantos homes?...
VERSIÓN EN CASTELÁN: Para seguir con la reflexión propuesta en el anterior post, y otros más antiguos, y para que el desconsuelo de los últimos asesinatos de este terrorismo de no sé qué género no nos ahogue en un mar de lágrimas, os propongo una celebración femenina. Ayer, en uno de esos escondidos canales de televisión que R activa de vez en cuando, pude ver, de casualidad casualísima una extraordinaria final España-Hungría que me alegró mucho la tarde. A pesar de todos los PEROS del mundo, comenzando por el comentarista que pasó gran parte del partido infravalorando el esfuerzo de estas sirenas con frases tan apropiadas como "menuda caraja (lo juro, dijo caraja, quizás quiso decir pájara, no sé) tiene hoy la estrella de nuestro equipo, o "... sin duda, este es el peor partido de nuestra selección....", etc. Y hete aquí que las sirenas rojiamarillas como si los protectores de oídos se transformaran en potentes altavoces que les hiciese llegar tan insultantes palabras del periodista, salen con toda su fuerza para dar la vuelta al marcador y hacerse con el triunfo. Ejemplos como este, nada sutiles, de desprecio por lo femenino son los que contribuye a la marginación y desprecio de la muje que tan bien senta al inmenso campo del agreste y montaraz monocultivo del machismo extensivo. No hay más que poner la oreja. El otro día, en la final masculina de tenis que ganó Nadal, todos los periodistas cantaban la misma canción: "hacía cuarente años al menos que España no ganaba en Winbledon....esto, bueno, sin contar a Conchita Martínez, (añadían en voz baja, dejando claramente en evidencia un chivatazo por el pinganillo). Hasta la misma Conchita Martínez parecía pedir disculpas por estar ahí, en una historia de ganadores con O o con E, pero casi nunca con A. Con A de ASCO por tener que presenciar todo esto, joder, ¿que les pasa a tantos homes?...

Unos cuantos piquetitos....

Seguro que sabedes de sobra a quen pertenze esta obra ¿non si?

Os telexornais, a prensa escrita, milleiros de publicacións monográficas e periódicas, informes oficiais, traballos de investigación, memorias de asociacións, e ata mupis coma este nos lembran o vergoñento número de mulleres maltratadas, asasinadas, violadas....o médico, o marido, o tío, o amigo, o compañeiro, o grupo de amigos, o cuñado, o xefe, o cura o pai que pariu a tanto tolo que anda solto, pode rematar coa túa vida porque sí, porque lle deu o punto, como lle dixo o rapaz da catana que liquidou a seus pais ao policía que o vixiaba. Non é un tema para comezar o verán, pero cada vez que vexo este odioso contador de mulleres asasinadas na rúa do Príncipe unha enorme vasca aperta o meu estómago e teño que dar volta. Non me gusta este marcador que sempre vai retrasado, non concordo co secuestro das cores nin creo que as solucións teñan que ver co investimento en marquetin nin en programas sociais que non chegan ao cerne do problema, pero tampouco creo na vía xudicial que igual que o cadro que ilustra este post xa deixou algún exemplo para a posteridade. A única solución éstá nunha axeitada educación ou socialización, como prefirades. E diso xs principais responsables somos xs pais e as nais, ou sexa, case todos.

Paco, Héctor e Ingwie Malmsteen en Vigo.

Onte viñeron Paco e Héctor de Auria para asistir ao concerto de Malmsteen na Sala A. Foi unha tarde escatolóxicamente gloriosa. O mítico guitarrista non tivo a súa mellor tarde, eso noteino eu ben no medio do éxtase propiciado polos máis de 3000 vatios, os xogos de luces e o fume natural e artificial que adoita acompañar a este tipo de eventos. Malmsteen tocou ben pero pouco. Nen sequera lle deu tempo a sobar as catro Fender que tiña preparadas. Só bailou cunha delas, e grazas a Hendrix non a escachou para desgusto de Héctor que estaba ben disposto a arrapañar con tódolos anacos. Pero Malmsteen mareábase, eu decateime pronto, xa dixen. Mesmo tiven un pouco de medo de que se viñera abaixo. E por moito que berráramos, Ingwie quería marchar. Os seus seareiros, una lexión de heavies fieis á boa música daban un pouco de mágoa. Que rapaces tan tranquis. De ser un concerto de Bisbal, alí había "hondonadas de ostias", pero os jevis non son xentalla e iso que imaxino o amolados que estarían logo de pagar 35 euracos por poco máis dunha hora do seu deus. Quedamos a pedir máis e máis pero nada, por alí só apareceu un que colleu o micro para dicirnos o que xa sospeitabamos. Malmsteen tivera un baixón "de tensión" e estaban agardando a ambulancia. Marchamos. Non me importou porque eu a quen quería ver e sobre todo escoitar era ao meu amigo Paco, un pedazo de persoa do que me gostaría falarvos e contarvos milleiros de anécdotas. Paco, quérote. Héctor, que ben che acae o nome, L., tía, eres a máis grande, e L., a nena máis espelida do mundo mundial. Que sorte disfrutar da vosa amizade!

Héctor co batería da banda
Para os detallistas ¡atenta Vailima! Fíxense no bonito detalle da parede da sala de concertos alá ao fondo.