martes, agosto 26, 2008

Yo serví al rey de Inglaterra, Jiri Menzel
















Antigo cine París na Coruña
Non perdades esta película. É unha adaptación do relato de Bohumil Hrabal, xa sabedes, o de "Unha soidade demasiado ruidosa", o libro máis fermoso do mundo. Ademáis se estades en Vigo hai que darlle pulo aos cines Norte, son os únicos sobrevivintes dende a aparición das franquicias dos centros comerciais cunha programación a xogo coa tapicería. Case sempre que imos aos Norte, estamos sós A. mais eu, e sempre intuimos a inminencia da súa inexorable acta de defunción, unha labazada para lembrarnos o camiño do consumismo tan puro e tan duro do que gostamos liscar. Pero pode que teñamos sorte e a próxima vez que queramos ir ao cine nos atopemos cun magnífico pull and bear, coma nese outrora Cine París da Coruña no que tiveron a delicadeza de conservar o nome.

domingo, agosto 24, 2008

Infinitas preguntas sen resposta.


Picasso. Cabeza de mujer llorando con Pañuelo III

Se Orwell se erguese da súa tumba quedaría abraiado coa imaxinación do poder. Un poder global, compartido, indefinido, agochado, ameazante, escuro, que está en todas partes e non está en ningures.

O tráxico accidente polo que choran algúns poucos estes días non é quen de espertar ao pobo durmido e autosatisfeito. Mercamos os xornais e lemos o catecismo que nos proporciona a dose diaria deste sucedáneo de tranquilidade que imposibilita calquera atentado contra a abulia colectiva da que se nutre un réxime que nos engule.

E chorando un pouco cada día fronte ao televisor redimímonos da nosa complicidade cun sistema que nos minte, manipula, traizoa, viola e mata coa tranquilidade deses curas pederastas que cunha man afogan á víctima e coa outra repasan as sagradas escrituras.

Unha vantaxe deste modus operandi é que podemos achegarnos á verdade mudando o significado de cada titular. As cousas comezan entón a ter certo sentido.

O "accidente" non se pode atribuir a un fallo humano
¿NON? ¡que alguén mo explique! ¿foi un alieníxena?

Tardaremos meses, segundo algún anos en descifrar o contido das caixas negras...
E todos caladiños, porque o di o goberno, porque o di unha compañía aérea, porque o di ....velaquí o terror. A morte de 154 persoas non abonda para poñer en marcha unha investigación seria que dea resultados nun prazo de días. Claro, é lóxico, nuns días non se esquece o sufrimento, non se soportarían as mentiras, non se podería falar dun acto de enaxenación dun piloto que nun momento de locura transitoria logo dun fracasado e longo período de negociación do seu contrato decide...en fin...é un supoñer. Haberá que esperar centos de días, cando xa dea todo igual, case como agora que a noticia vai sendo desterrada ás derradeiras páxinas. E menos mal que non remataron co antroido de Pekín que agora cuspe as súas medallas sen crespóns co sorriso do vencedor.
Eu estou con este home

Hai un video do accidente ¿por que non no lo deixan ver? ¿por que ameazan á poboación que pide explicacións?

miércoles, agosto 20, 2008

Pregunta do día...¡Xa abonda de DJCh!

¿por que temos que estar ao día do réxime alimenticio, os caretos de eterna mala hostia, as cartas que escribe, os recibos da hipoteca e a vida sentimental dun puto terrorista que asasinou a vintecinco persoas? ¿como é posible que lle dean tanto espazo nos xornais cando unha esquela de 10 x 9 cm. custa nun só día 1949 euros? Claro, que se morres dun tiro no bandullo a mans deste novo superheroe DilleiChaos saes de balde e pode que na primeira páxina. Ou non, se és muller e se considera "outro xénero de violencia". Menudo periodismo que temos.

lunes, agosto 18, 2008

Na perruquería, lendo a Margaret.

Logo de catro ou cinco días de faltar á miña cita coa perruqueira e coa enerxía que che da o ver que a raíz xa ameaza con acadar ás puntas, conseguín sentarme na cadeira eléctrica. Collera o meu libro da Atwood e levaba dúas frases cando sentín xirar bruscamente a cadeira que estaba ao meu carón. Nestes casos non me volvo nunca polo terror de ter que comezar unha conversa sobre eses temas de actualidade dos que sempre me faltan datos. Pero sobre todo porque nun momento do proceso sempre teño que quitar as gafas e entón ven o peor. Teño que seguir ollando ao que se supón que son os ollos da miña interlocutora a través do espello, e estou segura de que teño o mesmo careto que Lucas. Ten quince dipotrías pero pensa que pode quitar as gafas, mordisquear a patilla e mirarte aos ollos como se fose Clooney no anuncio de Martini. O que semella de verdade é un actor que esqueceu o seu papel e ten que mirar constantemente ao apuntador. Pois ben, nada máis sentarme escoitei a voz da selva. Hay hija, hay que ver lo buenos que se ponen los tíos con la edad y cómo nos estropeamos nosotras. Quedei paralizada perante uns segundos tratando manter o equilibro para non facerlle tragar o Hola, facerlle a cera en todo o cráneo e agasallala cunha pedicura cun martelo pilón. Pero non, esta frase gloriosa, tan asimilada xa ao noso ADN, só me fixo sorrir. Entón conxurei ao monstro que ía aparecendo no meu espello grazas á pericia da miña perruqueira coa súa brocha enchoupada en chapapote. Erguín a cabeza e chisqueille un ollo a Margaret.

jueves, agosto 14, 2008

Ollo de gato, Margaret Atwood

Estou lendo case todo desta escritora canadiana agora moito máis coñecida por mor do premio. Coa Awtood atopei o meu alter ego, bueno, a que eu elixiría como meu alter ego no caso de que eu fose escritora. Pode conxugar impresionantes descripcións co ton rotundo e a seguridade que a frase curta imprime á narración. Ollo de gato é a biografía de Elaine Risley, unha pintora que volve a Toronto, a cidade da súa infancia e adolescencia, para asistir a unha retrospectiva da súa obra. Os capìtulos de Elaine adulta intercálanse cos da súa infancia. Ao comezo lembrei esoutra historia marabillosa doutra escritora, Muriel Burbery. A mesma estructura narrativa e case idénticos personaxes principais: unha nena e unha muller adulta. A diferencia é que na obra da Atwood as dúas son a mesma persoa. A vida da nena non é unha historia feliz. A maior parte da súa infancia desenvólvese nun pechado círculo de "amigas" no que Eleine é a parte débil, o obxecto de burla e desprezo. Trátase dun magnífico retrato do acoso escolar (por favor, non digades bullying, cos neoloxismos axudamos a agochar os problemas) que malia todo o que nos mintan, nin é novo nin é máis cruel hoxendía. Facede unha proba. Xuntádevos cos colegas e lembrade aqueles lonxanos días da escola ou do instituto. Cando vos ceibaron dun valado por non querer bicar a aquel monstro coa cara chea de grans, ou cando mallastes naquel neno raro que ademáis tiña o feo costume de "chivarse" das vosas falcatruadas, ou lembrade aquela nena que non tiña con quen xogar e sentaba soíña no chanzo do patio. Ollo de gato ten a extraordinaria capacidade para reproducir eses episodios de maltrato, acoso, abuso, ou como lle queiramos chamar, que moitos de nós cometimos, sufrimos ou miramos de lonxe con esa mestura de medo e mágoa que produce a impotencia fronte a unha grande inxustiza. Penso que este é o verdadeiro valor do libro. Abre unha porta que xa semellaba fechada para sempre. Pasoume en moitos parágrafos, de súpeto unha historia que me levaba á miña infancia e que se desenvolvía como unha versión paralela da historia de Elaine e éntranche gañas de escribir a túa propia biografía, saír á caza desas lembranzas que veñen de cobrar vida e ameazan por esmorecer outra vez, e cicais para sempre. Gústame Margaret Atwood porque é unha valente e os seus personaxes non son eses seres planos ou como moito bidimensionais que pasean indiferentes polo mundo real. Os personaxes de Atwood adoitan ser mulleres e homes conscientes de ser eso, mulleres e homes. Son seres que pensan e adoitan ladear a cabeza, dar unha volta, contar ata dez ou colocar ben as gafas antes de abrir a boca. Paga a pena escoitalos. Seguiremos coa Atwood.

POST EN ESPAÑOL

lunes, agosto 11, 2008

Antídoto para perplexos.

Foto: El País

Teño que quitarme da cabeza a arrepiante imaxe do anabolizado Suaseneger prohibinido as graxas alteradas que deberon ser as mesmas que afectaron aos cidadáns de California cando decidiron elixir a ese pedazo de carne crúa como xefe politico. Aproveito a ocasión para baixar ilegalmente toda a música deste xigante, subo o volume todo o que podo e imaxino que o de Osetia é un conto chino e que as derradeiras olimpiadas foron aquelas nas que se tomou esta foto:

sábado, agosto 09, 2008

Pregunta do día....¿como rematar cos XXOO?


Imaxe: Jules Julien vía malos tiempos para la lírica

Estou recopilando argumentos para escribir un manifesto en contra desta farsa hipócrita, hortera e custosísima en termos de saúde, economía, progreso e todo o que represente algún ben para a humanidade. Case é máis doado atopar artigos benevolentes con Chávez que algunha insinuación de desprezo contra esta mascarada que para colmo de males ven patrocinada por una das maiores potencias mundiales no desprezo aos dereitos fundamentais de todo ser con vida. Así, para abrir boca considero que é moi recomendable este artigo de Javier Ortiz que atopei no impagable LdN.

jueves, agosto 07, 2008

A pregunta do día....oito do do oito do dousmiloito

Hoxe tería que comezan por fin os XXOO tería que preguntarme outras cousas relacionadas co tema, como a explotación infantil en aras dunha marca olímpica e en detrimento de moitas horas de xogo e felicidade, curiosamente todos de rasgos orientais, vese que os supermedallistas estadounidenses, por exemplo, chegan ao deporte de elite practicando ximnasia pasiva ou algo así...en fin. Deixamos os falsos debates e miremos o que pasa moito máis preto....

¿por que se constrúen paseos marítimos xusto encima das praias?

Eses días atrás presenciei de balde, en Xixón, unha curiosa xornada de praia. Paseando pola cidade e como o ceo ía deixando ver o sol, non puiden evitar caer eu tamén na trampa, e aproveitando que levaba bañador baixei a esto que semellaba un enorme areal....

Logo dunha media hora, xa me ía decatando de que a xente comezaba a recoller o kit ad hoc, mais a música e o bruido da megafonía non me deixaran escoitar o marmurio das pequenas ondas que, tercas coma son, ameazaban aos novatos que coma min adoitan deitarse na area mollada....


Pensei eu tamén en recoller pero, non deu tempo, en poucos minutos a situación era esta....


A fuxida foi obrigada, e sen tempo de limpar os pes decidimos ir na procura dun deses recunchos salvaxes e paradisíacos que outrora disfrutamos nesta sempre fermosa costa asturiana. Deixamos o coche á beira dun marabilloso cantil dende onde se albiscaba unha enormidade azul que prometía soidade a mares. E atopamos esta fermosisima cala. Aquí pasamos uns minutos na procura de Wally, quitamos as areas, gardamos definitivamente as toallas e marchamos.


Á volta en Vigo alegroume moito a nova do proxecto de derrubamento do noso paseo insignia e que fai as delicias das xentes do interior que devecen por pasar unha fermosa xornada de domingo na fermosísima praia de Samil pero que para os que aspiramos a vigueses de pedigrí só é transitable no máis cru inverno cando as treboadas ocupan con firmeza o que sempre foi seu e enterran duchas e piscinas. Malia todo, a carón de Panxón estase aínda a día de hoxe a facer unha destas horribles pasarelas, agardemos que recapaciten un pouco e recúen, están a tempo.

A pregunta do día...7 de agosto de 2008

A fuxida masiva neste tempo de ocio tanto dos amigos virtuais coma analóxicos, deixa moito tempo para ler xornais e ata ver televisión co conseguinte desgaste neuronal que produce a procura de respostas a tantísimas e cansinas cuestións que se lle veñen a unha á cabeza para tratar de entender algo. Se hai alguén aí fóra e quere botar unha man, propóñovos na nova sección do bló A pregunta do día un minuto de reflexión crítica sobre temas moito máis simples que a crise económica, a teoría de cordas ou angazo das feiras gastronómicas (unha amiga confirmoume o outro día que viña de coñecer "a feira do viño da casa"). Estas cuestións, malia todolos ensaios e debates que ocupan nas páxinas salmón e revistas especializadas, as teño claras. O que non dou entendido son cousas moito máis sinxelas, aparentemente, claro, porque a socorrida e postmoderna teoría dos memes xa nos explica o doado que é facer que unha idea (sic) unidade de información se espalle tan rápida e eficazmente coma un virus polas mentes dos máis listos, o que explica que sobre un determinado tema tododiós teña a mesma opinión. Por exemplo,

¿non vos preguntastes por qué no
atopamos en ningún medio de comunicación un artigo favorable á política de Chávez?

É moito máis doado atopar artigos críticos coa política de Chávez en Venezuela que un artigo favorable a Chávez no noso país o que debería servir, cando menos, para facer calar un pouco aos nosos representantes, sobre todo se o son pola graza de deus e non pola que nos faga aos que temos que baixar o lixo a diario. Digo eu.

lunes, agosto 04, 2008

Alexander Solzhenitsin


Outra páxina que se pecha. Vén de morrer Alexander Solzhenitsin, autor da monumental Arquipélago Gulag, que amosou o mundo os horrores dos campos de concentración soviéticos.


Non estaría nada de máis lembrar este clásico aínda que sólo fose como tributo aos millóns de persoas que aínda non hai tanto (¿que son 50 anos na historia?) morrían en aras de sistemas totalitarios que deixaron tantos fillos espallados por este mundo.

domingo, agosto 03, 2008

Insomnio, de Rubén Ruibal

O noso flamante Premio Nacional de Literatura Dramática Rubén Ruibal vén de agasallarnos cun novo texto dramático publicado por Estaleiro Editora. Disfrutei abondo con esta obriña, con esa mestura de humor e ironía coa que Rubén crea as esperpénticas personaxes nos que recoñecemos as dramatis personae que conviven connosco nunca realidade moito máis estúpida e ridícula co que se reflicte no espello do seu texto. A acción desenvólvese nun museo no que se está a inaugurar unha curiosa exposición "A esencia da ausencia, de Hjerbert Bonn. Nada sobre nada". Un texto premonitorio se temos en conta que poco despois de ser escrito asistimos a eventos deste tipo, como a famosa Bienal de Sao Paulo proxectada por Ivo Mesquita onde se expoñía a mesma obra, é dicir, a nada. Ou esoutra que comentei xa hai un tempo. Sobre o fraude e o simulacro na arte contemporánea tense escrito xa abondo, mais temos que recoñecer que o tema da para moito pois non deixa de ser un reflexo desa cultura do envoltorio que nos abafa. Museos sen obras, megaconsntruccións culturais que engulen orzamentos e discursos nun entorno que non ten por que comprender o "efecto Guggenheim", no que a imitación de discursos alleos produce arrepío. Sen dúbida, e seguindo a Rubén, estamos a perder pé coa realidade. Non hai que facer ningún esforzo para detectar o absurdo, que é o que aquí se representa. Unha obra "absurda" no senso do urinario de Duchamp ou da merda de Manzoni. Neste museo do ridículo aparecen deliciosas personaxes que provocan a gargallada. Duluth e Alba, o retrato do aburrimento e o insomnio. Dúas culturetas lesbianas que nos agasallan con deliciosos diálogos que lembran a eses insoportables amigos que sempre andaban a anotar "ideas" nas súas axendas. Nefertiti Insomne, unha performace full time que se laia continuamente da competencia das obras novas en exposición. Unha Garda de seguridade ilegal que remite aos malísimamente chamados "sen papeis". A Artista da xeringa e a a Funcionaria titulada, asesora e asesora da asesora, modelos deses novos profesionais que non sabemos nunca a que se adican. Peralejos en estado puro. E o que soña, ou non, Hjerbert Bönn, que interrompe a acción para adicarnos acaídos parágrafos do O livro do desassossego de Fernando Pessoa. Tomeime a molestia de investigar algunhas referencias que semellaban ficcións para atopar realidades que coma sempre a superan, e ahí ven o esperpento, a ¿obra? de Mike Nedo, Amodiozko Ziriflipa, o brazo articulado de Sterlac, o artista porno Rocco Sifredi. A diversión estavos asegurada, e se a ledes coa banda sonora que propón Rubén, por exemplo o Alice de Tom Waits, o éxito será rotundo.

viernes, agosto 01, 2008

Fragmentos da galaxia.

Se o fenómeno blogueiro me ten engaiolada e prendida tanto tempo neste mundo é porque existen lugares tan máxicos como Fragmentos da Galaxia. Levo tempo coa teima de adicarlle unha entrada para recomendar a lectura do diario virtual de Juan L. Blanco Valdés, e hoxe, logo de ler o seu fantástico e prometido post sobre os alcumes, xa non podo esquecer esta angueira, ainda que sa sei que moitos dos que se achegan por aquí son socios de honra deste furancho literario -¡¡¡deus, que non o pillen a vostede parindo textos de balde sen pagar impostos as nosas atentas autoridades, señor Valdés!!!)- un spa de luxo para as nosas mentes preguiceiras e entumecidas pola profusión de discursos tan pobres e monocordes que adoitan publicarse nos medios convencionais. Por eso precisamente gosto dos blós. Aquí hai xente de crea, reflexiona e divirte porque sí, a mellor das razóns para facer as cousas ¿ou non? Por eso tampouco moitos entenden por que "perdemos o tempo" escribindo ¿para quen? ¿para que?. Eu non son experta nos trabellos da rede mais sempre recomendo aos que quero que fagan un bló, sobre todo a tanta xente que ten moito que dicir e que son os más calados, porque, xa se sabe, na foto saen os que non serven para outra cousa. Aproveitade a fuxida masiva do verán para poñervos ao día cuns cantos fragmentos e veredes como levo razón.