Homenaxe a Marcos Valcárcel

Prezado Marcos:
Adiei tanto a cousa que agora quedo sen poder darte unha aperta en persoa, mais non quería deixar pasar este fermosísimo día sen che adicar tamén a miña pequena homenaxe. Dende que agromaron esas uvas túas tomei demasiado gusto ao bo viño. Mais o verdadeiro fado destas túas riquísimas colleitas está na compañía. Xa che dixen hai tempo que a túa baiuca virtual é a mellor herdanza que non acadarían a imaxinar aqueles do Volter. Que teñamos un recuncho na rede para ir tomar uns chatos cando nos pete e saber que alí están Marcos, Medela (¡canto te quero!), Arumes, Apicultor, XdC, Lourixe, XMG, [et. al.] -disimulen os vicios do oficio- é algo impagable. Cando lle expliquei a miña nai o fenónemo das Uvas sabía que estaba dando un chimpo imposible. Aos maiores nunca lles entrou na cabeza esto del interné mais todos debecen por entender. Lembro a sorpresa que levou aquel día que fixen sentar diante do ordenador e fomos pasando esas túas uvas e as fotos de Orensalia ¡que cara de felicidade!. Mira meu, ti es moito máis que un bló, ti es a demostración do trunfo da humanidade sobre tódolos ceros e uns do mundo. Seguirei a ler e sobre todo a degustar esas uvas que van caendo e que prometen caldos moito máis milagrosos que os de Panoramix.
¡Unha grande aperta!
[Velaquí está a miña nai fuchicando nas Uvas]
E un agasallo: A foto de arriba, Marcos, é unha Tarxeta do Liceo de Ourense de 1942. O asociado era Aser F. Novoa. Xa che mandarei por correo a outra cara.

Seica me andan a amolar...

As autoridades universitarias debaten a fondo as medidas a tomar perante a folga do servizo de limpeza.

Logo de once días de folga, seica o sector da limpeza chegou a un acordo coa patronal. Esoutro día xa din conta da miña sorpresa perante a total indiferencia coa que as "autoridades" desta nosa universidade ollaban a situación. O lixo co que os piquetes tuneaban o noso campus ata lle daba un toque festivo que non invitaba a reflexionar sobre o grave conflicto social subxacente. Co paso dos días, xs folguistas recrudeceron as súas accións ampliando a gama de desperdicios ao ritmo da súa carraxe. A administración é un ente colectivo (deses con vida propia dos que fala a Gopegui) moi especial. E a administración universitaria, xa non digamos. Dende que se funciona con parámetros empresariais, aquí só se fala de calidade e procedementos e a realidade, aquelo do estudo, a investigación, a reflexión, o ser un modelo para a sociedade...antiguallas. Aquí só se move o que sente que lle andan na carteira. Así de prosaicos. Si señor. Ao alumno só lle preocupa o sucio que está todo -eso si, nos locais de copas onde se empapan literalmente de todo o líquido elemento duns WC de cortello, nin chío- os profesores que se pechen (ou non) as portas para evitar aos piquetes, os investigadores, berrando porque seica alguén lles estragou o resultado da investigación acumulada logo de anos de traballo. Claro, claro. Pero as preguntas debían de ser outras. Ben diferentes. Por exemplo ¿pagou a pena a externalización dos servizos universitarios? ¿que pasa con sector da limpeza? ¿non será unha especie de burbulla onde unha pandilla de cobizosos empresarios quere multiplicar o seu beneficio a costa dos traballadores? Pero como é venres imos botarlle unhas risas e mirar a decoración da sala de xuntas da foto, seica hai alguén por aí facéndome falcatruadas co fotoxop...¡boa fin de semana e próspero ani novo!

¡¡¡ necrosia cultural !!!

ORLAN
Non apto para JoseManuelesdePrada

Non é que a teña tomada co tema, é que non paran. Agora resulta que os ateos somos síntoma de NECROSIA CULTURAL. Estamos verdadeiramene de atar -"A ninguna persona en plena posesión de sus facultades se le escapa que el signo de la cruz no viola ningún derecho fundamental-porque segundo eles el Estado se ha convertido en un nuevo dios, con poder absoluto sobre las almas.O artigo remata cun parágrafo glorioso que da conta da inmutabilidade da retórica apocalíptica dunha institución que, disimulen a meu escatoloxico gusto, me lembra moitísimo á famosa escea do exorcista: Este impulso en España "asume una expresión violenta", asegura, "como el escorpión que se pincha con su propio aguijón y agoniza víctima de su propio veneno". En su opinión, "se confunde la sana laicidad del Estado con una beligerancia antirreligiosa" y el hecho de que este "impulso autodestructivo" llegue a las escuelas "muestra una realidad terrorífica". E tampouco falta, of course, a eterna ameaza, neste caso os homes do saio albiscan unha monumental orxía na que ao máis puro estilo catárquico heleno seica nos comeremos uns aos outros víctimas dunha confusión total. NOn si estes sen festa non pasan: La sentencia que ha emitido el tribunal español "consagra jurídicamente la renuncia de una Europa desorientada, irracionalmente que se encamina hacia un impulso de autodestrucción". A destacar este insigne J.M. de Prada, un personaxe disfrazado de autor que pulula polo mundo real despotricando a cotío contra toda para manter un share que perdeu hai décadas. Si, home, si, xa o dixo aquel Parménides, o que non é non pode chegar a ser. Non é e punto. [fonte de todos estes barbarismos]

Un día internacional que non debía existir.

Joel Peter Witkin: A muller que fora paxaro. Pegadas cara a foto....

Aquela noite foi coma tantas, primeiro o son estarrecedor e cada vez máis próximo dos derradeiros chanzos e a explosión da porta, unha obertura axeitada para un primeiro movemento no que os berros e os golpes competían nun esceario cada vez máis sinistro no que ían aparecendo coitelos, puños e ata algunha que outra arma moito máis perigosa. Contra a parede, eu miraba o fume que delataba outra cea estragada. Ela, atenta ás súas tarefas incluso no fragor da batalla foi apagar o lume e botou a comida no prato. O monstro, para quen todo era susceptible de ser empregado coma arma, colleuno e guindouno contra o chan. Aquela noite había sesos fritidos. Eses anacos viscosos e brillantes, rotos, esmagados e esparexidos pola cociña quedaríanme impresos nos meus propios miolos para sempre.
[anónimo do século XXI d.C.]

Eu tamén son A T E A. Demasiada roupa tendida.

Premer na foto para para crer mellor

Vía crucis foto: Vailima. Nuestra Señora la Antigua de Butrera (Burgos)

Semella que os atexs están a sacar a cabeza. Os medos apocalípticos dos cristiáns vellos seica están xustificados. É o comezo do fin. O mundo está perdido. Malia todo existen. Está ahí e en pouco volverán a queimar iglesias. E como o medo non é libre, o andazo métese por todas as regañas que a apócema dos sumos sacerdotes non deu selado para sempre. O medo. O medo a un deus disfrazado de pantocrator para aterrorizar aos pobres ignorantes. O medo á desaparición de deus que precederá a un tempo que nos fará cobizar as sete pragas. Parvadas, non fagades caso e como din os desta singular campaña disfrutade da vida porque probablemente non hai deus. Hai milleiros de razóns para saír do armario e recoñecernos no espello cando pechemos as portas unha vez fóra. A min, esta impresionante foto de Vailima chégame abondo....¡demasiada roupa tendida!

porque colgarse da melena estilo Sor Maravillas é unha doenza psiquiátrica que ten nome e tratamento...

porque impedir a curación dunha persoa é simplemente un asasinato...

porque prohibir a prevención de enfermidades coma o sida e simplemente un xenocidio

porque prometer anacos de ceo a cambio dunha vida de sumisión e prostitución

porque facer mandamentos para reservarse eternamente o dereito a tódolos pecados e....

porque me arrepía a vosa contabilidade (¡grazas Pedro!)

porque o vía crucis só me lembra unha monumental esmorga (¡grazas Aser!)

e como diría o home da navalla barbeira, se credes en deus ¿por que facedes seguros?

Para tódas as que poñen o corazón diante, os soños no medio e a alma atormentada polas malditas ideas... malia todo existen...morreron cento dez veces para nada...tamén...coma os anarquistas...

Despido outra efímera semana con este prodixio de voz (grazas Hipólito).

Deixade que este delicioso sol de inverno quente os corpiños e disfrutade dunha fin de semana tranquila e se pode ser cos pes quentes e un sorriso nos beizos.

Universida(de)merda.

O lixo leva xa unha semana connosco, mais semella non molestar. Mesmo se agradece esta performance momentánea no medio da deprimente monotonía das arquitecturas contemporáneas de concurso. Mais no fondo estou a pensar...¿quen se estará forrando con esto? Rexeito as imaxen tan recentes da Gomorra de Saviano, non quero pensar que os nosos limpadores de 600 euros/mes sexan a carnaza de mafia ningunha. Ou si. Porque, segundo me contaron, resulta moi productivo montar unha empresa de limpeza. Seica se forran. Os limpadores gañan 600 euros. Din. Non sei. Cicais 800. Agardo informarme ben estes días. Profesores, alumnos, administrativos, bibliotecarios, etc. seguimos coas nosas rutinas, esta semana pisando merda. Ninguén di nada. Onte vin unha señora da limpeza con moi mala cara. Xa van 400 euros. ¿que deixaron de cobrar?. P. hoxe bótalle a culpa á universidade a a súa maldita moda de externalizar os servizos. Que se f. Só piden unha subida de 30 euros. ¿quien está quedando coa pasta? Hoxe no campus (para desintoxicar) fixo un día precioso. Mirade.

Eso si, os animais seguen indicándonos que algo non cadra...

¿quen se está forrando con todo esto?

Allegro vivace

As verbas avantaban a máis velocidade da permitida e circulaban en paralelo polas ateigadas autoestradas de ata cinco vían polas que o arume adoitaba infiltrar a súa música de fondo. A nocturnalia completouse cando orillou o escatolóxico científico que onte tivo que ir un pouco máis a modo por mor da latitude. A treboada sigrid co seu vento do norte arrincaba follas e gargalladas que facían perigoso calquera intento de adiantamento. Aínda menos mal que a fortune nos trouxo á estilosa penélope glamour. Co seu écharpe ao vento fixo moito máis levadeira a carreira na que unha luna ¿despistada luna? non facia máis que deixar obxectos perdidos en cada curva. Algúns faltaron pero agardamos novas incorporacións. O que si quedou moi, moi claro, despois de escoitar á nosa enviada especial neoiorquina e que iremos a N.Y.C. e pernoctaremos no piso de Alex.

As obras da Ponte de Ourense

Onte Aser falou no Congreso sobre o Ourense medieval sobre as obras de reconstrucción da Ponte de Ourense en base á documentación recurerada por F. Espino no edificio do antigo cárcere da cidade.

Información: A Voz de Galicia

La Ponte Vella es un monumento que ayer tuvo su protagonismo. Aser Ángel Fernández recorrió su historia desde los tiempos romanos hasta la construcción de hoy. Puente y catedral eran las dos mayores obras de la ciudad siglos atrás. El ponente habló de los maestros que trabajaron antes y después del expediente de 1777, que valora cómo se hallaba el monumento hasta entonces. «A ponte estaba continuamente en obras e foi esencial para a cidade e o seu territorio. Por ela pasaba a vía romana e foi o único paso estable do río na cidade ata 1918, cando se fixo a Ponte Nova». Los ingresos por cruzarlo daban poder al obispo o al Concello. «No 1628 houbo un pleito. O Concello quería ter a ponte e chegou a unha concordia pola que parece ser que quedou coa xurisdición dela. E no XVIII aínda se facían pagos a cargos do concello», añadió.

Linguas azuis....e viperinas.

Velequí o berce dese misterio da lingua azul. Fuchicando no meu arquivo fotográfico atopei a proba da derradeira mentira que nos queren colar. Efectivamente, a lingua pónse azul logo de ter chuchado dun caramelo desa cor. Todos tranquilos. Non hai máis perigo que o de espertar coa cara e o corpo tinguido desa cor no caso de andar facendo porcalladas.

¡unha lambetada de completamente venres! (1)

Unha por aquí, outro por alá e eu soíña un venres...bueeeeeeeeeeno, iremoa ao cine, leremos un chisco e a agardar ao domingo para ver como loce a miña rula no medio desa nova orquestra.

(1) brincadeira adicada a Luis García Montero. Non sei, pero dame o corpo que hai por aí unha conspiración contra a boa xente que inocentemente cae nesta arañeira tan malvada. Primeiro provócante ata que rebentas, logo lévante ao xulgado no que te condean pagas unha multa. Toda unha operación para acadar un refrendo social ao tempo que un xeito de financiamento para estes manipuladores dos foros públicos dos que todos coñecemos exemplos sobranceiros. Algún día lles falarei dun caso na Universidade de Vigo. Por certo, asinar manifestos ...¿vale para algo?

Ohhhbama!

O de Obama, é importante, non cabe dúbida. É a cabeza do país que reinventa as regras de xogo cando lle peta. A súa victoria veu coroar un proceso electoral vivido como propio por moitos países. En España dubido moito que as eleccións nacionais concentrasen tanto interese a xulgar pola tinta derramada durante tanto tempo. Penso incluso que o final feliz da historia ten tamén que ver cun desexo colectivo de que "todo remate pronto e ben". Os primeiros días deixeime levar pola onda de preguiza crítica que debe adobiar os escasísimos momentos de orgamos colectivos e ata puxen a Obama de wallpaper no meu ecran. Porque ademáis de tódolos globos de ouro que recibe cada día, non me negaredes que o tío campa moi ben (v.g. á saída do ximnasio na portada do País). Cando desapareceron as olleiras preceptivas da noite electoral preguntei por ahí cánto nos tiñamos que alegrar coa noticia. Hoxe gostaría comentalo con vós:

Reacción 1: É todo tan perfecto que non pode ser verdade.
Si, este é unha reacción moi común. É verdade, nótase moito o guión pero...¿non foi perfecto tamén el 11S e, desgraciadamente tamén verdadeiro? Velaquí a confusión que resulta dese xogo tan "americano" que levou ata consecuencias ¿tan imprevistas? a manipulación da realidade. O derrubamento das torres foi interpretado, penso que atinadamente como unha gran labazada de hiperrealidade que atordou aínda máis aos cidadáns máis deliciosamente modernos e dixitais do mundo. Os que espertaron percatáronse, cicais de que precisaban dárlle a volta ao pastel pero cun producto de fabricación propia. Non deberiamos deixar que o medo a este sinistro sistema que rinde culto ao envoltorio nos peche as fiestas dun razoamento sempre á contra. En moitos xogos esta é a única estratexia para salvarse.

Foto: A imaxe "We can do it" é o famoso poster de H.Miller con ocasión de "animar" ás mulleres ao duro traballo nas fábricas de armamento logo da IIGM. O máis curioso, como me lembrou hai pouco A. é que xunto ao que xa ten de repulsivo o aproveitamento da muller que se fai nesta ocasión (aínda está por estudar o papel da muller nas guerras e na reconstrucción así como a violencia contra a mesma a grande escala como vimos na famosa novela "unha muller en Berlín) é a conservación do pano na cabeza. Segue sen poder separarse a imaxe feminina do seu cárcere particular. ¿imaxinades a Obama na súa réplica cun peto e a ferramenta de traballo nos campos de algodón?

Próximamente: "Retóricamente perfecto". "A grande esperanza". "The times they are changing". "¿Obama? ¿a ese que se van cargar dentro de pouco?". "A min qué Obama. Déixate de andrómenas e preocúpate pola túa vida....". "Ana, estamos muy esperanzados aquí, y si...tenemos un presidente muy guapo pero a mi me gusta más Zapatero con sus hermosos ojos azules (A. dende os USA). Lectura obrigada: Obama Victory Speech.

A HISTORIA DO CALVARIO

Un pouco acochado no Calvario, coma todo bar que se precie, no 5 da Rúa Cruz Blanca, Isa e Cris, dous sorrisos con forma de muller, arranxaron un antigo bar para montar a súa HISTORIA. Deliberadamente exquisito sen refinamento algún, todo o anticul que poidas imaxinar. Había unha eternidade que non disfrutaba tanteo dende a pasada fin de semana, foi coma voltar a casa. Os Miñor Blues e o seu swin movían os pés do público máis variado por metro cadrado que vin nunca. Escolares, tineillers, adultos a medias e septuaxenarias que sorrían picaronas lembrando aquel tempo lonxano no que rían a cachón movendo as cadeiras ao son do Django Reinhart Refírome a aquelas casas nocturnas onde esmorgábamos ben a gusto na Auria Vella. Cris e Isa nos lembraron á Loló e a Leo, dúas sibilas da noite que facían do Bar o do Rataplán lugares máxicos que soaban a gloria, sabían a cuantrós e cheiraban doze, moi doce. Hai mil razóns para celebrar algo este venres...¡boa fin de semana!

Adiviña quen vai morrer

Non vou falar da muller número 60 que ven de morrer a mans do seu home porque segundo o fillo non había quen a fixera calar. Non, non o vou facer. Vou aproveitar para poñervos unha adiviña moi doada e que ven ao caso. Mentres vía a película miraba de esguello para A. Sempre me sorprendeu a tendencia a solidarizármonos co malo da peli. Coma se ninguén nos tivera explicado que non se mata, que non se rouba, que non se viola e que non se despreza. Pero non, A. segue agasallándome coa claridade e afouteza de recoñecer o mal e desprezalo de xeito contundente. Agardo que non sexa ningunha heroína. Baixemos o telón.

NIVEL I: ¿cómo se titula a película?

NIVEL II: ¿Como rematou a cousa entre eles?

NIVEL APICULTOR: ¿que pasou co Oscar á banda sonora?

El hombre de la navaja barbera, Jaroslav Putík

Tío Pepín falou aquí hai pouco do seu gusto pola literatura checa co gallo dun comentario sobre Hrabal. Os (sem)aforismos do barbeiro J. B., a xulgar polo exemplo do comentarista, resucitaron na miña memoria aquel extraordinario Ignatius J. Reilly e non tardei en facerme co libro. Agora que só me quedan esas dúas páxinas que me nego a ler para non pechar unha novela que non quero que remate nunca e que aínda estou totalmente metida no meu papel de clienta desa barbería universal, veño ao foro para que lle fagades un sitio a esta peza deliciosa da literatura checa.

Os raros, é o que teñen, son marabillosos. De Jaroslav Putík non atopo nada, un pouco é coma Jan B., non sei se o seu alter ego como o era Ignatius de J.K.Toole. Mais son deses seres que pasan pola vida coma personaxes secundarios agochando tanta sabedoría e humanidade que só poden ser desprezados por un entorno que vive nunha eterna "pose" de autosatisfación e autocompracencia defendéndose, eso si, con toda a forza da súa mediocridade deses espíritus curiosos e inquedos que son quen de poñer as notas e as cores nas partituras monocordes e nos lenzos cincentos nos que os eternos idiotas do poder nos queren obrigar a vivir.