jueves, marzo 12, 2009

Esperanza Spalding...deliciosa!

Para Alma

Estas deliciosas achegas musicais teño que agradecerllas a Gabriel, unha promesa en moitos eidos da nosa cultura da que teño a sorte de disfrutar a cotío, en pouco tempo será grande, moi grande. Sei o que digo. De momento non deixedes de seguir un dos seus espazos. Que fale Gabriel...
Esta rapaza contrabaixista, cantante e compositora é a "esperanza" para moita xente que estuda un instrumento relegado a un curruncho da orquestra clásica ou a formar parte da base rítmica dalgúns ostinato jazzístico, agás honrosas excepcións (clic e clic). É unha mostra de que os límites están nos instrumentistas non nos instrumentos. Se unha cousa non se fixo ata o de agora, non significa que non se poida facer. O límite é a creatividade e facer unha música honesta con un mesmo, certamente algo complicado hoxe en día.

4 comentarios:

Anónimo dijo...

!Arrea!¡Pero mecajonodemo!A quen se lle ocurre deixarlle tocar un contrabaixo a unha rapaza. Ala vai ó carallo, por non dicir á caralla, toda a tradición. Pero ¿é que xa non hai respecto a nada?. Vai ser cousa da droga no colacao pero a condenada faino tan ben que pode quedar soa no escenario voando entre os áxiles e precisos dedos que pulsan as cordas para acariciando o aire que logo respira.Purito contraste de forza e finura, de grave e agudo,de quietude e movemento. Vaia o dito unha cafrada. Ah, por certo, nas caricaturas os cans e os instrumentos son fiel reflexo dos seus donos. neste caso tamén acontece. Vaia contrabaixo escuchimizao que manexa a rapariga. Así calquera, eso toca so e lévase na bici. Ningún mérito. A Spalding íalle quedar doente de tocar o contrabaixo de toda a vida. tanta, tecnoloxía, tanta modernidade,...

Anónimo dijo...

Esquecíame. Exemplo claro de contrabaixista pode ser Esbjörn Svensson trio. Eso si que se axus ó canon: calvo, gordo,caladiño e con cara de retraído. Logo ven a susodicha Spalding con esqa melena e claro: despista a calquera czarda que se lle poña por diante.

Anónimo dijo...

Pero tamén chos hai ben ghuapiños. Un Kin García con ese pelaso plateado. Ata cunhas copas, Jaco Pastorius tenche un aquel sexy

Anónimo dijo...

E ademais é ben juapiña... jajajaja. O "aparato" este que toca no video é o que utiliza nos concertos. As veces usa outro mais pequeno ainda, e electrificado. Buscade no Youtube e veredes. Nas grabacions usa o "moble" de toda-la vida.
Haberia que estar pasadiño de copas para atopar sexi o difunto de Pastorius, pero era o mellor.