sábado, abril 25, 2009

Botóns...

Cando o vello tarro de nocilla se encheu totalmente de botóns Milena espallounos sobre a mesa lembrando cantas veces fixera o mesmo de nena con aquel tesouro co que se entretiña mentras a nai cosía eternamente naqueles uniformes, mais agora era o seu propio tarro e as pezas que se amorearon en todos estes anos eran parágrafos da súa vida que podían axudala a reconstruir episodios esquecidos, velaí está o máis atrevido, o botón do estrano vestido co que casara, agora ben mais falangueiro e lixeiro, ou esoutros forrados de interminables xornadas de Debilidades, Ameazas, Fortalezas e Oportunidades, si, destes hai moitos, descosíanse decote porque Milena daquela non se espía, arrancaba a roupa do seu corpo cada noite para desfacerse dunha pel allea que lle proía, e velaí están tamén os minúsculos botóns que nunca coseu e que lle falan de horas que non existiron, de baleiros que un anxo enchía e adobiaba cada día para ela, para que ao acordar fuxiran os pesadelos e só puidese ollar o sorriso mais xeneroso do mundo...

5 comentarios:

SurOeste dijo...

Mmmmm, delicioso bocado, señora de Bande. Quero máis!

Manel Vázquez dijo...

de neno furgaba nos fondos do costureiro e pouco hai volvín furgar atopando alí escritos os meus recordos. si. os botóns, grazas por recordárnolo.

Ana Bande dijo...

¿señora de Bande? máis quixera...vai ser que non, miña nena, de momento vivo e coleo a gusto entre a pleba que hai moita máis marcha...bicooooo!!!

Manuel, conte...conte...¿que segredos gardabe nese costureiro?

Unknown dijo...

ana, íache falar algo sobre a vida, os tarros, os ocos baleiros que deixan as simetrías dos botóns, pero axiña me notei pedante e torpe.
un texto precioso.

Ana Bande dijo...

Betrix, veña...agora non nos deixes así...