martes, abril 12, 2011

mujer al fin y de mi pobre siglo....(A.S.)


últimamente a tristeza paréceme un estado de estar no mundo moi axeitado...creativo, misterioso, revulsivo, solidario, intelixente....reivindico a tristeza por un tempo, reivindico a liberdade para as bágoas que aínda sobreviven no lameiro da impostura...reivindico a saudade e o suicidio como actos sublimes de liberdade...e aproveitando tanta reivindicación reivindico a Alfonsina Storni, tu me quieres blanca, desgarradora, reivindico o verso sucio e desesperado da muller poeta que baixou ao inferno para atopar almas decentes, e reivindico a maxestuosa tristeza negra, good morning heartache, Lady Day....


A una gran amiga

1 comentario:

Voz en off dijo...

Nada, nada, nada de estar triste!Non sei que vos pasa. Pero un sorriso,aínda que sexa un sorriso de rabia retranqueira amáñao case todo.