Stefan Zweig (I)

Teño o inmenso pracer de falarvos hoxe dun autor e dun libro absolutamente enriquecedor e apaixoante. ¿Foi unha lectura o foi un soño? Pechei a derradeira páxina coma se espertase dun soño deses que son quen de continuar na seguinte noite. Lin as case cincocentas páxinas coma se soñara que deitada nunha embarcación sinxela pero a proba de calquera treboada descanso nunha paréntese temporal abaneada polas deliciosas páxinas-ondas deste inmenso mar calmo de sabedoría. Teño mala memoria, non lembro que cousas teño lido de Zweig, pero non ten importancia ningunha, é ata unha sorte saber que unha ten que voltar por todas esas liñas-rúas e parágrafos-arrabaldes coa paixón do retorno a un país recén descuberto e apenas transitado no que só se albiscaron as grandezas agochadas baixo os acontecementos que se erguen coma as catedrais ou coliseos que impresionan con descomunal beleza. Malia só seren a parte visible de algo moito máis grande cuxo segredo se agocha baixo o nivel da auga, da terra ou do relato que constrúen as materiais verbas maxistralmente dispostas por un autor coma o que suscita este post emocionado do que dou conta nun día delicioso, non só por cumprir anos senón porque sexa unha xornada de lectura case por real decreto. Porque malia non gustame nada o oficial, dende logo asino calquera proposta -agás o fúrbol- para paliar o absoluto descontrol de mal gusto que campa estes días pola penichaira ibérica. Continuará.