Claire Goll, en vivo e en directo!

Fonte do video: Apostrophes "Et si nous parlions de quelques grands écrivains?" , emitido o 15.10.1976

Bernard Pivot: Claire Goll, poeta, novelista, periodista, ten 85 anos…podo dicilo porque a ela non lle incomoda que lle lembren a súa idade…naceu en Baviera, [interrompe Claire “en Munich”] en Munich, de pai xudeo...

Claire Goll: Non, prusiano. Bernard Pivot : Si, a medias.

Claire Goll: Prusiano, aristócrata e xudeo.

Bernard Pivot: Casou co poeta Ivan Goll, do que colleu o apelido e ven de publicar un libro autobiográfico titulado Á caza do vento. Debo dicir que menuda vida que ten vostede, non me aburrín ou lelo en momento ningún, ata me preguntei se sería certo o que lía ás veces. Volvín a moitos parágrafos que me deixaron abraiado. Pero imos falar de vostede e dos homes que coñeceu, e tamén das relaicións coa súa nai, a que di vostede que tentou matar, ¿es certo iso?

Claire Goll: Si, eu tiña entón dez anos. Rouboume a miña infancia, a miña adolescencia, era unha sádica que nos maltratou e nos pegou "a morte" a min e a meu irmán, meu pobre irmán, que me quería tantísimo, e que se suicidou aos dezaséis anosporque quería defenderme contra ela e seus golpes, si, evidentemente, a odio.

Bernard Pivot: Paréceme que amorea vostede unha xenreira moi grande, dende logo nunca vin tanto odio a unha nai en libro ningún, tendo en conta ademáis que a súa nai morreu nun campo de concentración.

Claire Goll: Tanto me ten.

Bernard Pivot: ¿élle indiferente?

Claire Goll: Vostede non leu aquela novela miña á que chamaron o Poil de carotte feminino ¿non si? Tituleino o Ceo roubado, e tratábase da miña infancia e adolescencia, alí falei polo miúdo dos métodos bárbaros da miña nai. Fixo que eu coñecese os campos de concentración con vinte anos de anticipación e a miña nai foi a primeira nazi que coñecín.

Bernard Pivot: Viviu vostede un grande amor co seu home Ivan Goll, un amor atormentado do que imos falar; quíxolle tanto que tamén estivo a piques de matalo, de feito disparoulle....

Claire Goll: [cun aceno de grande sorpresa] iso foi ao meu primeiro home.

Bernard Pivot: Ah ben, o primeiro, pero entón foi certo que lle disparou…

Claire Goll: Si, dispareille pero fallei, din na porta.

Bernard Pivot: Pero vostede é terrible, o di así tan tranquilamente no seu libro, como se fose algo normal.

Claire Goll: Pois claro, ¿Por que non? paréceme que a violencia é mellor que a serenidade.

Bernard Pivot: Falemos de Ivan Goll ¿Quen era Ivan Goll? ¿un poeta, un novelista?

Claire Goll: ¿Permíteme que lle diga algo? ¿sabe vostede que estou aquí en contra da miña vontade?

Bernard Pivot: ¿Ah si? ¡eu non a obliguei a vir!

Claire Goll: Negueime rotundamente a esta aparición e foi o meu encantador editor que insistiu, evidentemente el esta pensando na distribución dos seus libros, pero a min iso tenme sen coidado, eu non son un artigo publicitario sometido á mendicidade dun comerciante que me emprega indisimuladamente para vender seu producto, negueime totalmente, pero estou finalmente aquí, pero pola súa causa.

Bernard Pivot: Cicais entón lle faltou un pouco de carácter para dicir que non, deduzo…. sobre vostede hai na colección X un libro e tamén sobre seu home, pero este xa non se pode atopar, está esgotado…pertence vostede a unha familia de poetas, con Goll, que por certo era un home…

Claire Goll:…era un deses xudeus mesiánicos, un home duhna grande beleza, un home que me educou, me criou, recoñecín nel todo o que su fun, e todo o que son débollo a el. Bernard Pivot: Era muy entregado para con otros escritores, ud. cuenta que…

Claire Goll: Si, ha hecho mucho por Sir John Perce, lo ha lanzado en América, en su revista “Hemisphère” ha publicado “Exil”, ha lanzado….

Grazas as miñas amigüiñas Marián e Marifló!

quejemos a Brjaian!

Brian: ¡Bueno, que yo no soy el Mesías!
Multitud: ¡Ahí está! Es él, el Mesías!
Brian: ¡Iros a la mierda!
Hombre: ¿Cómo vamos a la mierda, Mesías?

Os que non queren entender o 15M seguen coa súas teimas, unha delas recorrente. Queren un líder. Un interlocutor válido. Alguén a quen adobiar e seguir coa hawaiana na man, para poñerlle prezo, mercalo, vendelo, empoleiralo e lapidalo, meterlle costo nos petos por revolucionario de merda. A cidadanía é un corpo electoral a efectos de voto, o cidadán "fala" cando vota, cando ficha, pero a cidadanía non é ninguén cando berra na rúa que non hai pan para tanto chourizo, cando se desmarca da corrupción e da violencia dunha elite política e empresarial sen prexuizos que ameaza só con recortes para os máis pobres, aos que de paso se criminaliza e insulta e se lle dan cachiporrazos coma nos mellores tempos da case transición. Do de onte chamáronme atención esas persoas que nos primeiros pisos das súas casas ollaban coas fiestras pechadas (sempre as pechan, téñenlle medo a que corra o ar) aos que pedían democracia real. A multitude, non é un interlocutor válido cando fala e se comporta cunha educación que vai ti saber de onde a sacaron, porque dende logo nos institutos, a estes mozos non se lles ensinou a falar así de claro e tan ben. Haberá que perfeccionar as infiltracións nas concentracións e disfrazar a Camps, que ten moita presenza, de Brjaian para ver de poñer orde!

hostias gratuitas?

sihomesi, agora resulta que hai que pagarlles os millóns de horas que adican a adoutrinarnos para que nos deixemos meter man e roubar, ¿e que máis?, que si, que si, que por cada hostia podíades cobrar só que fosen 0,10 e abondaríavos para autofinanciarvos...e a todo isto ¿sabíades que no 2010 máis do 50% dos fondos de Sanidade e Política Social foron parar a entidades vinculadas á santa igrexa católica? e mentres seguimos a preguntármonos se xa ingresaron o IVE do 2010...eu creo que os indignados deberían pensar en acampar un par de días nas sacristías das súas parroquias....¡boa fin de semana!

A igrexa recibe máis de dez mil millóns do Estado?

Te seguiré de cerca Claire Goll...

"He conocido a grandes hombres, genios incluso: Joyce, Malraux, Saint-John Perse, Einstein, Henry Miller, Picasso, Chagall, Maiakovsdi, Rainer Maria Rilke, Montherlant, Cocteau, Dalí, Jung, Antonin Artaud, Lehmbruck, Brancusi...El rasgo dominante, en la mayoría de ellos, era el fanatismo helado y la cerrazón. Ni siquiera Satie, con su pobreza, su dulzura, su ironía, se permitía el más mínimo calor. Siempre abotonado, siguió estándolo hasta en la sala común del hospital Saint-Joseph, donde, debatiéndose en su lecho de muerte, vociferaba: "La carta, pero dónde está la carta...". Y él, que en toda su vida jamás había abierto un sobre, se quitaba de encima las mantas y tiraba por el suelo los frascos para echar mano a ese misterioso correo. Ésa era su última jugada, que bloqueaba para siempre cualquier comunicación. Entre los grandes, no había ninguno tan agarrotado como James Joyce. ¿Un pez polar? ¿Un bogavante con caparazón de ostra? Respeto demasiado a los animales, aunque sean medusas o moluscos, para compararlos con esa momia disecada, esa cáscara sin savia ni calor, ese fruto seco de Joyce. Desde el punto de vista humano, el fracaso más fúnebre de la creación, por más que se cuente entre los grandes logros de la literatura. Lo he aborrecido, aunque sin ponerlo al mismo nivel de execración que a mi madre, a la que odio por encima de su siniestra agonía en los campos de concentración. He amado a algunos hombres y bastantes más me han amado, pero hasta los setenta y seis años no tuve mi primer orgasmo, pese a mis aventuras y mis relaciones, tuve que esperar a que, a esa edad, un muchacho de veinte años me enseñara que una mujer podía hacer el amor de una forma distinta, no debajo del macho, en la posición sumisa del animal. No me quejo: a pesar del año del bello sexo que se acaba al mismo tiempo que el año santo, a pesar del Movimiento Feminista, sigo manteniendo que la mujer es un ser inferior y que nunca será la igual del hombre...."

E isto só é o comezo. Un libro "encantador", sobre todo para mulleres desprexuizadas e críticas con posturas totalmente radicais contra o noso sexo dende o noso sexo. Un exemplo de claudicación fronte á súa intelixente percepción da total imposibilidade de igualdade. Unha alfaia de libro que recomendo ler ao mesmo tempo que as memorias de Zweig. Se pode ser intercalando os capítulos dun e doutra, mellor. A paz que procura a pausada sabedoría do primeiro quedará marabillosamente interrompida pola paixón autodestructiva desta muller enimiga colosal de si mesma. Son dous libros que nos fan replantearnos moitas cousas polas súas visións absolutamente contrapostas do mesmo e convulso período que viviron. A maior contradicción cicais a atopo en que a serenidade de Zweig rematou en suicidio fronte a lonxevidade da vida atormentada? de Claire...seguiremos falando, por suposto, pero vou agardar a que leades os libros e entón falaremos longo e miúdo...

Entführung VS Copie

A vulgaridade é unha conquista do progreso e a copia ven sendo, polo menos dende Gutenberg un dos síntomas máis recoñecibles de que se está ao día. As intelixencias máis sobranceiras do noso entorno cultural xa recoñeceron e aceptaron, incluso reivindicaron como arte tamén aquel que perdeu a virxinidade, quero dicir, a autenticidade, ou, para falar como unha auténtica letrada, a aura. Pero unha cousa é esta perda de valor do único e orixinal e outra ben distinta o feito de presentar como propio algo que non é noso. Como diría Millás, se eu me chamase Juan Carlos Mejuto tampouco me cortaría en recortar un artigo dun chinés (nestes tempos non haberá moitos que lean literatura científica) para pegalo nunha prestixiosa revista americana de química, porque ata Napoleón se cría por veces emperador ¿ou non? Pero o que a min me pasa é que atopo demasiadas copias. Hai un tempo ata me facía gracia atoparme cun libro que plaxiaba descaradamente outro anterior, era como un premio a tantas horas adicadas á lectura. Agora o plaxio ¿como diría? perdeu as formas, e contaxia dunha vulgaridade pegañenta ata ao propio orixinal. O exemplo perfecto son estas portadas de dúas prestixiosas revistas. A elegancia da idea orixinal do espello só durou unha semana que foi o que tardaron os observadores en reformateala nun refrito de significantes a cada cal máis repugnante...sexo, poder, machismo...para unha paella que se diviña tan intragable, longa e indixesta como esas papas que che dan cando fas unha proba para ver o tránsito intestinal.

Calle di Botteri

Calle di Botteri

Case todo o mundo estivo alí ou polo menos iso é o que din. Orgullosa e insaciable filla de idades douradas, gústache ese runrun, estar en boca e todos pero só te amosas enteira aos que se che entregan aínda sen verte, case sen sospeitar a túa existencia. Inesgotable república de venus impúdica amosas a serenísima beleza da vellez máis insolente. Ela. Acouga a sabedoría da eternidade que se sabe efémera por iso xenerosamente agasalla aos máis descarados, os que se atreven a ollala sen carautas nen permisos, cos anacos que se desprenden da súa pel quebrada polo descoido e o vicio de tantos anos de esmorga e bebedela. A min. Fálasme cun idioma que arrecende a néboa e que se fai tinta ao mesturarse nas augas das miñas prediccións; saberei onde atopar a cerna do teu verdadeiro encanto, ese misteriosísimo segredo que procuran desesperadamente as musas por encargo e que nunca atoparán por telo esaxeradamente preto dos seus ollos cegos de cobiza. A beleza en estado puro non se che aparece se non es un gatiño negro que se agocha polas noites á caloriña dos teus sottoportegui cansados logo de tanto bruido de exóticas linguas que non entendes, se non es unha gaivota que, insegura, se detén na súa viaxe para volverse pedra ao contemplarse no reflexo das súas bágoas...

¿agora entendes por que non quero ese mercedes cupé que te empeñas en mercar?

Quizás....

4TTTQUIZAS
123444PAREZCA
12345P44RESUNCION
1234544ARREBATAR
FMOMENTOS
441AJENOS

Vaciado real, verán, Chapela 2010

Sen perdón (e sen Clint E.)

Grazas a Xosé Teiga, Director Creativo, por deixarme poñer este seu precioso deseño que xa quixeran para si estes.

Sempre me estrañou a ausencia de vaqueiros negros no western e na literatura do oeste, os xéneros máis populares da cultura estadounidense. Porque afroamericanos xa había ben deles logo da guerra civil e dende logo non os trouxeran só para adobiar aquelas ostentosas mansións de Early Classical Revival Style, que tamén. Así que, xa me tardaba a min a recuperación desta figura varonil, solitaria, afouta, emprendedora, curtida...e agora, por fin, tamén negra. Temos por fin o sheriff global que merecemos, alguén que de verdad mira por tod@s nós, un family man case de deseño e por suposto coa perneira abondosamente equipada con ferramenta de tecnoloxía en punta para acabar cos violadores das nosas fillas (¿poderíamoslo mandar a recuperar a cabeza do estróscan ese que abusa das mozas dos saloons? O verdadeiro mesías non era aquel falso profeta que esbardallaba todo o santo día. O auténtico heroe é o pistoleiro de toda a vida, ao que deberiamos ofrecernos ás escarranchapernas todos os cidadáns deste world far west se non queremos ficar sen cabeleira á primeira de cambio. Porque indios xa non quedarán moitos pero osamas seica hai verdadeiras plantacións allende o 1600 Pennsylvania Avenue.

Bookwork. Medium to object to Concept, to Art. Stewart Garret

Volvamos aos libros...porque a perraca actualidade nunca concede tregua. Imaxe

A mostra dos obxectos poéticos de Cáccamo suscitou algunhas reaccións curiosas. Como ben sabedes, este poeta e artista leva anos facendo curiosas intervencións en obxectos normalmente relacionados coa escrita, fundamentalmente libros e máquinas de escribir. O resultado adoita ser unha afortunada hibridación conceptual na que a resemantización do obxecto manipulado conduce a unha obrigada lectura nova do material de traballo. Tiven a exposición literalmente diante do meu nariz durante dúas semanas o que me permitiu disfrutala directamente pero tamén observar as reaccións do público. Chamoume moito a sensación de desagrado coa que foi acollida por dúas persoas distintas e por diferentes motivos. Unha dicía que non compartía en absoluto que se maltratase aos libros dese xeito. A outra persoa -docente para máis inri- descartábaa sin máis porque non lle gustaba a arte contemporánea. Este segundo caso entra de cheo no tópicazo xa moi manido sobre o engano e a incomprensión que a arte contemporánea suscita no público. Non me interesou turrar máis dun argumento que xa non creo que teña moito máis que dar de si. Pero ese maltrato ao que aludía o primeiro si que me pareceu de máis interese. Nun entorno de crise do papel como base para a comunicaión, eu diría que incluso de crise na comunicación en xeral pola excesiva manipulación dos discursos, hai tempo que me resultaba interesante o novo papel dos vellos libros. ¿que facer con eles?. Hoxe, precisamente, engadiría ¿que facer cos que xa nacen vellos e obsoletos? Interesáronme sobre todo as propostas que viña do mundo da arte máis recente. Así que fun na procura do vieiro inaugurado por Duchamp con aquel interesantísimo "Readymade infeliz" e atopei propostas fantásticas. Cos vellos e obsoletos libros podían facerse autopsias, efémeras macroedificacións, sinistros rexistros de poboación, deconstruccións, novas ferramentas e ata se podían comer. De todo esto falaba en profundidade Stewart Garret no seu artigo "Bookwork as Demediaton" no Critical Inquiry. O meu deficiente inglés impídeme disfrutar deste texto como me gustaría así que seguín polo mesmo camiño. Así foi como dei con este libro no que o mesmo autor fala deste estraño fenómeno artístico no que o libro atopado, manipulado, desmembrado, cortado, esculpido, dixerido, reestructurado, construído, reaproveitado, só ou formado parte dunha instalación, remata nun museo, non por cuestións de conservación, valor ou propiedades textuais, senón porque acadou unha dimensión diferente segundo a interpretación do artista. É importante salientar que non estamos a falar do libro de artista como xénero que xa ten unha longa e fructífera vida, trátase dunha nova vía, unha investigación incipiente sobre a identidade material do libro e a súa resonancia cultural. Agora sería bo atopar un traductor/a para este texto que estou a piques de papar enteiriño. Boa fin de semana.

Adivina, adivinanza...

¿recuerdan ustedes el juego aquel del disparate? pues eso, adivinen que le ha dicho su majestad a su santa esposa cinco segundos antes de esta instantánea y que ella en este mismo momento pone en conocimiento del señor Frank Cotton, un poco irreconocible sin sus famosas púas autosacrificiales...

Foto