La lie de la Terre, Arthur Koestler (II)

imaxe

...entregoume unha caixa de cartón que contiña uns vinte libros vellos en francés que porfiaban pola súa supervivencia entre presadas de po e moreas de lepismas e anóbidos famentos. Non era cousa de rescatalos a todos, así que decidín salvar a Koestler do insaciábel apetito dos coleópteros. Logo sentei na do Cholo e pedín unha clara e un coitelo disposta a dar conta dun xantar exótico pero prometedor. Destripar un libro intonso na época do e-reader ven a ser como unha performace a xulgar polas olladas dos clientes que guichaban á miña beira o extravagante acto de debullar un libro. E foi así, de xeito completamente inconsciente, como abrín o cofre do tesouro. Entre grolo e rascadura ía sentirme transportada á mañá na que se firmou o pacto xermano-soviético, ía coñecendo as terrazas de hoteis onde Arthur e G. lían nos xornais con incredulidade os primeiros movementos do que sería a catastrófica demolición dun continente. Ían aparecendo personaxes que por non seren de ficción perecerían afogados, envelenados, torturados. A liña Maxinot que non separou o ben do mal. Ernst Weiss, Walter Hasenclever, Willi Muenzenberg, Zeev Jabotinsky, Karl Einstein, Leon Feuchtwängler, Paul Froehlich, Friedrich Wolf. Teño que ir á Wikipedia para saber deles. Non quedou case pegada deles. Son vidas descatalogadas, só recuperables por buscadores de tesouros en librerías de vello. Mesmo Koestler case non se reedita. A miña pericia lectora co francés deixa moito que desexar pero non preciso dicionario. Os parágrafos amoréanse en páxinas pares á velocidade dos postes que vexo pasar nun tres de alta velocidade....

La Lie de la Terre, Arthur Koetsler (I)

imaxe

Tiña unha hora por diante para sentar relaxadamente na terraza dun dos currunchos máis xeitosos da cidade, a fermosa praciña fronte á emblemática casa de Pedro Román tamén coñecida como Edificio Ferro, hoxendía Biblioteca Pública. Tamén está alí a cervexería do Cholo, a dous pasos da entrada da biblioteca, unha encrucillada que pon a proba nosa vontade. Eu esa tarde sentei na do Cholo. Non tiña pensado ler nin o xornal do día mais só aturei un minuto sen un mísero libro que levarme aos ollos. Lembrei que case ao meu carón, estaba a Almoneda, onde podías mercar voaxa en forma de aplique naval, sella de madeira ou mesmo libros descatalogados, raros, carísimos, únicos ou todo o contrario, exemplares de vulgarísimas novelas case de balde. Entre a gama variadísima de trebellos que se amorean nestes locais sempre me parece que teño que ser un pouco sofisticada á hora de pedir algo para que me fagan caso, así que pedín libros en francés e así de paso deixaba a porta aberta a un posible milagro. Sempre podía haber un Goll entre a bichería comedora de papel. O vendedor é un home serio de máis, pero non debe ser porque non lle guste o seu negocio. Creo máis ben que é unha displicencia tipo veneciana. Debe estar fartísimo dos turistas que se lle achegan de máis á mercadoría. Así que non me estrañou que mesmo me adicase un proxecto de sorriso cando fixen o meu pedido. Que tiña unha caixa de libros en francés sen catalogar. Non importa. Que son moi baratos. Xa. Que podo levar calquera por tres euros. De acordo. Aqueles libros literalmente movíanse....

Karoo, Steve Tesich

imiaxe

1991 foi, seguramente, o comezo da era do desconcerto permanente e postmoderno no que vivimos hoxendía. Aquel ano-palídromo inaugurou unha época no que todo pode lerse de dereita a esquerda, do dereito e do revés. Derrubáronse muros que semellaban infranqueables para erguerse as arañeiras nas que todos comemos e somos comidos nunha espiral diabólica na que a procura de certezas é unha batalla que sabemos perdida de antemán. Tratar de comprender, malia todo, é a única forma de supervivencia. Saul "Doc" Karoo representa ao home e muller perfectamente postmodernos, perfectamente perdidos. Entender o comportamento de Karoo faise difícil, penoso, humillante porque supón recoñecérmonos tan absolutamente vulgares coma él. Karoo, segundo as críticas que leo é un personaxe desprezábel, pero eu rinlle as grazas. Desacóugame telo feito, telo malinterpretado. Fun cómplice súa polo menos ata a metade do relato, e logo, por coherencia lectora tiven que afrontar con él a falta de redención. Involucrarse no relato deste xeito, malia todo, non é culpa miña, é a xenialidade do autor a que me fixo unha chiscadela inevitábel. Non se sae desta lectura coas mans limpas e coa conciencia tranquila. Convídovos a ler e a intercambiar culpas e rétovos a unha crítica severa. Eu rematei a lectura cunhas ganas tolas de meterme na ducha así que vouno facer agora e cando salga e colla folgos verei de facer algunhas anotacións.