domingo, diciembre 29, 2013

12 años de esclavitud

Fonte

Non atopo unha mala crítica desta película. Claro que procurar reflexións interesantes na rede é como o da agulla no palleiro. Aos dez minutos xa me proía máis o erro na elección da película que o baleiro infrinxido ao meu xa enxoito moedeiro. Mais sempre se tiran conclusión interesantes, sobre todo se falamos dun producto cultural (aquí non hai oxímoron) destinado a un consumo masivo. Tanta gabanza a un filme previsible e totalmente desprovisto de orixinalidade compréndese perfectamente neste contexto. Poñerlle pegas á esta película semella unha pose un tanto elitista pero se queremos ser medianamente serios, temos que sobrepoñernos á comodidade intelectual e descartala incluso como recomendable. É verdade que hai temas que resultan especialmente difíciles cando xa foron tratados de xeito tan repetido. Mais os bos traballos recoñécense precisamente pola valentía e orixinalidade do punto de vista do creador. Dende as primeiras esceas unha decátase de que está ante un déjà vu e dun tratamento indisimuladamente masculino da temática. A violencia do esclavista como consecuencia da sumisión patolóxica á súa muller é un engadido tan gratuido como eficaz. Os latigazos son femininos. ¡o que nos faltaba por ver!. Pero pregúntome ¿alguén se percatou desta deliberada e revirada interpretación?. Non, aparentemente. Velaí a eficacia do subliminal. Facer que semelle o contrario é condición básica para engadir un efecto dramático solvente. Non creo que precisemos ler o texto original de Salomon N. para decatármonos de que as relacións entre esclavistas e esclavos non se verbalizaban neste fraseo melodramático e impostado. Os comentaristas da película resaltan o tratamento fiderigno da crueldade porque se "escoitan os latigazos". A min dame que a crueldade e a violencia exércese sen necesidade de tanto énfase. Os episodios históricos nos que se infrinxiu a maior violencia estaban exentos de tanto balbordo. As vítimas, se por algo se caracterizan e porque non teñen voz. É o primeiro que lles quitan. Redúcense a obxectos con que non é preciso intercambiar pareceres. Latigazos sí. E todas as crueldades que se nos ocorran, pero no silencio da rutina. A banalidade no mal, lembrade. Ao mellor é que o director non sabe expresar a violencia sen unha poderosa banda sonora. Penso no que faría Haneke, por exemplo. Non lle farían falta nin tantos minutos, nin tanto color, nin tanta verborrea, nin, por suposto, tanto estereotipo. Mais case ata o final agardo o xiro que de sentidoá película. E xusto entón, cando xa estaba pensando no trabucada que eu andaba vai e aparece Brad Pitt subido a un poleiro arengando a prol da liberdade. Non hai voltas que darlle. Só me faltou o "insert coin" para acabar de non crer o que viña de ver. 

lunes, diciembre 16, 2013

A CIA e a guerra fría cultural, Frances Stonor Saunders

No principio foi Koestler. La lie de la terre, o testamento español, as súas múltiples autobiografías, os textos científicos, o home das infinitas caras, espía, poeta, científico, parapsicólogo, periodista e de paso violador reinventábase a cada segundo. O debate entre seguir rillando nel ou guindalo ao lixo no que se amorea tanto psicópata integrado resolveuse a favor das manualidades e a ficción. Turrando do fío saíron un par de calcetíns, un xersey preciosísimo de voltas yámbicas e trocaicos reveses, pero tamén fun dar a Regent Street, e vivín uns días con Serena Frome, escoitei aos Bee Make Honey e tecleei nunha Remington os informes que delataban a veciños con pinta de veganos. As voltas e puntadas compoñían preciosos parágrafos, e ata o punto bobo creaba texturas finísimas cunha misteriosa literatura (o)culta de fondo. E foi aí onde volveu aparecer Arthur. Deixo a labor a carón do cero e o infinito, e volvo a operación dulce. Non sei coller os puntos que se soltan ¡mágoa!, son consciente das consecuencias na labor pero sigo dándolle á agulla; tamén sei que quedaron cousas na páxina vinte e corenta e cinco que non asimilei nada ben. Serena Frome non existe, papouna a imaxinanción dun personaxe de ficción. E lembro outra vez ao Koestler depredador. Miro a foto da contracapa e o sorriso de McIwan. Ten os anos que o cinismo precisa para medrar na mente dun home. As críticas louvan ao escritor que foi quen de vivir nos miolos dunha moza de vinte anos. E total para que, con este final. Unha amiga, coñeceuno, a McIwan e confirmou as miñas sospeitas, "non che gostaría Ana, é unha persoa fría e desprovista do interese da súa escrita". Ninguén se salva, é cuestión de xénero. Pero hai que lelos, a eles, porque foron e son os arquitectos do que temos. Na arte, na historia, na política e se nos despistamos tamén aquí, no xénero. Eles son os que saben construir discursos eficientes de absolutamente todo, ata nos convencen de cómo criar aos fillos para que os deixemos seguir criando discursos. É así. Pedro de Lisboa recoñécese absolutamente feminista, por eliminación, porque non queda outra. E así, cheguei á CIA e a guerra fría cultural, de Frances Stonor  Saunders; logo souben que foi o libro que inspirou a McIwan. Pola metade do libro, páxina duascentasepico decátome de algo especial e miro a foto da contracapa. Sinto unha sensación de alivio. Estou lendo un enormísimo traballo tecido por unha muller e póñome en plan Serena Frome, a procurar espías. Vou á páxina da CIA e a sua deliberadamente burda crítica do libro confirma as miñas sospeitas. O libro da Stonor é unha obra imprescindible. Volvo á contracapa e reconcíliome, non sei por cantos días, con este apodrecido mundo.

this is the end