tag:blogger.com,1999:blog-27995621.post2821740795020548152..comments2024-03-26T07:23:35.624+01:00Comments on Blog de Ana B. Bande: Covalladas, Xurxo BorrazásAna Bandehttp://www.blogger.com/profile/17895409666308940416noreply@blogger.comBlogger5125tag:blogger.com,1999:blog-27995621.post-63192024462066961542010-06-03T08:45:47.097+02:002010-06-03T08:45:47.097+02:00Anónimo, es un exemplo do difícil da situación, o ...Anónimo, es un exemplo do difícil da situación, o primeiro paso para evitar asasinatos é sentir un sinceiro rexeitamento, e iso non cho pode ensinar ninguén, é cuestión de desenvolvemento ou non, penso, do individuo como persoa. Se a ese déficit lle sumamos esoutra viiolencia que é a de plantexar o problema en termos dunha loita infantil "e ti mais" e tratar de neutralizar e frivolizar absolutamente o problema mais serio que posiblemente teñamos no noso país no respeto do mais fundamental dos dereitos, que é a vida, xa dan ganas de tirar a toalla. Todos os asaninatos por violencia de xénero, sexa contra o sexo que sexa son deplorables, ti non aceptas sequera a natural disposicion que moitxs sentimos para condear estes feitos, revirado, sen dúbida, e absolutamente plano, dunha preguiza intelectual moi insana a túa aportación, que doe e que so busca unha polémica que non me interesa en absoluto. Un saúdo.Ana Bandehttps://www.blogger.com/profile/17895409666308940416noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-27995621.post-30398319052120548692010-06-02T22:04:22.875+02:002010-06-02T22:04:22.875+02:00Fixádevos a qué punto chega o machismo no noso paí...Fixádevos a qué punto chega o machismo no noso país: condear a esa pobre nai por protexer ao fillo. Así está a xustiza:<br /><br />http://www.elmundo.es/elmundo/2010/06/01/andalucia/1275398835.htmlAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-27995621.post-79582978134825137512010-06-02T19:00:15.599+02:002010-06-02T19:00:15.599+02:00Querida Cristina, ti tes que escribir, escribir, e...Querida Cristina, ti tes que escribir, escribir, escribir, escribir....<br /><br />detective crepuscular, o desacougo é o menos que podemos sentir fronte a estes contextos, pero a pervesión da moda seica marxina toda expresión emocional tamén ¿non si? e como a valentía xa non cotiza nin nos manuais básicos de seducción andamos coma perdidos, pois eu digo, amigo detective, que o primordial é empregar esa parte de cerebro "libre" de contaminacións e que sigamos falando, e opinando, e léndonos, e cuspindo, e rindo, e socializándonos ao vello xeito que é o de escoitar atentamente, é un xeito precioso de xustiza e sabedoría. Malia ser certo todo o que di ese artigo, o catastrofismo non leva a ningures e eu vexo todos os días mozxs que din cousas interesantísimas, pero ¿quen os escoita realmente? ¿quen toma un café con eles no recreo para saber o que pensan en realidade? eles rebélanse contra o poder, que somos os maiores, aínda que se escoiten moito máis as voces dos dous gallitos de turno...o importante cicais e o resto que cala ou estúpidamente confunde estratexias e imita ao "macho alfa" (ai ke me pieldoooooooo).Ana Bandehttps://www.blogger.com/profile/17895409666308940416noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-27995621.post-90578427831386987792010-06-01T21:23:36.942+02:002010-06-01T21:23:36.942+02:00Mundo do revés tamén é este do que falaba onte Ant...Mundo do revés tamén é este do que falaba onte Antoni Puigverd no seu artigo de La Vanguardia e que tantos e tantas profes teñen que aturar a diario, sen que se lle vexa solución ao asunto, e xa non che digo nada o curso que ven cos "portátiles" individuais, que en algúns centros xa andan a experimentar en primeiro da ESO para maior gloria do électrónico "divertimento" global que nos atenaza aos alunos e mais a nós (crise, recortes, corrupción financieira e política, e Israel incluidas). Interesante o que dis do libro de Borrazás, que un servido tivo o outro día nas maos, pero que non comprou. Despois dun día durísimo nas aulas, da leitura do artigo do Puigverd, da Razón de Estadodo criminal de Israel, e do teu comentario do libro de Borrazás, un xa está para o arrastre.<br /><br /><br />EL NIHILISMO DEL CAVIAR<br /> <br />Antoni Puigverd | 31/05/2010 <br /><br />Una profesora de secundaria –mujer exigente, esforzada y cabal– se muestra muy pesimista sobre el futuro. "No es verdad que la crisis vaya a servir, como se dice, para despertarnos del letargo. Vivíamos muy por encima de nuestras posibilidades y las jóvenes generaciones, instaladas en la comodidad, siguen ignorando las dificultades que nos acechan. La crisis no corregirá nuestros defectos, como reza el tópico más usado estos días: no sabremos ponernos las pilas". ¿Y eso?, pregunto. Meresponde narrando sus experiencias diarias en el instituto, de las que se desprenden tres características: la imposibilidad de ejercer la autoridad, las enormes dificultades que encuentra el profesor para imponer un ritmo de trabajo a sus alumnos y la institucionalización de la molicie con la excusa de la pedagogía del diálogo.<br />... <br />Fatigados y desautorizados, los profesores exigentes van cediendo terreno hasta que claudican. Cada vez que un profesor exigente se rinde, unos cuantos jóvenes más devienen dictadorzuelos. Una legión de tiranos adolescentes avanza hacia la edad adulta, dispuestos a imponer su ley, una ley muy arcaica. Mi amiga profesora, como pueden comprobar, está más que desolada. Y ha llegado a esta lúgubre conclusión: "Estos jóvenes parecen indiferentes a cualquier otra causa que no sea la de su propio yo. No podrán asumir las dificultades que el futuro les depara. ¡Serán capaces de cualquier cosa con tal de salir a flote!". <br />...<br />Prometo hablarles otro día de experiencias didácticas positivas, pero hoy, mientras comparto con ustedes la desolación de mi amiga profesora, quisiera relacionar su experiencia con unas páginas de diario que me han dejado el ánimo por los suelos. Me refiero a las transcripciones del caso Pretoria, en las que unos tipos podridos de poder, dinero e influencia se reparten comisiones, manipulan las ordenanzasmunicipales, recalifican terrenos, colocan a parientes y amigos en puestos públicos, presionan a consellers, alardean de sus contactos, se jactan de sus abusos, de sus millones, de su caviar, se burlan unos de otros y demuestran un absoluto desprecio por la cosa pública, convertida para ellos en cuerno de la abundancia, en cueva de Alí Babá.<br />...<br />Los alumnos de mi amiga desolada no han leído seguramente dichas transcripciones, pero sintonizan con su filosofía. Son hijos del nihilismo del caviar. Un tiempo que ha entronizado la ironía, ha despreciado la rectitud, se ha burlado del trabajo paciente, ha adorado al becerro de oro y ha despreciado todo lo que el profesor debe transmitir en clase: el esfuerzo para aprender materias que no reportan ganancias, la paciencia lectora, la imposibilidad de llegar a fin de curso haciendo trampas, la responsabilidad individual y el respeto a las normas que rigen en la comunidad de la clase. Curiosa pedagogía contemporánea: creyendo proteger a los niños y adolescentes de los abusos del pasado (la letra con sangre entra), les ha dejado sin defensas ante los abusos del presente.detective crepuscularnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-27995621.post-24227780773552147672010-06-01T16:48:35.068+02:002010-06-01T16:48:35.068+02:00haberá que lelo, logo!haberá que lelo, logo!crispavonhttps://www.blogger.com/profile/07425403916674946280noreply@blogger.com