Ana, douche as grazas polo artigo do Xenaro (Naro para os amigos). Imprimino e xa o lerei detidamente. As cousas do Naro, sempre profundas e esixentes, precisan dunha leitura repousada e non menos esixente. Todo un home de fondo pensamento crítico. Non sabes a alegría que me das traéndoo a estas páxinas.
O ensaio é tan perfecto en forma e contido que non sei se memorizalo, eu teño a miña copia chea de notas porque cada parágrafo é unha invitación a sacudir as neuronas e porse a pensar en serio...e xa se combinados esta leitura coa apaixoante "condición humana" de Fromm podemos albiscar os cabos dos que turrar se queremos sair deste túnel escuro e mefítico....Paco, que ben que andes por aquí, pensei tanto en ti cando lin esto...e sobre todo cando pasaron outras cousas das que falaremos que xa é tempo de poñer día e hora para facelo a gusto, apertas a tod@s. Dende logo, se hai xente coma este profesor hai esperanza ¿ou non?
Grazas, Ana, polo artigo deste home, que me axudou a coller folgos para a que nos ven por diante. Impagable que alguén fale así de claro. Obriga: que non sexa o único. Amais, descubrir alguén que escribe sobre literatura e matemáticas -a ver cando lle meto o dente a algún dos seus libros-:) bico ben gordo
Yes Cris, hai esperanza, hai xente que sabe pensar e aínda se atreve a facelo en alto e así de ben, por eso que ¿para que inventar? hai moito ruido, hai que deixar falar a quen sabe...a cousa está fodida a todos os niveis, teño unha amiga teatreira que anda amolada coa realidade porque di que fai unha competencia moi desleas ás artes escénicas...ta ben...bicos rula!
Ana, douche as grazas polo artigo do Xenaro (Naro para os amigos). Imprimino e xa o lerei detidamente. As cousas do Naro, sempre profundas e esixentes, precisan dunha leitura repousada e non menos esixente. Todo un home de fondo pensamento crítico. Non sabes a alegría que me das traéndoo a estas páxinas.
ResponderEliminarPerfecto. Duro e á liña de flotación; con esta tropa inmunda non debe existir consideración de ningún tipo.
ResponderEliminarSaúde.
Paco E.
O ensaio é tan perfecto en forma e contido que non sei se memorizalo, eu teño a miña copia chea de notas porque cada parágrafo é unha invitación a sacudir as neuronas e porse a pensar en serio...e xa se combinados esta leitura coa apaixoante "condición humana" de Fromm podemos albiscar os cabos dos que turrar se queremos sair deste túnel escuro e mefítico....Paco, que ben que andes por aquí, pensei tanto en ti cando lin esto...e sobre todo cando pasaron outras cousas das que falaremos que xa é tempo de poñer día e hora para facelo a gusto, apertas a tod@s. Dende logo, se hai xente coma este profesor hai esperanza ¿ou non?
ResponderEliminarGrazas, Ana, polo artigo deste home, que me axudou a coller folgos para a que nos ven por diante. Impagable que alguén fale así de claro. Obriga: que non sexa o único.
ResponderEliminarAmais, descubrir alguén que escribe sobre literatura e matemáticas -a ver cando lle meto o dente a algún dos seus libros-:)
bico ben gordo
Yes Cris, hai esperanza, hai xente que sabe pensar e aínda se atreve a facelo en alto e así de ben, por eso que ¿para que inventar? hai moito ruido, hai que deixar falar a quen sabe...a cousa está fodida a todos os niveis, teño unha amiga teatreira que anda amolada coa realidade porque di que fai unha competencia moi desleas ás artes escénicas...ta ben...bicos rula!
ResponderEliminar