Agradecemento a María Jesús, a súa sensibilidade atrae á beleza, por iso constrúe fermosísimos versos e fai fotos coma esta. Celebration porque vin por uns intres que o meu marcador de visitas marcaba o fermoso número 100.000, gústame ter xente na casa ¡grazas! e á Cristina Pavón a nosa próxima diva literaria o reto que hai tempo lle propuxen, ela xa sabe....agora voume agasallar coa mellor compañía que podo desexar degustando un saboroso pulpiño no espectáculo da Ría de Vigo.
Ela aloumíñalle o queixo. - E logo? El acaríñalle a barriga cuasi esférica - Por min xa o sabes. Ela mírao desconfiada. Está a falar en serio. É que non se decata? E que vai ter que dicirllo? - Non me gusta porlle un nome de flor. - Por que? Múrchanse? - Algunhas si, ben o sabes ti. Un refacho tristeiro crúzalle o rostro ao pensar na amiga que xa non o é. A Margarida á que lle foi quitando os pétalos ata chegar a un número par. Non me quere. El bícalle o ventre cúpula con agarimo, para afastar ese pensamento. - En xeral, non me gustan nada eses nomes “tan de muller”. El acena incomprensión. - Si, desas series que só se empregan para mulleres: nomes de flor, nomes de virtude, nomes de dores e problemas... Cos de home non pasa eso ... non sei de ninguén que se chame Xeranio, Papoulo ... - ... Xacinto. - Vale, un. Pero non hai ningún Abeiro, Amparo, ou Remorso, anque o mundo está inzado de Esperanzas e Remedios, por non falar de Dores e Angustias. - ... Tes razón. Pero cas flores é distinto. Ela fítao xa preocupada. - Será. Pero a cousa é outra. Realmente vai ter que dicirllo. Aperta a man del sobre a barriga, que sinta ben quen está aí dentro. - É que non ves que se van rir dela con ese nome? Cala! Cala, Cala! Cala, non fales tanto! Cala, non tes nada que dicir? El queda pampo no intre. E axiña, avergoñado. Como non se decatou? - Muller, xogos pódense facer con tódolos nomes, ti tamén... Ela respira aliviada. A cara de susto del devólvelle a confianza. Foi un despiste, máis nada. - Ti sabes porque escollín ese nome. Porque foi a tarde que a fixemos cando descubrimos aquel camiño cheo de calas, que tanto che gustaron... - Xa, pero o primeiro que se lle ven a un á mente ao escoitar Cala, é pechar a boca, non unha flor. Como puido estar tan torpe? Ten que amañalo. O sorriso burlón dela anímao. - Pois logo, en vez de Cala, Fala. - Fala! Pénsao só un intre. - Pois é bonito! El, fachendoso. - Mesmo necesario. - Sabes que me gusta? Fala! - A que si? - E logo que sexa tímida... Ou muda. El, sen saber se amolarse ou non. - Estás dificil hoxe ti, eh.
Para entendela precisei tanto do que amosa como do que esconde. A textura case téxtil dese branco. Cala A lámina que aflora do verde e da sombra silandeira Cala. Ese envoltorio de simpleza nipona que agocha a outra parte esencial. Falo. O berro amarelo inconfundible. Falo. O espárrago erecto sen o cal, en vez dunha flor rotunda, Cala, Tomeina por unha toca de monxa desas que, por caridade, parece que van saír voando como fadas.
Agradecemento a María Jesús, a súa sensibilidade atrae á beleza, por iso constrúe fermosísimos versos e fai fotos coma esta. Celebration porque vin por uns intres que o meu marcador de visitas marcaba o fermoso número 100.000, gústame ter xente na casa ¡grazas! e á Cristina Pavón a nosa próxima diva literaria o reto que hai tempo lle propuxen, ela xa sabe....agora voume agasallar coa mellor compañía que podo desexar degustando un saboroso pulpiño no espectáculo da Ría de Vigo. 
oido cociña!
ResponderEliminar(a ver se esta finde)
e o de diva, non vexas, hahá, sempre tiven ganas de ir a Maldivas, será iso logo :p
bicos
Ela aloumíñalle o queixo.
ResponderEliminar- E logo?
El acaríñalle a barriga cuasi esférica
- Por min xa o sabes.
Ela mírao desconfiada. Está a falar en serio. É que non se decata? E que vai ter que dicirllo?
- Non me gusta porlle un nome de flor.
- Por que? Múrchanse?
- Algunhas si, ben o sabes ti.
Un refacho tristeiro crúzalle o rostro ao pensar na amiga que xa non o é. A Margarida á que lle foi quitando os pétalos ata chegar a un número par. Non me quere.
El bícalle o ventre cúpula con agarimo, para afastar ese pensamento.
- En xeral, non me gustan nada eses nomes “tan de muller”.
El acena incomprensión.
- Si, desas series que só se empregan para mulleres: nomes de flor, nomes de virtude, nomes de dores e problemas... Cos de home non pasa eso ... non sei de ninguén que se chame Xeranio, Papoulo ...
- ... Xacinto.
- Vale, un. Pero non hai ningún Abeiro, Amparo, ou Remorso, anque o mundo está inzado de Esperanzas e Remedios, por non falar de Dores e Angustias.
- ... Tes razón. Pero cas flores é distinto.
Ela fítao xa preocupada.
- Será. Pero a cousa é outra.
Realmente vai ter que dicirllo. Aperta a man del sobre a barriga, que sinta ben quen está aí dentro.
- É que non ves que se van rir dela con ese nome? Cala! Cala, Cala! Cala, non fales tanto! Cala, non tes nada que dicir?
El queda pampo no intre. E axiña, avergoñado. Como non se decatou?
- Muller, xogos pódense facer con tódolos nomes, ti tamén...
Ela respira aliviada. A cara de susto del devólvelle a confianza. Foi un despiste, máis nada.
- Ti sabes porque escollín ese nome. Porque foi a tarde que a fixemos cando descubrimos aquel camiño cheo de calas, que tanto che gustaron...
- Xa, pero o primeiro que se lle ven a un á mente ao escoitar Cala, é pechar a boca, non unha flor.
Como puido estar tan torpe? Ten que amañalo. O sorriso burlón dela anímao.
- Pois logo, en vez de Cala, Fala.
- Fala!
Pénsao só un intre.
- Pois é bonito!
El, fachendoso.
- Mesmo necesario.
- Sabes que me gusta? Fala!
- A que si?
- E logo que sexa tímida... Ou muda.
El, sen saber se amolarse ou non.
- Estás dificil hoxe ti, eh.
Para entendela precisei tanto do que amosa como do que esconde.
ResponderEliminarA textura case téxtil dese branco.
Cala
A lámina que aflora do verde e da sombra silandeira
Cala.
Ese envoltorio de simpleza nipona que agocha a outra parte esencial.
Falo.
O berro amarelo inconfundible.
Falo.
O espárrago erecto sen o cal, en vez dunha flor rotunda,
Cala,
Tomeina por unha toca de monxa desas que, por caridade, parece que van saír voando como fadas.
e se tes tempo/ganas
ResponderEliminarhttp://www.eyebag.es/relatosNetArt/poemes/botones.htm
Algúns son chorras, outros doen, todos xa de hai tempo.
E xa basta, ou acabo eu poñendo un blog. (nin de coña :)