(X)antar (X)erais

Imaxe: O Banquete de Pieter Brueghel O Vello

O convite na Pousada de Soutomaior non puido estar mellor aliñado. Agradecín a frescura con que nos acolle e pedra na primeira canícula do ano e o eterno sorriso de Fran. O padal xa debecía por un viño acorde coa solemnidade do acto e a temperatura ambiente, e malia todas as presentacións obrigadas, impúxose a lóxica da hora e sentamos pronto a xantar. Sorprendeume, coma sempre, atopar persoas que aseguran coñecerme por seguirme no bló. Ata que estas felices coincidencias ocorren sempre crin que as entradas que se rexistran nas estatísticas eran en realidade cronopios ou famas que se repartían polo mundo ao chou e dos que nunca sabería nada. Alégrome pois ter coñecido a unha seareira tan real como a profa, e ademais, sen dúbida algunha a raíña da nosa mesa. Ela foi a que nos sacou dunha interesante conversa sobre o tema común que nos enleaba a todxs para levarnos ao descoñecido. Coido que aínda non remataramos aquel exquisito polbo do introito cando a conversa xirou de repente e sen decatármonos cunha manobra que me deixou completamente fóra de xogo. Nestas ocasións adoito ollar disimuladamente ao resto dos comensais para ver se son a única que estou perdida e mesmo na procura dalgún comentario que me permita recuperar o fío. Houbo sorte, a rapaza loira fronte a min confirmoume tamén a súa posición fora do campo e só a gargallada de Manuel ollando o panorama deulle sentido a todo aquilo. De socato aí estabamos, falando de Bisbal, Bustamente e outras estrelas patrias como teloneiros da flamante Orquestra Panorama, aí estaba tamén polo medio da conversa o Holding de Espectáculos Lito e as súas rendibles operacións. E xa sen vergoña pido aclaración a miña compañeira-seareira sobre a existencia real de toda esa macroemporio orquesteiro galega que seica ten clubs de fans que xa quixera algunha peña futbolera. Para a miña tranquilidade, non foi cousa do Alvariño. A ollada discreta de Sonia confirma a existencia deste outro peregrinar alternativo na nosa terra e a importancia destas manifestacións festivo culturais no noso país. A espectacular e exótica ensalada con módena e vieira reclamou logo case toda a nosa atención pero coa tenrura da carne richada volvemos ao rego festivo e deixamos nas mans do boss de todo aquilo a responsabilidade da pitada final de partido.

Bueno, aquela noite que saímos de cea fixen por levalo a casa no meu coche, de camiño díxenlle que me avisara onde tiña que parar, pero para a miña felicidade este momento delongouse ata chegar á miña casa, resultou que eramos case veciños, e de alí a pouco comezamos a vernos, sobre todo nas verbenas do verán, si, claro, fíxoseme raro que sempre tocase os mesmos músicos, tardei en decatarme de que en realidade, o que facíamos era ir en peregrinación detrás da orquestra Panorama...

Un saúdo a César, Paz, Belén, Pilar, Fran, Manuel, Bieito, Celia....

Para S (III)

Hang down your head, non falla. Outra vez, M. My love, acouga, deixa de voar, preferíate cando vestías aqueles traxes grisentos e levabas o maletín a rebentar de solicitudes e contratos. As noites eran tranquilas e pasabas mais tempo comigo. Non había tanta música e o aparello só se prendía para encher complicadas bases de datos pero daba gusto verte traballar, tan concentrada, tan segura de ti mesma, e sempre me facías cóxegas ao chegar a noite. ¿Disfrutabas de verdade diante miña ou era unha especie de catarse para baleirarte de tanta mediocridade que te afundía? Alegrábame aquela nosa intimidade. Agora teño que debuxar esceas obscenas, malia túas solermeiras olladas de complicidade. As súas son de autocomplacencia, claro, ti non podes velas, pero non che gustaría ler nos seus ollos o que eu leo cando prendedes a luz, e total para que, ruliña, só por lle cumplir o gusto a un corpo nun ritual que segundo el nin é paixón sequera, ¿como che dixo?, mera animalidade. Que tranquilo debeu quedar logo de tan rotunda e científica afirmación. So hang down your head for sorrow my love..

Imaxe: China Hamilton

Para S (II)

Gústame ver a M. fronte ao espello, repasando xeometrías sempre inéditas, preparando a súa pel para outra reescritura que tampouco será a definitiva e facendolle chiscadellas a esa muller que conta o espello que...

Cada noite esperta enchoupada na suor, cos cabelos revoltos e coas sabas enguedelladas nas súas pernas, toda a paixón desbotada polo día, rexeitada pola perentoriedade da mera supervivencia, multiplícase nos seus soños. Érguese, olla cara min e xa non me fai acenos graciosos, ten olleiras e a cara descomposta pola anguria. Frega a cara coas mans e debúxolle unha espantosa aparición que rexeita baténdome fortísimo. Quizo esnaquizarme centos de veces pero centos de mañás aloumiño o seu rostro coa promesa dunha nova xeira. Eternamente bela M., bos días meu amor, abre a fiestra e deixate querer polo ar. E M. ofrécese ao tempo e á ausencia. Benquerida ausencia compartida. Sen verbas, baleira, sen promesas e sen adxectivos. Gústame ollala mentres pon as medias agardando a primeira conexión do día. Primeira verbas lixo, muxicas que en segundos serán folerpas cun clic nunha resposta automatizada. E agora paseniño, volve cara min e deixa os seus beizos no meu/seu rostro.

Imaxe: Johan Heinrich Füssli "Pesadelo"

Para S.

Mentres as súas mans hidrataban os cumios e vales da súa pel no diario ritual cosmético, M. deixa que o espello debuxe aquela teimuda muller que cada día lle amosa súa beleza. Hai uns días que lle sobra tanto corpo que atender... Quixera solidificarse, caramelizarse un intre e partirse en anacos de tantos baleiros pasados porque o futuro queda lonxe. M. é quen de agardar, de estirar o comezo que é onde se concentra todo o sabor, e groliño a groliño saborea cada gota deste saboroso xarope, e sente mágoa pola miseria dos que guindan con este precioso líquido pola estúpida razón do seu próximo esgotamento. Coma se eles fosen inmortais. M. destemida, arriscada, feiticeira, sempre á espreita da paixón, amoreas contos de fadas e fantasías, erguendo babeles a cotío, malia esas dovelas que caen ameazando apocalipses. Gústame ver a M. fronte ao espello, repasando xeometrías sempre inéditas, preparando a súa pel para outra reescritura que tampouco será a definitiva e facendolle chiscadellas a esa muller que conta o espello que...

Pegada da imaxe: Paul Gauguin: Manao tupapau (The Spirit of the Dead Keep Watch)

Fantasías eróticas de Susana Moo.

Descanso por momentos de lecturas obrigadas para deitarme nas páxinas de Erotómana. Andaba o fodemillo de capa caída de xeito que, Susana, queréndoo ou non, chegaches a tempo para tapar un par de buracos que degoxaban pola túa intrépida língua. ¿como explicar o desinterese dos nosos creadores polo xénero erótico tendo un público potencial tan previsiblemente disposto a gozar desta oferta? ¿persistencia obstinada desas ríxidas prevencións morais que modelan individuos tan perigosamente reprimidos? ¿a que ven este desprezo cara o sexo na escrita? O mesmo pasa co humor, todo un reto seres quen de provocar xa non unha gargallada senón unha leve deformación cara arriba do beizo superior. Pódese dicir que pasei un bo rato coas tribulacións da pobre Jane aprendéndolle ao seu superheroe a domear os seus instintos animais para procurarlle pracer porque Tarzán é precoz, puñeteiramente precor. Xusto cando estou no cume da paixón polo meu esposo, este mete uns gruñidos xordos, como querendo facer o berro do rei pero en xordina. Correuse. Xa se correu (esto...ejem...). Unha lectura lixeira, pracenteira e desmitificadora ideal para escorrentar por un momento o persistente cabreo que nos produce esta escalada alarmante na proporción de estúpidos que dos que fala Carlo M. Cipolla.

¡¡¡ boa fin de semana a todxs !!!

Festiña moi quente!

Acepto gustosa a reprimenda, recuperarei folgos e abandonarei completamente o estilo negra sombra para dar conta das alegrías, que son moitas máis, que das miñas alteracións psicosomáticas por mor dos cambios de quendas, temperaturas e biorritmos. Volto moi a modo ao rego do bló aínda que paseniñamente porque non podo evitar a chamada do diaño que de cando en vez me tenta coas ledicias dun ceo de metacrilato que disimula arrecender a xaropes celestiais. Volverei falar de libros e volverei ás barricadas, seguirei esnaquizando dogmas e seguirei na procura da excomunión liberadora. Mentres tanto, e coa deliciosa resaca do día despois, almorzo aínda cos restos dos sorrisos da esmorga de onte. Rurú retiroume o fannamberguanato cando andaba eu na procura de facerme vitalicia, pero traballarei abondo por recuperar o título. E fareime seareira doutros clubs, apuntareime a unhas clases de tiro e ata pode que me aficione a músicas estranas.

Grazas a todxs pola deliciosa noite de viño e rosas.

P.D. Por soberbia, por perversión, por cartos (que xa vexo que non), polo que sexa, pero segue escribindo Rubén, ségueo facendo con esa frescura túa tan deliciosa.

escuridade...ma non troppo.

Afortunadamente este esgotamento intelectual, agora completamente alleo a unha irrefrenable pulsión cara ao abismo, non vai durar sempre. É noite case, sento nos chanzos do edificio da facultade e compartimos a persistencia desta rutina que sempre leva as dez últimas. Tódolos trunfos para ti, e non é que me deixe gañar, ou si, que non son días para resistir a forza cósmica do Big Rip. O Laguna faime unha chiscadela alá no fondo, devólvolle o aceno, recollo os meus trebellos e atraveso descalza o verde e húmido a xeito de despedida, volto outro día cara a cidade.

Antony and The Johnsons.

Pista da foto CLIC

Do concerto de Antony and the Johnsons onte no Coliseo de Porto non podo engadir unha coma á maxistral e rotunda recensión do amigo Arume, sempre sobrepasando coa súa apaixoante erudición os límites do elástico, que dicía outro dos grandes. Escoitade espidas diante dun espello ou disfrutando dunha fermosa película, ou nesas noites brancas que deitan fermosas verbas nos beizos, pero mellor disfrutade do seu directo, eso si, coa lección aprendida tiraredes moito máis proveito, gosta de falar largo co tendido.

Free at last and thousand kissis for you

Arume, Lula, Legaresa and Carpediem

Historia dunha guitarra con Antonio Vega e Xoan da Cova ao fondo.

É unha historia preciosa, non só pola presenza de Antonio Vega, que aínda te choramos, nin polo insoportable bruido desa porta que semella pecharse para sempre, e tampouco pola presenza de dúas guitarras que ensarillan dúas vidas que se cruzaron diante túa. Dicíalle ao noso amigo M. que a historia que emociona é a que está nos marxes, a historia de seres capaz de deter a ollada e o tempo para gardar coma un tesouro eses fios que che procurou o azar e que xenerosamente gardaches e deixaches voar para contárnolo.

Co permiso do Xan da Cova, roubo das Uvas da Solaina, a historia...

Eu tiña hai anos unha guitarra española, normaliña, das de toda a vida. Xa tiña acumuladas algunhas historias ela mesma, pero non as detallarei. Limitarei a historia a outras que tiven despois, como consecuencia de sucesivos cambios. Estaba tocando con esa guitarra na compaña de un rapaz que tiña nas mans outra, tamén tipo española, de cordas de nylon, pero moito mellor: Electrificada, con entradas de jack e balanceada, con "cutaway", cunha caixa máis grosa do habitual. Compráranlla seus pais, emigrantes en Suiza, quen lle mandaban tamén desde alá cartos cada mes para vivir. Varias persoas xa me dixeran que ese rapaz tiña problemas coas drogas, aínda que o seu aspecto non o daba a entender. Propúxome que as cambiaramos. Que eu quedara coa súa e el coa miña. Cando lle dixen que a súa era moito mellor, contestou que non lle importaba, que o feito de que a miña guitarra fose miña tiña para el moito valor. Aínda hoxe non sei como interpretar ese comentario. O caso é que as cambiamos. Desde logo, saín gañando eu. Existen varias fotos de prensa nas que esa guitarra aparece tocada por diferentes persoas ás que lla emprestei en diferentes actuacións en diversos locais d´Ourense. Un amigo, posuídor de unha tenda de instrumentos, cando ma viu díxo que tiña un cliente que andaba buscando unha coma esa, e que ma cambiaba por outra calquera das que tiña na tenda até unha marxe de precio. Eu non tiña especial interés, mais engadiu que podía seleccionar tamén libros de música até certo prezo, e engadilos coa oferta. O caso é que saín da tenda cunha "Jasmine" de Takamine e con unha chea de libros de partituras. Tamén esa guitarra saiu fotografada en diversas ocasións na prensa ourensá, aínda que case nunca tocada por min. Un día visitoume o pintor ourensán P***, e preguntoume se lle podía prestar unha guitarra a un amigo seu madrileño, que estaba en Ourense por unha tempada e non trouxera ningunha canda el. Ao parecer, era un rapaz ao que lle gustaba moito tocar, e tiña "mono" de guitarra. Eu amoseille tres ou catro que descansaban nos seus respectivos soportes, dicíndolle que escollerse unha. Quedou uns intres mirando para elas e, non sabendo por cal decidirse, dixo que volvería máis tarde con ese amigo para que él mesmo a escollese. Apareceu ás poucas horas co tal. O chaval era máis baixo ca min e agachaba a cabeza como avergoñándose de algo. Non ía moi ben vestido. A súa longa melena ocultáballe o rostro. Naquelo, o meu amigo P*** díxome: - "Preséntoche a Antonio Vega". Eu non estaba moi seguro de estar desperto, observando como Antonio Vega probaba as guitarras unha por unha. abrazándoas como se as amase, como se fosen a táboa á que se aferra un náufrago para non se afogar. Ao final decidiuse pola "Jasmine". P*** xa marchara, non lembro por que causa, e acompañei a Antonio Vega polas xa case solitarias rúas de Ourense até o lugar no que dixo que ía durmir aquela noite, moi pertiño de onde naceu Alexandre Bóveda. Non conto máis cousas de Antonio, porque as protagonistas desta historia son as guitarras. Debeu ser por aquela época cando lin no periódico unha triste noticia. Un rapaz aparecera morto, con todos os indicios de se ter suicidado na sua vivenda, pola zona da estrada vella de Celanova. As iniciais e o enderezo coincidían coas do rapaz que tanto valorara unha guitarra polo simple feito de ter sido miña. Penso agora que vidas internas tan similares poderían ter vivido un músico famoso e un anónimo afeccionado, ambos mortos moito antes do momento que a natureza lles tiña asignado, e como unha historia de guitarras ligou as súas vidas dun xeito que até agora só eu coñecía. A Jasmine seguíu despois a dar tumbos polo mundo. Se non mudou de dono, anda agora por Madrid nas mans dun músico de orixe colombiana. Pero esa é xa outra historia. Como tiveramos algunha charla interesante, Antonio Vega deixárame o seu número de telemóbel. Apunteino coidadosamente nunha axenda e non acordei del durante un tempo. Un día, ao abrir esa axenda, vin o seu número, loxicamente escrito na páxina da letra "A", a primeira. Decidín chamalo para lle preguntar como lle ía a vida. Non debía lembrar que lle tivese dado o número a ninguén e, ao ver na pantalla o prefixo 988 de Ourense, debeu de pensar que era a súa moza quen o chamaba. Descolgou susurrándome fermosas palabras de amor, sen me dar tempo a que eu lle dixese nada. Cando, totalmente azorado, lle dixen que non era quen pensaba, quedou tan cortado que, improvisando unha desculpa, colgou. Loxicamente, nunca máis o volvín chamar.

Imaxe: Braque, Home con guitarra, 1911

¡follad, follad, malditas!

Con este fabuloso achado xa non podo aprazar máis este post eternamente adiado por unha morea de causas que tamén veñen a conto. Xa sabedes. O feisbú, que nos ten e nos entretén moito máis do que estamos dispostos a recoñecer. Un fenómeno do que aínda queda case todo por dicir e discutir. Novos conceptos que implicarán cambios cicais demasiado drásticos e a moi curto prazo que van mudar completamente o panorama. Novos conceptos, Identidade colectiva, redes sociais, sofware social, a teoría dos seis grao de separación? memes, douspuntocero, trespuntocero, web semántica, fenda dixital, etc. Estamos ollando directamente ao infinito, ao incomprensible, ao máximun do contradictorio: realidade virtual. Infinitas cuestións. Pero hoxe vin falar de sexo. Digamos que pacemos cómodamente nun deliberadísimo conformismo no que damos por boas as falacias máis absurdas. As mulleres temos que engulir páxinas de historia, literatura, arte, ciencia que falan da nosa absoluta incapacidade e o facemos seica con gusto, e vivimos o día a día disimulando ter tamén algún órgano que outro. Algunha acada que se lle recoñeza o cerebro e iso polo tema da cota, pero o do sexo seica é máis complexo, abofé que sí. Dende o poder sempre se botou man dos argumentos máis revirados para agochar a existencia do feminino e nestes tempos xa 3.0 o tema experimenta un grao de retroceso que me fai saltar á area aínda que só sexa como un exercicio de catarse que moi pouco ten que ber coa proposta polo estaxirita. Mais non abonda con cuspir sobre Hegel. Si, as mulleres temos uns organos sexuais deliciosamente desenvolvidos como amosan estas fermosísimas venus prehistóricas. Aínda se amosan nas aulas como símbolos da fecundidade e como tributos á natureza. Os falos non, os falos da Idade de Pedra xa nolos presentaron como órganos sexuais en plena procura da voluptuosidade. O home, comeza a distanciarse dos animais porque consciente da súa morte, comeza a fabricar utensilios e a fornicar por pracer. Pois a muller tamén. E esas venus esteatopíxicas (literalmente de culo gordo) son representacións dunha sexualidade feminina plenamente consciente. O virtual mundo feisbukeano co seu culto total á indivudualidade é un privilexiado observatorio do noso comportamento sexual. Os homes continúan a ser machos en competición pola femia, e nós seguimos agardando a chamada do "mellor dotado". A convivencia, ou mellor dito, a pervivencia do (ana)lóxico co dixital está amosando un estado da cuestión moi preocupante para a muller. De repende venme á cabeza unha Madame Bovary masturbándose con aquelas perigosas "novelas". Creo que F. tivo problemas para evitar a cadea por esto. Hoxe, as mulleres asomámonos á rede cos mesmos medos, seica temos que gardar as aparencias cos amigos virtuais, se cadra un cento de descoñecidxs que nos poden levar outra vez á fogueira. ¿e para eso tanto conto?. Pois digo eu, se temos que disimular un pouco máis, adiánte...ao titulo do post me remito!

Highway to Outeiros....

Tremenda churrascada Dustin. Deliciosa esa sombra da túa carballeira no Outeiro de Paderne. Un samedi après-midi à L´Outeiros, digno do Seurat. Non vou dicir nada do viño de Toro, tampouco dos chupitos variados nin dos fumes que trazaron ese sorrisos frouxos e solidarios que adoitan adobiarse con promesas que veremos logo. M&M deleitáron a sobremesa coa sua paixón polas artes marciais e aprendemos que hai un estilo "borracho". Eu miraba ó nesgo os acenos de admiración de Lucía mentres as súas mestras debuxaban puñadas e bloqueos no ar baixo a atenta ollada dun Bruce Lee case invisible que voaba entre as pólas dos carballos. E houbo ración de iconoclastia, vaia oh...a eso viñemos Paco, coma sempre...

Por mais que miro e asexo / por esta masa informe e lerda / outra cousa non vexo / sinon moreas de merda

(Celso Emilio Ferreiro)

Grande grande Lou, beleza absoluta a do teu sorriso aberto e xeneroso, simpar Lou de ollos húmidos de outono, tronante Lou, granmamamala, leoa do Serengeti de portas sempre abertas e sempre ao asexo, protectora e anfitriona cálida e de dozura infinita. Ollade se non é certo o que digo...

Merda adequerida ou herda / merda de diante i en pos / grandes palleiros de merda / acugulada en montós...

Versos de Celso Emilio adicados a tódolos mediocres, especialmente a eses cantantes de coros e danzas que pululan pola poeirenta e mefítica miseria dos xestores da cousa pública na procura dun agocho quentiño para fermentar a gusto, aspirantes a cesante e persoaxes casposos, enxeñosos Bartlebys que tanto enriquecen a nosa idiosincrasia...

falamos

falamos de atravesar fronteiras e quebrantar arrogancias milenarias que enferruxaron sentidos con sentenzas de viño acedo, porfiamos polo colapso dun tempo antolladizo que non entende de necesidades básicas, procuramos escusas para disimular esa nosa teima de espreitar na vida, arrincamos rigorosamente tódalas letras que nos tatuaron coa violencia dos rituais, saímos ao centro do campo de batalla coa afouteza dos nihilistas máis puros e devecemos polo recoñecemento da nosa covardía, rexeitamos a loita porque xa o dixen, somos covardes e non renunciamos ao lecer do cotián, e trabucámonos decote en cada promesa que sela unha renuncia, seguimos sen aturar os espellos malia o que aforraríamos en fármacos e diletantes especialistas do baleiro, e somos tan deliciosamente inocentes...