Nosa Señora da Ascención....a motor

Velaquí o resultado da fusión do sagrado e o profano, a ciencia e a fe, o espiritual mundo das ideas e o prosaico da tecnoloxía fundidos nunha obra de imaxinería cando menos...curiosa...as vilas e rúas portuguesas sempre nos sorprenden. A foto fíxena onte nunha capela financiada polos motoristas portugueses que se atopa na Montaña da Penha.

Guimaraes, guimaraesturismo

Plataforma de Calixto Bieito

Tachamos a Houellebecq de provocador porque nos esperta violentamente da ficción xerada por un sistema autodestructivo que disfraza de felicidade as prácticas máis perversas. Non somos quen de soportar que nos vomiten na cara unhas cantas verdades que voluntariamente rexeitamos en aras da pacotilla e do abelorio. Nunha escea o alter ego do novelista espétalle unha labazada á boneca inchable na que nos convertemos, primeiro deixándonos engaiolar polos fogos de artificio do sistema para de contado inmolarnos ao aciago demiurgo do economicismo. O drama acentúase cando nos decatamos da imposibilidade de desfacer o camiño, non hai unha segunda oportunidade. O paraíso prometido no libro sagrado -a Tailandia da guía Trotamundos- agora é un mortífero campo de batalla na que as víctimas dunha depredación milenaria sacrifícanse para botar ao monstro invasor que lle chuchou o sangue e a indentidade (a novela foi escrita antes do 11/9 e posteriores barbaridades). A Plataforma de Calixto Bieito complementa á novela cunha montaxe espectacular. O Michel do texto é un personaxe moito máis frío deste que fala pola boca do xenial Echanove, pero igual de atormentado. Recoñecemos tamén a Valérie moi ben traducida por Marta Domingo. Belén Fabra é Marylise a muller que permanece espida durante toda a función e que representa o mundo no que se desenvolve a historia principal, é ao tempo poesía e prostituta, amor e violación, vida e morte. É un manequín de Schulz.
Eu non diría que a representación pode ferir sensibilidades por mor de esceas con sexo explícito senón pola violencia que emprega para espertarnos dun infernal estado autoinduido de gregarismo e sumisión.

O canon bibliotecario ou "o que queira ler que o pague ben caro"

“¿Se quiere fomentar la lectura? ¿Europa prefiere autores más ricos pero menos leídos? Personalmente prefiero que me lean y soy yo quien se siente deudor con la labor bibliotecaria en la difusión de mi obra. Sépanlo quienes, sin preguntarme, pretenden defender mis intereses de autor cargándose a las bibliotecas. He firmado en contra de esa medida en diferentes ocasiones y me uno nuevamente a la campaña. (J.L.Sampedro)

¡NO AL PRÉSTAMO DE PAGO EN BIBLIOTECAS!”

"No sólo de pan vive el hombre. Yo, si tuviera hambre y estuviera desvalido en la calle no pediría un pan; sino que pediría medio pan y un libro. Y yo ataco aquí violentamente a los que solamente hablan de reinvindicaciones económicas sin nombrar jamás las reivindicaciones culturales que es lo que los pueblos piden a gritos. Bien está que todos los hombres coman, pero que todos los hombres sepan. Que gocen todos los frutos del espíritu humano porque lo contrario es convertirlos en máquinas al servicio del estado, es convertirlos en esclavos de una terrible organización social."

Federico García Lorca. Fragmento del discurso pronunciado con motivo de la inauguración de la Biblioteca de Fuentevaqueros

¡NO AL PRÉSTAMO DE PAGO EN LAS BIBLIOTECAS!

Contra o canon do pago por préstamo de libros: http://noalprestamodepago.org/
Vos recomendo este artigo de Pepe Cervera e este de Manolo Bragado, e o blog de Víctor Macías, e o blog Addenda&Corrigenda, Manifesto de profesores universitarios contra o canon...

O soño da vaca namorada....

Veño de contar no Contasoños o xa famoso pesadelo dunha vaca madrileña que se namorara de min. Sen comentarios...

Aproveito para reflexionar sobre esto.

[Adicado a Susana C. para que soñe comigo]

O "chocho" de Santa Catarina...é unha lingua.

Creo que este é o libro co título máis ...curioso deste miña biblioteca...¿quen da máis?

Dia do libro e aniversario

Teño a sorte de celebrar o meu aniversario nun día tan significiativo coma este porque no canto de pensar nos anos que me van caendo enriba paso o día mirando novedades bibliográficas, visitando librerías aínda que sexan virtuais e lendo as páxinas culturais dalgún xornal que se lembra deste día. Ata hai pouco lamentaba profundamente ter que vivir nesta cidade porque se ben todo o ano ten un comportamento diferente a calquera outra das que eu vivín, os 23 de abril, cando caía en domingo, os lembro como unha procura desesperada dunha librería aberta que organizase algún evento acaído ao seu producto estrela, ou algún outro acto que me permitise pasar o día remexento anaqueis. Pois non, nada de nada, tiña que voltar para casa de baleiro e ollar con envexa o ben que o pasaban os cataláns co seu Sant Jordi. Que lle imos facer, estamos nunha cidade moderna e contemporánea. Hoxendía están máis de moda os macroeventos culturais e seica temos oportunidades abondo para pasar o día disfrutando de libros e lecturas (???). Eu xa non preciso. Agora teño este meu espazo e outros currunchos nos que participo onde se fala de boas lecturas e prefiro pasar o día navegando por estes mares.

Bruno Schulz.

Bruno Schulz é un deses raros, nos que a literatura só é o camiño para chegar a lugares que moitas veces non desexariamos coñecer. Poucas veces a anguria de vivir se traslada ao texto con esta impresionante viveza. Os verbos imprimen accións a obxectos inverosímiles cargados de adxectivos que non corresponden a esa realidade coñecida e anodina que se nos presenta a cotío. A lingua parece que non fala pola súa boca o seu propio idioma pero a lectura de calquera dos seus textos acaba sacudíndonos e logo comprendemos esa mirada do autor que se autorretrata en debuxos coma este. Aí está case todo tamén, a distancia coa que ve o que ocorre ao seu redor, a desconfianza dunha (nova) realidade que non comprende, o descubrimento da verdade máis alá do que se ve cunha ollada simple, o medo e ata o terror de descubrir o outro lado do espello.

As súas obras pentencen a unha época de profundo cambio onde se tiñan que deixar atrás unhs modos de vida e uns valores que xa non cotizaban nun mundo que se estaba a incorporar nun modelo de producción baseado na economía da caducidade e a volatilidade, no que por outra parte, aínda vivimos.

Aquí vos deixo un texto:
"Nosotros no aspiramos -decía-, a obras de largo aliento, a seres duraderos. Nuestras criaturas no serán héroes de novels de muchos volúmenes. Sus papeles serán cortos, lapidarios, sus caracgteres sin profundidad. En ocasiones unicamente los llamaremos a la vida para que ejecuten un solo gesto o pronuncien una sola palabra. Lo admitimos abiertamente: no insistiremos en la duración o en la solidez de la ejecución, y nuestras criaturas serán casi provisionales, hechas para no servir más que una vez. Si fuesen seres humanos les daremos, por ejemplo, la mitad del rostro, una pierna, una mano, la que le srá necesaria para su papel. Sería pedante preocuparse por la otra -innecesaria-pierna. Por detrás podría, simplemente, hacerse un hilván o pintarlos de blanco. Nosotros pondremos toda nuestra ambición en este soberbio lema: un actor para cada gesto. Pra cada palabra, para cada acción, llamaremos a la vida a una diferente criatura humana. Tal es nuestro antojo, y ese será un mundo concebido a nuestro gusto. El Demiurgo amaba los materiales refinados, soberbios y complicados; nosotros damos preferencia a la pacotilla. Sencillamente estamos seducidos, cautivados por la baratija, la fruslería y la pacotilla. ¿Comprendeis -preguntaba mi padre- el profundo sentido de esa debilidad, de esa pasión por los trozos de papel de colores, por el papier mâché, por la laca, la estopa y el serrín?. Ese es -cotinuó con una dolorosa sonrisa- nuestro amor por la materia en sí, por lo que ésta tiene de moldeable y poroso, por su ineluctable consistencia mística. El Demiurgo, ese gran señor y artista, hace la materia invisible al hacerla desaparecer bajo los ojos de la vida; nosotros, al contrario, amamos sus disonancias, sus resistencias, su torpeza de golem. Nos gusta ver en cada uno de sus gestos, en cada uno de sus movimientos, su pesado esfuerzo, su inercia y su dulce torpeza.
[Las tiendas de la canela fina. Maldoror, 2003]

Gombrowicz dixo de Schulz "Era un hombre que se negaba a sí mismo... Un gnomo minúsculo, macrocéfalo, demasiado timorato para osar existir, había sido expulsado de la vida, se desarrollaba al margen".

Obras:
El libro idólatra
El sanatorio de la clepsidra
La república de los sueños
Las tiendas de la canela fina



Interesante artículo de Mónica Keska sobre la adaptación de Schulz al cine
Bruno Schulz
Bruno Schulz. El mesías que nunca llegó a Drohobycz.por Mercedes Monmany

(Para Asia e Anna, dúas rapazas polacas moi dignas da literatura do seu país...)

A educación sentimental...en Virxinia (USA) por exemplo.

O auténtico terror. Ver o que son quen de facer as xeracións de rapaces perfectamente adestrados nas tecnoloxías máis avanzadas de violencia. Terror ver a tantos pequenos enganchados a estes ¿xogos? nos que se aprende a matar haitianos, por exemplo. As demandas
que teñen presentado os pais das víctimas (¡que curioso, o de víctima é xa un colectivo consolidado nas nosas latitudes!) non molestan a unha poderosísima industria ¿do ocio? que está a formar aos encargados da aniquilación da especie e que xa están facendo das súas repartidos polo ancho mundo ¿que precisa reflexionar sobre todo esto? Eu voume conectar á miña Play que tamén a teño, aínda que só para ver deuvedés de cine clásico para embrutecerme.

Máis información: Blog de Bryce, estudante da U.Virginia.

Vouvos contar un secreto...e un soño.

[Foto: Arume]

Teño que confesarvos que ás veces fago uso dos vosos espazos para insertar algunha deposición (que diría o meu amigo can sen dono) que por algún motivo non vexo moi acaída para este meu espazo. Foi o caso deste soño, que metín hai uns días nun comentario de contasoños, un blog que vos recomendo, e que veñen de publicar. A foto que nos achega Arume da súa viaxe a Viena tivo a culpa porque nada máis vela púxenme a escribir ao momento. Pos aí vai o soño.

Devecía por viaxar a Exipto e a oportunidade cheogou aínda que fose nun soño. Alí estaba eu no medio e medio do amarelo, do verde e do azul. Os ollos xa os tiña do color da arenisca e tódolos días a todas horas sentía o meu corazón tremendo coa mesma emoción que xa sentira cando puxen o pé no asfalto do aeroporto. Tiña moito que facer aquí e eran poucos os días, pero de todas as marabillas a máis importante para min, aínda sen saber o motivo, era baixar o Nilo nunha faluca coa súa enorme vela. O soño ata aquí parece unha experiencia pracenteira pero aínda que non o creades tratouse dun verdadeiro pesadelo porque malia os meus esforzos os días pasaban e non atopaba xeito de facer realidade o meu desexo. Cada mañá saía máis cedo do hotel co firme propósito de chegar a tempo de pillar unha praza pero en canto me achegaba ao peirao, enormes ringleiras de turistas facíanme desistir e aproveitar o día noutra actividade. E así un día e outro, e cada hora que pasaba a miña anguria crecía e xa non había momia, papiro, pirámide ou paisaxe que me quitase da cabeza o paseo en faluca. Chegou o último día e tiña que tomar unha determinación. Entón decidín camiñar ata o embarcadoiro máis próximo e durmir alí mesmo. Quedei durmida sentada nunha escaleira que se perdía na auga do Nilo e pouco a pouco o balbordo e os empurróns da xente fixéronme acordar de súpeto. Xa non vía a auga entre os milleiros de cabezas que corrían cara a faluca e entón decidín abrirme paso empurrando eu tamén ata que albisquei o que eu naquel intre pensaba que era a punta do velame da faluca. Cada centímetro que avanzaba aquel velame trocábase nunha forma misteriosa ata que cheguei ao derradeiro chanzo. As xentes entolecidas tirábanse á auga para chegar ata EL. A faluca non era tal. Era un enorme sarcófago flotante cun falo duns cincuenta metros de altura que atraía poderosamente a tódolos turistas que devecían por chegar a él como se lles fora a vida no asunto. Malia os empurróns e os berros quedei rezagada ollando o espectáculo e tratando de asimilar o significado da escea.

(Da foto o único que habería que mudar son as dimensións da "vela").

Saudar a vida de Xavier Seoane. Un ensaio poético.

Saudar a vida de Xavier Seoane é un deses textos que parece que levas agardando dende hai moito, por necesario. O desprezo pola cultura ensáñase a cotío coas humanidades, Saturno segue a engulir aos seus fillos e xa era tempo de que alguén, e ademáis da casa, falara alto e claro. Nunca me considerei con aptitudes para a docencia porque perdo a paciencia doadamente cando hai que explicar as cousas máis sinxelas que xa terían que vir dadas polo menos común dos sentidos. Mais afortunadamente Xavier Seoane amosa unha grande capacidade como mestre lembrándonos a necesidade dunha volta a esa racionalidade da que facemos gala os europeos malia ter esquecido con tanta facilidade a cultura clásica e as bases do noso pensamento. A crítica ás humanidades ven de lonxe, porque tampouco é novo o sistema de alienación que se basea na formación como ferramenta para a creación de individuos acríticos e sumisos que simplemente participen como "consumidores" na Sociedade do Coñecemento (somos a cultura do oxímoron ¿ou non?). A tradicional división de Ciencias da Natureza / Ciencias Humanas, ou en versión máis vulgar Ciencias / Letras é unha vella construcción que ten estragado o desenvolvemento e nos ten achegado a este perigoso estado de constante ameaza de extinción da propia especie. Un ensaio poético, co que X. Seoane inaugura un novo xénero. A forma tamén ao servizo da idea porque así como unha rosa posúe tanta beleza no campo como vista cun microscpio, este libro tamén ten a grandeza e a beleza dun bo ensaio e un bo poema. Lectura obrigada.

Mmmmmmúsica!

Mágoa que rematara a semana de paixón sen respostar a tempo á suxerente e acaída proposta de Harvey [et. al.] que veño de recibír vía R.R. Vou a ver se racho un pouco con esa imaxe de blog serio que me atribúen as boas línguas. Música para follar....un bo tema e ademáis estes días fai reflexionar sobre as rotundas diferencias entre a idea de pracer que temos . Pero este é outro tema. Música para follar... hai polvos musicais que xa non son quen de lembrar... e outros que xa me gustaría, pero no relacionado coa música recomendable para poñerse á tarefa si que podo dicir algo coa inestimable axuda do meu performance preferido.

• Case toda a música francesa dos 70 te leva directamente ao rincón máis oscuro, eu non esquecerei nunca o clásico "Je t´aime mais non plus" que sonaba no oitocentos cincuenta tódolos domingos de moitos veráns. Aquelas suspiros de Jane Birkin e Serge Gainsbourg xa se nos quedaron aí para sempre. Fixéronse moitas versións, como esta de placebo pero a sensualidade daquela non a acadou ningunha.
• Un pouco máis tarde non estaba mal ver e escoitar ao fermosísimo e sensual Chris Isaak.

• Dos vellos roqueiros aquí vos deixo duas xoias. De Roy Orbison calquera tema é bo para poñerse romántico escoitando a mellor música, pero este vídeo ademais ten sorpresa, haber se adiviñades os que están tocando co Rey. Aquí vai o famoso Pretty Woman de verdade...uf!!!!

• Outro un pouco máis tolo...M E A T L O A F .... remataba moitas actuacións verdadeiramente apaixoado....¡¡¡¡disfrutade!!!!! ¡hmmmmmmmmmmm.....! ¿pero quen é esa rapaza morena....?

• Joe Cocker, imprescindible, ... ¡para quedar só co chapeu, certo!

• En streap teasi masculino aínda non atopei nada mellor ca esto ... o Robin e do "máis completo" ¿non si?

¡¡¡que disfrutedes!!!

Micah P.HInson no Campus de Vigo

Escoitade e mirade este precioso vídeo se aínda non coñecedes a Macaipí. Estará no Campus da Universidade de Vigo o día 11 de abril ás 19:00 horas. Para non perdelo.

Micah P.Hinson en MySpace

Serendipia. Nova revista galega de comunicación e cultura.

Texto publicado en A Peneira.

A editorial Dardo DS, con sede en Santiago, inicia un novo proxecto literario coa revista galega de comunicación e cultura Serendipia, recén presentada en Compostela. Trátase dunha publicación bimestral bilingüe que aborda "con independencia e pluraridade de opinións" a realidade cultural galega, segundo explicou o seu director, o xornalista Xoan Barro, coñecido locutor dos informativos territoriais de Televisión Española é "rescatado" así polo seu fillo David, responsable da editorial.Segundo Barro o proxecto nace dunha "necesidade individual e colectiva", por unha banda, de que existan "publicacións independentes", e por outra, "loitar contra o silencio intelectual".Cun coidado deseño gráfico e con colaboracións de xornalistas como Xosé Hermida, Luisa Castro, Luis Vázquez-Pena, Sonia Vizoso ou Pablo G. Quintas, Serendipia conta ademais coa participación de artistas como Fran Herbello, poetas como Daniel Salgado, arquitectos, como Xerardo Estévez, ou críticos de arte e literatura como Alberto Ruiz de Samaniego ou Dolores Vilavedra, entre outros.Deste Xeito, a nova revista "procurará o debate" ao tempo que "une sectores da cultura e idiomas" presentes na comunidade galega, segundo explicou David Barro. Este primeiro número terá unha tirada de 5.000 exemplares que serán distribuídos por kioscos e librerías, dirixidos principalmente a un público "maior de 25 anos que busca algo diferente".

Veño de botar unha ollada ao exemplar que deixou agora mesmo un mozo na biblioteca (que me pareceu por certo David Barro) e paga a pensa seguir a pista desta revista.

A ponte sobre o Drina, de Ivo Andric

¿existiu realmente a kasaba de Visegrad coa sua charsia? ¿e a barca de Visegrad e Jamak o barqueiro? ¿e Abidaga, o terríbel enviado especial do visir para a construcción da ponte? As historias, os personaxes, as lendas, as paisaxes, as liortas, os cantares, as tradicións, a resistencia aos cambios, a tranquilidade dos tempos de paz....a vida da Bosnia profunda dende a Idade Media ata 1914, xusto no momento do estourido que soterrou tódalas esperanzas de millóns de persoas. A ponte, concretamente a súa kapia, é á vez personaxe, narrador, pero sobre todo observador e espectador pasivo do que acontece ao seu redor; dende a ponte, vemos pasar anos de paz e entendemento entre xentes de diversa orixe, raza e crenzas. Nestes tempos a kapia acolle gustosamente ás xentes que se reúnen para contar historias e facer negocios. Pero a ponte tamén asiste as esceas máis crueis dos tempos de guerras. E entón aparécesenos unha ponte ocupada por sórdidas construccións militares, algunhas destinadas aos tormentos máis desgarradores. É a historia dunha parte do mundo que pode ser calquera outra, porque en todas están as lendas, as cancións, os desexos, as mudanzas, as ilusións, a ambición, a crueldade...e en todas partes hai períodos de paz e entendemento que nun intre poden mudar nun terríbel escenario de sangue e crueldade insoportábeis.

"Na kapia, situada entre as nubes, o río e as montañas, de xeración en xeración aprendíase a non chorar mmáis da conta polo que levaban as augas. Alí interiorizaba a xente a inconsciente filosofía da kasaba: a vida é un milagre incomprensíbel, porque se gasta e esfaragulla sen pausa, e aínda así e dura e rexa coma a ponte sobre o Drina".

Traducido por Jairo Dorado Cadilla. Ed.Rinoceronte. Máis información: Wikipedia, Fundación Ivo Andric.