sábado, mayo 31, 2008

Abuña Jazz no Manteca de Vigo (post con premio)


Abuña Jazz deleitáronos onte no Manteca coa súa música. Abuña é un veterán grupo auriense que leva máis de dúas décadas achegándonos aos mestres do jazz e mesmo coas súas composicións propias. Foi unha noite deliciosa, disfrutamos da compañía destes músicos da nosa Auria e do agarimoso ambiente que se respira neste fermosísimo recuncho do jazz en Vigo. Abuña sorprendeunos esta vez coa incorporación de dous guitarristas magníficos que nos agasallaron con temas de Scofield, Bill Evans e Herbie Hancock. Loren, o fundador do grupo, emocionounos coa súa pericia cos baixos e a súa complicidade co batería A.R. (non vou dar máis pistas) procurounos algúns deses máxicos momentos que nos procura o jazz coa sensación de ser partícipes nunha conversa que vais moito máis alá das verbas.

E agora o premio:
un disco de Abuña Jazz para o que saiba o nome dos compoñentes do grupo que tocaron neste concerto.

viernes, mayo 30, 2008

This is not pornography

Paul M. Smith. Untitle,from series This is not pornography, 2002.

Foi outra semana de mal tempo e visto que os gurús das isobaras seguen aconsellando que non esquezamos o paraugas, imos ver se poñemos un punto de humor por aquelo cumprir co refraneiro. Ademáis estou seriamente preocupada con esto do paso dos anos. Máis que as enrugas e esa deformación dos corpos para a que estamos tan pouco preparados, realmente, o que máis me amola é a perda do sentido do humor.Un sentido ben pouco común, por certo.

A recuperación ou estímulo desta capacidade para facer as cousas un pouco máis divertidas xa hai tempo que é explotada polos xestores de recursos humanos (¿quen pode rir existindo expresións así?) para aumentar a producción. Os famosos cursos de risoterapia, que profileran coma fungos, seméllanme tan sinistros que me dan ganas de fuxir á carreira cando alguén coñecido me fala do ben que se pasa nestas sesións.

A propósito disto, hai na peli A idade da ignorancia (esto sí é unha boa terapia contra a perda do sentido de humor ¿ou non?) unha escea sobre este tema divertidísima (cando saiba furrular co muvimeiquer vola poño). Eu trato de procurar remedio por outros medios. Por exemplo, tomar unha caña con esas persoas tan especiais que lle encontran chiste a todo, postear en blós irónico/festivos, ler diariamente as viñetas do mestre do humor gráfico, abrir só os pouerpoins de persoas de moita confianza e, aínda que cada vez é menos doado, levarse aos ollos unha boa novela que desdibuxe da túa cara, alomenos perante unhas horas, ese rictus de cabreo permanente que che provoca a estupidez e mediocridade que te abafa.

A imaxe que encabeza este desbarre de post foi quitada da revista EXIT. Aos que vos gusta a fotografía tendes aquí unha boa publicación. No monográfico adicado ao humor hai artistas moi orixinais con propostas que che farán pasar un bo rato. Unha gozada para o sentido do humor e para os outros.

E como é venres, e seguro que vai chover, aquí vos deixo estas ligazóns "ad hoc".

Son as consecuencias do efecto Vailima.

Miguel Calderón / Karen Knorr / Liliana Porter / Olaf Breuning / Yoshua Okon / Philippe Ramette / Plonk & Replonk / Elliott Erwitt / Teun Hocks / Erwin Wurm / Paul M. Smith / Win Delvoye / William Wegman / Anna and Bernhard Blume / Pedro G. Romero / Isaac Montoya / Tibor Gyenis / Carles Congost / Matin Parr / Marcos López / Peter Land / Urs Lüthi

VERSIÓN EN CASTELÁN:Fue otra semana de mal tiempo y visto que los gurús de las isobaras siguen aconsejando que no olvidemos los parguas, vamos a intentar poner un punto de humor por aquello cumplir con el refranero. Además estoy seriamente preocupada con esto del paso de los anos. Más que las arrugas y esa deformación de los corpos para la que estamos tan poco preparados, realmente, lo que me fastidia es la pérdida del sentido del humor. Un sentido bien poco común, por cierto. La recuperación o estímulo de esta capacidad para hacer las cosas un poco más divertidas ya hace mucho que es explotada por los gestores de recursos humanos (¿quien puede reir existiendo expresións así?) para aumentar la producción. Los famosos cursos de risoterapia, que profileran coma setas, me parecen tan siniestros que me dan ganas de huir despavorida en cuanto algún conocido me habla de lo bien que se pasa e n estas sesiones. A propósito hay en la peli de la edad de la ignorancia (esto sí es unha buena terapia contra la pérdida del sentido de humor ¿ou no?) una escena sobre este tema divertidísima (cando sepa fuchicar con muvimeiquer os la pongo). Yo trato de buscar remedio por otros medios. Por ejemplo, tomar una caña con esas personas tan especiales que le encuentran chiste a todo, postear en blog irónico/festivos, leer diariamente las viñetas del maestro del humor gráfico, abrir sólo los pouerpoints de personas de mucha confianza y, aunque que cada vez es más dificil, llevarse a los ojos una buena novela que desdibuje de tu cara, por lo menos durante unas horas, ese rictus de cabreo permanente que te provoca la estupidez y mediocridad que te ahoga.La imagen que encabeza este desbarre de post fue tomada de la revista EXIT. A los que os gusta la fotografía teneis aquí un buea publicación. En el monográfico dedicado al humor hay artistas muy originales con propuestas que te harán pasar un buen rato. Una gozada para el sentido del humor y para los outros. Y como es viernes, y seguro que va a seguir lloviendo, aquí os dejo estos enlaces "ad hoc". Son las consecuencias del efecto Vailima.

lunes, mayo 26, 2008

Fe, fraternidade, ilusión + Bocata e auga

Hai unha vila na nosa terra que cheira a Chanel e na que os non veciños baixan mercar o pan ataviados de executivos. Pódese pasar un bo rato ollando ao monstro da especulación engulindo os poucos metros cadrados que van quedando para conformar esa milla de ouro da que non disfrutan os que fornecen diariamente os cocedeiros de marisco. Malia non soportar o abafante cheiro que resulta da mestura dos carísimos perfumes dos esporádicos visitantes co salgado recendo do mar que ven na procura do seu, adoito gustar de camiñar polo paseo máis glamuroso do frikismo da clase alta/altísima e me vexo coma un Malinoswki contemporáneo na procura dunha explicación desta tribu posmoderna que posa as vintecatro horas de cada día do ano ata chegar a apoteose do verán. Na igrexa da vila (un dos escasísimos edificios antigos que sobreviviu á voracidade da mafia do ladrillo) atopamos este simpático cartel. Menos mal que no centro comercial do porto deportivo de última xeración hai unha chea de franquicias onde se pode atopar de todo, fe, fraternidade, ilusión, bocata e ata auga. ¡sonche o demo estes católicoapostólicoromanos!

Para atemperar un pouco tanto horror vacui o grande Paco Leiro pousou no eirado do requintado centro comercial este Atlante que da boa conta da sufrida e azarosa vida dos ilustres inmigrantes da vila. Con todo, o peor é a continua chegada de pateiras que obrigan a asfaltar e reencher o que vai quedando de ría. Que desacougante se presenta o futuro inmediato! porque...¿acaso a entreperna deste Leiro non ten toda a pinta de ser a entrada dun descomunal parque temático que por fin conecte o Silgar con Agrelo?

[Foto vía Iniciarte]

Hai un pueblo en nuestra tierra que huele a Chanel y en el que los no vecinos bajan a comprar el pan disfrazados de ejecutivos. Se puede pasar un buen rato mirando al monstruo de la especulación devorando los pocos metros cuadrados que van quedando para conformar esa milla de oro de la que no disfrutan los que abastecen diariamente a los cocederos de marisco. A pesar de que no soporto el desagradable olor que resulta de la mezcla de esos carísimos perfumes de los esporádicos visitantes con el salado aroma del mar que viene a buscar lo que es suyo, suelo disfrutar caminando por el paseo más glamuroso del frikismo de clase alta/altísima e me veo como un Malinoswki contemporáneo en busca de una explicación para esta tribu posmoderna que posa las veinticuatro horas de cada día del año hasta llegar a la apoteosis del verano. En la iglesia del pueblo (uno de los escasísimos edificios antiguos que sobrevivió a la voracidad de la mafia del ladrillo) encontramos este simpático cartel. Menos mal que en el centro cultural del puerto deportivo de última generación hay un montón de franquicias donde se pude encontrar de todo, fe, fraternidad, ilusión y hasta bocatas y agua. ¡son el demonio estos católicoapostólicoromanos! Para equilibrar un poco tanto horror vacui el grand Paco Leiro dejó en la terraza de este exclusivo centro comercial este Atlante que tan bien refleja la sufrida y azarosa vida de los ilustres inmigrantes de la villa. Con todo, lo peor es la continua llegada de pateras que obligan a asfaltar e rellenar lo que va quedando de ría. Que siniestro se presenta el futuro inmediato! porque...¿acaso la entrepierna de este Leiro no tiene toda la pinta de ser la entrada a un descomunal parque temático que por fin conecte o Silgar con Agrelo?
[Foto vía Iniciarte]

sábado, mayo 24, 2008

Dan choiva e vento....

[A. contra o temporal]
Procurádevos un morno acubillo esta fin de semana. Eu, como ando un pouco ao revés vou ir de picnic á praia. Estes días pódese disfrutar dunha gloriosa soidade ao abeiro dunha cervexa ollando o mar e tamén escoitar aos mariñeiros arranxar o país na baiuca do peirao. Para os que quededes podedes aproveitar e ver o mundo cos ollos deste vagamundo de luxo, elixir unha boa lectura da man de Blanca, visitar o magnífico bló sobre arte e activismo de Paul M., ou repasar a galería de debuxos do noso amigo Mazen.

miércoles, mayo 21, 2008

¡alucina e adivina!


¿mmmm?

Catarse

Non está pasando / ¿afacers a esto? / o que non vemos non existe / o que vemos TAMPOUCO / as verbas non serven / NIN AS ARMAS / nin a filosofía / nin a DEMOCRACIA / ¿e pódese escribir poesía logo disto? / non son desastres nada naturais / hay moitos culpables / impotencia / ¿chorar? / din que esta xente sempre ten un sorriso no rostro / que terían pensado facer ao día seguinte, ou cando maiores / ¿non é a mesma foto que viña no mesmo xornal cando o tsunami? /"non, o que ocorre é que o mar traballa do mesmo xeito" / ... / ... / ... / ...
(son as primeiras reflexións que fago ante as fotos do horror...bueno, tamén dixen polo baixo ¡puto mundo!...sinto a crudeza de hoxe pero precisaba algo de catarse -imposible cando o que se mira é a realidade- se pode ser colectiva, mellor)

martes, mayo 20, 2008

Os perigos de Jelinek (e de P. B.) e adiviña.

Fúndenselle os tacóns na terra húmida e remexida de máis pero P. non se abandoa á displicencia da metereoloxía deste campus multiforme e din que tan funcional. Os xoves sempre sorrín con esa pouca graza que provocan aos que non aproveitaron o tempo e P. déixaos pasar ao seu carón. Adiantamentos inútiles nestas estradas que non levan a ningures. Bueno, si, levan á cociña e ao balbordo dos patios dunhas mazás que P. construiu para eles a moi baixo prezo. O decano aproveitou para rentabilizar o derradeiro traxe que non serve para tódalas recepcións. O protocolo non é doado, esixiu seminarios e conferencias abondo como para non estar á altura nesta ocasión. P. non acada simultanear a elegancia que se lle supón coas dificultades deste maldito chan que lle fai debecer polas botas de Aldrin. Non adoita pasar desapercibida mais non adiviña o brillo destas olladas bovinas que amezan con desfacerlle a axenda. Vestiron as mesas de noivas e azafatas de congresos perderon xa hai tempo o seu rimmel por chegar tarde de máis ao rito diario do saúdo ao seu deus. P. finxe non coñecer os cabos que a ligan coa camareira xa rota dende hai horas. P. simula non sentir a man no seu antebrazo e o formigueo na súas costas cando a convidan, cando a presentan, cando a lucen diante dos que tampouco se arreconchegaron baixo os estrados nos que se expuñan as teorías neocuasiliberais do propretérito século.

Agora e serio: Este libro da Jelinek é para ler ou moi tranquilos ou cunha copa á beira. Dende aquela pelicula tiña esta lectura pendiente, e agora que estou a vinte páxinas do final podedes comprobar o efecto que causa (bueno, a culpa tamén foi de P.B. que veu dar unha volta polo campus).

domingo, mayo 18, 2008

La elegancia del erizo, Muriel Barbery


Deixar de ler un libro polo seu éxito comercial é un prexuizo coma outro. Particularmente cústame superalo e só leo un best seller cando é por recomendación de alguén con quen comparto algo importante. Así que paso a bola e vos convido a mergullarvos neste apaixoante conto de fadas modernas e contemporáneas. Renée e Paloma son as dúas personaxes que tecen un precioso relato no que se combinan extraordinariamente a filosofía, o humor e a sensibilidade. Atrapoume sobre todo a personalidade de Renée, unha porteira cincuentona que nos explica a fenomenoloxía de Husserl coa mesma facilidade que algunhas esceas de Tolstoi, pero que día a día ten que esforzarse para parecerse a ese paradigma de porteira esculpido na mente da sociedade. Non deixa de ser una broma macabra do actual sistema este curioso fenómeno de atoparmonos con persoas de extremada delicadeza e preparación nos postos máis baixos (quero dicir con menos responsabilidades e polo tanto con poucas posibilidades de contribuir a mudar o propio sistema) e a abominábel mediocridade dos cabestros que dirixen os alpendres do poder, sexan con C ou con S eiros, xefes de negociados, vicerraptores de universidade, calumnistas (sic) columnistas de prestixio et. al., e xa non digamos no eido da cousa non pública, onde o que manda son o feixe de billetes que forman eses vultos deformes na perneira dos pantalóns. A detección e atención que Muriel Barbery lle presta a este personaxe é o máis rico e orixinal da novela porque dalgún xeito recupera e nos pon diante dos ollos a estas persoas que malia ser acochadas polos guionistas dun sistema no que o que mola é a pasarela, son os que permiten que o sistema funcione. Son desternillantes as críticas filosóficas da señora Renée e sobre todo as análisis psicolóxico-sintáctico-gramaticais das ordes que recibe dos ilustres veciños.

Máis información: Javier Ferrer. Diario de lecturas. delibros.org. Ruth Méndez. biblioactiva.

Dejar de leer un libro por su éxito comercial es un prejuicio como cualquier otro. Particularmente me cuesta superarlo e sólo leo un best seller cuando es por recomendación de alguien con quien comparto algo importante. Así que paso la bola e os invito a sumergiros en este apasionante cuento de hadas modernas y contemporáneas. Renée y Paloma son los dos personajes que tejen un precioso relato en el que se combinan extraordinariamente la filosofía, el humor e la sensibilidad. Me atrapó todo la personalidad de Renée, una portera cincuentona que nos explica la fenomenología de Husserl con la misma facilidad que algunas escenas de Tolstoi, pero que día a día tiene que esforzarse para parecerse a ese paradigma de portera esculpido en la mente de la sociedad. No deja de ser una broma macabra del actual sistema este curioso fenómeno de encontrarnos con personas de extremada delicadeza y preparación en los puetos más bajos (quiero decir con menos responsabilidades e por lo tanto con pocas posibilidades de contribuir a cambiar el propio sistema) y la abominable mediocridad de los brutos que dirigen los alpendes del poder, sean con C o con S eiros, jefes de negociados, vicerraptores de universidad, calumnistas (sic) columnistas de prestigio et. al., y ya no digamos en el campo de la cosa no pública, donde el que manda es el paquete de billetes que forman esos bultos deformes en las perneras de los pantalnes. La detección y atención que Muriel Barbery presta a este personaje es lo más rico y original de la novela porque de aguna manera recupera y nos pone delante de nuestro ojos a estas persoas que a pesar de ser escondidas por los guionistas de un sistema en que lo que mola es la pasarela, son los que permiten que el sistema funcione. Son desternillantes las críticas filosóficas de la señora Renée y sobre todo los análisis psicológico-sintáctico-gramaticales de las órdenes que recibe de sus ilustres vecinos.

viernes, mayo 16, 2008

PREMIO Á VISITA 50.000

A derradeira vez que ofrecín un premio fixen un grande amigo, así que confiando en que se repita a experiencia e que está a caer a visita número 50.000 celebrareino de novo cun agasallo libresco ao comentarista máis xeitoso do post anterior. ¿o premio? Está claro.....

VERSIÓN EN CASTELÁN:
La última vez que ofrecí un premio hice un gran amigo, así que confiando en que se repita la experiencia y que está a caer la visita número 50.000 lo celebraré de nuevo con un regalo libresco al comentarista más "xeitoso" del post anterior. ¿el premio? Está claro.....

jueves, mayo 15, 2008

Espejos, una historia universal, Eduardo Galeano.


En tempos de Aspasia, Pericles foi o home máis famoso do seu tempo. Con frases tan aparentemente sinxelas coma esta é moito o que se pode facer dende a literatura para arranxar o mundo. E Galeano é unha desas voces imprescindibles que emprega a escrita para denunciar a inxustiza. A súa obra é esoutra cara da moeda dunha historia que non recolleron os libros de texto, outra versión dos mesmos feitos que contan os xornais máis prestixiosos. É unha escrita activista, que toma partido e que denuncia con afouteza a programada perversión dun sistema que rexeita a procura da felicidade. As veas abertas de América Latina máis que un libro, foi unha revolución. Foi o primeiro grande espello de Galeano, un enorme espello no que todo o mundo puido ver os horrores do pasado e do presente de América Latina e mesmo entendelo. As veas é un fresco grandioso ao modo do muralistas mexicanos. Galeano, do mesmo xeito que Siqueiros, Ribera ou Orozco, tamén liga os seus materiais primeiro, as súas verbas no seu caso, para inmediatamente fixalas na argamasa aínda húmida, nas feridas aínda abertas, para que a cor, a dor, os feitos, penetren e, ao secarse, se fixen. Galeano é un creador, un artista que traballa coa palabra e a súa finalidade máis que estética, é ética. Por iso non lle pode afectar que o rexeiten como historiador porque sinxelamente, non o é, o di expresamente. A súa intención non é a obxectividade, pola contra, decide claramente tomar partido. Coa nobleza e claridade que o caracterizan sempre dixo que a súa obra non prentende ser historia, entre outras cousas porque non quixo nunca illarse da realidade, dos feitos, con esa coiraza dunha suposta obxetividade, unha ferramente sobrevalorada ou, cando menos, malentendida moitas veces, nunha historia ao servizo do poder. Un xogo sucio, un engano e unha pretendida posición de neutralidade que se nega a desequilibrar unha balanza que emprega unidades de medida diferentes segundo conveña e no que as víctimas valen tanto coma o peso das súas ánimas. Unha obxectividade que, para moitos aspirantes a historiadores son como aqueles depósitos de formigón onde a mafia facía desaparecer o corpo do delito. Asi quedaron acochados para sempre moitas mulleres e homes que removeron a terra para deixar a semente que agroma hoxe a xeito de grandes verbas que nos protexen da escravitude, da violación, dos xenocidos, e que nos lexitiman para elixir opcións sexuais, relixiosas ou políticas. Espellos, unha historia casi universal, é outra historia universal da infamia. Poucos libros levan un título tan acaído porque espellos son os invisibles que nos ven, os esquecidos que nos lembran. Son eses seres esquecidos que tamén loitaron malia non ter monumentos, rúas ou monografías que os lembren. Son, por exemplo, Micaela Bastidas, Bartolina Sisa, Gregoria Apaza, que tamén morreron descuatizadas con Túpac Amaru. Son Esther Balestrino, María Ponce e Azuzena Vilaflor, as fundadoras das Nais da Praza de Maio, ás que o asanino Ángel Rubio bicou sinalándoas como pasaxeiras preferentes dequeles malditos avións que as botarían vivas ao Pacífico, xunto con outros tantos disidentes, ou non, da dictadura. Son Ada Byron, a filla do poeta e inventora da primeira linguaxe de programación. Son tamén heroes esquecidos como os campeóns olímpicos de México Tommie Schmith e John Carlos que foron quen de subir ao podio cos puños negros en alto para denunciar a humillación racial nos Estados Unidos. E son tamén, pais, paisaxes, artistas, inventos, fotografías, momentos, sinfonías, poetas, lendas, cidades, guerras, xogos, deportes, dictaduras, manifestos, e moitas máis cousas que mudan de significado porque se pintan con outras cores e se miran baixo outras luces. Nos espellos, ademais, as verbas lénse ao revés. E esto é o que fai o autor, invertir os termos, o da dereita para a esquerda, o de arriba para abaixo, do ceo ao inferno, de home a muller....e o espello nos devolve unhas imaxes máis axeitadas nas que nos sentimos moito máis cómodos, coma se nos decatásemos de socato dunha doenza por ter levado durante moito tempo os zapatos do revés.
[Para Uxío, grazas pola visita]

VERSIÓN CASTELÁN: En tiempos de Aspasia, Pericles fue el hombre más famoso de su tiempo". Con frases tan aparentemente sencillas es mucho lo que se puode hacer desde la literatura para arreglar el mundo. Galeano es una de esas voces imprescindibles que emplea la escritura para denunciar la injusticia. Su obra es la otra cara de la moneda de una historia que no recogieron los libros de texto, otra versión de los mismos hechos que cuentan los medios más prestigiosos. Es una escritura activista, que toma partido y que denuncia con valentía la programada perversión de un sistema que rechala la búsqueda de la felicidad. Las venas abiertas de de América Latina más que un libro, fue una revolución. Fue el primer gran espejo de Galeano, un enorme espejo en el que todo el mundo pudo ver los horrores del pasado e del presente de América Latina e incluso entenderlo. Las venas es un fresco grandioso al modo de los muralistas mexicanos. Galeano, igual que Siqueiros, Ribera u Orozco, también liga sus materiales primero, sus palabras, para inmediatamente fijarlas en la argamasa todavía húmeda, de las heridas aún abiertas, para que el color, el dolor, los hechos, penetren y, al secarse, se fijen para siempre. Galeano es un creador, un artista que trabaja con la palabra con una finalidade máis que estética, ética. Por eso no le puede afectar que o rechazen como historiador porque sencillamente non lo és, lo dijo siempre. Su intención no es la objetividad, al contrario, decide claramente tomar partido. Con la nobleza y claridad que lo caracterizan, siempre dijo que su obra no prentende ser historia, entre otras cousas porque non quiso nunca aislarse de la realidad de los hechos con esa coraza de una obxetividade, una herramienta sobrevalorada o, cuando menos, malentendida tantas veces, que hace una historia al servicio del poder. Un juego sucio, un engaño y una pretendida posición de neutralidad que se niega a desequilibrar una balanza que emplea unidades de medida diferentes segund convenga y en el que las víctimas valen tanto como el peso de sus almas. Una objectividad que, para muchos aspirantes a historiadores, funciona como aquellos depósitos de hormigón donde la mafia hacía desaparecer el cuerpo do delito. Asi quedaron ocultos, para siempre cientos, miles de mujeres y hombres que removieron la tierra para dejar la semilla que hoy brota en forma de grandes principios que nos protegen de la esclavitud, de la violación, de los genocidos, y que nos legitiman para elegir opciones sexuales, religiosas o políticas. Espejos, una historia casi universal, es otra historia universal de la infamia. Pocos libros llevan un título tan acorde, porque espejos son los invisibles que nos ven, los olvidades que nos recuerdan. Esos que también lucharon pese a no tener monumentos, calles o monografías que los recuerden. Son, por ejemplo, Micaela Bastidas, Bartolina Sisa, Gregoria Apaza, que también murieron descuatizadas como Túpac Amaru. Son Esther Balestrino, María Ponce e Azuzena Vilaflor, las fundadoras de las Madres de la Plaza de Mayo, a quienes el asesino Ángel Rubio besó para señalarlas como pasajeiras preferentes de los maltidos aviones que las arrojarían vivas al Pacífico, junto con otros tantos disidentes, o no, de la dictadura. Son Ada Byron, hija del poeta, inventora del primer lenguaje de programación. Son también héroes olvidados como los campeones olímpicos de México Tommie Schmith y John Carlos que subieron al podio con sus puños negros en alto para denunciar la humillación racial en los Estados Unidos. Y son también, padres, paisajes, artistas, inventos, fotografías, momentos, sinfonías, poetas, leyendas, ciudades, guerras, juegos, deportes, dictaduras, manifiestos, e muchas más cosas que cambian de significado porque se pintan co outros colores y se miran bajo otras luces. En los espejos, además, las palabras se leen al revés. Y esto es o que hace Galeano, invertir los términos, lo de la derecha para la izquierda, lo de arriba para abajo, del cielo al infierno, de hombre a mujer...para que el espejo nos devuelva unas imágenes más acordes, en las que nos sentimos mucho más cómodos cómodos, como si de repente nos diésemos cuenta de un viejo dolor a cusa de haber llevado siempre los zapatos del revés.

martes, mayo 13, 2008

Galeano en Santiago.

Un erro nun xornal dixital fixo que estiveramos alí con unha hora de antelación. De ter chegado con puntualidade estaríamos no poleiro ou nos ateigados pasillos do Auditorio. Dende agora acreditarei máis na prensa, xúroo. De Galeano xa coñecía casi todo porque levo tempo literalmente abducida por este home que albisca moito máis que dous océanos a un tempo e escoita aos milleiros de mortos que xa van cansos de morrer. A voz de E.G. desfai o nudo que fomos pouquiño a pouco complicando co tempo para amosarnos non a verdade, esa que, como di D.M. remata por entolecer aos que matan no seu nome, senón a palabra espida ou a alma, que en guaraní é a mesma cousa. Emocionaba a emoción das tercas bágoas de Manuel Rivas que non eran quen de respetar o protocolo celosamente vixiado pola responsable "ad hoc", e emocionaba tamén a fermosa ollada deses inmensamente pequenos ollos azuis de Eduardo que convidan a achegarse á fechadura pola que se lle aparecen os espellos.
Afortunadamente Manolo Gago andaba por alí e fixo unha boa reportaxe e Sole, unhas fotos de luxo....non coma outras. Grazas Sonia, fixeches máis do que eu pensaba cunha cámara case sen batería e sen memoria.
To be continue....
VERSIÓN EN CASTELÁN: Un error en un periódico digital hizo que estuviéramos allí con una hora de antelación. De haber llegado con puntualidad estaríamos en el "gallinero" o en los congestionados pasillos del Auditorio. Desde ahora me fiaré mucho más de la prensa, lo juro. De Galeano ya coñecía casi todo porque llevo tiempo literalmente abducida por este hombr que ve mucho máis que dos océanos a un tiempo y escucha a los miles de muertos tan cansados de morir. La voz de E.G. deshace el nudo que poco a poco vamos complicando con el tiempo, para mostrarnos no la verdad, esa que, como dice D.M. acaba por enloquecer a los que matan en su nombre, sino la palabra desnuda o el alma, que en guaraní es la misma cosa. Emocionaba la emoción de las pertinaces lágrimas de Manuel Rivas que no eran capaces de respetar el protocolo celosamente vigilado por el responsable "ad hoc", y emocionaba también la hermosísima mirada de esos inmensamente pequeños ojos azules de Eduardo que invitan a acercarse al ojo de la cerradura por la que se le aparecen los espejos.
Afortunadamente
Manolo Gago andaba por alí e fixo unha boa reportaxe e Sole, unhas fotos de luxo....non coma outras. Grazas Sonia, fixeches máis do que eu pensaba cunha cámara case sen batería e sen memoria.
To be continue....
Blogs: Capítulo 0,

domingo, mayo 11, 2008

Agudeza visual, que diría Forges e pasatempos ad hoc.

Esta fin de semana tocou ir recoller conchas á praia. Averiguar en menos de cinco minutos cal das seguintes especies aparece na foto: erosaria guttata, pecten maximus, Turbinella pyrum, Charonia tritonis ou a espectacular Conus gloriamaris.
E xa que estamos, un pequeno pasatempo ¿lembrades que famoso poeta tiña unha impresionante de conchas mariñas? Segundo fontes mal informadas esta colección foi doada polo dono á universidade do seu país. Segundo Maruja Mallo, o estado apropiouse das pezas sen moito permiso de por medio.

VERSIÓN EN CASTELÁN:
Este fin de semana tocó ir a recoger conchas a la playa. Averiguar en menos de cinco minutos cual de las seguintes especies aparece en la foto: erosaria guttata, pecten maximus, Turbinella pyrum, Charonia tritonis o la espectacular Conus gloriamaris.
E ya que estamos, un pequeño pasatiempo ¿recordais que famoso poeta tenía una impresionante colección de conchas marinas? Según fuentes mal informadas, esta colección fue donada por su dueño a la universidad de su país. Según Maruja Mallo, el estado se apropió de las piezas sin mucho permiso de por medio.

sábado, mayo 10, 2008

¿por que lle chaman desastres naturais cando o que queren dicir é xenocidio?

Ecos de un grito. D.A.Siqueiros.

"Nun mundo que adoita condear ás víctimas, a natureza ten a culpa dos crimes que contra ela se cometen" (Galeano)

lunes, mayo 05, 2008

Vigo, six feet under.


Foto: A seis metros do Concello de Vigo

Hai un par de meses fun dar unha volta por esoutro Vigo que moitos veñen de coñecer grazas ao famoso programa. O que non sale na tele non existe, pero o que non queremos ver, tampouco. O paseo polos arredores do que queda do Castelo de San Sebastián obriga a ollar o chan para non picarse as zapatillas, malia todo erguín a cabeza porque me chamou a atención un turista que dende a muralla escudriñaba a paisaxe cos anteollos. Mágoa que non sexamos quen de ver o que temos máis preto. Mágoa que os que cobran por ver e arranxar este noso Vigo sexan cegos e xordos de solemnidade. Santiago Domínguez di que o programa presenta unha visión sesgada da realidade. A prensa local tamén semella muda, cega e xorda. E nas nosas fermosas rúas seguirán in illo tempore malvivindo e peormorrendo os nosos veciños. Non abondaron aqueles tempos nos que o cabalo engulía xeracións enteiras, temos que seguir agochando aos perdedores e aos que se trabucaron nunha mala tarde de domingo na que colleron o pico para pagar a primeira entrada dunha hipoteca eterna. E a Fernanda Tabarés dígolle que o xornal no é o lugar para facer teoría periodística, e aos Atlántico que saian dos rotativos a facer a rúa. E a Santiago Domínguez...só se me ocorre a famosa frase...¡lisque señor Domínguez! ¡lisque xa!...

Graffiti no Casco Vello

E no espello virtual máis grande do mundo quedan as imaxes da infamia, en cinco entregas, completiño.


VERSIÓN EN CASTELÁN:
Hace un par de meses fui a merodear por ese otro Vigo que muchos acaban de conocer gracias al famoso programa. Lo que no sale en la tele no existe, pero lo que no queremos ver, tampoco. El paseo por los arrededores de lo que queda del Castillo de San Sebastián obliga a mirar constantemente al suelo para no picarse las zapatillas, a pesar de todo erguí la cabeza porque me llamo la atención un turista que desde la muralla escudriñaba el paisaje co los prismáticos. Lástima que no seamos capaces de ver lo que tenemos más cerca. Lástima que los que cobran por ver e arreglar los problemas de nuestro Vigo sean ciegos y sordos de solemnidad. Santiago Domínguez dice que el programa presenta una visión sesgada de la realidad. La prensa local también parece muda, ciega e sorda. Y en nuestras hermosas calles seguirán in illo tempore malviviendo y peormuriendo nuestros vecinos. No bastaron aquellos tiempos en que el caballo devoraba generacones enteras, tenemos que seguir escondiento a los perdedores y a los que se equivocaron una mala tarde de domingo en la que cogieron el pico para pagar la primeira entrada de una hipoteca eterna. Y a Fernanda Tabarés le digo que el periódico no es el lugar para hacer teoría periodística, y a los del Atlántico que salgan de los rotativos a hacer la calle. Y a Santiago Domínguez...sólo se me ocurre la famosa frase...¡márchese señor Domínguez! ¡márchese!...

viernes, mayo 02, 2008

Oculto, a la vista de todos.

Grazas a M. por achegarme este interesantísimo documento. Só tendes que dispoñer de 50 minutos para visualizalo, eu veño de facelo e podo dicirvos que paga ben a pena. Non querer saber é, dalgún xeito, ser tamén cómplices.

Oculto, a la vista de todos. Trátase dun documental sobre a Escola das Américas, unha de tantas fábricas de asasinos en serie condecorados pola maior democracia do mundo e que co sinistro nome de Instituto para a Cooperación da Seguridade do Hemisferio (a única palabra certa creo que é o de Instituto) segue a vixiar aos que son incapaces de gobernarse por sí mesmos, que para eles, somos case todos.
(algo lin onte nun xornal sobre unha xira do seu dirixente por Bolivia...aí están outra vez)

Dan mal tempo para a fin de semana...¿que se pode facer? Acepto suxestións.



VERSIÓN EN CASTELÁN: Gracias a M. por enseñarme este interesantísimo documento. Sólo tenéis que dispoñer de 50 minutos para visualizarlo; yo acabo de hacerlo y os puedo asegurar que merece la pena. No querer saber es, de alguna forma, ser cómplices.

Oculto, a la vista de todos. Se trata de un documental sobre la Escuela de las Américas, una de tantas fábricas de asesinos en serie condecorados por la mayor democracia del mundo y que con el siniestro nombre de Instituto para la Cooperación de la Seguridade del Hemisferio (¡que precioso nombre!) sigue vigilando a los que son incapaces de gobernarse por sí mismos, que para ellos, somos casi todos.

Dan mal tiempo para el fin de semana...¿que se puede hacer? Acepto sugerencias.

Lembranza de Peralejos.

Amigo Peralejos, grazas outra vez ao noso guía espiritual lembreime de ti. Xa sei que che teño un pouco abandonado nese adosado virtual que aínda non hai moito proxectei para ti. Pero xa sabes como anda o sector inmobiliario, o ladrillo virtual estase poñendo polas nubes e teño que ir pouco a pouco. Un poverpoin de segunda man por aquí, unha viñeta por alá....¡que lle queres! Tanta ponte, ponte tanta que non hai tempo para descansar, anda un estresadiño de tanto sendering e mecagocaravaning.