O labirinto de Gonzalo Anes

Leonora Carrington, El laberinto
Levo días na procura dalgunha análise medianamente seria do movemento 15M pero non teño ningunha sorte. É verdade que no momento de máxima actualidade a prudencia -prima carnal da covardía- obriga a especialistas a manterse fóra da liña de exclusión. Opinar é un deporte de risco ata para os afoutos profesionais da pluma que asinan columnas just in time ou incluso antes de que "suceda" o titular. Diría eu que unha das múltiples caras do irregular poliedro do 15M -e das máis interesantes- foi a inoportuna espontaneidade que provocou e segue provocando nesa caste sacerdotal de tan longa tradición demócrata -os oráculos foron para os gregos tan importantes coma seu sistema de organización política- que son os "creadores de opinión", aos que coa benevolencia -prima segunda da ignorancia- do obediente cidadán democrático convidamos a instalarse para sempre entre nós. Pois ben, nesa procura case desesperada dunha análise esclarecedora decidín acudir á Pitia, como boa cidadá ben educada e incluso cunha formación diría eu altamente especializada no relativo ao manexo das fontes orixinarias. Por profesión e por devoción fun á morada do sabio e a súa mensaxe foi unha sinxela e determinante sentenza: El movimiento 15-M solo será una anécdota en los libros de Historia. Gonzalo Anes, dixit. Nin a Sibila de Cumas podía fornecerme dunha tranquilidade maior para a miña impertinente curiosidade. Aínda me explicou máis este enviado de Atenea. Dixo que -referíndose aos indignados- denotan una formación muy deficiente y muy pocas posibilidades de entender el mundo en el que viven. Ao comezo non entendín, confésoo. Foi coma se o fontaneiro que me ven de instalar a grifería me viñera botar en cara a mala calidade da instalación. Ou peor aínda. Coma se antes de comezar a arranxar a avaría me adiantase que a cousa ía quedar moito peor. Admito incluso que viñen cara o choio coa indignación dunha crente que no canto dunha hostia recibiu unha roda de cogombro. Entón miña sufrida compañeira amosoume unha noticia de El País, pedindo disculpas por anticipado, of course, porque me quere moito e é educádisima. Díxome, ¿falas deste Gonzalo Anes? Si falaba, si. ¡Como está a profesión, gensantísima! É que é abrir a cancela e vírseche enrriba todo o po histórico amoreado en trinta tomos do non tan mal historiador, por non dicir valeroso e moderado.

Grazas Geles, pero case prefiro que me leas o conto da Caperucita Antivermella nestas marabillosas sobremesas que compartimos.

¿que está pasando aquí?

"¿que está pasando aquí?"

Xiana, 2 anos.

Pederastia legal?

Eclipse, Poema objeto de Joan Brossa.

"Personalmente no condeno las relaciones entre adultos y menores. Depende del niño. No se debe nunca entrar en su espacio personal si el niño no quiere. Pero hay niños que indican que es admisible. En ese caso el contacto sexual es posible"
Líder salesiano en Holanda, dixit

Van B., de 73 años, es militante de la asociación Martjn, un grupo legal en Holanda que defiende abiertamente la pederastia como una actividad "perfectamente legítima

...y no pasa nada...les dejamos a nuestros niños con toda la confianza y además beatificamos y santificamos a los que los protegen...porque los que no concordamos o somos terroristas (que diría Conde Roa) o tenemos problemas con nuestras almas (que diría aquel cuyo nombre ni siquiera me atrevo a pronunciar y mucho menos a escribir) que sólo pensamos en quemar iglesias....vaya...vaya...una más, y yo me hago miles de preguntas que nunca tendrán repuesta como...¿que monstruosidad más puede ocurrírseles a los santos varones -perdonen, pero de momento, todos ellos son del mismo sexo, creo- para que sus acólitos se planteen hacer algo?

Con alas

Book with wings, Anselm Kiefer. FOTO

O libro con alas de Kiefer transportoume a unha tarde fría de inverno infantil que pasei pegadiña á placa eléctrica e cun libro de mitoloxía grega nas mans. Aquelas historias de Dédalos, de labirintos e de deuses e deusas que eran homes e mulleres que parían planetas e aqueles cabalos voadores quitáronme o frío para moito tempo. O libro alado de Kiefer -védelo mellor aqui ten a mesma forza que aquelas imaxes. Ten a dureza do forza imperecedoira dunha páxina que se petrifica no mesmo momento da lectura. Cicais sexa a fantástica combinación da dureza do material con esa irresistible levedade do que serve para voar o que me permite disfrutar da simultaneidade dunha sensación de extrema pesadez ao tempo que dunha liberación case absoluta. Coma se me botasen enriba un océano cuxas augas se volvesen nubes nada mais tocar a miña pel. Unha metáfora moi apropiada para esta realidade absolutamente abafante de xentes reviradamente confundidas e atrofiadas que turran desafiando á propia gravidade dun mundo que inexorablemente vai cara arriba, ou cando menos en dirección contraria. Mentres os maiores e poderosos donos dos discursos esquecidos, inventados, alterados e absolutamente manipulados xogaron a borrar o indeleble estes mozos tomaron nota e nesa polis nova cuxo berce na ninguén será quen de eliminar van gardando todo o que ocorre cada día, porque hai cousas que si que aprenderon. Teñen alas, e teñen a lixereza e a elegancia de desplegalas no momento xusto. Ogallá toda a historia do Minotauro sexa unha comedia.

imeils/2: Para Heike

Queridísima amiga: En el adjunto te mando una foto (por teléfono no me fue posible enviarla) que resume muy bien la situación. Imagino que conocerás el sentido de la frase ¿no? Hicimos esa foto en Portugal, concretamente en el barrio estudiantil de Coimbra en unos momentos en que eran los portugueses los que estaban saliendo a las calles a protestar por la situación. En aquel momento aquí el discurso era mira tú, nuestros vecinos como no se callan, pero nuestros jóvenes están dormidos. Bien, pues nuestros jóvenes ni estaban dormidos ni apáticos, lo han demostrado y siguen en ello pero ahora la gente de mi edad tiene opiniones muy curiosas. Quitando a la gran mayoría que ganó las elecciones que son ni más ni menos que seis millones de personas que se identifican con la derecha y eso en España hay que interpretarlo, creo como un gran retroceso, el resto, los que se supone que deberíamos de ser progresistas, no apoyamos lo que ocurre en las calles.Bueno, no debería utilizar la primera persona del plural porque yo como te imaginas sí que lo apoyo, completamente. La izquierda, la progresía, excepto unos pocos, está con el discurso estereotipado de desprecio hacia esta juventud, opinan que estos jóvenes son los mismos que los sábados hacen botellón y que acostumbrados como están a tenerlo todo ahora resulta que (segúun ellos, opinion que no comparto) viendo que peligra su "poder adquisitivo" salen a la calle para gritar como niños que son que quieren esto y lo otro, porque les hemos acostumbrado a tenerlo todo. Yo hago otra lectura, querida amiga. Yo pienso que precisamente por ser parte de una generación que lo tuvo todo y a la que se educó con un aparato electrónico entre las manos que les tenía entretenidos todo el santo día, bastante suerte tenemos con ver que son capaces de articular discursos, presentar propuestas y protagonizar voces discordantes con el status quo. Es impresionante cuando alguien te cuenta lo que se vive en la Plaza Sol de Madrid. Allí, a dia de hoy la "acampada" es ya una pequeña ciudad con una organizacion en toda regla. Tienen zona de abastecimiento, biblioteca, guardería y hasta hay una carpa feminista. Bueno, es alucinante. Puedo decirte que por unas listas profesionales a las que estoy suscrita que hasta tienen un departamente de archivo y biblioteca. Bueno, tenían. Creo que hoy, segun las noticias, la plaza se está desmantelando, era lógico. Pero no pasa nada, la cosa está ahí, la semilla ha sido plantada y ahora estos muchachos ya están organizados, en cualquier momento pueden montar algo más duradero y permanente. En cuanto a las elecciones, es muy triste, como ya te digo. Muy descorazonador. El Partido Popular se ve muy crecido y sabe que será "ahora o nunca". Y además el entorno financiero internacional (mira lo que dice el Financial Times) está demasiado pendiente de que España no se desestabilice y eso incluye una especie de mensaje a Rajoy tipo: tranquilo, aguanta, todavía no es el momento, tienes el bastón de mando a pocos pasos no lo desbarates todo con tus prisas por llegar a la Moncloa. Así está el país querida, espero que esta España cabreada y con olor a naftalina se vaya diluyendo al calor del verano que se anuncia bochornoso y abochornante. Un fuerte abrazo. Ana.

Para alegrate un poco el día, compañera, te dejo este video de Javier Crudo, que ha seguido toda la "movida" desde sus inicios.

Debater na rúa

Decidiron quedar, era visto. O pobo quere falar. Sabe falar, e sabe escoitar. Estes grupúsculos que xa aniñaron en case todas as cidades deste país están dando moitísimo que falar, porque hai moitas cousas que sorprenden. De socato, este país afeito a engadirse de mala gaña ao rabo do progreso dos outros, amosa que ten opinión propia e que ten forza para dicila. No é só a xuventude, coma todo o que se achegue ás prazas pode ver. Onte na acampada de Vigo xa se notaba a experiencia de días anteriores. As asembleas estaban mellor organizadas e as propostas son cada día máis concretas. Vin aos cidadáns engaiolados con este foro real de comunicación onde case todos tiñas algo que dicir superando a timidez e precaución do que non está afeito a coller un micro. Vin cidadáns que pedían continuidade porque mentres "haxa tanta desfeita hai que vir e ter con quen falar". Falar libremente, iso é o que espanta aos profesionais da política. ¿que van amañar estes? coma se fose imposible volver ao que é o lóxico e sinxelo, ao que sempre debeu ser. ¿por que é tan doado que uns delincuentes de pouca monta paguen e devolvan o roubado e non o fagan os que rouban por real decreto? claro que é doado, só hai que non votalos, pero para iso, como amosan os resultados de hoxe aínda hai que aprender. O pobo non son eses analistas que falan de arroiadas electorais coma se os votos fosen munición para derrubar ao contrario. Mal vamos. Claro que houbo un claro gañador, pero a lectura pode ser outra. Se neste país hai cinco millóns de parados, non é absolutamente nada raro que lle voten a quen non goberna. O que sí pasou e que todo o mundo cala é que os CABREADOS son a CUARTA FORZA POLÍTICA só contanto os votos nulos e os votos en branco. Se metesen nesa caixa tamén os que votamos a partidos minoritarios seguro que os CABREADOS quedabamos polo menos de terceiros. A parafernalia postelectoral de todos gañadores hai que mantela, hai que agochar calquera mínima disensión co discurso bipolar establecido e facer coma que non pasa nada. Pois, vais ser que non, colegas, aquí está pasando algo...

A estética da revolución

Foto El País

A onda revolucionaria prendeu con forza, diso non cabe dúbida. Non creo que nin os protagonistas agardaran o éxito da súa "quedada", e dende logo, a parte contratante, está tan despistada que nin o espelido Rubalcaba disimulou a obrigada claudicación de manter aos guardia "a raia" para evitar o que sen dúbida sería un camiño de non retorno. O despiste xeneralizado é un dos maiores perigos que pode estragalo todo. Os grandes partidos seguiron ollando cara seu embigo e deseñando estratexias de "quitate ti para poñerme eu" coma se na rúa só fosen catro rastafaris tocando o ukelele os que querían facerse notar. A Xunta Electoral debeu sentirse por primeira vez na súa existencia como un órgano con capacidade para poñer orden nun país que pensaron que era un grande patio de colexio. E o Goberno, voluntariamente -si, voluntariamente- tivo que meter a man na auga fervendo perante o sorriso malicioso dunha dereita parapetada no súa voluntariosa ignorancia de absolutamente todo o que se coce nunha rúa que non é deles. Mentres, os mozos e mozas de case todas as cidades estanse afacendo a unha estética moi nova e atractiva na que gozan por vez primeira do protagonismo dunha película na que son guionistas, directores, productores, actores e público. Gústanse falando en público, presentando propostas, inventando códigos, aparecendo nas portadas dos medios, deseñando pancartas e inventando lemas. Estanlle collendo gusto á cousa, é normal. Hai un contaxioso efecto de estar a protagonizar un cambio que aínda non saben cara onde vai nin como facelo. Nos xornais máis importantes pode ollarse as vintecatro horas do día en directo o que está a acontecer nas prazas das principais cidades, e Sol, con ese cheo total e con eses plásticos azuis e eses altofalantes que nos retransmiten música e discursos e aplausos e ata a respiración do grupo contaxia dignidade. Imaxino que o outro poder -porque o das rúas xa case é incuestionable- estará a esprimer os miolos para tentar que isto remate pronto e ben porque os indignados están pensando en quedar nas prazas sine die. Poden e queren e saben facelo. Non esquezamos que todo isto comezou no 7A nas aulas universitarias. Son xente estudiada e enseguida se decataron das debilidades e ameazas do proxecto que estaban deseñando. E cada día engaden máis inputs e aproveitan mellor as súas fortalezas e oportunidades, que non son poucas. Ao resto do país, aos que os veían como fillos de papá que non teñen nada mellor que facer que fumar canutos e pintar a mona agora están véndoos protagonizar telediarios e coller decicidamente o altofalante para enfiar discursos que non precisan de moita retórica porque teñen a realidade da súa parte. Son cicais a primeira xeración de nativos dixitais e manexan as ferramentas sociais da rede cunha eficacia que deixa obsoleto ata ao marketin viral. E todo lles favorece, aínda que chova, así que a ver que pasa....

¡pois iso!

déixovos a banda sonora máis acaída para unha boa reflexión colectiva, na rúa of course!

En Vigo PROHIBIDO, en Canarias PERMITIDO, en Madrid PROHIBIDO, en Baleares PERMITIDO, en Valencia PERMITIDO...en Cataluña CON CONDICIÓNS, ¿cal é a lóxica de todo isto?

Claro que non saben de política, claro que están mal organizad@s, claro que teñen demasiada educación e de revolucións non saben absolutamente nada, claro que son inxenu@s, pouc@s, moi nov@s a maioría, e doadamente manipulables, claro que son populistas, indocumentad@s, y ata pode que totalitarios como di algún resentido, e velaí está precisamente o que me admira deles, o feito de que malia ter sido criados, educados ou entretidos con todo tipo de trebellos que o mercado do ocio non parou de discurrir para atontal@s de todo, malia todo non saíron nada parv@s, non, ao revés, foron quen de saír á rúa e quedar e durmir no chan onde a cidadanía tiña amoreada toda a dignidade roubada. ¿e seremos tan miserables de non aproveitar esta grande oportinidade de agarrarnos ao únicos que berran polo rescate da pouca democracia que sobrevive entre tanta corrupción e roubo institucional? ¿parécevos lóxico que por unha visita do papa este país se poña patas arriba e se ocupen rúas e se monten acampadas en absolutamente todas as prazas e que agora se nos prohíba a medio centenar de cidadáns sentar pacíficamente a reflexionar colectivamente?

adivina quen o diría...xolo son unox hilillox...

Foto aquí

...e para os que non ven ben de cerca...pasen, e vexan...

nos negativos ás veces vense mellor as imaxes, pensen nunha radiografía, o brando desaparece pero calquera malformación dun óso salta á vista...ea mellor se nos preguntamos a quen non gusta nada esta inesperada protesta xuvenil chegamos a algunha conclusión, tamén é bo ollar a@s que calan coma se non fose con el@s a cousa, e incluso moito máis ilustrativo e pensar n@s que non están por motivos varios, idade, sexo, fendas dixitais ou analóxicas a mais non poder, agora que tamén é verdade que podemos poñer o telediario para non perder fío do que dixo mouriño e o outro, que é máis guapo e cuxo nome teño o inmenso pracer de non lembrar...iso si, en canto apareza a primeira chapa dos de sempre eu deixo de crer en deus, xúroo polo idem!

crestomatía

Foto: Bauret

...non recapitulacion, non repaso nin recopilación, nada máis vulgar que o que hai que repetir por falta de imaxinación, non, nada de malos rollos nin de pailanismo profesional e político, por moito que custe desfacerse do innecesario, por pegañenta que sexa a teima por manter o status quo do discurso doado normalmente nacionalista ou progresista ou eminentemente académico, que aínda é peor. Non nada de eleccións de pacotilla e de loitas sindicais por arrabuñar unha sinecura mentras expulsamos á máis débil da cadea, que normalmente traballa sen contrato, cría dous fillos e mantén e coida un home e uns maiores, nada de dores cos que hai que convivir porque o di un neonato da ciencioloxía psicosocial adultarada por moreas de títulos en serie serocopiados en papel reciclado, nada de contos, só me quedo co bo, que é moito e esperanzador, quédome co sorriso reconfortante de Geles, coas sabias sentenzas de L., que ven de volta e non trae cara de susto, coas apertas de M., sí a que está a piques perder o seu posto de traballo por un capricho de alguén que non tivo as fotocopias a tempo, quedo coa súa ollada indisimuladamente suplicante, e quedo cos ollos azúis de A., e con B, que veu onte a quitarme peso e quitoume tamén algunha pena xa de paso, e quedo con X.A., que presume de min, mira ti, e con M.J., que me lembrou o aniversario ¡¡¡100!!! da nosa admiradísima Ángeles Santos, e quedo co doutor C.B., que ven de prometerme que xuntos poderemos co monstro, e quedo con R., que é toda ela unha alfaia, por dentro e por fóra, e que ademáis convidounos a un sushi dignísimo, e quedo con A., que está agora tomando un grolo celebrando o seu nove en socioloxía, e quedo con I. que disfruta dos agasallos coma unha meniña, e con A., con A. sempre, pola inconmensurabilidade da súa paciencia e polo seu arte que cada día é máis alucinante...e...quedo sen folgos de tanto que teño que celebrar por esta semana que dou por rematada, porque mañá marcho por cinco días a mollar os nocellos na praia de Caneliñas....¡¡¡boa fin de semana a tod@s!!!

[Foto]

De Stefan Zweig hai que lelo absolutamente todo, dende as obras menores, como este delicioso relato, ata as memorias, das que din conta hai pouco, pasando pola obra dramática, o ensaio ou a biografía. Pagaría a pena aprender alemán só por non perder a sonoridade das súas frases, porque estou segura de que este home xenial amoreaba verbas coa delicadeza coa que os seus admirados compositores elixían as notas para as súas sinfonías. Mendel o dos libros, conta a desgraciada historia dun libreiro de vello orixinario da Galitzia, e vendedor ambulante con posto fixo nun deses cafés vieneses que son xa un símbolo dunha Europa xa desaparecida hai máis dun século. En Jakob Mendel, o libreiro, atopa Zweig por primeira vez o vasto misterio da concentración absoluta que proporciona tanto ao sabio como ao tolo de remate esa tráxica felicidade e desgracia da obsesión absoluta. De Jakob Mendel fai o autor un retrato psicolóxico tan armonioso e profundo que ao cabo da lectura pensa unha que de contar coas destrezas dun Lucian Freud podería debuxar exactamente a este individuo. S.Z. é un compendio cultural de toda unha época. Coñeceu persoalmente ás persoas máis relevantes en todos os eidos da creación, tanto no humanístico como no científico e daqueles de cuxa relación directa non disfritou e que constituían para el cumios do saber nun determinado campo, ocupouse de coñecer a súa vida e difundir a súa obra. Lembro por exemplo a Mesmer, médico e magnetizador paracélsico, precursor do hipnotismo do que falou no seu libro A curación polo espiritu (Mesmer, Mary Baker-Eddi, Freud). Outra carácterística que temén se amosa no resto da súa obra é a súa querencia por unha Europa dirixida ao horror...pouco a pouco este mundo, desenganado pola súa propia demencia, sabe que de todas as atrocidades e abusos criminais desta guerra ningún ten sido máis absurdo, máis infundado e, polo tanto menos disculpable desde o punto de vista moral que a detención e confinamento tras alambradas de espiño de civís desprevenidos, moi lonxe xa da idade regulamentaria para prestar servizo no exército, persoas que durante moitos anos tiñan vivido nun país extranxeiro como nunha patria e que por crer no dereito de hospitalidade, sagrado ata para os tungusos e os araucanos, perderon a oportunidade de escapar a tempo...Un crime contra a civilización cometido sen sentido algún en Francia, en Alemania e en Inglaterra, en cada terruño desta Europa nosa que perdeu por completo a razón.

The medium is the Massage

Disparei de aquí

Robert The, The Medium

Esta obra de Robert The sintetiza maxistralmente aquela idea de McLuhan -cada vez que escribo ou pronuncio este nome imaxino que se me vai aparecer en persoa para botar por terra todo o que digo, como naquela escea memorable de Annie Hall- sobre a identidade de medio e mensaxe. O tratamento da noticia do asasinato de Ben Laden, á marxe de calquera ¿escrúpulo lle chaman? que a ollos dos ianques opoñemos os inocentes europeos a calquera acto de violencia de estado, é, digamos o paradigma do postmacluhanismo. Cando o intelectual despexou de entre a selva de intereses mediáticos o cerne da cuestión con aquilo de ¡ollo! o que nos contan non é o importante, o impotante é o poder do medio para modificar o curso e funcionamento das relacións humanas, non imaxinou o grado de desvergonza global que acadarían non xa os medios como axentes ao servizo do poder, senón o gobernos máis aparentemente democrático do mundo mundial. Pero é que ademáis como criticar aos ianquis é un clásico totalmente demodée nin lexitimidade moral ten unha para rexeitar uns modos operandi nas relacións internacionais que copian cunha perfección demasiado sospeitosa as prácticas máis infames da peor mafia ou grupo terrorista coñecido ou por coñecer. É moi esclarecedor, neste senso, botar unha ollada á famosa doutrina do Shock de Naomi Klein para convencer aos reticentes desto que digo. Nesta contorna de sinistralidade tamén global é todo tan desacougantemente sinxelo como para que ocorra calquera cousa, e todo isto sen medo, coa tranquilidade de sentírmonos os cidadáns máis xenerosamente tratados pola historia e gloriosamente celebrados diariamente como consumidores de absolutamente todo o que invente o revirado monstro do capitalismo desocontrolado, que por certo, vai camiño de ser beatificado ao Ioannes Paulus Secundus Magnus modus. Manda truco.

A foda máis divertida.

Poucas veces ó fotoxornalismo nos agasalla con instantáneas tan reveladoramente divertidas como esta. Ese día seica non choveu en Londres e tampouco en Portonovo. O fallo metereolóxico foi tan global como a boda do século. Pero a vila mariñeira amosou moita máis obediencia aos predictor weather que os incorrixibles hooligans que fixeron caso omiso de canto neboeiro ameazaba con sobrevolar a city e ateigaron rúas e prazas para seren os extras que a súa raíña lles solicita de cando en vez. Así que a mañá do sábado sentei nunha baleira terraza de verán disposta para disfrutar en exclusividade da fermosa e desértica praia de Baltar e de todos os xornais do día. En canto abrín El País e apareceu esta foto non puiden nin quixen evitar unha gargallada acorde coas badaladas da misa de doce. Incomprensiblemente o pe de páxina falaba dunha boda e non mencionaba nada dunha reposición da película do exorcista. Síntoo, pero foi o que pensei. Logo dixéronme do da boda e claro, quen se ía fixar nesta pobre criatura que sen querer estaba ahí sen querer. Porque está claro que querer non quería. Alguén terá que explicarlle a esta meniña por que demo a tiveron que meter nese fregado. Por qué tivo que aturar tanto asubío ou por que a atormentaron todo o santo día con esa coroa ¿de espiñas?. A min como contrapunto a tanta paiasada paréceme moi coherente o aceno de sinceiro rexeitamento que amosa a criatura. Pobre.