Reflexión para mellor dixerir a derrota, Pedro Bouso e Xenaro Garía

Agradecida no meu nome e no d@s lector@s deste blog a Pedro Bouso e a Xenaro García por elixir este espazo para publicar as súas impagables reflexións. Agora só queda que unha boa morea lean e sobre todo experimenten a mínima dose terapéutica de cabreo que precisa o noso país para saír da medriocridade.

no país dos abstemios (II)

Esta pirámide de poboación é un producto íntegramente artesanal sen valor estatístico ningún, porque está configurada non con datos de poboación total senon de electores. É un xeito un pouco máis gráfico para observar que grupos de poboación por idade e sexo foron os responsables dos resultados da pasada xornada electoral. Como ben podedes observar o de "pirámide" é un termo que quedou obsoleto para estas representacións demográficas. Nembargantes non é o nome o que está trabucado, pois esa é a única xeometría acaída para calquera colectividade cunha dinamica poboacional normal. Entendede por normal aquela na que ten unha base ampla e vai decrecendo a medida que aumentamos en grupos de idade e polo tanto garante algo fundamental para a supervivencia dun pobo como é o relevo xeracional. Ben, xa sabemos abondo da gravidade do noso problema demográfico, ao que os gobernantes actuais, nunha teima incontrolada por acadar o cumio da irresponsabilidade, relegan a un segundo plano, o mesmo que fan co clima e con tantas cousas máis. Pois ben, contando con que xa sabiamos que ao partido que acadou a maioría absoluta só lle votaron un 24,25% da poboación electora interesámonos agora por coñecer de que tramos de idade -o do sexo por agora deixámolo por irrelevante, non así os índices de alfabetización que poderían ser o quiz da cuestión)- estamos a falar cando falamos dos que votaron ao revés do que toda lóxica indica neste momento de extremo perigo de creba económica e polo tanto social. Nunha ollada superficial está todo dito, pero se tal facemos unhas operacións sinxelas. Se tomamos por poboación xoven a que ten menos de 30 anos, o resultado é de 311.470 persoas, ou sexa, un 13,54% do total de electores. Se a esta cantidade lle aplicamos os índices de abstención, votos nulos, blancos, e forzas políticas concurrintes ao proceso vemos que de aí non poden saír moitos votantes do partido que di que gañou as eleccións. Se lle aplicamos a eses mozos a porcentaxe de xente que lle votou ao pp (é dicir, se pensamos neles como corpo electoral), imos ver....saen 78.615 persoas, ou sexa, que supoñendo que todos os mozos e mozas de menos de 30 anos se votasen ao pp, estes só serían o 3,41% da poboación votante. Vamos, que os mozos e mozas non son culpables do resultado, en absoluto. Non era preciso facer esa conta con só ver o debuxo de "montefurado" que sae ao querer facer unha pirámide coas cifras de electores. Outra conta máis, ¿sabedes cando suman os maiores de 35 anos...pois satamente 1.695.746 persoas, ou sexa o 79% dos electores. Pois así é a cousa....

Fonte: INE

¿pero é que ninguén sabe sumar?

a nave dos tolos

onte toda a prensa traía uns números rarísimos sobre resultados electorais, unha non pensa que teña nada que retrucar a ninguén en cuestións matemáticas pero fixen unha conta moi simple...ao número de electores españoles residentes en Galicia sumeille o número de electores que viven fóra e sobre ese total calculei a lapis a porcentaxe de votos do partido que di que ten case un cincuenta por cento de votos...pois non, en Galiza vainos gobernar con maioría absoluta absolutamente lexítima e virginal un partido que SÓ ACADOU UN 24,25 POR CENTO DE VOTOS....e aquí a calar tododios a ver se vai ter que vir Gallardón a disolvernos...agora pregúntome unha morea de cuestións...¿por que minte a información oficial? ¿por que non nos importa que nos mintan? ¿por que acatamos a autoridade dun goberno que non é representativo? cun pobo apático e claudicante dígovos unha cousa, non precisan porcentaxe ningunha, cun só para mandar en millóns chega abondo, pois sería a primeira vez...a min xa me parecía, non coñecer a ningún votante do pp era moi, moi raro...e que SON VINTE DE CEN e se nos pomos a ver en profundidade a maioría están en institucións de coidados paliativos, en pobos do moi interior ou nos bares que eu non frecuento, dende logo...pero tamén vos digo...se sumamos todo o resto das forzas que acadaron representación parlamentaria (a idoneidade deste concepto ten a misma credibilidade que a mención de honra da virxe do pilar) non son nen a metade, mirade a ver entón que é o que pasa....

no país dos abstemios...

...a taxa de alcolemia é, segundo da web oficial, do 45,72%. Mais a algún@s de nós gústanos botar as contas co noso vello lapis de carpinteiro, e entón resulta que non, seica non hai tanta bebedela de dios. A cousa venlle sendo así, señor fijó: resulta que dos 2.696.513 que podían estar aínda hoxe baixo a farola na procura dunha cunca de viño do país, só resultaron bébedos 653.934, o que ven sendo un escaso 24,25 % dos oriundos do país. Ollo compañeir@s, nin todo é nejra sombra, nin todo monte é cenoria (vai por ti, amigo Jose), e dende logo que non todo o que soa é unha jaita. @s que non pillamos cheas en público e non amolamos a ninguén...@s que non temos opción política que nos represente e aínda así eliximos unha papeleta case ao chou.....@s que meteron un rabo de polvo na urna.... @os que non meteron nada no sobre...todos eses que somos en total 908.560, só 254.626 máis dos que beberon, pero que non contamos para nada....eses, que somos case todos, temos dúas opcións, sucumbir xa dunha puta vez ao doce terrexío do licor-café, ou seguir coa matraca de amolarnos por tonterías coma esta....eu suxiro a segunda opción, aínda que recomendo unha lectura moi crítica do señor V.N. [e non é unha discarica]

Imaxe: O barco dos tolos, I.Bosch

A Patri, por supuesto!

A Patricia

Sólo un ciento de años antes de que un adolescente made in iuesei inventase un parchís de colores infinitos y alocadas fichas que se mueven a la endiablada velocidad de la testosterona excedentaria en el planeta, un par de jovencitas de una pequeña ciudad del interior inventaban lenguajes ultrasecretos con sonidos guturales para entenderse exclusivamente entre ellas, sellaban promesas y misterios que sólo prescribirían en aquel lejanísimo horizonte del año dosmil en que se imaginaban tan mayores y desconocidas para ellas mismas que era como si no fuese, en realidad ningún año. Sólo pasaron un par de cientos de años desde el obsoleto y aburrido dosmil con sus vulgares autoprofecías incumplidas y que sólo merece un triste recuerdo para quien imaginaba cuando menos explosiones descontroladas de aceleradores de partículas y descongelamientos precoces de megaestrellas de la ficción que verían adelantado su segundo advenimiento para colosal ridículo de mesías de pacotilla. Mi sensación, cuando vuelvo a posar para aquella foto en el patio del colegio de unas monjas que cultivaban nísperos en vez de mentes es la de un profundo bienestar. Allí estamos las dos, tú con tu rubia y lisa melena, mascando chicle y poniendo posturitas con la primera americana que vestías en tu vida. Recuerdo no sólo su olor, el de la americana, sino exactamente todos y cada uno de los colores que formaban aquella gradación del marrón al blanco, recuerdo el tejido y podría reproducirte hasta el tipo exacto de trama que componían aquella maravillosa chaqueta. A tu lado, sentada, más recogida, como queriendo desaparecer, como siempre en aquel entonces, estaba yo. No voy a mirarme, sigo sin reconocerme, fíjate que pasaron años, con aquellas pintas de adolescentes totalmente fuera de onda, ¡dios! cómo me parecía a John Lennon, ¡que horror!, ¡ni le conocíamos! y ¿sabes? era el año en que precisamente su Just Starting Over fue número uno...me apetece escucharla contigo treinta y tantos años despues...¿te animas?...venga, vamos alláaaaaaaaaaa

Cosmópolis, Cronenberg (II)

Por fin vin a película. Fun capaz de emocionarme dende os créditos iniciais ao ritmo do action painting e cheguei case sen folgos ata os finais. Iso, nun filme no que o que se quere resaltar é a apatía, o cinismo, o desartellamento social e a alienación do individuo deixa marxe a pensar que Cronenberg está no cumio do seu xenio creativo, ou sexa, que fai o que lle peta. E o que lle petou foi coller o magnífico e anticipatorio texto de Delillo e peneiralo para quedarse co que verdadeiramente lle interesa: os diálogos. Que a película teña unha crítica mediocre, que a sala na que se estrea estea case baleira e que os poucos que a ven non se atrevan a recomendala veñen ser hoxendía das mellores pistas para refuxiarse da choiva e da negrura desta xa milenaria terra da negra sombra e procurar acubillo nunha cómoda butaca dun cine comercial. Pasaredes, seguramente, as dúas horas máis claustrofóbicamente desacougantes da vosa existencia cinematográfica. Cronenberg recoñece, xa sabemos, a a relevancia dos diálogos. Se son bos, todos os demáis elementos -dirección de actores, fotografía, montaxe, etc.- son secundarios. Packer, o protagonista, é no comezo unha especie de vampiro financeiro que lembra moito a eses personaxes tan artificialmente enigmáticos tipo matrix. Mentras non fala. Porque en canto a cámara recolle as súas primeiras verbas xa deixamos de pisar chan coñecido. ¿a onde é que van as limusinas pola noite?. Sabemos que non hai resposta a determinadas cuestións aparentemente triviais. Reparamos no cinismo do personaxe na procura dunha reviravolta irónica que nos guíe pola intrincada mente deste verme endiosado do capitalismo que campa pola rúa 47 dunha megalópole na que semella haber auténtica vida. Pero as ventanillas péchanse de socato e quedamos sen son e sen ar. Afógannos as fosforescencias das gráficas que non deixan de redebuxarse a cada segundo medindo índices de cotizacións que podían ser os apocalípticos sinais de descontrolados ritmos cardíacos deses homes e mulleres que se manifestan con pancartas. Ás veces achegámonos a eles, cando deforman os seus rostros pegando o nariz contra o cristal tintado. Pero a cámara rexéitaos porque Packer fala con alguén, Teño a próstata asimétrica, di, e xa agardamos unha resposta á altura do remilgado fastío dun ser que adiviñamos estrañamente perigoso, fascinante, inxenuo, patético, vulnerable e para colmo atractivo. A viaxe iniciática de Packer coa escusa de cortar o pelo non é tranquilizadora, metamorfosearse en ser humano dende a posición de Packer é unha autocondea ao inferno. Cheiras a sexo, dille a súa muller. Sabemos que ben, efectivamente, de deixarse querer, pero é un autómata que só pide que se lle contase algo novo. [Touchée amigo Cronenberg, deches coa expresión que máis odio. A partires de aquí xa non te soporto Packer dos collóns]. Algo novo para quen descoñece absolutamente toda a xeografía das emocións. ¿hai algo máis desacougante? Packer súa mentres lle fuchican na próstata mentres se deleita escoitando  estralar a botella de auga de plástico entre as pernas dunha confidente. Packer vai entendendo a teoría que lle presenta a emisaria de coñecemento científico, podes subir ao cumio por unha verba e caer por culpa dunha sílaba. Presentimos que sabe que está morto que nada se vai resolver cunha imposible autodestrucción. A pulsión de morte ¿que lembramos diso?. Estabamos a durmir na butaca remexendo en Freud, en Fromm, na prima de risco, no puto banco mundial, no rescate, nas porras policiais, e no Wyoming cando case rebenta a sala cun disparo dunha ferramenta hightech. Sei que nesta película hai un papel importante de Paul Giamatti. Aínda ten que saír un home cunha roia na cabeza. Sei que vai haber un diálogo de case media hora e xa non me apetece moito seguir atravesando túneis e esferas cara ningures. Libre para qué. Para facer qué exactamente, ¿para morrer? / Agora ven a parte máis teatral, estamos fóra do cadaleito de luxo, no barrio do perruqueiro, e xa sabemos onde durmen as limusinas. Xa case o sabemos todo, mágoa, mágoa, mágoa, eu quería ler o libro de Delillo. 

Á democracia o que lle pasa é que

¡funciona demasiado ben!

o que pasa é que queren facer coma os católicos, facer catecismos, decálogos, sacramentos, credos, e señoresmíosjesucristos para logo facer o que lles peta porque queda moi guay ser un católico non practicante...velaí a inocuidade da relixión, pero ser demócrata non practicante xa é outro cantar ¿non sí?...as leis queridos dinosaurios non están para violalas, palabra de muller, aínda que o pareza.

¡Saúde e democracia!

Foto: Exemplar orixinal da Constitución de Cádiz de 1812

La Virgen del Pilar, condecorada por el ministro del Interior ...que se corra también...¡la virgen! (sic), la voz

a mi amigo Paco E., por supuesto (con voz de este mostruo, y sintonía adhoc).

original del cortopego: Manuel Saco, de su blog Ni dios, Ni patria, Ni rey, nombre que le inspiró la misma virgen que dio nombre a la identidad digital de mi amigo Paco, al que ya no puedo dejar de hacer la ola....foto, si, la foto es original mía, por eso es tan buena...la hice anteayer, en Guimaraes, ciudad de la cultura 2012, ignoro el porcentaje de ironía que contiene el "arte/facto", pero a juzgar por su emplazamiento creo que tiene la misma coña que lo de la virgen del pilar esa, o sea, ninguna...

QUEIMAR DESPOIS DE LER....

Velaquí a resposta do Paco, un dos escasos exemplares da nosa especie que conserva íntegro o sentido do olfato que xa perderon case todos os bípedos que ser revolven na merda con gusto e sen resignación algunha...se non vos sentides representados nesta ringleira de antigos oficios ao mellor é porque sodes  consultores, arquitectos da información, analistas web, community managers, técnicos de calidade, traffickers, telecomunicólogos, holografistas, social media planner, clouds computers, técnicos de outsourcing, personal training, ou eu que sei que andrómenas maís se pode chegar a querer ser.