Bob Dylan in Vigo

Xa os seareiros de honra fixeron as súas impagables crónicas e tamén as plumas máis asépticas deixaron pegada do evento. Unha Voz que non semella galega, tivo, por forza, que asistir a outro concerto. Ao mellor non distinguimos agora a Dylan Band da París de Oza. De cara, de costas, axeonllado ou en decúbito supino o pai de tanta e boa música non defraudou a ninguén dos que alí estivemos. Imposible. E eu son neodylaniana confesa. A. dicía que era como escoitar a un daqueles predicadores dos tempos dos primeiros bluesman, R.R. que mesmo tiña gañas de porse a escribir, e eu cos meus anteollos antediluvianos tratando de reter unhas imaxes para acompañar a esa música que sabía que ía quedar a vivir comigo. Alma quixera ter escoitado algúns temás máis coñecidos mais esas dúas horas de música de seguro que lle procurarán moitísimos momentos de felicidade na súa vida. A min, particularmente engaioloume a voz rota e a forza do batería, baixo, banjo, contrabaixo, guitarras e violín. Ou sexa, todo, amigos.

Una mujer en Berlín, de Anónima.

Volvamos aos libros, que ao fin, é o propósito primeiro deste bló. Logo dunhas cantas lecturas para escapar do amargor da realidade, entre os que se contan varios bieitos, nada reverentes, por certo, que xa van enchendo a ringleira da lista de agarda, teño que dar conta deste diario de Anónima, recomendado por Pedro. Unha muller en Berlín é o diario dunha das cen mil mulleres que tiveron a desgraza de non poder fuxir con tempo e se viron obrigadas a celebrar a chegada dos liberadores, os ivanes, facendo o que tódalas mulleres nas guerras e, non poucas, en tempos de paz. Ser violadas e maltratadas ata a náusea por un impulso masculino de posesión e dominio que maioritariamente ataca ao home, que, por moito que me expliquen, non entenderei nunca. Anónima viuse na obriga de ocultar o nome, porque ademáis de violada tantas veces como capítulos ten o libro, relata esta visita ao inferno coa frialdade e distancia que adoitan empregar os xornalistas nos seus informes. As violacións e a violencia gratuitas é o que teñen, fan máis cupables ás víctimas que aos agresores e non acabas nunca de cumprir a condena. Cando o libro se traduciu en Alemania, aínda supuraban as feridas e o libro foi calificado por parte da crítica como unha obscenidade. Velaquí a perversidade do mal. Non era aínda tempo de facer memoria. O manuscrito tivo a sorte de chegar ás mans do sobranceiro editor alemán, K.W. Marek (o Ceram de "Deuses, tumbas e sabios") e máis tarde do sabio Hans M. Enzensberger ao que temos que agradecer a súa publicación. Anónima é unha muller extraordinariamente intelixente que sobrevive grazas a unha exemplar capacidade para sacar partido da súa experiencia e coñecemento. É un diario de supervivencia, co que "anónima", malia ter que escribir as escuras, morrendo de frío e de fame e coa dor física e psicolóxica aínda chorreando logo da derradeira violación, seguramente atopou o cabo que lle permitiu seguir amarrada á beira, á razón, á vida, aínda que a descomposición do mundo ao seu redor lle indicase a cada minuto que nese inferno non pagaba a pena. Pero "anónima" non só sobrevive. Triunfou. Non sei se ela mesma se decataría, pero a súa capacidade de análise e observación permítelle elixir no medio da depravación máis arrepiante o personaxe acorde coa situación, por absurda que sexa. Deste xeito, un día sobrevive porque é quen de falar ruso cun oficial e mesmo intercambiar opinións políticas, outro porque se deixa facer e se amosa tan descarada como o require a situación. Pero traballa sempre. Atopa sempre o tempo para procurar o que precisa para seguir con vida, unhas estrugas para cociñar e un chisco de papel para seguir escribindo. A audacia e dignidade desta muller convirte o seu diario nunha testemuña impagable da forza do feminino que nos fai valorar o papel da muller nos momentos máis difíciles.

VERSIÓN EN CASTELAN: Volvamos a los libros, que al fin y al cabo, es el propósito primero de este blog. Despues de unas cuantas lecturas para escapar de la amargura de la realidad, entre los que se cuentan no pocos bieitos, nada reverentes, por cierto, que ya van llenando la lista de espera, tengo que dar cuenta de este diario de Anónima, recomendado por Pedro. Una mujer en Berlín es el diario de un de las cien mil mujeres que tuveron la desgracia de non poder huir a tiempo y se vieon obligadas a celebrar la llegada de los liberadores, los ivanes, haciendo lo que todas las mujeres en las guerras y, no pocas, en tiempos de paz. Ser violadas y maltratadas hasta la náusea por un impulso masculino de posesión y dominio que, por mucho que me expliquen, no entenderé nunca. Anónima se ve obligada a ocultar su nombre, porque además de violada tantas veces como capítulos tiene el libro, relata esta visita al inferno con la frialdad e distancia que acostumbran a emplear los periodistas en su informes. Las violaciones y la violencia gratuitas es lo que tienen, hacen más culpables a las víctimas que a los agresores y non acabas nunca de cumplir condena. Cuando el libro se tradujo en Alemania, aún supuraban las feridas, dicen, y el diario fue calificado por parte de la crítica como un obscenidad. He aquí la perversidad del mal. No era el momento hacer memoria. El manuscrito tuvo la suerte de llegar a manos del conocido editor alemán, K.W. Marek (el Ceram de "Dioses, tumbas y sabios") y más tarde del sabio Hans M. Enzensberger al que tenemos que agradecer la publicación. Anónima fue una mujer extraordinariamente inteligente que sobrevive gracias a una ejemplar capacidad para sacar partido de su experiencia e sus conocimientons. Es un diario de supervivencia, con el que "anónima", pese a tener que escribir a oscuras, muriendo de frío y de hambre y con todo el dolor físico y psicológico aún chorreando tras la última violación, seguramente encontró el cabo que le permitió seguir agarrada a la orilla, a la razón, a la vida, a pesar de que la descomposición del mundo circundante le indicase a cada minuto que en ese infierno no valía la pena. Pero "anónima" non solo sobrevive. Triunfa. No sé si ella misma se dio cuenta pero su capacidad de análisis observación le permitieron elegir en medio de la depravación más espantosa ser el personaje acorde con la situación, por absurda que fuese. De esta forma, un día sobrevive porque es capaz de hablar ruso con un oficial e incluso intercambiar opiniones políticas, outro porque se deja hacer y se muestra tan descarada como lo requiere la situación. Pero trabaja sempre. Encuentra siempre tiempo para buscar lo imprescindible para seguir con vida, unas ortigas que cocinar y un poco de papel para seguir escribiendo. La audacia y dignidad de esta mujer convierte su diario en un testimonio impagable de la fuerza de lo femenino que nos hace valorar el papel de la mujer en los momentos más difíciles.

Visit Peralejos ¡PLEASE!

Peralejos todos: xa temos o noso formulario personalizado de solicitude de vacacións. O grande mestre da orde do destemple debuxou para nós un forgendro ad-hoc. Grazas, compañeiro.

Aproveitade para ollar o video das tribulacións de Peralejowski, menuda perestroika que armou el soiño.

Vigo, música na rúa.

O pasado sábado disfrutamos abondo coa música da Orquestra clásica de Vigo.
Os músicos saíron á rúa para acompañarnos nunha destas marabillosas tardes de sol que anuncian a inminencia do verán.

Son especialmente emocionantes estes concertos. Debecemos por achegarnos aos músicos e os intrumentos e os sons, de socato, teñen outros matices. Móvense, respiran, soan, miran de xeito distinto.

Os nenos sentados no chan ollan atentamente ao violinista que se ergue para tocar unha melodía engaiolante que os mantén, literalmente, coa boca aberta ata que o violinista os esperta chiscándolles un ollo. Entón sorrín agradecidos e emocionados cara súa nai.

Os que cumpren co rigoroso paseo diario esquecen o nivel de colesterol grazas á marcha Radetzki que arrinca aplausos emocionados dun público que non pensaba asistir ao divertidísimo xeito de dirixir do mestre Manuel Martínez Álvarez-Nava.

Algunha nai dunha contrabaixista agochábase por tras de alguén para roubar a foto tresmilepico da súa belísima Alma. O pai chíscalle tamén un ollo que a advirte do perigo da situación.

Esta cidade ten músicos abondo. Un Conservatorio Superior, o Conservatorio Profesional, a Escola Municipal de Música, e unha chea de agrupacións, orquestras, bandas. E sobre todo músicos que queren tocar para nós logo de moitos anos de estudo que poucos recoñecen.
Señores do concello e xestores do choio cultural varios
¡MÁIS MÚSICA NA RÚA POR FAVOR!

Dy Dy Dy lan.

Foto roubada en Arumes Street

Achégase o día, leidis an llentelmans, hai que ir afacendo o padal ao Forever Young bat de taims ar cheinguin, oh sister!, e oremus para que ningún hurriquein nos estrague o blouguin in de guin.
Este guinken repasade a dylipedia do grande mestre da orde dylaniana dos derradeiros e vindeiros días e non canto de ir papar hostias por aí a calquera chiringuito visitade o novo templo dylanita que asomou pola blogopraia.
¡é unha orde!

VERSIÓN en CASTELÁN: esto...que ven deus (RR dixit) a Vigo o 27. ¡Vémonos!

Esto non é unha membra

[Foto: Homenaxe a unha ministra]

Costa entender por que as anécdotas lingüísticas suscitan tanto debate.

A lingua só é unha ferramenta máis de representación que adoece das eivas que xa moitos criticaron hai tempo. Nin o debuxo da pipa famosa, nin a palabra, nin tan sequera a idea universal de pipa ¿lembrades?. Se queredes, facede a proba co tema da "membra" famosa. ¿cantas imaxes recupera o noso hard disc cando escoitamos o palabro?
Anotade sen pensar.
A min sáenme, por este orden: polla, muller, imaxes de dirixentes de todo tipo de foros exclusivamente masculinas, violación, ministra, xerenta (temos unha xerenta na universidade, malia todo poucas veces empregamos o feminino), discriminación positiva, etc, etc, etc.

Calquera mudanza na lingua por pequena que sexa convértese nunha revolución.
E todos queren ser filólogos por un día.

A xulgar polo estado da cuestión (¡mirade a procura do palabro no google!) o ministro de igualdade, Sra. Aído (que mal soa agora este emprego do masculino ¿non?) debe estar todo o día a dicir ¡¡¡pasapalabra!!!

VERSIÓN EN CASTELLANO: Cuesta entender por qué las anécdotas lingüísticas suscitan tanto debate. La lengua sólo es una herramienta mais de representación que adolece de los defectos que yaa muchos criticaron hace tiempo. Ni el dibujo de la pipa famosa, ni la palabra, ni tan siquiera la idea universal de pipa ¿recordais?. Si quereis haced la prueba con el tema de la "miembra" famosa. ¿cuantas imágenes recupera nuestro hard disc cuando escuchamos el palabro? Anotad sin pensar. A mi me salen, por este orden: polla, mujer, imégenes de dirigentes de todo tipo de foros exclusivamente masculinos, violación, ministra, gerenta (tenemos una gerenta en nuestra universidade pero casi nunca empleamos el femenino), discriminación positiva, etc, etc, etc.
Cualquier cambio en la lengua por pequeño ue sea se convierte en una revolución. Y todos somos filólogos por un día. A juzgar por el estado de la cuestión (¡mirad esta búsqueda del palabro en google!) el ministro de igualdade, Sra. Aído (que mal suena ahora este empleo del masculino ¿no?) debe estar todo el día diciendo ¡¡¡pasapalabra!!!

Vivir nunha maqueta

A vida nunha maqueta non é doada se non és un avatar medianamente adestrado. Antes de vir parar aquí pasei as miñas vacacións en Second Life. Na procura dun entorno semellante a este metaverso real, disimulade a expresión, fun vivir preto do Centro Virtual Cervantes, que ten alí unha illa de seu.

Proxecto de urbanización da Praza de España en Vigo.

Lembranza do Scalextric

Compuxen o meu avatar, elixin un nome que me parecía axeitado, Aspasia (xa de elixir...), e mergulleime entre ceros e uns nun abismo dixital ateigado de soños de código aberto. Ao comezo nin te das movido, e todo son sensacións extrañas. O frío látex da roupa, os ollos inmensos de todo o mundo, o brillo das rúas, do ceo e dos obxectos, a homoxeneidade cromática que non distingue o vivo do morto, o natural do artificial. Cando remataron as miñas vacacións virtuais podo asegurarvos que xa non había píxel que se me resistira.

Mais a vida na maqueta non é igual. Aquí hai poucos monicreques, só os imprescindibles nun entorno de estética minimalista no que sobra todo accesorio. E nós somos mera decoración. Poucos e raros. Non son coma os avatares de S.L.

Proxecto de Méndez da Rocha para o Campus de Vigo, agora suspensusinterruptus.

Tentan confundirte a cotío semellando ignorar a túa realidade virtual e se te pos a tiro, é dicir, se non tes a resposta just in time ou esqueces un proceso da túa folla de ruta comeza o ostracismo máis primitivo. Póñense a imitar coma monas comportamentos grupais que lles ensinan nos seminarios de "interactividade controlada" e xa non te deixan en paz. Non te podes illar. Nin no baño. Que tes que consensualo todo.

Acceso á Biblioteca Central da Universidade de Vigo

Que lles contes os teus problemas persoais. Que tes que participar. O outro día, por exemplo, un "deles", de ínfima calidade, por certo, botoume en cara que eu non era así "antes". Quedei pampo. Pero ¿de qué me coñecía este monifate? ¿antes de que?. Non hai "antes", díxenlle, debes tes algunha non conformidade de fábrica. Mireino de arriba a abaixo tentando descubrir algún tic que delatase a súa marca. Lembre a Rita e decidín seguir buscando.
[Aspasia22. Diario dun replicante]

VERSIÓN EN CASTELLANO: La vida en una maqueta no es fácil si no eres un avatar medianamente entrenado. Antes de venir a parar aquí pasé mis vacaciones en Second Life. Buscando un entorno parecido a este metaverso real, perdonad la expresión, me fui a vivir cerca del Centro Virtual Cervantes, que tiene allí una isla propia. Compuse mi avatar, elegí un nombre, Aspasia (xa de elixir...), y me sumergí entre ceros y unos en un abismo digital atiborrado de sueños de código abierto. Al principio ni puedes moverte, todo son sensaciones extrañas. El frío látex de la ropa, los ojos inmensos de todo el mundo, el brillo de las calles, del cielo y de los objetos, la homogeneidad cromática que no distingue lo vivo de lo muerto, lo natural de lo artificial. Cuando acabaron mis vacaciones virtuales puedo aseguraros que no había píxel que se me resistiera. Pero la vida en la maqueta no es lo mismo. Aquí hay pocos "muñecos", sólo los imprescindibles en un entorno de estética minimalista en el que sobra todo lo accesorio. E nosotros somos mera decoración. Pocos y raros. Non somos ni una sombre de los avatares de S.L. Intentan confundirte a menudo aparentando ignorar tu realidade virtual y si te pones a tiro, es dicir, si no tienes la resposta just in time u olvidas un proceso de tu hoja de ruta comienza el ostracismo más primitivo. Se ponen a imitar como monos comportamentos grupales que les enseñan en los seminarios de "interactividade controlada" e ya non te dejan en paz. No te puedes aislar. Ni en el baño. Que tienes que consensuarlo todo. Que les cuentes tus problemas personales. Que tienes que participar....el otro día, por ejemplo, uno de "ellos", ínfima calidad, por cierto, me echó en cara que yo non era así "antes". Quedé petrificado. Pero ¿de qué me coñecía este monicreque? ¿antes de que?. No hay antes, le dije, debes de tener alguna no conformidad de fábrica. Lo miré de arriba a abaijo intentando descubrir algún tic que delatase sú modelo. Me acordé de Rita y decidí seguir buscando. [Aspasia22. Diario dun replicante]

Pintura de J. Sarmiento

Jorge Sarmiento expuxo a súa obra hai pouco no Círculo Mercantil de Vigo. Por fin J. S amosa o seu traballo, foi unha ledicia compartir esta ilusión da "primeira vez" con Carmen mentras nos contaba a historia de cada obra.

A obra de J. amosa unha clara predilección pola paisaxe. As pinceladas mínimas falan dun traballo minucioso e as cores vivísimas, sobre todo os azuis do ceo e o mar constrúen unha pintura alegre e chea de vida. Das historias de cada obra lembro a do barquiño que viu dun soño do pintor uns poucos días antes do desastre do Prestige. É, dende logo, un barco misterioso que fala dende unha noite artificial de xeo e sinistra claridade.
¡Parabéns a Jorge e a Carmen! e a seguir pintando, que queremos máis!
No marxe tendes un álbum de fotos con máis obras de J. Sarmiento.

Klimt, Raoul Ruiz

Moi recomendable esta película de Raoul Ruiz sobre este expresionante home que foi Gustav Klimt. Só que John Malkovich só pode facer de J.Malkovich, non da saído de sí mesmo este pedazo de actor, non me extraña que fixera aquela película tan orixiñal. A min tampouco me importaría ser J.M., co permiso de Harvey, ofcurs. Eu esperaba ver por aquí á inefable Alma, a Oskar Kokoschka pero non, a R.Ruiz céntrouse na cabeza de Klimt, nese mundo poboado de deliciosas mulleres espidas que podían ser unha e multiplicarse no seu maxín. ¿cantas Ledas eran? Klimt na procura da beleza, da verdade que sabe que non existe. Nin na Nuda Véritas, nin no seu espello. Klimt esnaquizando discursos, benvido ao deserto do real, Klimt. A túa irmá e a nai que tampouco te entenderon e eran espíritus tan atormentados coma o teu. As mulleres que che apaixoaban e acariñabas con ouro e pedrería. Klimt contra tanto prexuizo que non te deixaba pensar. Klimt tamén un xoguete entre as pernas das mulleres ¿E que fixo contigo o xenial Messerchsmidt? Non sabía que che tivese tanto xenio. Unha excelente escea que deixa patente a deliciosa loucura do que pasou a vida dicindo NON, menudo debía ser o Franz Xaver. Mirade a súa biografía e a súa obra, por favor. Impresionante. Por aquí anda tamén outro grande, Egon, o seu amigo e discípulo e tamén Loos, e toda a elite cultural da Viena avant a Secesión. Momentos de eclosión de artistas e obras que rachan con moito para inaugurar a liberdade das formas que xa non terá fin. Boa película.
Máis información: Crítica en Revista de Cine Mabuse, En Miradas de Cine En Blogdecine

Excelente páxina para coñecer e repasar a vida e obra de Klimt

A única igrexa que ilumina é a igrexa que arde.

Non é o despacho de billetes dun vello cine nin a entrada dun campo de fútbol. É o portelo de entrada da Catedral de Almería. Podíavos contar a indignación dos numerosos turistas que logo de enxurrar o colesterol á caloriña das rúas almerienses se atoparon con esta cálida benvida. Eu non ía dicir nada, simplemente dar media volta e marchar; sí que tiña claro que non ía pagar por ver unha catedral que ademáis non me ofrecía ninguna atracción (que perdoen os almerienses) especial. Mais non fun quen de aturar a ollada de desprezo que albiscaba nos desfalecidos guiris. E metín a cabeza nese buraco negro. Antes de que os meus ollos se afixerán á obscuridade soaron alto e claro os ouveos do acólito de turno, que me recibiu con hospitalidade característica dos que se achegan a unha sotana sen cartos no peto:

-¡señora, se quere entrar pague en punto!.

-Non, o que eu quero é que me explique alguén por que hai que pagar para visitar un templo, o que quero é que me deades unha folla de reclamación porque non estou de acordo...

-¡mire, déixese de metafísicas e se quere algo vaia ao bispado! [Fíxome moita graza o emprego do palabro, mais tiven que disimular o sorriso, querían que me tomaran en serio]

- Pero é que eu non quero visitar ao bispo...

E así un bo rato. Os "porteiros" turnábanse para mandarme a paseo (iso en Almería, en plexo xullo ás dúas da tarde xúrovos que é unha putada) e semellaban moi ofendidos coa miña aptitude.

Eran dous xitanos guapísimos, con ese brillo nos ollos que te fan tremer de medo nas portas das discotecas, imaxinade o que sería detrás dese portelo.

Non me fai nin anaquiño de graza esta pútrida institución que segue roubando pola graza de deus, matando pola graza que lles fai e deixando morrer porque o espíritu santo é o sumo propietario intelectual do seu corpus corruptus ininterruptus, a claro, haber quen se pon a razonar cunha pomba.

Unha pílula de desafogo contra os que literalmente nos cepillan a diario. Por certo Pedro ¿seguro que na Catedral de Santiago son 20 millos de euros ao ano o que "recaudan" con ese método? non o acabo de crer. Vou corrixir a miña declaración e poñerlle a cruciña, así non hai quen viva.

[A foto vina no bló de PaulM. que me ten diariamente pendiente das súas riquísimas entradas, e a idea creo que foi de mullerespúblicas]

Unha dúbida.

Esoutro día asistín á presentación de Votos de riqueza, Ignacio Castro Rey. ¡que alivio saber que alguén todavía pode ser máis pesimista que un mesmo co mal que queda hoxendía ir por aí falando da tiranía do presente, da exasperante banalidade do consumismo, da incomunicación global na sociedade máis hipervinculada da historia, da absoluta e dirixida terciarización do prefabricado excedente de tempo de lecer inventado polos demiurgos máis cool dun sistema, xa non productivo, pode que nin sequera xa especulativo, da violencia que xera a seguridade, do perigo da paz a golpe de bombas de racimo e de tantas cousas que seica son invencións dos filósofos para amolarnos. Outro filósofo, hai un par de días, asegurábame que non hai que facer moito caso deste desacougante libro e de paso, aconselloume a lectura do súa derradeira obra, ao parecer un ensaio sobre a arte, o terror e a morte. Agora dubido entre a filosofía seria ou a relectura da viaxe de Pomponio Flato que veño de rematar.
En Brétemas tendes unha boa reseña de Votos de riqueza. E non esquezades pasar pola páxina de Ignacio Castro, paga a pena a lectura detida dos seus escritos sobre cine.

Axuda ao coñecemento libre e gratuito.

A. achégame unha petición de apoio para unha iniciativa que está a piques de desaparecer, di que porque hai poucos usuarios. O software libre atopa dificultades nun entorno dominado polas catro corporacións que controlan a información a nivel mundial, malia non ter elas aportado absolutamente nada ao desenvolvemento do coñecemento, da ciencia, da poesía, da filosofía, e así ata o infinito en todo o que teña que ver co saber e co altruismo. No Brasil, todo o que non saiba a madeira, biodiésel, caucho, algodón, ouro, estaño, e petróleo non interesa. E interesa moito menos que os países que nos suministraron as materias primas para as nosas revolucións experimenten un desenvolvemento intelectual, por mínimo que sexa, non vaia ser que quieran para eles o que é seu, ou nos pidan contas. De momento imos premer una cantos aquí para que non desapareza esta biblioteca dixital de libre acceso (e gratuito).

VERSIÓN EN CASTELAÑO: A. me manda una petición de apoyo para una iniciativa que está a punto de desaparecer, dice que porque hay pocos usuarios. El software libre encuentra dificultades en un entorno dominado por las cuatro corporacións que controlan la información a nivel mundial, pese a no haber aportado absolutamente nada al desarrollo del conocimeento, la ciencia, la poesía, la filosofía, y así hasta el infinito en todo lo que tenga que ver con el saber y con el altruismo. En Brasil, todo lo que no sepa a madera, biodiésel, caucho, algodón, oro, estaño, y petróleo no interesa. Interesa mucho menos que los países que nos suministraron las materias primas para nuestras revoluciones experimenten un desarrollo intelectual, por mínimo que sea, no vaya a ser que quieran para ellos lo que es suyo, o nos pidan cuentas. De momento vamos a pulsar unos cuantos aquí para que no desapareza esta biblioteca digital de libre acceso (y gratuito).

Pan e coitelo, Bieito Iglesias.

Non sei se escribir un libro só para que o Arumes me faga unha crítica, de verdade. Ben, pois, como son palabras maiores alá vos remito para saber máis e mellor deste libro.

Eu, que nesta tempada fago acopio de literatura de evasión e calidade a un tempo, téñovos que recomendar tamén esta nova, perdón B. nouvelle bieitada. Non sei se eliximos aos políticos pola súa capacidade para dar espectáculo alén da cousa pública mais temos que recoñecer que galleira é unha nazón eminentemente agrícola "políticamente falando", entendámonos. Claro que hoxe cos berlusconis e bushes xa non hai quen compita, son tempos difíciles.Concordo con A. no rexeitamento das contraportadas dos libros. Ou ben che quitan as gañas de lelos pola súa pésima calidade crítica ou destrípanche o misterio que tanto traballiño lle custou argallar ao autor. O digo polo de que o libro é unha mestura de Cela con Tarantino....¿comorrrr?....máis ben é un Torrente, eso si, moi asesorado lingüísticamente falando, porque aquí hai unha riqueza no rexistro coloquial que fai correr o ar entre as páxinas. Pola frescura das verbas xa esquecidas que nos colocan doadamente naquel lonxano pasado Oriense no que os vellos dicían que "ían coller o carrito" (concretamente a empresa dos Americanos). Pola ledicia de escoitar a fala dos que se buscaban a vida alá por Vichita ou o Vinte-e-Un. O malo, pasoume como a A., é que tamén este ar rematou por pasar moi rápido as follas e cando aínda non acabas de rir coa derradeira ocorrencia do Conselleiro, vai e acábaseche o libro. Eso si, o para texto, para min, sobráballe. Se montades un clú de bieitianos, Keitel mediante, apúntome.

P.D. Prezadísimo Paco E., moito me lembrei de ti con esta lectura. Aquí está esa Auria que non quere morrer, o antigo réxime en tóda a súa extensión, coa venalidades dos cargos públicos que insiren familias completas no singular concello, a inextinguible etnia do constructor chupatintas e analfabeto, tan ben retratado no personaxe de Prol, esa Rúa do Paseo onde os patricios orienses gosta amosar os anacrónicos atributos do decimonónico rentista reciclado agora en empresario de moda, o paraíso do doutorciño Moureau de Luintra que fixo atopou na deputación e nas institucións sanitarias refuxio para tódolos seus amigos co beneplácito dos pacíficos orienses, que, resignados eles, como bos galegos, seguen pensando que é mellor poñerse á cola por se cae algo que tratar de mudar así, de súpeto o pleistoceno.

VERSIÓN EN CASTELLANO: No sé si escribir un libro sólo para que Arumes me haga una crítica, de verdad. Bien, pues, como son palabras mayores allí os remito para saber más y mejor de este libro. Yo, que en esta temporada hago acopio de literatura de evasión y calidad a un tiempo, os tengo que recomendar también esta nueva, perdón B. nouvelle bieitada. No se si elegimos a los políticos por su capacidad para dar espectáculo más allá de la cosa pública pero tenemos que reconoecer que Galleira es una nación eminentemente agrícola "políticamente hablando", entendámonos. Claro que hoy con estos berlusconis e bushes ya no hay quien compita, son tiempos difíciles. Concuerdo con A. en recharar las contraportadas de los libros. O bien te quitan las ganas de leerlos por su pésima calidad crítica o te destripan el misterio que tanto trabajo costó pensar al autor. Lo digo por eso de que el libro es una mezcla de Cela con Tarantino....¿comorrrr?....más bien es un Torrente, eso si, muy asesorado lingüísticamente hablando, porque aquí hay una riqueza del registro coloquial que hace correr el aire entre las páxinas. Por la frescura de las palabras olvidades que nos colocan tan fácilmente en aquela lejana Oria en que los mayores "cogían el carrito" (concretamente "Los Americanos"). Por la felicidad de escuchar el habla de los que se buscaban la vida allá por Vichita o el Veintiuno. Lo malo, Me pasó como a A., es que también este aire acabó pro pasar muy rápido las hojas y cuando aún no has terminado de reir con la última ocurrencia del Conselleiro, va y se se acaba el libro. Eso si, el paratexto, para mi, le sobra . Si montais un clú de bieitianos, Keitel mediante, me apunto.

¡esto SI que é unha vergonza!

¿século XXI? ¿democracia? ¿igualdade? ¿xustiza?....¿que fai este tipo que seica nos representa compadreando tan ricamente cos que

non deixan conducir ás mulleres...

obríganas a saír á rúa rigorosamente cubertas...

non as deixan asistir a espectáculos públicos...
segundo eles...

se as mulleres conduciran mesturaríanse libremente cos hombres e ata se se animarían a ter citas

DEIXARON MORRER A 14 NENAS NUN INCENDIO PORQUE NON TIVERAN TEMPO DE CUBRIRSE ANTES DE SAÍR

VERSIÓN EN CASTELÁN: ¿siglo XXI? ¿democracia? ¿igualdad? ¿justiza?....¿que hace este tipo que al parecer nos representa compadreando tan ricamente con los que non dejan conducir a las mujeres, las obligan a salir rigurosamente cubiertas, les prohíben asistir a espectáculos públicos porque "si las mujeres condujesen se mezclarían libremente con hombres y hasta se animarían a tener citas. DEJARON MORir A 14 NiÑAS EN UN INCENDIO PORQUE NO PUDIERON PONERSE EL VELO ANTES DE ESCAPAR

Proba de agudeza visual.

En menos de 5 segundos elixe o pe de páxina correcto para esta ilustración:

a. "Rotundo éxito de público no Día da Merluza no Mercadona"

b. Campaña electoral do PP "un merluzo, un voto".

c. Efectos da crise económica. Reparto de alimentos no céntrico barrio madrileño de Lavapiés.

Resposta correcta: Aquí.