Carta aberta a Rosa Regás.

Prezada Rosa,

Nunca pensaras neste voráxine de pseudonoticias que ían levarte as portadas de tantos xornais, protagonizar unha morea de debates dos máis sobranceiros representantes da intelectualidade bibliotecaria, se se me permite o oxímoron, columnas dos máis revirados, sic, refinados, "analistas" da actualidade.
Muller, de esquerdas, sen pelos na lingua, eres unha suicida tía. Pero ¿de verdade pensabas que a política, e máis en concreto, a política cultural (molesten o abuso da figura literaria) e máis en concreto a xestión dunha biblioteca, e ademáis a Nacional, tiña algo que ver con esoutro mundo do libro, o dos contidos, o da creación, o das boas ideas e a xenerosidade que implica defendelas?
Antes a valentía dos que tiñan ideas pagábase na fogueira, agora están os medios de comunicación, que é o mesmo que dicir a política, os que te acosan e te afogan e turran a gusto da corda porque falaches alto e claro, pero ¿que pensabas? ¿que ían deixar así a cousa? Pero muller, é que os anos non che aprenden, sonche vengativos e agardan o momento para atacar do xeito que saben, en grupo, coma esas feras do video do youtube.
O das follas da Cosmografia de Tolomeo xa sa sabía dende hai anos o seu autor, penso que ata o comentei tamen neste meu bló, non sei, xa non lembro. Aquí mesmo vos deixo o video que acredita o caso. E rematarán por pedirche explicacións dos milleiros de incunables de levan perdidos dende os tempos do rey Felipe. Preguntádelle a moitos dos "investigadores" que tanto falan de ti estes días. Aposto o meu exemplar das"Quaestione Disputatae" de Tomás de Aquino a que teñen verdadeiros tesouros bibliográficos co selo dunha biblioteca nos seus preciosos despachos de caoba. Onte Aitana Sánchez Gijón sorría fachendosa ante esta "feliz coincidencia", o roubo na Biblioteca Nacional, mira ti por donde, pode traducirse en espectadores para a súa película, que non menciono porque non me gusta nada nin o autor nin a novela. Pois nada, tomade nota e a asaltar bibliotecas, pode ser a solución interesante para paliar febleza do sector.

Puro graffiti en Vigo...preséntovos a Kopro...

Son deliciosas estas "intervencións" na paisaxe urbana, que diría un pedantorro intelectualoide dos que gosta tanto Corinne. Este noso Vigo vaise enchendo de vagar dunha chea de debuxos tan expresivos coma este de Kopro na Rúa López Mora. Xenial, auténtico, tes forza Kopro. Aquí vai outro na mesma rúa que collo do seu fotolog...

Aínda que a min o que máis me gusta e este:

Campus Universitario de Vigo 28 de agosto 2007, 9:00h.

O día recibiume con esta fermosura.... agosto agasállanos con días deliciosos coma este de hoxe...E tendo un lugar de traballo no medio desta maxia...case nin doe o pensamento...

Mr. Bean ¡que grande!

Non perdades esta peli, o mestre do humor fainos morrer de risa, e iso, nestes tempos de desacougo é un agasallo que non debemos rexeitar.

Mara..."o pitiño"

"Mara nas mans de Carlos"

Mara, "pitiño" para seu pai, mans do David, mans para ter conta de Mara, que xa se vai decatando da súa sorte, Mara, que ías ser Ayla, a que quedou soíña cando a terra tiña fame de xente, ogallá teñas mar, ceo e chuvia, e auga e neve e sol e desertos, e gatiños, teatro, bonecas e contos, e avós centenarios e xoguetes e libros, e....

Keith Haring en Pontevedra

Keith Haring

Graffiti anónimo (Pontevedra)

A exposición de Keith Haring en Pontevedra gustou a Lucía, Miriam e Alma. Ollaban as obras coa famenta curiosidade dos dezaséis anos e procuraban atopar o significado de cada trazo. O can, a espada luminosa, os pratos voadores...conteilles o pouco que sabía de Haring, a súa relación con Warhol, os comezos como grafiteiro, a sesión na que tiña que pintar o corpo de Grace Jones na que tamén estaban Mappelthorpe e Warhol, a técnica do gravado...pero elas devecían por máis explicacións e decidiron agardar unha visita guiada. Este tipo de visitas, malia ser agradecidas por un público que adoita rexeitar as obras contemporáneas teñen sempre o vicio de desfacer o feitizo da comunicación directa co artista, a liberdade na interpretación de mensaxes concibidos como unha conexión íntima con cada un de nós. A guía debería de suxerir, abrir vías de reflexión e fomentar unha curiosidade que xere no espectador unha imperiosa necesidade de procurar máis información e incluso as vías para atopala.

Esta exposición prestábase a facer referencias a propia cidade de Pontevedra e a súa vinculación coa arte e concretamente co grafitismo. A poucos metros das obras de Haring temos exemplos como o que reflexa a fotografía. Pintar en lugares públicos é un xeito de expresión que se practica dende antigo, Haring é un de tantos, non o dubido. Tiña técnica, imaxinación e sensibilidade, pero tamén tivo a sorte de atoparse co cazatalentos. Aqui preto de nós temos tamén moitos Harings. Mirade a foto. O lupus dei, é unha composición moito máis complexa co famoso can. A crítica á secta é representada dun xeito divertido e imaxinativo, un magnífico icono de artista, de momento, descoñecido.

Información sobre Haring: Web oficial, Wikipedia.

Lecturas sobre Haring:

Diarios. Podes atopalos na Bibliotecas de Belas Artes da Universidade de Vigo.

Sussman, Elisabeth. Keith Haring.

Keith Haring : i wish i didn't have to sleep!. Munich: Prestel, 1997

Gruen, John. Keith Haring : the authorized biography.

Procura máis libros no WorldCat

José Luis López Cid.

Doazón da biblioteca de José Luís López Cid. Moitos dos libros desta doazón teñen dedicatorias dos autores. Nas fotografías as de Emilio Gascó Contell e J. Alonso Montero.

Cando a as caixas de cartón foron arrombadas baixo a mesa da bibliteca o cheiro do papel amarelecido anunciou a presenza da odiosa dama de negro. A morte moitas veces só deixa tras de sí unha chea de facturas, unha billeteira cun par de fotos ou uns lentes vellos. Outras veces, poucas, queda unha biblioteca. Algúns libros tiñan o nome. A propiedade non lle quitaba o soño ao profesor López Cid, el devecía por dar conta deles e espallar logo as ideas entre os seus alumnos . Os títulos falan de moitas horas adicadas á literatura, á filosofía, á investigación. Ese tempo amarelo, outra vez lembro a Fernán Gomez, ven repousar nos anaqueis da biblioteca da Facultae de Filoloxía da Universidade de Vigo. Quizais estaría mellor na dunha escola ou instituto do mestre facendo as ledicias dos seus alumnos. Pero estarán ben aquí, moito mellor que nun cotroso faiado compartindo esquecemento con roupas vellas e cousas que xa non funcionan, que son cada vez máis.

Libros que hai pouco compartían ollos, mans e mobiliario esparéxense agora entre descoñecidos. Emigrantes na procura de fortuna na metrópole, algúns tiveron sorte e atoparon aluguer con paisanos seus. A estes chíscolles un ollo e vou na procura dos que quedaron illados e descoñecen a lingua dos veciños. Tocámonos, deixamos que entre un pouco de fresco e voltamos á rutina. Pouco a pouco vanse afacendo e gozan deste enorme pracer dos aloumiños diarios.

Non coñecín ao profesor pero seguro que moitos ourensáns sí que o lembran. Seica ensinou no Instituto das Lagoas desa cidade pródiga en xenios. Cada vez que alguén se interesa por un destes libros amarelos vexo un sorriso por algures.

Podes consultar este fondo na Biblioteca da Facultade de Filoloxía e Tradución ou aqui.

Para Asia.

Asia foise, pero deixoume moita música, moitas fotos, moitas conversas e moitas bágoas. Eses preciosos ollos azuis gustan da auga como Asia das humidades. Hai quen non aprecia a beleza nestas augas salgadas, non sabedes o espectáculo que se agacha tras estes cristais, un tesouro tan grande coma o teu nome Asia, e tan accesible coma teu corazón.Contigo non pode haber despedidas, xa me mercaches o billete antes de marchar e fixen promesas moi difíciles...

Puro arte...pasatempos para un verán...diferente.

Un video para deleitase ben a gusto. Pon a proba os teus coñecementos de arte. Do listado de artistas seguintes hai tres que non aparecen no video. Imos ver se os atopas...

Philipe Guston, Munch, Van Gogh, Gauguin, Matisse, Lichtenstein, Monet, Cezanne, Magritte,Kirchner, Egon Schiele, Oskar Kokoschka, Picasso, Gris, Léger, Chagall, Dalí, Frida Khalo, Weselman, Diego Ribera, Marcel Duchamp, Renoir, Miró, Paul Klee, Grosz, Bacon, Warhol, Lucien Freud, Ron Mueck, Ensor, Derain, De Kooning, Schmidt-Rottluf.

¡felices vacacións!

Pelando la cebolla, Günter Grass

Ás veces unha xa non sabe se debe ler certos libros, sobre todo se temos en conta as críticas literarias dos suplementos e revistas especializadas. Non adoito ser ben mandada e en cuestións de recomendacións literarias aínda menos se non coñezo incluso persoalmente ao recomendador. O derradeiro libro de G. Grass deu para todo tipo de liortas, políticas, comerciais, filosóficas, editoriais e ata literarias. Defensores e detractores o Sr. Grass sempre os cultivou, se cadra porque é quen de falar o que lle peta dende ese sempiterno rictus de mal xenio que o caracteriza. Lémbrame ao noso Fernando Fernán Gómez -¡¡¡¡ a la mierda !!!-, e non é para menos. Sobrevivir ás peores atrocidades do século máis terrorífico da historia da humanidade non foi doado para ninguén (aínda non o é). As víctimas teñen que pedir perdón pola súa impertinencia e os que se arrimaron aos vencedores teñen que permanecer agachados o resto da súa vida. A existencia de personalidades como Primo Levi e G.Grass, por poñer exemplos extremos, invítannos a cotío a reflexionar sobre a capacidade do home para inflixir sufrimento. Primo Levi non foi quen de respirar naquela abafante atmósfera que quería esquecelo todo e deixounos unhos textos impresionantes sobre o xenocidio porque foi quen de transmitirnos aquel insoportable sufrimento sen que das súas verbas se destile odio ningún. Günter Grass fálanos dende o outro lado, e tampouco sae indemne. Non suplica que se lle perdoe, ninguén o obrigaba a falar deste enorme "pecado". Non sei se será unha revirada operación de publicidade empregando o morbo que supón recoñecer a súa pertenza ás SS, non creo, porque non o precisa nesta etapa da súa vida na que xa é un autor consagrado. Ao mellor son motivos relixiosos e o medo á morte...¡quen sabe! o caso é que Günter Grass amosa unha capacidade extraordinaria para recuperar do pozo negro do pasado imaxes, sentimentos, feitos, que nos axudan a comprender un pouco mellor os motivos daquel xenocidio.

(...) (???) No (! ! !) zoo (???)

Sempre acertas, no zoo de acordo, si, pero en gaiola distinta por favor, e que ben se está, sempre devecín polo cárcere malia que prefiro esta sensación de catividade autoinflixida, no zoo, aprendes ao través dos barrotes porque non hai moito máis que facer que mirar, e ninguén te mira tampouco...