Araki

S. escribe coas veas abertas e deita verbas no ciberespacio que arrecenden a un corpo espido e suoroso no medio dunha noite intensa. S. é un corpo que se celebra a sí mesmo, obedecendo ás incongruencias e derrotas máis previsibles. Gustame a xenerosidade con que te autoproclamas S. e a túa ansiedade por procurar pracer. Tes que atoparte moi incómoda estre tanta cobardía como te arrodea. Deberías marchar á megalópole para respirar. Aquí afogas cada día e aínda que pescudes en tódolos recunchos deste finisterre autocompracente non atoparás o teu sitio. De aquí hai que seguir emigrando S. porque a fame do espíritu atúrase peor que a do bandullo. E o peor e ter que disimulalo. Porque seica non son tempos. A cotío tratan de convencernos de que este é o mellor lugar para vivir. Pero para ti non S. Malia túa descomunal presenza, aquí ninguén te ve. Esgótaste cada día inventando historias que ninguén vai representar e emprendendo proxectos que só serven para xustificar unha partida orzamentaria. Semella que o máis rico é o óso S., e ti es todo carne. Todos se baten polo inocuo, o inodoro e insípido. E ti segues agardando que os ceros e uns cheiren a tabaco, a medias recén sacadas ou a teu cuarto de baño logo dunha ducha refrescante.

In illo tempore....

Foto: Colexio das Ursulinas no Barrio de San Inazio (Bilbao)Para X.V.

Non era o 75 X., era o 77, porque lembro que eu tiña 12 anos cando destacaba por culpa daquel uniforme do antigo colexio. Tampouco me mercaran unha carteira nova para os libros e aquel maldito mandilón de raias azuis sempre me delataba na clase. As clase de francés lémbroas especialmente, era un capítulo no circo e eu tiña que soltar de memoria o texto dun paiaso do que apenas entendía nada. A mesma profesora impartía historia e coa súa vara cantaba na clase "la raza de cro, la raza de ma, la raza de cromañón" e nós a coro repetiamos tamén de memoria. As nenas de doce anos falaban de política, tampouco entendía. E tiña que mentir todo o tempo. O peor sería que descubrisen a profesión do meu pai que para min daquela era o meu heroe. O home que presumía da filla máis lista, e que sempre me colocaba entre as súas pernas cando se sentaba do revés na silla. E logo un día houbo un temporal que nos librou das últimas clases da mañá. Eu xogaba de camiño para a casa cunha bandeiriña de España que pequei nun muro. Custoume unha labazada dun rapaz que me guindou as gafas no regato que se formara coa enxurrada. E seguín sin entender. Obrigado tocar a flauta. Volvíaos tolos na casa con eso. E cando me cansaba ollaba pola fiestra aquel estraño xogo no que todos toleaban batendo unha pelota contra un muro. Bandeiras de cores extrañas e extravagantes chaquetas a cadriños verdes e negros. Non entendía nin sequera os seus nomes, eran dificilísimos. Pero lembro unha canción "begoñako andra mari bizcaiko sandariiiiiii sure seme maitalea..." eu que sei. E os uniformes que tardaban semanas en secar porque non se podían tender no balcón. Mentiras nas fichas do colexio e mentiras ao mercar o pan cando te atopabas con alguén. E logo un río de cor laranxa ¿que era aquilo?. Volvín hai uns anos a aquel barrio, San Inazio. Desapareceran as Ursulinas de Jesús e o río xa era un río. Desapareceran moitas daquelas casas negras que metían medo e brilaba un edificio imposible no medio da cidade. Pero de todo aquilo quedaba o peor, xa sabedes.

Ponlle música Jaco!

Podería ser o día de comezar a escribir, de rematar algún proxecto indefinidamente adiado, de tomar unha sabia decisión, de reflexionar sobre algún balance, de mercar un billete de avión ou de pintar o derradeiro pesadelo. Hoxe podería ser o día de encherte a bicos, tantos, tantos, tantos, tantos como precisas, como mereces polos teus inquebrantables silencios, pola tenra e desinteresada afección a quererme. Hoxe pode ser un día no que morra esa planta e non se cumpran absurdos presaxios, por exemplo ¿non?....e estaría ben tamén celebrar que nos coñecimos, celebrar todas as noites que nos apartamos daquela estridente música dos oitenta para ser tan deliciosamente indecentes. Tamén estaría ben que me agasallases cun 20 dourado, ou mellor un 28D, pero esta vez ten que ser con todo o perigo posible, quéroo dun deses portais de urbanización de luxo e garda de seguridade privada. E que salte a alarma. Veña, atrévete. Pode ser hoxe o día de quedarme durmida co pitillo prendido outra vez. E que soe T.W. ou I.D., mentres dende a distancia, sempre dende a distancia, ollas o absurdo ritual dunha competición que sabes que gañarás sen separarte un centímetro da barra do Bar.

Para S. (X)

Lucian Freud, Retrato Desnudo en un Sofá Rojo, 1989 – 91, óleo sobre tela, 100.2 x 90.2 cm. Colección Privada[imagen]

The only one, única, queres ser a raíña, se non non xogas. Biunívocamente eterna, liña dunha dirección obrigatoria, sen volta atrás, estrada única, cara un archicoñecido paradiso do tedio aniquilador de cores, sabores e emocións. Mefisto foi menos esixente. Agora voltas, raíña destronada, non vou dicir nada, pero vaime doer ata a túa respiración. Por aquí viñeron algúns pero ninguén quixo quedar, claro que eu fixen o que estaba nas miñas mans para que así fora. Debuxei pantasmas horribles na miña superficie mesturando todo este po que se me foi acumulando dende que quedei só. E fuxían disimulando o medo que lles procuraba a miña desacougante presenza. Deliberadamente deixaras unha porta aberta e os visitantes podían adiviñar a túa presenza cando ese colgador baleiro se movía sen explicación. Voltas dun naufraxio prognosticado. Romántica anacrónica e reincidente. Achégate a min e olláte nos teus ollos, falaremos do de sempre, lembrareite o arrecendo da voluptuosidade e serás outra vez S., a miña tatuaxe máis impúdica.

Czarda.

Falo dende o outro lado. Eu podo vervos, por dentro e por fóra, sódes case tan reais para min coma eses xogos nos que non deixades de inventarvos. Dicírvolo procuraríame algo de acougo, algo de excitación, porque ter sempre o control resúltame un pouco aburrido. Por outra banda, e aínda que todos podíades ter feito méritos para estar canda min, un pouco de mágoa si que dades. Véxovos ollarvos cada mañá ao mesmo espello poñendo a mesma cara de sorpresa perante o descoñecido. Menos esa rapaza que se fai chiscadelas a sí mesma e se prepara cada día para representar unha personaxe diferente. Iso sí que me divirte. Pero a maioría non a podedes ver malia ter só que dar media volta e ollar a fiestra do edificio de enfrente. Da igual que teña a luz prendida e a música a todo meter, vós ao voso, a examinar as concordancias da palabra, obra e omisión. A grisalla dos días vaivos entrando na casa e no corpo e ídesvos esvaíndo sen sequera decatarvos. Agás ela. A mina esperanza, a raíña, a afouta e desvergonzada veciña de enfrente que muda cada día de roupa, de espello e de compañía. Ela divírteme porque constrúe cada día unha historia diferente para min, tal e como eu fixen antes de pasar a este observatorio privilexiado dende o que vos asexo...ollade agora por exemplo, véxoa de costas pero a luz do corredor do fondo debuxa perfectamente o seu corpo....mmmmmmm.....só lle habería que poñer un par de cordas para ter o instrumento máis perfecto......escoitade, sóa unha música....

Nacionalidades.

É outro tempo, son outros os espazos, non interferimos coas nosas vidas e non tocamos órganos vitais, podemos sobrevivir sen ar e alimento, só precisamos contextos axeitados, estiramos e comprimimos horas e creamos situacións, falamos sen son e tocamos sen mans, non amolamos a ninguén cos nosos acordos, non temos que traducir porque non hai linguas, e non nos guiamos polo sol, aproveitamos baleiros e chuchamos o que rexeitan outros, non establecemos puntos e programas, e somos conscientes ata o delirio, non deixamos crecer o que non sementamos e non pedimos contas porque nunha houbo saldos que cadrar, as sinapses que nos conectan non as inventamos e obedecemos á harmonía, desconfiamos razoablemente das nosas capacidades para ser normais e cicais mollamos os pés algunha vez, pero sempre hai lume no noso corazón para quecer soidades. Sen fronteiras non hai nacións....¿pois entón?

Imaxe: Galicia mártir, Xaime Quessada, 1980

Instruccións para recoñecer a un mediocre.

Cansa dos mediocres. Podería convivir coa persoas adictas a sustancias perigosas, con obsesos sexuais e con malvados de libro. Pero non cun mediocre. Por iso pasei algo de tempo observándoos ao xeito do entomólogo para recoñecelos inmediatamente e inmunizarme fronte a eles. Son especímenes difíciles de clasificar porque teñen unha capacidade de adaptación deliberadamente a proba de toda selección natural. Crecen e multiplícanse independientemente das condicións do entorno e eu ata diría que o seu caldo de cultivo son os contextos máis evolucionados económica e socialmente. Non me interesan os mediocres con poder, eses non me afectan, polo menos directamente. Arporízanme os que cada día entran sen chamar na túa rutina e de socato están aí pontificando ao teu carón, no traballo ou apoiados na barra do bar onde tomas café diariamente. Últimamente son tantos que decidín tomar medidas de urxencia para mantelos a raia e contrarrestar a súa impertinencia. E pensei que cicais alguén sacaría proveito das miñas observacións. Pois ben, é doado recoñecelos. Comparten un perfíl bastante homoxéneo. Os mediocres adoitan estar ao día en todo o que sexa alternativo. Encántalles esa etiqueta. Son tan absolutamente previsibles que non poden vivir sen estar suscritos a algunha páxina de predición meteorolóxica. Comprobádeo. Todxs teñen algunha destas páxinas na súa carpeta de favoritos. Non saberían que facer se mudan mínimamente as condicións atmosféricas. Se viven da cousa pública son a adictos ao concurso oposición e á promoción interna e no mundo de aí fóra non os distinguiredes moito das sambesugas se ollades as súas estratexias de adaptación ao medio. Os mediocres desprezan a educación dxs teus fillxs se levan roupa de marca, eles que semellan auténticos paquetes postais con tanta pegatina, chapa e mensaxe que levan na roupa. Implícanse en todo acto de protesta social que se organice nun radio de cen quilómetros. Tanto lles ten a loita da muller como a do pobo palestino, gústanlles especialmente as reveindicacións minoritarias onde lles é máis doado sentirse verdadeiramente orixinais. A defensa dunha praia nudista, por exemplo, fainos sentírense como adalides dunha causa que inventaron eles. Aí é donde máis dano fan. Porque a súa solidariedade de cartón-pedra confunde a moitx despistadx. O seu vulgar e deforme ego impídelles degustar todo aquilo que sexa masivo e comercial. Esto é estupendo porque cando os ves movéndose ao ritmo de Michael Jackson, por exemplo, é divertidísimo, eles siguen movéndose con aquela cadencia hippy que memorizou o seu corpo. Non pensedes nos frikis, non. Bueno, como moito, os mediocres serían un tipo de friki intelectualizado. Ignatius J.Reilly non era ningún mediocre. Xa quixeran. As antípodas. Os mediocres rexeitan aos heroes de calquera pelaxe, e como saben que eles nunca poderán destacar polos seus propios méritos, agóchanos e rexéitanos baixo o pretexto de seren os culpables de tódolos males da sociedade, igual que detestan ao capitalismo, aínda que non leran na vida un trabado básico de economía nin de política. Adoitan falar linguas vernáculas para desgracia das mesmas, pois fórzana dun xeito tan animal que as deixan totalmente irreconocibles. E ollo, que os mediocres len boa literatura, e en canto poden, veña ou non a conto, espétanche unha cita de Cioran ou Paul Celan. Bueno, en resumen e modificando un pouco a cita de J.S. que elixiu John Kennedy Toole para o seu libro "a un verdadeiro xenio o recoñeceredes ao momento, porque todos os mediocres se conxuran contra el.

Pegada da foto CLIC (grazas A. pola idea da foto)

Lie To Me

Non son o profesor Ekman pero detecto doadamente a mentira. Uns segundos de máis ou de menos en respostar e xa teño a túa radiografía moral. Sinxelo. Semella simple ¿non? a partires de aí todo é vulgarmente previsible. Por iso damos un paso adiante. E non mentimos. Ou decidimos deixar de facelo. Pero houbo un lapso, mentres non se tomou esa decisión. Moveuse a dama estratéxicamente. As reglas aplicáronse cunha unilateralidade gastronómica. Botamos un pouco de fariña aquí e remexemos, a masa endurece, seguro. Pero coitadx, ti seguías cumprindo co ritual de bicar a fonte de auga fresca. E un bo dia pasou aquilo. E tragaches terra. Entón decides ti tamén facerte cunha boa provisión de especias. E estivo ben. Foi un ir probando de seguido e a cada paso aquelo sabía mellor. Exótico, afrutado, doce, salgado, infinitas combinacións podías facer con todo ese material. E sempre, sempre acadabas o punto que te facía irresistible. E como non había premio por ningures o xogo non podía ser máis emocionante. Competías contra ti mesmx. E cada día víaste rodeadx de moreas de Doppelgänger que non tiñan nada de diabólico. Non, non eran eses xemelgos malvados que enchen a mala literatura. Eran criaturas perfectas, belas, afoutas, que podían reproducirse só con que ti as pensaras. O xogo complícase. E non pensemos xa se eses seres se che rebelaran e tomasen decisións propias. Non penses niso. Vai a fonte e fai como que a auga é clara e fresca. Tes o control absoluto das sensacións, iso pon no teu flamante currículo. Logo só hai que facer como co viño. Agardar o tempo xusto a que fermente ben a uva e trasfegalo a envases máis pequenos. Así fabricas as emocións coas que terás que pasar o inverno. O bagazo hai quen o guinda ao lixo ou o emprega como estrume nun orixinal proceso de rexeneración. Ti non. Ti tes o alambique para fabricar o licor máis delirante. Aínda máis irresistible. Co siso atrapallado o xogo tórnase aínda máis excitante. Constrúes historias, contextos, soños e sustancias. Agora es unx alquimista de primeira. Podes baixar e subir sen que ninguén aprecie teus movementos e non tes nin que respirar para obter o que queres. Mentiras, verdades, que era iso. Agora es deus.

Resumo dun capítulo da serie.

Cortocircuito.

Cortocircuito. Move a cámara. Camiña para atrás e cruza en bermello. E non durmas, iso é fundamental. Agarda a que haxa temporal. Comeza a correr antes do pistoletazo de saída e non tomes precaucións. Pisa a liña continua e acelera cando vexas unha curva. Mestura bebidas alcólicas e profana tumbas. Coa ortografía non podes e a sintaxe tela demasiado interiorizada. Rexeita paradigmas e inventa argumentos. Confórmate. Repasa ben as instruccións para non respetar ningún punto e lembra, lembra que non tes que lembrar. Colorea sen termar da liña de puntos e come a clara, é o máis rico. E non deixes a xema, é o mellor. Primeira mentira materna e por exclusión. Se a terra se move sáe á rúa, camiña de vagar. Non elixas. Que chova a cachón. Non respires. Non improvises. Tes frío, íspete entón. Pero procura a rima. Que haxa harmonía. E non pospoñas máis esa viaxe.

Foto: domingo, 01:00 am.

Cuñadxs somos todos.

O noso J.L.Balbín, sempre ten a clave para propoñer tema, por algo será que se autonomea con ese saboroso arrecendo. Debeu albiscar ese brillo especial nos ollos que delata a o irreflenable desexo de catarse colectiva e repartiu coitelos con chourizo propoñendo xs coitadxs cuñadxs como diana das nosas ensanguentadas verbas. A caixa de Pandora tiña lume e enchoupámonos a gusto no caldo primixenio dos tópicos máis divertidos. Non podería reproducirvos nin media ducia dos microrrelatos que literalmente nos demediaron a case todxs. Primeiro porque por aquí tamén andan xs cuñadxs, eses seres omnipresentes que aparecen nos máis inesperados recunchos das nosas vidas. As redes sociais son o paradiso dxs cuñadxs, ¿ou non sentides a seu alento na nuca cada vez que pecades no feisbol? Pero tampouco podería porque estabamos tan desatados que as conversas eran a cinco e seis voces e alí, malia que alguén dixo que estaba tomando apuntes, non quedou nada escrito. Eu teño algún tesouro entre o mundo do cuñadazgo que algún día aproveitarei para un monólogo adhoc nun contubernio que se precie, pero só entre moi amigos. Houbo microanécdotas e relatos de longa duración onde algunha falcatruada da cuñadería trouxo consecuencias emocionais e profesionais. Contadas por quen ten o elixir para construir historias foi un agasallo para todxs. E no medio alí caladiño o noso profesor Ekman, coma se non fose con el a cousa, coma se non fose o culpable de todo, facéndose o inocente. Menos mal que chegou Paranokia, o vice en itinere que sempre rega con fartura os escasísimos silencios que impón a cuchipanda. Que ben o pasamos!

Con Alfredo no Volter, ano 82.

Para Rafa, agradecida do seu convite para colaborar co seu
Ourense No Tempo

O texto deste post publicarase en Ourense No Tempo, un click descontrolado fixo que saíra aquí antes de tempo, desculpen os comentaristas.

Pasatempo artístico de temporada.

Celebro a actualización de pasatempos vangardistas coa miña particular proposta.O caso é que o autor desta composición retoume hai un tempo a descubrir algunhas das referencias que me sinala. Para contentar ao artista teño que adiviñar polo menos cinco artistas pero eu só vexo por aí agochado a Munch e O Bosco. A ver oh....un pouco de axuda, amigos!

Terapia.

O psicólgo veña a facer preguntas estúpidas ¿que quere descubrir? pero se o levo escrito na cara, preguntoulle polas súas primeiras lembranzas, A. cóntame o teu primeiro recordo, unha lagartixa corría entre os meus pes pequechos e perdidos, e bágoas, desolación, frío...e logo un vello que sae dunha casoupa, máncame ao collerme e próeme ao bicarme coa súa barba, logo méteme na súa cova, si A. pero teus pais ¿onde andaban?, alí no río, e máis aló, C. e A. xogaban, non querían saber de min, eu ía dun lado a outro na procura de, tamén lembro, tómate o teu tempo A. reláxate, ollo o teu caderno, imaxino gráficos pretenciosos e sabiamente inútiles, o psicólogo veña a facer preguntas estúpidas, cóntollo M.? ¿cóntolle que non teño traumas? mellor erguerse e que se deite el aquí, si tamén lembro iso, si, si, houbo moitos episodios de violencia, e medo, sobre todo ao achegarse o nadal, ao achegarse unha data de celebración obrigada, pero logo coñecín a M., e bueno, creo que o pasado, unha película mal enfiada, pero eu estou aquí para que me explique por que son tan feliz, ¿que non hai test para iso?, vale, pois lembro, lembro...

Pista da imaxe: O Paseo, Marc Chagall

O misterioso incidente do tanga a media mañá.

Cargada coas bolsas de plástico do Mercadona e vai e soa teléfono. Pouso unha bolsa para poder coller a chamada e reanudo o camiño á casa nunha imposible, ridícula e perigosa postura. A chaqueta de punto subíndoseme por detrás e o pantalón perigosamente descendendo dende a xa insegura posición inicial de cadera baixa cara vai ti saber onde. Mais o portal da casa estaba a escasos tres metros, tería tempo de abrir e e mentres viña o ascensor recolocarme un pouco decentemente suadeira e pantalón. Quen me mandaría a min coller aquela chamada, tan comprometida ademais. Torcendo o pescozo ía eu falando e tratando de cumprir co respeto que lle teño a amiga T. cando de súpeto ¡¡¡aquilo!!!. Sinto que alguén me turra pola cinta da miña tanga. Deus. Eu completamente inmobilizada grazas ao teléfono e ás bolsas da compra. E aquela vella a saloucar como unha vella, atribuíndome todas as indecencias da biblia. Con vergonza e de esguello, ollo ao meu redor para comprobar se non traspasaría o espello. Tiven un acceso de violencia que fun quen de desobedecer. En canto pousei as bolsas e subín ben o pantalón a vella xa fuxira coas présas que lle infundira a xenreira contra min. Seguín acudindo puntualmente ao mercadona pero, iso si, ben axeitadiña e tapada ata as orellas.

A foto é só un reclamo, todo parecido coa realidade é pura coincidencia. Pista aquí.

Jockey full of Bourbon.

A ansiedade turra da miña vontade contra a noitiña, teño que liscar mercar a miña dose como calquera ionqui, por iso non me mete medo a sinistra ruela que me leva cara a máquina expendedora, e non me sinto estraña a carón dos afiliados á última hora. Facianas talladas polo hábito de enviar vascas sen mastigar cando cada minuto deixa a súa coitelada nun corpo cicais demasiado limitado para tanta violencia laboral. Facianas que adoitan conxelarse nun sorriso tan sinceiro como as incongruencias que provoca unha chea por noite. Os corpos non aguantan. Os deles, os que están no bar, á vista está que non. As moedas caen na máquina coa indiscreción das olladas dos subalternos da noite. Sempre o mesmo ritual. Logo cúspeme os cartos á cara, gústalle que lle entren a modiño, quere verme humillada cada día recoñecéndolle meu vicio ben clariño. Agora toca o máis atrevido. Devolver un sorriso a cada un destes atlantes que non terman de si. Ese momento no que a camareira mais eu facémonos chiscadelas de solidariedade nas que nos contamos unhas cantas historias. Onte, as dúas deixamos que Mohamed nos amosase a súa mercadoría e nos falase dos seus pequenos aos que con sorte verá nun ou dous anos. Cantas pulseiras non terá que vender para liscar da súa aldea e volver coas mans baleiras. Desubicados estamos todos. Esta rapaza preciosa, delicadísimamente maquillada, non tiña que estar aquí, agasallando sorrisos de veludo a cambio de indecentes verbas que estouran fóra de tempo e lugar. ¿ou si?. Dan ganas de recolocar as cousas, de baleiralo todo e limpar ben a cidade para logo estender un pano como aqueles que se poñían a clareo. Boa noite e boa fin de semana a todxs.

Tempo.

-¿e mancarasme?
-Non, irei a modo, paseniño, non che doerá nadiña.
- Pero...¿estarei preparada?
- Si, és unha muller consecuente.
- Pero é que as veces dubido...
- Normal, a dúbida e a túa razón de ser. Non a miña.
- Non sei...eu non te chamei...¿ou si?
- Non, non me chamaches, pero sabías que devecía por ti, e aínda así teimabas pola miña insistencia. Foi doado deducir...
- Claro, deducir...ese monstro.
- Muller, non dramatices. Veña, acouga e disfruta co que queda.
- E que queda? ¿canto queda?
- ¿Canto? Esa teima vosa co tempo. Queda todo e queda nada. Se cadra aínda nada empezou e xa estás cismando.
- ¿decatareime de algo? ¿haberá cambios importantes?
- Claro. Pero sentiráste ben, ata liberada.
- Vale, pero non me manques.

Foto: A.A.F.R.

Ágora, Alenjandro Amenábar

Ágora. Unha de romanos. Un pouco cruel cicais, pero así, en quente, creo que vin unha versión seria dos Monty Piton. A ver, en serio. Unha superproducción, pero non unha grande película. As verbas do propio director me confirman esta rápida impresión. O nin fu nin fa do sabio crítico, temén. Si, Alejandro recuperará o investido, sí que é unha película ambiciosa e sí que logrará captar a atención do espectador. Se deses parámetros depende a excelencia de Ágora, sobresaliente. Pero se rascamos un pouco descubrimos doadamente unha decepcionante posta en escea onde a grandilocuencia e a esaxeración rematan por facer da peli unha simple producto cultural. Que funciona, si, xa o dixen, en termos de economía. Pero non en clave artística. Mágoa o escaso partido tirado de actrices como Raquel Weisz, que malia a súa poderosa presenza non logra facernos escoitar á grande científica. Que Amenábar pode facer a película que quere está claro, e deliberadamente quixo facer unha obra políticamente correcta. Hai mercado para a crítica ao fundamentalismo relixioso e reivindicacións de xénero, por eso precisamente é unha mágoa que se traballe nese interesante eido con técnicas e recursos de cine puramente comercial. E diredes que o cine independiente está ben pero que non chega ao público. É certo. Pero moito me temo que a superficialidade e grandilocuencia que aquí se desprega non axude moito a reflexionar sobre as nefastas consecuencias da intoleracia política, relixiosa ou calquera outra. Eu imaxino outra Hypatia, unha señora moito menos glamurosa e máis implicada co seu tempo, con moitas más contradiccións, ou menos, pero moito máis humana que esta beleza de Raquel Weisz pola que non pasan os anos. Lin críticas que louvan moito a excelencia na recreación temporal, mais eses planos cenitais, os contrapicados e os uso da técnica google earth non axudan tampouco a meterse en situación. A., que adoita, malia a súa inexperiencia cinéfila, ollar os filmes cun ollo crítico moi interesante, dixo que había moito xogo de bos e malos na peli. O dito, macroproducción que non grande película.

"Tres anacos de nú que non 4", A.A.F.R.

A primeira venda de obra de A. Non puxo moito interese. O artista lévase mal coa economía. Pero un tal M. porfiou por un cadriño que representa unha pube. H. dixo que cecais fose todo cousa dunha arroutada dun galán para impresionar á moza nunha noite de esmorga. Fixemos unhas risas. O artista falou de alugar o orixinal por un módico prezo e H. turrou da brincadeira engadindo que nese caso non se admitirían devolucións nin presentando o tíket de compra. Agora río imaxinando un anaco de corpo adornando o estudo dun representante de productos farmacéuticos. O tipo di que agora está en Portugal pero que si o artista o agarda no bar de H. rematarán o negocio. Di que está cavilando en levar os tres cadriños que forman o conxunto, pero que en todo caso queda co do medio. ¡parabéns A.!

Imaxes: "Tres anacos de nú que non catro", Aser A.Fdez. Rey".

Frozen River, Courtney Hunt

Frozen River comeza cun primeirísimo primeiro plano da faciana de Ray (Melissa Leo) rota por un choro insoportablemente silencioso. O orgullo empurra unhas bágoas que van tallando un rostro que cicais moito antes acubillara algún que outro sorriso. Ray ten a forza dun boxeador segundos antes do combate. A súa forza transmítenola Cortney Hunt perfectamente desdramatizada nese espello no que a ollamos loitando por poñer un pouco de rimmel para agochar unha vaga que ameaza con esnaquizala completamente. Unha historia de dúas mulleres nun territorio de fronteira, a reserva dos Mokauks, metáfora desalentadora, como o propio río xeado, que engade un plus de frialdade a unha historia de supervivencia da que nos podemos sentir víctimas e culpables. Ray sae da casa disposta a todo para sacar adiante aos seus, vémola loitar contra o xeo coa determinación dun ser imbuido dunha forza que só se pode comparar á que desprega a mesma natureza. O filme desprende dignidade a raudales grazas a un guión intelixente e de ritmo adecuado que nos amosa personaxes nada estereotipadas que debuxan uns matices moi realistas nas relacións humanas se caer nunca no sentimentalismo. Un filme que conta coa intelixencia e entrega do espectador que non precisa que lle expliques os diálogos e non quere aturar leccións sociais e políticas. E, ademáis, creo que por primeira vez en moitísimo tempo, estamos ante unha película de mulleres case na súa totalidade. Protagonistas, dirección, guión, fotografía, casting, música...e claro que se nota. A cámara de Courtney Hunt fálanos dun xeito moi familiar.

Enxeñoso

Un libro para explicar unha verba. Semella esaxerado, mais o enxeño é precisamente o cumio da concisión e o desprezo case absoluto pola explicación. O autor ten que contradecirse por forza se quere escribir un libro, porque ¿como publicar unha frase por enxeñosa que sexa? Son duascentas oitenta páxinas pero poderían ser cincocentas ou vinte volumes no caso que o autor quixese engadir anexos con aforismos, semaforismos, greguerías, e sátiras de Graciáns, Putiks, De La Sernas, Quevedos e os centos, milleiros de columnistas e tertuliáns, que viven da ironía, esa abraiante descoberta que todo o convirte en ouro.

Derrúbao ao quinto asalto Coleman.

Fai disfrutar ao público e derrúbao ao quinto asalto....A partir máis o menos de aquí vin a película que me fixo lembrar a recomendación do libro de Philip Roth que hai escasos días me fixo Paz. De momento desenfío e enguedello o nobelo que forman esas verbas e lembro a túa historia, S., e que ogallá tiveses un adestrador e lle fixeras caso. Pero non. Fas sempre o mesmo. Colles os mandos e desprezando todas as previsións meteorolóxicas pilotas a túa aeronave contra a jet stream sen preocuparte polo tren de aterraxe. O ceo está cheo de ameazas pero ti só ves estrelas e horóscopos favorables. Deveces polas turbulencias e disfrutas das inestabilidades e ata cres no funcionamento desa brincadeira de kit de salvamento. Pois eu teño medo a voar. Sei que pode ser unha parvada pero prefiro precipitarme deliberadamente. E ao público que lle dean. Que se divirtan vendo Impacto Total se queren morbo e descargar adrenalina. Hai castings que non interesan, de verdade, faille caso ao adestrador e olla as pupilas rabiosamente dilatadas do adversario. A acción é contraria á reflexión, dicíalle Coleman a Fauni no filme, faille caso ao vello profesor. E, si, xa sei que me dirás que el mesmo incumpría as súas sentenzas, pero, deliberadamente e porque Fauni era o su último amor.

Por fin son pedra.

por fin de pedra
agardei eóns
pola sutilidade dun demiurgo

fachendoso de densidades e proporcións

por fin alonxada de deus

e esclava da materia máis fria e estarrecedora

para abrasarte
por fin son pedra
materia
para escarnio de filósofos
ignífuga e abrasadora
a chuvia esvara polas miñas costas sen que
e xa non teño tampouco que
que ledicia!
de pedra...

Foto: Victoria Diehl

Mentira.

Sempre minto, e aínda así non es quen de descifrarme. Só que teño que mentir deliberadamente o que me causa certas incomodidades e preocupacións. Teño que vixiar tamén os meus soños, territorio vulnerábel onde adoitan campar os noxentos trasnos das lembranzas e medias verdades. Ao comezo mentía coma quen rebelisca involuntariamente un globo, como sorprendéndome da inminente explosión-enxurrada de preguntas que turrarían dunha interminable ringleira de mentiras que nos afastarían para sempre. Porque non queres saber nada desas miserables mentiras de consolación, de cara descuberta, de complicidade, de medias tintas, de quid pro quo. Non, ti queres mentiras afoutas e ben feitas, preparadas a lume lento especialmente para a ocasión, e, podendo ser, ben regadas con todas as nosas fantasías de crianza. E aínda así non es quen de descifrarme. Cicais porque xa non minto. Cicais porque ti es a mentira máis grande que me engule sen sequera eu decatarme.

Imaxe: Soño e mentira de Franco, P.Picasso, 1937.

Tokio Blues, Murakami

Vou cara o comercial, hai que superar prexuizos. A famosa triloxía terá que agardar pero darei conta dela. Convenceume Vargas Llosa naquel artigo (outro prexuizo a superar), pero sobre todo convenceume Chis e Lula , entre outras. De momento estou con este desacougane blues seguindo as pegadas de Watanabe, a ver que decide facer coa súa tristeza. Non me gustan moito as historias de amor pero, o dito, hai que superar prexuizos e xa levo tres chanzos nunha subida que me está procurando un lecer como lectora polo que xa devecía dende hai tempo. Tema superado o amor adolescente. Pode que sí. E máis a estas alturas da vida. Pero para xs que procuramos que esa explosión hormonal nos siga axudando a enfrontarnos á cruda realidade, esta lectura é un bálsamo que cura as consecuencias da nosa extrema escolla racional perante a vida. A medio camiño de Tokio estou disfrutando coas "deformacións" de Naoko e coas frikadas de Midori, e a derrota dos que van morrendo, que son moitos, nesta novela que reflexa unha inútil batalla contra a vida. Murakami lévame polos barrios de Tokio, por esa sinistra residencia onde Naoko trata de recuperarse da súa "deformidade", que me lembra tanto esoutra ribeira escura, onde se amorean os inadaptados, os castigados pola súa incapacidade para verbalizar ou por ver demasiado claro. As personaxes femininas completan un cadro interesantísimo de mulleres que toman decisións definitivas. Aí está Reiko. A súa mente fixo "crak" moitas veces, ata que decidiu apartarse para non contaxiar aos que aínda teñen posibilidades de atopar a felicidade. E Watanabe intentando comprender tanta contradición e tando sufrimento. Procurando solucións efímeras para poder sobrevivir día a día a insoportable transcendentalidade da vida. Non sei como rematará a historia, pero este blues, de momento, estame a parecer un libro altamente recomendable para adolescentes crónicos e anacrónicos. ¿e faleivos da banda sonora?. Un gustazo.

Para V. (I)

Na primaveira de 1974, uns campesiños de Litong atoparon casualmente unha figura de terracota. Era o primeiro dos 7000 guerreiros de barro que montaban garda no mausoleo do emperador Qin Shi Huangdi. Un tal Walpole atopou unha verba preciosa para nomear estas casualidades. Serendipia. Eu estou convencida, querida V. que as cousas máis valiosas, un tesouro, unha idea, o amor, están aí agardando por quen non vai na súa procura. Estaba aí aquel mofo azul que casualmente infectou a placa Petri de Fleming matando a bacteria que el cultivaba. Ata Einstein, nun dos seus alardes de humildade, se me perdoas o oxímoron, recoñeceu a contribución da casualidade nas súas teorías máis sobranceiras. Gustaríame fabricar unha casualidade para ti....

Unha tarde escoitando a Chet Baker compoñerás un poema. Semanas máis tarde asistirás a un recital poético convidada por unha amiga e escoitarás teus propios versos. A ollada do poeta delátao. Pero ti xa non recoñeces os signos daquela lingua antiga que te empeñaras en descifrar. E mentras o poeta recita, ti tarareas Embraceable You. Queres chegar á casa, quitar a roupa e poñer o disco, por iso te despedirás con toda a cortesía e rapidez que podes. Non consintes insistencias nin olladas indisimuladamente suxerentes. Queres chegar canto antes. Adoitas camiñar coa cabeza baixa e distraída. Por iso nunca te chamou a atención aquel home que dende meses agardaba horas fronte ao teu portal para ollarte só un minuto.

Eu imaxino a felicidade sempre en liberdade. De ser un animal sería un de corpo serpentiforme e de boca ampla, un ser esvaradío e case inaprensible. Ou unha alga, por exemplo. Seres de espacios abisais que morren inmediatamente cando os levamos ao laboratorio.

FOTO: Casco de Leiro. Idade de Bronce final, atopado de xeito fortuito por José Vicente Somoza, dentro dunha vasilla de barro, durante unhas obras de construción dun galpón na parroquia Leiro, concello de Rianxo.

Para S. (IX)

Marina Abramovic, Performance The Lips of Thomas, 1976

Encantábache S. Deitarte boca arriba e botar unhas caladiñas mentres sucedían cousas tan excitantes. Disfrutabas concentrada co primeiro pitillo do día, mentres se abrian de socato todas as cancelas. Cidade sitiada ese teu corpo que amaga querer defenderse seguindo as instruccións do enimigo. Ordes contradictorias que se volven súplicas desatendidas para cambiar de contino a paisaxe. Que doado desobedecerte S. Son quen de derribarte e construirte mil veces por segundo e esnaquizar teu corpo-continente en tantos anacos como notas ten este Blue Monn e logo xuntalos de contado facéndote todo o dano que me pidas. As fisuras desaparecen baixo a lava suavemente mentres apuras unha calada que xa non existe.

Para S. (VIII)

Quitei a pel nada máis intuirte. Queríame totalmente espida. Cando se devece polo enimigo non veñen a conto barricadas e estratexias. ¿para acordar vendo a cidade derruida?. Ficarei estarricada co meu corpo de herba fresca cubrindo a paisaxe mentres ti toleas nunha voráxine interminable de sucesión de estacións. Alá logo ti coa pantasma da túa conciencia ou como se chame ese anxo vengador que espreita polas fendas das decisións. Quérome espida para disfrutarme e tocarme coas túas mans. Desprotexida estou máis segura.

Maruja Mallo, impresión rápida.

¿pero Maruja Mallo coñecía a Warhol? foi a pregunta de Alma cando visitabamos a exposición. Logo podo falarlle de por que descoñecemos a esta artista, da invisibilidade da muller na arte, do mundo propio da artista e de mil cousas máis que virían ao caso. E logo debetimos con M. e seus amigos sobre si a obra de Maruja merece tanta consideración, si a súa obra ten calidade de seu, se o feito de ser muller nun mundo de homes pode engadir ou restar méritos. Que si evolucionou cara a simplicidade. Si, evolucionou cara formas aparentemente sinxelas. Pero eses perfís forzadamente xeométricos dan conta da súa pericia co debuxo. Os bocetos falan da súa destreza coa técnica. Surrealista, futurista, simbolista. Un bo resumo do que foron as vangardas. Arte como forma de vida. Excesivamente intelectualizada? E narcisista. Difícil?. Non tanto. Escoitala é case tan pracenteiro como admirar a súa obra.

Quixeches tocarme M.

Quixeches tocarme M. cando me pensabas e pechabas forte os ollos para crearme. Coa luz prendida gustábache máis. E pregabasme que te ollase mentres me memorizabas. Agora perdéronse algúns matices pero só con que te decidas un pouco alí estarei. No espello. Érgueste sorrindo a aloumiñas a frialdade do meu ventre movéndose ao ritmo dos reflexos que imaxinas. Cómplice do teu desexo retardas sensacións. Hai tempo. Xa se compón a figura con reminiscencias recuperadas pola túa teima de rescribir constantemente o mesmo parágrafo. Velaí estou xa, completamente debuxada. ¿vaste agora? véxote satisfeita co teu manancial de posibilidades. Pensas. Deliciosa esta dor ao abrollar as pólas en pleno outono. A túa man apalpa novas vetas que non codiciaras aínda. Entornas a porta mentras quezo co teu alento que nunca soa a despedida e entón é cando...

Foto: María Jesús Fariña

Esmorgantes. Nin deus nin patria nin rei, abofé.

Foto: "Nindeusninpatrianinrei@grandeespino.es" by Ollazos Outumuro.

É que unha esmorga con amigos dos amigos é máis que unha festa. Velaí está o resultado, perfectamente arumizado. Cortar xamón é unha preciosa metáfora que convida a reflexionar sobre a xenerosidade e a bondade. Un sorriso por tras dun frío obxectivo fotográfico foi a miña foto preferida. Ser quen de traspasar o espello e valorar ese silencio prolongado ou unhas verbas nun idioma descoñecido e exótico que evocan Sherezades trastocando instintos e respostas primarias. Velaí a emoción de sentírmonos parte da civilización. Un músico concentrado na felicidade do auditorio que baila o rap do fontaneiro coa melodía do no woman dont cry. Anfitrionaxe de luxo carnal de delirio e bendicións escatolóxicas que convidan a unha santa voluptuosidade que aguilloa preguizas, arbiter elegantiae, quen fose Petronio para escribirte. E insultar á Benemérita. Mil veces máis che cuspiría nesas gafas de sol que non agochan a túa salvaxe ignonimia, eran as túas costas as que tiñan que estar no lume por invocar a choiva nun día de tanta ledicia. Pero abondou co tarareo dunha pegañenta cumbia para esquecerte. Andalucía, Extremadura, Persia, Lugo e Nogueira de Ramuín ...topónimos amoreados a carón dun mapa de solidariedades deliberadamente analóxicas. E agora que o penso...¡que acaído Meat Love como BSO!

a Paco, Lourdes, Anxos, , Xose Luís, Mina, Quico, XanDaCova, XaimeDaPena, Lula Fortune, Arume dos Piñeiros, Conchy, Mani, Inma, Pablo, Juanma, Apicultor, Lorena, Aser, Medela, Chus, Virxinia, a aos que non puideron vir...Rubén, Vicky, Anxo...

A palabra das fillas de Eva, Teresa Moure.

O problema é que non soporto que me rifen. Por iso che vou facer unha crítica aceda, T., unha resposta axeitada ao desacougo que me procuraron estes teus relatos. Recoñezo a afouteza do teu discurso e prendería agora mesmo un facho para alumear o camiño da xustiza que persegues, mais non vou coller este tren. Non precisamos máis culpabilidades, T. e agora que son chegados os tempos de poder elixir non me veñas con monsergas de reconciliación co corpo e lactancias morais. Agora que por fin albiscabamos a oportunidade de disfrutarmonos sen tabúes ¿temos que sentirnos culpables de toda esa morea de novos pecados postmodernós? ¿nais desnaturalizadas por rexeitar a nosa condición de mamíferos? ¿paréceche moito progreso o destas novas nais entregadas ao mamoneo ata que os fillos teñan dentes?. Teño visto e ata sufrido o desprezo desta nova corrente de pensamento que nos quere devolver aos tempos da Rexenta. Tampouco creo nas xeneralidades, sempre levan ao topicazo, T., e de aí á discriminación hai un nanosegundo. Que os homes non teñan ou agochen os sentimentos é quedarse co resumo da contratapa. Eu, aínda que non teña tempo, prefiro botar unha ollada ben adentro, subliñar e ata facer anotacións con rotulador se é preciso. Que somos máis complexas, que amosamos máis doadamente o que sentimos e que iso nos convirte en seres encantadores e morbosos, seino porque son muller e gosto moitísimo das mulleres, pero iso non quita que aprecie a fondura e o pracer de afondar no tamén misterioso mundo dos machos varóns. Se cadra hai que insistir e turrar un pouco de mais, pero paga a pena. O que non paga a pena e cargar con vellas culpas e inventar outras novas. Eu teño tan pouco que ver co xenocidio das tribus amerindias como co monocorde discurso paternalista e algunhas filosofías feministas lamentablemente tan castradoras elas.

Para Ana.

Onte soñei contigo Ana. Traballabas nunha estacion de Metro en Madrid e eras, como sempre o centro de atención. Coa túa presenza ambigua esaxerando acenos e facendo chiscadelas para selar solidariedades. Eras aquel rapaz de sorriso burlón e profundo. Ao teu carón todas eramos novatas ou mequetrefes. Semellabas ter o control. Pero eu sabía que tú sabías que eu sabía. Por iso desconfiabas, por iso te volviches cara min e nos abrazamos tan violentamente. E non controlaches. Cazáronte os exhibicionistas disfrazados de inspectores, totalmente espidos, amosando o poderío da súa disuasión de pacotilla, para avergonzarte. Pero ti nada, non hai que te aprenda. Dixeches que serían uns trámites e termaches do teu pecado coidando que te ollasen ben e desapareciches entre aquela morea de postmodernísimos. Eu quedei alí. Non podía moverme. Naquela megalópole había que camiñar sobre globos e eu caía de contino. Ademais era transparente. Polo menos ata que me viron contigo, que a partir de aí xa comezaron a guindarme todo o regufallo das súas incoherencias léxicas. E voltaches axiña, mágoa, eu xa espertara daquela.

Imaxe:The Jean Genie 2005 Cris Brodahl [pista]

A palabra descendida, Emilio González Ferrín.

A M.Enrique Prado

Grazas á visita do amigo M.E. e ao agarimoso post de Arume rescato un dos meus borradores. Comezo por salvar do esquecemento a Emilio González Ferrín, do que xa falei hai tempo. Fará xa dous anos que M.E. me falou desta obra mentres procurabamos non sei que libro na sección de filosofía. Lamentábase daquela de que estaba esgotado e que non me sería posible atopalo. Os anaqueis das nosas librarías están ateigados pola enxurrada de novidades que pasan alí prisión preventiva, xa sabemos. Pero felizmente, uns días despois remexendo entre libros vellos na feira de ocasión merquei este Premio Jovellanos por un par de rupias. Agora prometín regalarllo, bueno, mais ben intercambiarllo por unha recente tradución do árabe que ven de publicar. Hai moito tempo que lin o libro de Ferrín, e agora as notas que tomara daquela non conseguen redibuxar exactamente o fío da narración. Lembro referencias introductorias moi atinadas que o autor empregaba para xustificar o seu estudo. O ser humano é seguramente un animal relixioso que non deixa de inventar deuses, di, como no relato borgiano "As ruinas circulares". A orixe das relixións como forma de superstición. A antropormofización, o poder da palabra, o tránsito do politeísmo ao panteísmo, o subseguinte temor de deus dando orixe ao monoteísmo. Enfiando textos sagrados, literatura e investigación, bota man da Biblia, de Garcia Márquez, de Presedo Ledo, de Wittfögel de Góngora, etc, nunha introducción fascinante que xustifica a lectura atenta do texto. Pareceume moi pertinente a visión das tres principais relixións monoteístas en función da relación do home con Deus. Un servo, un socio ou un fillo, no islam, no xudaísmo e no cristianismo respectivamente, e a decisiva importancia do entorno, sobre todo no primeiro. O deserto. Teríamos que habitar neste medio hostil para comprender mellor as relacións entre a Torá, os Evanxeos e sobre todo o Corán. Ferrín sitúanos no mapa monoteísta no que se desenvolverán estas diversas relacións do home con Deus, detense nunha explicación da linealidade do tempo monoteísta e sobre todo na evolución da palabra a través da reconstrucción da historia dos profetas. Atopei especialmente interesante a súa insistencia na importancia da umma, a comunidade de crentes, para entender aos musulmáns e atopar vías de conexión coa problemática actual e os fenómenos terroristas que maliciosamente se identifican hoxe cun xeito de referirse ao Islam. Un mundo por descubrir o da poesía árabe, onde todo é música e resonancia, na etapa da yahiliyya, a ignorancia. A transmisión memorística dos versos nunha etapa que convirte a palabra do pobo en sagrada. Imrul Qays, o poeta Tarafa, as mualaqat, versos colgados do templo da Caaba, Zuhayr, as poetisas Al-Jansa e Salma, Labid e tantos e tantas dos que descoñecemos absolutamente todo. Unha interesante lectura guiada do Corán interpretado dende dentro e dende fóra que Ferrín considera un valor cultural absoluto do que todos podemos benefiarnos, especialmente hoxendía cando tantos o empregan como arma arroxadiza. Concordo con el, algo nos estamos perdendo no exclusivismo tecnócrata que valora máis unha imaxe que mil verbas. A devaluación da palabra é a da mente.

Para Víctor

Aprender de contado unha nova lingua, desbotar algúns imperativos, colorear baleiros moi a modo para non invadir liñas, achegarse ao abismo e ollar sen medo as distancias, sentir o novo arrecendo do teu corpo, escoitar atentamente o silencio e berrar aproveitando o balbordo, procurar tempos, disimular cambios, reexplorar paisaxes archicoñecidas, sementar verbas na eira dun soño, recoller froitos fóra de tempo, desatender chamadas inoportunas de prudencias obsoletas, rachar espellos mentireiros, escoitar o canto das sereas, desentullar corredoiras, compoñer un soneto sobre un billete de cincuenta euros, inventar oracións e axeonllarse só para o que ti sabes, non sei se me entendes Víctor...

Imaxe: Lucien Freud. [pista]

Gústame M.

Gústame M., a artificiosidade da súa ollada e a impostura da súa voz. Imaxino que son o eterno pitillo sen prender que baila entre os seus beizos innecesariamente maquillados e creo unha por unha todas as historias que roubou das súas frívolas lecturas. Adoro o movemento desacompasado do seu corpo logo dunha tarde de troula e a ambigüidade das súas chiscadelas pouco ensaiadas. Percorremos xuntos traxectorias curtas saboreando cada paso e sempre, sempre a deixo decantarse pola peor película da sesión de tarde. A miña man percorre lombos de libros que nunca lería mentres soan músicas que foron alternativas hai vinte anos. Disfruto da incoherencia do seu discurso e da seguridade na que esvara cada dúas frases. Non teño prisa por espila porque é deliciosamente imprevisible cando decide que o día remata e desorganiza a noite. Son un voyeur con certos dereitos que descoñezo completamente e trato de desaprender ao ritmo da súa respiración.

Imaxe: Pop erótico, Xaime Quessada, 1974.

Ya no quedan piratones....

Gustoulle velo alí na escalinata da facultade tranquilamente lendo o xornal mentra ela se afacía á cidade na que quería vivir, pensou que era unha ocasión de poñerse ao día co seu tempo e que cicais ata podía ser boa cousa namorarse dun home tranquilo que a faría esquecer algún erro prolongado, el non repararía nela en moito tempo, xusto o preciso para que cada un debuxase camiños de seu que certo día celebrarían con pouquísimas verbas e un par de acenos. Ela debecía por fuchicar neses petos esgazados que degoiraban larpeiradas tan saborosas como inútiles. Cando atopou aquel sinxelo papeliño coas verbas do poeta atopou a clave da felicidade.

Vivir a Vida, Sara Sefchovich

"Dixo que o texto lle parecía intelixente e con sentido do humor e que a súa aparente sencillez agochaba unha profunda filosofía...Pero sobre todo insistiu en que o que lle encantaba era o seu ritmo moderno, xa abonda de textos lentos e demorados dixo, estamos nos tempos do video...e que non se sabe con claridade se é ou non ficción, ademaís de que non é o que nos Estados Unidos e en Europa agardan que se escriba nos países do Terceiro Mundo....que a clave é non meterse coa vida cotiá e coa xente normal, senon dar conta das grandes paixóns sempre desgraciadas, da natureza indómita e da violencia brrutal...."

No se preocupe respondió el ya para entonces sobrio encargado, con un alambrito yo mismo puedo abrir, en esta vida cualquier cosa se arregla con un alambrito. Y dicho y hecho, en un santiamén las tres cerraduras importadas en las que mi marido había invertido miles de pesos y de las que tanto se vanagloriaba, cedieron con facilidad y pude entrar en mi hogar.

Máis información: El viaje en la obra de Sara Sefchovich.
Sefchovich, Sara. Exigencias imperiales y sueños imposibles. Del transculturalismo al multiculturalismo.

Horror.

A realidade está aí. Ti elixes...

...ver...

...ou pasar de largo...

"No soy quien elige aquí este cuadro de Francis Bacon: la actualidad y la persistencia del horror lo eligen por mí, lo devuelven por la vía de la palabra a lo que Bacon, por esa misma vía, acaba de negar mientras sus pinceles lo afirman más allá de sí mismo". Julio Cortázar.

Anticristo, Lars Von Trier (I)

Anticristo de Lars Von Trier interesa case tanto polos seus danos colaterais como pola proposta estética e sobre todo intelectual que fai o director. Dende a súa estrea en Cannes contemplo desconcertada a proliferación de críticos que rexeitan o filme con tal virulencia que guindan ao lume toda a producción do director. Boyero, cal notable presidente dunha congregación para a doctrina da fe pronuncia o anatema que cegamente seguirán os críticos de provincias. Tomadura de pelo, provocación barata...que lo metan en un frenopático...esto es basura y, coma se o mesmo Demon Trier se lle metese dentro, non se corta, para cualquiera espectador normal es para darle una hostia ao autor directamente, vaia, vaia coa coa retórica de altura. Tolo o director e anormais os espectadores que segundo el sexan da súa parroquia. A vulgaridade e simpleza deste Boyero convida a guindalo tamén ao lixo mais non nos trabuquemos, que precisamente son estas declaracións as que nos axudan a decantarnos por unha ou outra sala en moitas ocasións seguindo o sentido contrario das flechas, claro. Ademais, para non sentírmonos completamente estúpidos por ter disfrutado desta grande película, velaí están outros tontos que tamén morderon o anzol como Vicente Molina Foix. Por fin alguén abre a fiestra e corre o aire, que case afogo entre tanta mala baba. E comeza o gozoso espectáculo de Anticristo. Arte, provocación, misoxinia, intelectualización da maldade, a pasión polo real, a natureza satánica, Ana Mendieta, Strindberg, El Bosco, a música, Goya, Tarkovski, terror xaponés, hardcore, xenocidio, xinocidio, son demasiadas cousas...to be continued...

Imaxe: El Grito, Edward Munch...antes de recibir o tratamento do Dr. Jakobsen

Educación e Paz III, Xesús R. Jares (Coord.)

Cheguei moi tarde a Suso Jares, o día que seu amigo Manuel Bragado fixo unha conmovedora anotación de despedida no seu Brétemas. Lembro que tiven a sensación de terme perdido algo moi importante, pero teño a sorte de poder botarlle a culpa destes baleiros da miña biografía a un longo período no que fun abducida por uns seres moi moi doutro planeta dos que agora non ven ao caso falar. O territoro de Suso Jares era o da Paz e grazas a súa dona, que ten a sorte de chamarse como a utopía do seu namorado, coñezo hoxe un pouco máis da súa loita e da súa obra. Educación e Paz, recolle as achegas de cantos traballaron naquel fermoso proxecto de Suso, Educadores pola Paz. Creo que sería un bo xeito de contribuir á súa nobre causa facerce con estes textos e lembrar a súa obra.

Para saber máis:

Raña L., Paz. Suso Jares, Subversión e tenrura. A Nosa Terra, 29 de xaneiro de 2009.

Raña L., Román. Memoria de Suso Jares. Faro da Cultura, 11 de decembro de 2008.

Publicacións de Suso Jares: Universidade de Santiago, Universidade de Vigo.

Guitarrista e Candela.

Cuidado, tiene los dientecillos muy afilados y sin querer puede haserte daño, como se chama, pregunto, Candela, Candela rebuldeira e divertida só teima con desgallar as miñas chanclas e eu me vexo de socato incluida nun Picasso azul, só que sen tristura, sen esgotamento e sen derrota, aquí só dignidade e beleza, unha man de Durero, e un sorriso de extrema delgadez que marca aristas e ángulos, tengo que tener cuidado, se me va tras la gente, piensa que todo el mundo es bueno, e das verbas cae una contradición, non é posible que ti poidas imaxinar a maldade, pero podería ser tamén un Velázquez...esa combinación terrosa de cores, esa beleza que semella fabricada e cargada de bagaxe histórico, esa fortímisa presencia corporal e espiritual...non, esto ten que ser unha obra de Pierre Gonnord.

Granada, agosto 2009

Desgracia, Steve Jacobs

Concordo con Molina Foix no de corrección escolástica, pero non que sea unha adaptación literal. E que esas dúas impresións parécenme contradictorias, ademais. Hai dous anos que lin o libro e teño mala memoria para feitos, nomes e topografías, pero non para sensacións. E lembro perfectamente a riqueza de matices dunha lectura durísima e dunha crueza só comparable coa hostilidade dun entorno ameazador no que non se albisca esperanza algunha de felicidade e reconciliación. A grandeza de Malkovich impide ver a David Curie, o sublime profesor de literatura no que se debate o romanticismo de Wordsworth e o un irrefrenable deseo sexual ao que é doado responder dende unha posición de poder. A súa relación coas mulleres sempre é de dominio e intúense doadamente o perfil dun maltratador de alto standing. Aí é onde Malkovich está maxistral. Mais a maior parte da historia desenvolvese no complexo contexto da convivencia coa filla, un insólito personaxe que representa maxistralmente a capacidade feminina de autoflaxelación nunha actitude incomprensible de aceptación de tódalas culpas habidas e por haber. Cicais a maior riqueza do filme, e do libro por suposto, e a extraordinaria oportunidade que nos brinda para reflexionar sobre a orixe e complexidade da violencia entre sexos, entre pais e fillos e entre culturas como froito dunha dominación do masculino, do relixioso, do irracional.

[et al.]

promiscuo, como le Déjeneur sur l´herbe

desbocado e transgresor, coma o código de Hammurabi,

irreflexivo, coma o que gravaba nas trabes do seu castelo "¿que sais-je?"

utópico, coma a omnipresencia do deus,

irregular, como a circulación sanguínea,

egoísta, como unha arroiada tropical,

tan oscuro coma os versos do amor oscuro,

indecente, coma o imperativo categórico,

inseguro, como a segunda lei da termodinámica,

e perverso, como Sherezade,

ofensivo, coma o aloumiño do sol no corpo maltratado de unha muller,

desacougante, como a gymnopedie nº 1 de Eric Satie,

tan falso como a verdade que di o poeta,

pecaminoso, iso si, coma todolos santos e mártires,

perigosísimo, como os Cronopios e frío como o gálata moribundo,

incorrecto e desleixado, coma o soneto 88 de Shakespeare,

ofensivo, como o epigrama de Marcial,

e falso, coma o aleph e o zahir, tolo, enaxenado, desordenado, efémero, envelenado....

Incidente aéreo

Ensimismado, repasaba mentalmente o texto da presentación da conta de resultados que tiña que expoñer ante un estrado que sempre me aterrorizaba. Avanzaba lentamente na ringleira de control do aeroporto de Baraxas. Acordei co balbordo da proximidade do arco detector e da cinta transportadora de revisión de equipaxes e foi entón cando erguín a ollada me decatei do incidente. En canto a muller que me precedía se inclina para deixar as súas pertenzas na cinta advirto a fermosura das súas nádegas por mor dunha esgazadura no seu pantalón que deixa ao descuberto unha proporción demasiado alarmante da súa intimidade. Primeiro quedei paralizado e sen saber como actuar. Advertila nese intre suporía crearlle unha situación demasiado incómoda, e non facelo facíame sentir culpable de alta tración. Tratei de acougar enchendo os pulmóns de ar mentres observaba as deliciosas formas daquel corpo que se resistía voluptuosamente a permanecer na paréntese dun traxe de executiva que, derrotado, non agochaba as súas ansias de dominación. Pasei o control nun estado de excitación esaxerado, non sei se tanto pola miña preocupación por axudala nese mal trago como polo aturdimento provocado pola contemplación dun pedazo de anatomía que se me presentaba como ofrecemento solemne dunha liturxia que estaba a piques de comezar. Apurei ao máximo os trámites para contrarrestar os poucos metros que me levaba de vantaxe. Sen prestar case atención agarrei rápidamente o meu maletín de man e corrín tras ela, tiña que achegarme coa suavidade e a precisión xusta para non asustala e asegurarme a súa atención. Decidín abordala verbalmente cun case inaudible por favor que tiven que repetir en tres ocasións sucesivamente máis sonoras ata conseguir que se volvera cara min. Tiven que facer un verdadeiro exercicio de concentración para evitar que aqueles ollos negrísimos me tolearan completamente. Non lembro que foi o que lle dixen exactamente pero decateime que advertiu axiña o ocorrido cando botou a man moi delicadamente ao seu traseiro. Unha complicidade tan espontánea como incomprensible nos levou cara a zona vip onde me ofrecín a axudala aínda a risco de perder o meu voo. Fixen que sentara tranquilamente mentres eu ía na procura dun fío e dunha agulla que ían ensarillar algo máis que unha simple rachadura nun tea.

Fío da fotografía: Chema Madoz