Grazas a Xenaro pola achega deste documento
A OPOSICIÓN, O PARLAMENTO GALEGO
E AS BOAS MANEIRAS
Xenaro
García Suárez
Eran finais do ano 1976. Ao remate
dunha conferencia na Asociación Cultural de Vigo, daquela copada pola UPG,
foramos tomar un viño. A conversa discorrera arredor da incipiente presencia da UGT en Citroên e noutras
empresas, e sobre
a tímida aparición dalgún dos poucos membros
que comezaban a nutrir
as exiguas ringleiras do PSOE nas asociacións de veciños ou
en plataformas polo estilo.
Sei que
estaba presente Camilo Nogueira
e que se falara da impostura
dos que estiveran de vacacións durante os anos
duros e que,
agora baixo
aquelas siglas, procuraban recuperar o tempo na nova andaina protodemocrática. A maioría dos asistentes
sentenciara: non teñen nada que facer.
A
reconstrución das lembranzas son traizoeiras, e a respecto disto teño asumido desde hai moito tempo
que o iso xa o dixera eu debe ficar á marxe de calquera relato, sobre
todo se é en primeira
persoa. O que si
lembro e que o Camilo mais eu defenderamos
posturas antagónicas, un -ao mellor até era eu, aínda que agora pense que
defendín o contrario- mantiña que como ían a UGT e o PSOE lograr
unha rápida
implantación se a súa existencia era nula, apenas un
par de militantes
e sen ningunha presenza nas fábricas, no
ensino ou
na sanidade. Os que
existían eran o PC e Comisións, por dicilo así, desde
sempre, e nos
últimos anos
a ANPG, o SOG, a UTEG o sindicato da sanidade, as comisións labregas e a rede de asociacións culturais que
acreditaban a implantación de todo o que orbitaba arredor
da UPG. Eran demasiados anos de traballo e de sacrificio para
que en pouco
tempo uns adventicios acadasen o noso
nivel de implantación. Mais o Camilo -ou
eu- tirando da literatura clásica ao efecto e, en definitiva, da historia, explicou que
estaba moi claro cal
era o papel
da social democracia,
e que naqueles momentos
non sei cantas organizacións, desde a CIA até o
Bundesbank, estaban a traballar arreo e con urxencia para
facer do PSOE un partido de goberno e garantir así unha
transición gatopardesca.
E pasou o que
pasou. E entre unha
chea de franquistas por omisión –boa
xente, mais con certa
facilidade para
mirar cara outra parte e que, sobre todo, tiña claro
que se non se metía en leas podía vivir
tan tranquila-, e outros que si
militaran na clandestinidade, desde a
LCR até o PC, dispostos
a sacar rápido
rendemento ao seu curriculum, foise
organizando un exército fundamentalmente acomodaticio, cuxas ringleiras
nutriron desde antiabortistas e xentes
máis preocupadas pola súa carteira que por outra cousa, até
algúns cidadáns de boa fe que unha vez iniciada a andaina democrática
se apuntaban a aquel partido co mesmo acriticismo que
se se houbesen dado de alta
como socios dun clube
de fútbol. A fervenza continua de marcos,
e a confluencia de todos os poderes fácticos, fixo
que o invento
funcionase á perfección e, en definitiva,
o PSOE foi a peza fundamental para que se dese a
transición tan peculiar do fascismo á democracia
que, malia o empeño de Vicenç Navarro e uns cantos máis, segue a ser
presentada como exemplar
por quen posúe o monopolio da
información. No PSOE,
dende aquela até hoxe apenas houbo disensións – que
eu lembre Gómez Llorente, Alonso Puerta
e poucos máis-, e ninguén se desmandou
da disciplina de voto
nin do catecismo conxuntural, mesmo
cando se abriron as portas para atacar os dereitos máis
elementais.
O día que
redacto estas notas é o seguinte da homenaxe do PSOE ao conselleiro independente, de Gas Natural
Fenosa, Felipe González, so a consigna Democracia, libertad, derechos. Gracias Felipe.
Supoño que a liberdade
se referirá á de mercado, os dereitos
aos dos consumidores sometidos ao réxime
de oligopolio das eléctricas, e a democracia
a poder escoller entre
a ENDESA de Aznar, e o Gas Natural de
Felipe. Semella que tamén nisto hai que
incentivar o bipartidismo. Unha
cousa non ten que ver
coa outra e como
era de esperar
a convocatoria para recrearse nas pretéritas glorias
foi un éxito.
Conforme a situación social
se ía facendo máis explosiva, agardaba,
iluso de min, que dentro
das filas do PSOE houbese un mínimo cisma, que alguén chegara, con toda
a moderación que a socialdemocracia
requira, a cuestionar frontalmente a arremetida escandalosa
do capital finaceiro contra a propia existencia da maioría dos humanos; mais
non. Non entenden a perda de votos, teñen que
facer algo, tirarlle máis proveito ás novas tecnoloxías, ser un
proxecto de maiorías, e por trinta anos, afortalar as organizacións, escoller novos líderes. Mais de discusión ideolóxica, de cuestionar definitivamente a sumisión ao capital
financeiro especulativo,
nada de nada.
Ou
quizais sí, mais con todos os matices para que non mude o substancial.
Mesmo, perante
a maioritaria reivindicación soberanista de Catalunya esquecéronse de que se o PSC, en parte,
era algo
distinto ao resto
do PSOE foi porque existía antes do seu
lanzamento a base da mercadotecnia alemá, e estaba a favor
do dereito de autodeterminación. Tamén é certo
que na andaina en común pouco se distinguiu o PSC do PSOE, mais algo sempre queda, e o
imaxinario dun militante socialista catalán, supoño, tería máis que ver co PSC de Maragall que co PSOE de Bono.
En definitiva,
a vista do que
está a ocorrer, da súa indefinición, da corrupción
que parece que
si pero non, o PSOE abanéase. E é isto
o que en verdade
preocupa aos poderes fácticos, aos
medios e poida que tamén ao PP.
O PSOE non ofrece unha
alternativa críbel para
saír da crise. Os seus
retoques apenas diferirían nos prazos e
nas formas das groseiras medidas que sen
ningún tipo de pudor
–¿hai algunha sociedade inmobiliaria ou de xestión sanitaria á que
non pertenza o home da Cospedal?- implanta o PP, e non debemos esquecer
tampouco que
quen empezou a poñerse aos pés dos mercados cedendo a todas as extorsións foi un goberno
do PSOE.
É
completamente insultante
que se siga a desprazar o centro de atención do que
está a acontecer cara ás acusacións dunha das franquías maioritarias á outra, sobre
pasadas culpas, sobre
que calote
foi máis importante ou
sobre se na lista
de agraciados multimillonarios no expolio das caixas
pesaba máis a lista do PP ou
a do PSOE. Ocórreseme: ¿tan difícil é presentar unha
moción para declarar
persoas non gratas –ou cidadáns sen
escrúpulos-, desde De la Merced a Acebes e non sei cantos familiares
de cargos do PP, pasando por Moltó e Serra,
e por Gayoso, Pego,
Rato, Méndez,..., e mesmo
por todos
os estómagos agradecidos que gozaron de
viaxes, créditos ao 0% e múltiples
prebendas só por
ser submisos e levantar
a man cando compría?
Xa sei a contestación: todo
foi legal. E todas as falcatruadas que deron na sobreexposición ao tixolo, tamén. E que a banca
alemá quixera beneficiarse do suculento negocio montado
sobre un lameiro,
ídem de ídem.
Entón,
por qué non se deixan de lado cuestións menores
-non polas súas consecuencias dramáticas senón porque
non van ao mal
de raíz- e centrase a batalla no fundamental?
A estupidez do déficit cero e os recortes, xa
comprobados os danos irreversíveis que
causaron e seguirán a causar, son tan eficaces como as preferentes con vencimento
en 9999. Pura verborrea disfrazada de técnica orzamentaria para que siga a gañar a banca
e Alemaña cobre.
Xa
abonda de reviravoltas e de contos podres. Que os especuladores
e trileiros, Alemaña incluída, vaian cobrar,
disimulen a expresión, a casa de Deus –quizais o Vaticano
e os representantes doutros deuses teñan
cartos a esgalla. A
débeda ilexítima non se paga e xa está. ¿Que as consecuencias son tremendas? ¿que nos botan
do euro? ¿que
o FMI, a OCDE e o banco Mundial se
cabrean? De acordo, xa veremos como nos
amañamos, agás o da saída
do euro non sería o primeiro
caso na historia.
Ademais,
hai que repetilo até
a saciedade: hai cartos abondo, nunca houbo tantos,
o problema é a súa distribución, e nunca foi tan fácil
para os especuladores
e as grandes fortunas
acumular tanta
riqueza a tan pouco
custo e con tanto
descontrol.
Calquera alternativa política
realista, cualificada de tal por encarar a realidade sen someterse ao relato da ideoloxía dominante, debe facer fincapé en que
unha débeda inmoral, inxusta e ilegal non se paga
e, xa que logo,
non se debe colaborar na prescrición das doses de vaselina
necesaria para facer menos
dolorosa a aplicación dos obuses camuflados en supositorios. O outro
piar, o fundamental,
é a equidistribución. Insisto, hai moitos cartos, moitísmos, e é indispensábel unha continua mobilización esixindo outra distribución deles. Asumido isto tamén é certo
que quen debe mirar
para que as
cousas así se fagan, quizais teña que renunciar a certas
prebendas, situándose nos seus hábitos
máis ao lado dos cidadáns do común que, poñamos por
caso, dos empoleirados presidentes de consellos de administración, dos banqueiros ou
dos ociosos membros
das casas reais,
reinantes ou
destronadas. É unha mágoa
que Olof Palme e Sandro Pertini –ou mesmo Eisenhower- xa morreran, a máis de un poderían darlle un curso acelerado de que ocupar
o máximo grao do poder
político non está rifado coa discreción
e a austeridade.
Despois do discurso
de investidura de Feijóo, o voceiro de
AGE, Xose Manuel Beiras, na súa segunda intervención falou de ética;
algo extemporáneo moi fora de lugar, segundo concordaron ao día seguinte
os cronistas dunha prensa que ás veces editorializa
pedindo transparencia, recortes na administración e optimización do gasto, mentres se nutre de suculentas subvencións. Desde o palco
algúns que todos
coñecemos, dos que sabemos o que acumularon desde
que se dedican profesionalmente á política, nin se inmutaron.
Na
primeira intervención falou Beiras do franquismo actual; estou de acordo cos que
din que se trabucou. Aparentemente agora
hai liberdade de prensa,
a prensa é libre de publicar
o que lle pete, e visualizar
a evidencia resulta bastante máis
díficil que naqueles tempos. A información ao servizo das clases dominantes, chámense bancos
ou petroleiras, nunha poboación cada vez menos crítica -é
así, que lle imos facer- é moito máis difícil de desenmascarar. Sirva de exemplo como
influíron nos resultados
electorais o asunto das eólicas, o dos Audi
e o paseo de Quintana en barco; aqueles días non había outro
tema. Porén, nas visperas das últimas
eleccións, por moito que se empeñou o grupo
La Región en falar da acaparación de contratos
da Xunta por parte
da irmá de Feijóo, o resto da prensa galega
nin se fixo eco,
a mesma prensa
que hoxe –3.12.2012- exhibe catro páxinas
enteiras pagadas pola Xunta e a Deputación de Pontevedra.
Na primeira
intervención, tampouco quixo Beiras saber nada dos supositorios de Feijóo. Deixando de lado as citas cultas, que
supoño non lle virían nada mal a algúns dos que
acenaban cun sorriso tipo kuru durante
o seu parlamento,
fixo fincapé no principio innegociábel sobre o que se
debe basear calquera estratexia liberadora: hai máis cartos que
nunca, coa correspondente
posta en escena de enfrentamento
con quen nestes momentos defende outra cousa, ou
sexa, o reparto actual da riqueza
e, polo tanto, os intereses do capital financeiro
predador. Débese recoñecer tamén a
corrección do discurso do BNG,
desenmascarando os malabarismos de Feijóo
e a súa verborrea baleira con cifras nesgadas para ocultar a penosa realidade. Contundente, no contido nacional
e de clase (xa sei que tamén este termo esta
prohibido pola modernidade).
Ocórreseme
que na tesitura actual o papel
que se lle quere adxudicar ao PSOE é
semellante ao que no seu momento
xogou cando o da Transición exemplar. A situación é suficientemente grave
para comprender que
xa non é hora de parches. E moito me extraña que
quen ve diariamente os seus dereitos
coutados, quen queda sen vivenda
ou quen pasa fame, canalice a súa
desesperación através dunha oposición construtiva, se o único
que pode construír é arranxando os
cascallos da demolición.
Dicir que a actual maioría parlamentaria e o partido que a
sostén merece todo o respecto, porque gañou en boa lide
as eleccións, é unha media verdade. A outra
media é que non deixa
de ser xestora dos verdadeiros causantes da crise, e para quen así o
ten asumido non merece nin o máis mínimo respecto.
As
chamadas á sensatez
ao PSOE para que
sexa educado, colabore cos executores da demolición e se afaste da maléfica compaña de AGE e BNG, forma
parte da mensaxe común de todos os cronistas da prensa
subvencionada.
Un
di que os discursos
de AGE e BNG son de tempos pasados, outro que hai
un señor que vai ao parlamento
a insultar, outro
que como
se lle ocorre vir a estas alturas
coa “alienación” e con todas esas parvadas marxistas.
Tamén algún argumento ad hominem que
nin se lles pasa pola cabeza aplicarse a si
mesmos e ás
súas cabeceiras, que
só xogan a ser
minimamente críticas cando ven perigar a fervenza de euros
que, baixo
as máis variadas modalidades, o goberno
verte sobre elas.
Ao
decatarse de que a desfeita
non ten fin e de que a situación se pode
converter en explosiva,
o capital financeiro
necesita un policía bo que encamiñe a protesta polas civilizadas canles parlamentarias, e é
aquí onde o PSOE está chamado a xogar un
papel semellante ao que
tan ben soubo xogar cando o da transición exemplar.
Mais, por
outra banda,
corre o perigo de se esfarelar.
Primeiro, por
non ter nada
que ofrecer para
alén dunha faciana un pouco máis amábel que o ultraliberalismo esmagador.
E segundo, porque cando tivo ocasión de facer algo, aínda hai pouco,
votou en contra dos cambios da lei hipotecaria, poñamos por
caso, e lexislou exclusivamente
de acordo cos intereses do capital financeiro,
mesmo acordando co seu
pretendido adversario mudar a Constitución a toda velocidade. Hai culpábeis, e en política é indispensábel entoar
o mea culpa, reparar
o mal se é posíbel, e en todo caso saber retirarse a tempo.
Se a socialdemocracia non ve a necesidade de rexenerarse máis aló duns lixeiros retoques cosméticos
coa intención de recuperar o poder
canto antes,
para facer calquera cousa, non creo que siga a enganar a
ninguén. E ante o perigo
de que os seus
votantes se muden cara a posturas
máis radicais, incluídas as chamadas soberanistas, toda
a preocupación é pouca. De aí que
opinadores e xente de orde insistan na necesidade dun PSOE forte
que aínda se dereitice un pouco máis, colaborando nos
asuntos de estado para
salvar o país,
garantindo que unha
chea de mangantes e especuladores poñan
a salvo a súa escandalosa
riqueza, condición sine qua non.
Non hai que
ser un lince,
nin estar moi posto
na historia da economía para decatarse de que o sometemento da vida
cotiá ao capital xamais foi tan brutal. Non se trata
de comparar en termos
absolutos a situación actual coa
Inglaterra da revolución industrial, mais se atendemos á taxa de
variación da perda de dereitos sociais e económicos o declive
non tivo parangón ao longo da historia.
Algúns dereitos custaron suor e sangue, e se se lexislou a prol
das clases populares foi en base a algúns feitos
traumáticos. Durante intervalos temporais
nos que
a ameaza velada baixo diversas formas -o movemento obreiro
organizado e, despois, a división do mundo
en bloques- aconsellaba ir facendo algunha concesión
balsámica. Agora os privilexios de clase
deféndense cunha fachenda inimaxinábel:
desafiuzamentos con débeda eterna, despido practicamente libre, que
o FMI recomenda liberalizar máis, e lexións de parados que
non espertan a mínima solidariedade, e nin sequera a piedade
da relixión na que
din inspirarse as bancadas do PP. O que se jodan, e que
quen o pronuncio siga tranquilamente a ocupar o seu escano é todo un indicativo.
E volvo ao parlamento
galego e, por
se acaso, fago profesión de fe: malia a
xogar cunha baralla marcada, e de que a marxe de manobra
de quen non ten o poder económico e moi pouca, o intento
de lograr impoñer unha
maioría social acorde
cos intereses das clases populares debe deixar á marxe a
violencia, mais non a intransixencia.
Non sei que
pensa facer o PSOE, non me consta que se
estea a debater nas súas bases
o papel fronte
aos desmáns do capitalismo nesta nova fase, e se decidirá
enfrentarse a eles, tamén no parlamento. Mais as posturas
de AGE e o BNG están claras. A diferenza
co grupo parlamentario que mantén ao goberno é esencial. Calquera símil,
calquera metáfora ou
calquera comparación con outra situación
histórica semellante poderían ser interpretadas na súa literalidade
–de feito xa o foron, mais fronte a un
discurso preñado de cinismo,
de que se o paro teu era máis, se
o Bipartito non sei que, que se PEMEX non sei canto,
que se defendemos a liberdade
de idioma, e toda
a enxeñería propagandística dirixida a ocultar as
miserias dun país que
se desfai -tamén demograficamente; non nace ninguén, e a mocidade
máis preparada emigra-, o que pide o corpo,
incluído o electoral, non é precisamente
compadreo e adulacións; ¿por que a oposición vai ter que parabenear
ao presidente electo?
O
goberno apoiado polo 24% de votantes ten que
entender que
a política non remata aí, e que a súa
colaboración administrando as medidas
amputadoras do estado de benestar, em contra das
clases populares, non é inocente. Xa que logo, a oposición entre
PP e AGE e o BNG é obxectivamente frontal.
Non son adversarios, son inimigos –de
clase, sen que por
iso teñan que se insultar
demasiado, mais
tampouco deben ocultar
a verdade; sería necidade unha
vez o fel,
como dicía o poeta,
toca a alma.
Con toda
contundencia e sen contemplacións, AGE e BNG, facendo propostas
rupturistas en coincidencia con outros
movementos, talvez cheguen a configurar unha
maioría social ampla
que no seu
día poida ter o seu
reflexo nas urnas.
E coa velocidade con que se están desenvolvendo os acontecementos, ¿quen nos garante que
haxa que agardar até
dentro de catro anos?
Claro que
tamén poderán transcorrer catrocentos, ou mesmo
puidese acontecer que
o planeta se faga inabitábel para sempre,
desfilando os cidadáns do común ao ritmo
marcado polos cada vez
máis poderosos, até
que a Terra sexa fagocitada polo Sol.
E remato
con outro encontro
co Camilo, desta vez fugaz,
hai algo menos
dun mes. Apenas
cinco minutos
xuntos cando casualmente nos atopamos de camiño a unha
homenaxe ao profesor Rufo Pérez.
Preguntoume que pensaba de AGE, do raro
que fora
que de darlle apenas
un deputado nas sondaxes aos poucos días pasaran a darlle cinco,
e que se a Voz
de Galicia non sei que. Desta si que me lembro do que
lle respondín, mesmo botando man do “xa
o dixera eu” que
me teño prohibido. Segundo
o meu punto de vista
o electorado visualizou aos deputados do
BNG, malia teren defendido posicións correctas, como
a uns máis, que non renunciaran a certos “privilexios”, que
en condicións de normalidade non chamarían a atención, e sen velos amosárense nas formas
coa contundencia que estes tempos
requeren. A xente – continuei- estaba agardando por
algo distinto
e, ou ben non identificaba como tal a AGE,
ou se o facía o éxito electoral estaba
garantido.
Creo que desta vez tanto AGE como
o BNG souberon asumir o seu papel, e ás veces non lles ficará
outro remedio que
denunciar a hipocresía con toda
a dureza que
cómpre, e os medios –como xa dixen,
subvencionados- arremeterán contra eles. Os seus
voceiros só nos
lembrarán en cada ocasión que na historia da humanidade
nada se conseguiu coas boas maneiras, un invento
da burguesía que ben é certo fai moi agradábeis as relacións persoais; mais a política
é outra cousa.
¿E o PSOE? De seguir así
debería preguntarse se non sería este o momento idóneo para volver empezar de
novo, mais
desta vez sen contar
coa axuda alemá.
.jpg)
.jpg)
