Peder(hastia)dos

Fotografía: Calendario Romano

ESTE POST PERMANECERÁ ABERTO DURANTE TODA A SEMANA SANTA....É A MIÑA CONTRIBUCIÓN A ESTA SEMANA DE PAIXÓN, IREI ENGANDINDO TODO O "GRACIOSAMENTE" ME ACHEGAN MEUS MÁGNÍFICXS COLABORADORXS.

A pederastia no clero é un fenómeno exclusivamente masculino. De momento no temos indicios do contrario. A rotundidade desta evidencia non permite desprezala se realmente queremos entender o asunto e comezar a concebir solucións. O abuso que exercen os membros da xerarquía eclesiástica contra os más débiles presenta os mismos perfís que a violencia de xénero.

O celibato obrigatorio, é unha coartada máis para exercer esta violencia, pois recoñecer a dificultade do seu cumprimento convértese nunha revirado xeito de perdón que impide á maioría, esa maioría cega e crente que é a que lle interesa á igrexa, ver pecado ou delito ningún en calquera destas perversións.

O celibato é un factor suplementario no exercicio desta violencia, cicais o máis perverso porque por esta vía, o cura pederasta actúa convencido de que as súas accións son una manifestación de "amor".
O celibato non ten a súa orixe en factor relixioso ningún (digan o que digan os concilios). É unha medida exclusivamente económica cuxo fin é impedir que o que se "cepilla" aos fieis se perda vía herencia dos curas aos fillos. Ademáis, que o celibato no é o cerne do problema (polo menos o único) o amósao o feito de que a pederastia é cometida diariamente por individuos non célibes. Non célibes pero varóns case exclusivamente, volvo a repetir. Non enfrontarnos ao compoñente do patriarcado como orixe do problema obligaranos a seguir soportándoo. A pederastia, no ámbito da igrexa ou fóra da mesma, ten exactamente os mesmos rasgos que outros fenómenos aínda moi agochados. O incesto por exemplo. É un problema de poder, de abuso de poder. En todos estes comportamentos hai demasiados elementos comúns como para no telos en conta. Lede esto e logo falamos.
Nazarí Amirian coma sempre, moi acertada.

Luis Manuel González Piñeiro, un curiña de Tui resume ben a preocupación da igrexa polo tema: "¿Pederastia" ¡Me la trae al pairo!" (Grazas S.)

O obispo de Tenerife, Bernardo Álvarez, ten moi claro quen son os culpables:

"Hay menores que desean el abuso e incluso te provocan"(grazas A.)

E podiamos seguir recopilando aberrantes declaracións similares que non só non constitúen delito ningún, senón que amosan a arrepiante naturalidade coa que os torturadores exercen a súa violencia. Agora, como sociedade enferma que somos, tocará "pechar filas" cos verdugos, e tirar pedras contra todos os enimigos de deus que queren seguir queimando igrexas.

El Vaticano investiga 14 casos de pederastia en España. Los presuntos abusos a menores en estudio se cometieron a partir de 2001 // El promotor de Justicia de la Iglesia católica dice que «es uno de los países con menos casos denunciados»(grazas P.)

Papas pederastas: San Dámaso (366-384), San Simmaco ( 498-514), Bonifacio III ( 607), Camon (686-687), Bonifacio VI ( 896), SergioIII (904-911), JuanXII (955-964), Juan XIII ( 965-972)
BenedictoVIII (1012-1024), InocencioIV (1243-1254), BonifacioVIII(1294-1303), Benedicto XII ( 1334-1342), Sixto IV (1471-1484), AlejandroVI (1492-1503), JulioII (1503-1521), León X (1513-1521), Julio III ( 1550- 1555), Fonte¨:Los papas y el sexo. Eric Frattini.

MÁIS DIFÍCIL TODAVÍA

O papa din que o da PEDERASTIA son puras FALADURÍAS

Non é un Gauguin, nin un Cézanne, e UNHA....

Cando recorren á presunta irrebatibilidade "e logo como explicas que non houbese mulleres que fosen grandes artistas" dan ganas de contestar coa mesma altura intelectual, "pois máis ou menos polo mesmo que non son os homes os que superan con máis éxito as probas de selección cando se aplican sitemas xustos e rigorosos baseados na capacidade de traballo e estudo". Pero no nos deixemos arrastrar pola comodidade das respostas tópicas e automáticas. Este fermoso catálogo de arte, non é unha anormalidade que confirme ningunha regra. Houbo mulleres artistas en todas as épocas, escolas e latitudes. O único que hai que facer para atopalas e querer ver, e iso si, por cada unha que acadase unha mínima visibilidade, poñerlle un coeficiente adecuado para valoralas como se merecen. E se falamos dende a nosa leira haberá que engadir un coeficiente máis, unha especie de mecanismo corrector de desequilibrios rexionais, porque señorxs, que a estas alturas haxa aínda que reivindicar a Maruja Mallo xa ten o seu delito. Ben, ao que ía. Cando folleamos este catálogo sorpéndenos que esta foto de Men Ray sexa en realidade de Lee Miller, que este femme et voilier non sexa un Léger, senón unha Marcelle Cahn, que o que xurariamos era un Grosz en realidade o asina unha tal Charley Toorop, que estas figuras escuran non saíron dos pinceis de Rouault, senón de Suzanne Roger. Sorprenden as maternidades de María Blanchard, e aínda sen ollar o pe de foto, xa totalmente desconfiados por mor dos escasos acertos, percibimos certas diferencias no tratamento dun dos temas máis repetidos na iconografía mundial. O cubismo dos primeiros anos do século XX tamén está maxistralmente representado por pintoras. Liubov Popova, non é Juan Gris e Marevna non firma como Georges Braque. As vangardar rusas, o expresionismo alemán, o dadaísmo, o futurismo, o impresionismo, o fauvismo......todas, todas as vangardas en feminino. ¿quen o sabía?

Xacobeo non o creo (I)

Vivir do conto, ese tiña que ser o lema xacobino (sic) por antonomasia. Eu cóntovos e logo diredes. Un caldo de nabizas no San Clemente, 7 euros, mellor non traducir a pesetas. Pensei en levalo á catedral e baleiralo na pía da auga bendita. Alí comia meu pai a diario, no San Clemente quero dicir, menú do día, dous pratos, café e postre por menos de cen duros, todo un luxo daquela. Que non hai tanto por certo. De cando me falaba de como tiñan que subir aos tellados da catedral para escorrentar aos malditos estudantes, eses lacazáns que estaban todo o día berrando no canto de estudar. Eu facía que tomaba nota. Xente vivindo do conto en Santiago sempre a houbo, polo menos dende a inventio, a ver como senón ía perpetuarse a alburgada despois de mil anos. Unha epifanía da picaresca contemporánea. Un pouco cutre, iso si. Eu non distingo o estrume do incenso, como tampouco vexo moita diferencia entre o máis sacro e o máis profano, pero sen dúbida eses policías coas mans por dentro do pantalón á altura da machovaronía vixiando aos peregrinos...buf...mal rollo...como se fosen delincuentes, vaia oh. Pero se só van meterlle man a unha pedra, boh...como moito queren abrazar ao santiño. Apetecíame ir confesar, xúrovos, porque vendo toda esa xentiña bicando pedras turrou do meu xenio, estiven a piques de agatuñar polo botafumeiro e berrar o listado das derradeiras vítimas dos abusos dos curas pederastas (perdón polo de curas)...

Rubias perigrosas.

Parafraseando a un amigo anglofilólogo diría que é moito máis difícil ser rubia e perigosa que parecelo. O arquetipo de femme fatale é o resultado dunha teima masculina milenaria que debería ser estudada e respetada polas aspirantes a esta privilexiada orde. Sería unha mágoa desperdiciar as vantaxes que para a muller de hoxe (e non só para as rubiasperigosas con carné) pode supoñer o coñecemento en profundidade destoutro feminino que non cansaron de rescribir, pintar, modelar, ano tras ano, século tras século. Desgraciadamente, a pandemia do light chegou para quedarse tamén aquí e son demasiadas xa as pseudorubiasperigosas que non provocan un miserable asubío baixo andamio ningún. Esta historia que lin hai tempo pode valer como recordatorio para algunhas despistadas. Gloria Stella aprobaría con nota, só hai que imaxinala saíndo do jaguar ou do jacuzzi, atravesando a porta da comisaría, saíndo do despacho do abogado....pero sobre todo ollala cando está soa, vela gozar e disfrutar do seu tempo, sen lembrarse sequera do tempo que lle levou argallar a morte dese detective tan pesado que tremía só con intuir a mínima abertura no seu vestido. E que, nenas, hai que voltar ao rego, que estades esquecendo o dousmáis dous. Aínda ides acabar co xénero.

Xa, si, todas espertades sospeitas, corredes a cotío o risco de que vos tomen por artificiais, pero é que iso é aínda máis pertinente, a dúbida, a ambigüidade ten que xogar a favor. Pensade en Lauren Bacall ou na impresionante Lizbeth Scott, esa rubia platino que enmeigou ao Humphrey ao longo de toda aquela preciosa historia...

Espelho, Halina Poswiatowska

Para Mardelempicka

Velaí vai unha tradución do poema ao portugués, non se precisa máis...

[tirada de: Cadernos de Literatura em Traduçao, 10, p.95-98]

ESPELHO

sufoca-me a beleza do meu corpo.

mirei-me hoje a mim mesma com seus olhos. descobri

a meiga curva dos ombros a cansada redondez dos seios que

querem dormir e devagar apesar de si mesmos rolam para abaixo.

minhas pernas entreabrindo-se entregando à desmedida até

limites que nao existem aquilo que é eu e que fora de mim

pulsa em cada folha em cada gota de chuva.

vi-me com através de vidro em seus olhos

mirando me senti suas maos na cálida tesa

pele das minhas coxas e obediente a sua ordem

permaneci nua defronte ao vasto espelho.depois

cobri seus olhos para nao ver e nao sentir

a solidao do meu corpo desabrochado por você.

Halina Poswiatowska (1935, Czestochowa-1967, Cracóvia)

Foi unha poeta polaca da "Xeración 56", como se deu en chamar a un grupo de autores mozos da época. Rexeitando as fórmulas temáticas e formais do realismo socialista, que, logo da morte de Stalin en 1953 deixou de ser a única poética válida en Polonia, os autores deste grupo celebraban nas súas obras a subxectividade que ata entón non era ben vista na literatura. Poswiatowska estreou como poeta en 1956, publicando en xornais e tamén na antoloxía lírica Hymn balwochwalczy ("himno idolátrico"); é tamén autora de máis de tres antoloxías de poemas, ademáis de unha narrativa autobiográfica. A súa obra foi marcada por unha grave doenza de corazón que a obrigou a ingresar en hospitais moitas veces. Poswiatowska morreu en 1967, logo dunha de varias operacións cardíacas ás que foi sometida. "Lustro" é un poema da súa primeira antoloxía lírica, Hymn balwochwalczy. A súa poesía, unha especie de diario lírico (Jarosinski 1996:99) da dúa existencia,contrapón un ávido desexo de vivir e de amar a un presentimento da morte inevitablemente próxima. Neste poema atópanse algúns dos motivos frecuentas da súa poesía: amor e erotismo reflectidos nunha experiencia estática da natureza.

Narcogarderías II

...aos periodistas conteilles todo, punto por punto, pero logo non sacaron o que lles dixen. ¿ten algún dato máis? eso é o que preguntan pero non sacaron nada de todo o que xa teñen, da gravidade dos feitos. Así que a súa actitude paréceme totalmente irresponsable porque a sociedade non se decata da gravidade da situación pola súa culpa....só lles interesa que eu manifeste que qué me parece a actitude da coidadora, que se desconfío dela, queren que me implique para que se monte o circo de sempre, ata a policía me advertiu de que podían chamarme de salsa rosa, paréceme o colmo. Pois acabouse, eu preciso agora adicar as miñas enerxías a outras cousas....o lóxico sería que pecharan a gardería e logo se se demostra que non pasou nada, que son inocentes, que os pais volten cos seus nenos, pero está a pasar xusto ao revés, primeiro envelenan aos nenos, os pais convéncense de que non pasou nada e os seguen mandando alí coma antes, e se no futuro se dirimen responsabilidades xa se verá...é unha sinrazón...bueno A., de todos xeitos estamos moito mellor, un bico e vémonos nuns días...

Fotografía:Tina Modotti, nai e fillo.

Catalá-Roca

A realidade era xenerosa con Catalá-Roca ou, cicais, como dixo A. só é cuestión de pararse e ollar. E entón, a maxia. Un mundo ateigado de metáforas sincrónicamente arrombadas para que ti lles chuches toda esa enerxía e vitalidade que convidan a emigrar á miseria doutros tempos. Ser, só un intre o sorriso desa moza loura contra o muro caleado, o centro da chaira na hora de máis sol. Subir unha escada para entrar, ou sair dun marco, cara a parede, ollando, ollando e atrapando pasadías existencias para lembrarvos a caloriña do espectáculo da rúa chea de xente, da aira chea de suor e das marxes cheas de lixo. E malia todo, Catalá-Roca é un artista.

(narco)garderías.

Mujer sentada con niño en brazos. María Cassat.

Atopo que as situacións de maior violencia ás que me teño enfrontado son aquelas nas que non vexo reacción fronte á barbarie, ao incomprensible, ás situacións límites. Xa me contaredes se vos ten pasado, interésame moito. Lembro por exemplo cando estivemos en Exipto. A maioría do noso grupo caemos nunha intoxicación gravísima que levou a moitos a situacións de febres e deshidratacións moi extremas. Ao tempo que algún desfalecía literalmente licuándose escaleiras abaixo, unha parte do grupo bailaba nunha ridícula festa da "chilaba" coas caras pintadas de cores e a cabeza coberta con estridentes turbantes. A estes turistas dáballes completamente igual o estado dxs compañeirxs, eles pagaran polo seu cruceiro Nilo arriba en modalidade superluxo (se queredes outro día explicamos esto) e non sería un vulgar virus ou bacteria as que lles estragasen o plan. Non reaccionaban. Foi unha casualidade chamada Ahmed, a que, de milagro nos librou dun problema ben serio, por dicilo suavemente. A min afectoume moito aquela falta de reacción da xente fronte ao perigo, pero xa se sabe, os turistas...Pero pasoume en máis ocasións. Unha vez nos USA fixen un voo deses que inauguran a fobia a voar para toda a vida. Cando o aparello caía en picado e o meu estómago estaba a piques de saír pola boca ollei cara atrás. Lembro aquelas caras de horrible tranquilidade dos pasaxeiros. Ninguén facía aceno ningún. Logo dixeron que eu era a única que berrara e sei que foi así porque cando todo se calmou aparecín literalmente enriba do compañeiro de viaxe (el dixo que lembra con agrado aquel incidente, que pillabán). Ninguén berraba. ¿ninguén tiña medo?. Estes días, o horror ten nome de gardería. Estivemos a piques de asistir a feitos desgraciadísimos. Perigou a vida dalgúns nenos, e os pais din que pechan filas co colexio. ¿pais apoiando ao cole onde lles drogan aos fillos?. Sinto outra vez o estómago a piques de saírseme pola gorxa. Levo media mañá comentando o caso e hai persoas que ata me din que é normal que nas garderías lle den pastillas aos nenos. ¿que tipo de doenza social e esta amigos sociólogos?. Decido parar un pouco, pensar noutra cousa e facer un post coas fotos esas de Rande tan chulas pero é que non mo quito da cabeza ¿a vós parécevos normal? vou ver que escribiu Inma, a súa columna chámase algo así como narcogarderías. Grazas por escoitar joder, grazas, Inma. ¿a vós parécevos normal?

A fábrica "do Alemán" en Rande (Vigo)

Soubemos hai pouco pola prensa da ruína na que se atopa a antiga fábrica do Alemán, en Rande. A conserveira Boyé, que lembran ben os veciños do lugar e no que traballaron moitos deles toda a súa vida, foi tamén centro loxístico para os nazis, xa que o seu propietario Otto Gertz, era propietario de minas de wolframio, mineral estratéxico para a industria armamentística do momento. O lugar atópase en idénticas condicións de conservación que case a totalidade do noso patrimonio industrial. ¿que será destes proxectos?. Un auténtico vertedoiro no que é case imposible adentrarse sen risco de accidente. Agora pódese acceder grazas precisamente á falcatruada perpetrada pola Autoridade Portuaria co tendido dunha tubería (que podedes ver na foto) que atravesa o espazo. Total "antiga fábrica xa se atopaba abandonada e desvalorizada polos organismos aos que correspondía a súa protección como parte do patrimonio histórico industrial de Galicia...". Estamos nunha zona que malia formar parte da espectacular paisaxe da nosa ría, sofre un incomprensible abandono. Seica a Asociacion Cultural de Rande leva tempo loitanto para aproveitar as potencialidades do lugar para crear un espazo museístico. Sería a primeira pedra dun cambio de cento oitenta graos no que se refire á política cultural e de conservación desta nosa fermosa cidade e arredores. Veña, imos ser optimistas. De momento ide por alí e disfrutade dunha paisaxe que semella ocorrencia do Tim Barton.

¡Boa fin de semana e boa sorte!

Para Asia

Tamara de Lempicka, La tunique rose, 1927.

lustro
jestem zaczadzona pięknem mojego ciała.
patrizyłam dzisiaj na siebie twoimi oczyma. odkryłlam
miękkie zagięcie ramion znużoną okrągłość piersi które
chcą spać i powoli na przekór sobie staczają się w dół.
moje nogi rozchylające się oddające bezmiernie aż pó
krańce których nie ma to co jest mną i poza mną
pulsuje w każdym liściu w każdej kropli deszczu.
widziałam się jak gdyby poprzez szkło w twoich oczach
patrzących na mnie czułąm twoje ręce na ciepłej napiętej
skórze moich ud I posłuszna twojemu rozkazowi
stałam naga naprzeiciw wielkiego lustra a potem
zaslonilam ozcy twoje zwby nie widziec i nie czuc
samotności mojego rozkwitłego tobą ciała.

Halina Poświatwska (1935, Czestochowa-1967, Cracóvia)

M.

Ven moi cansadiño estes días, debe estar a xogar todo o tempo e cando o recollo, pobre, está moi, moi cansadiño, meu rei, eu tampouco me afago a non telo ao meu carón todo o tempo, xa, si, xa sei que esto é así, ten sete meses, non lle virán nada mal unhas horas de gardería, estar con outros nenos, e eu teño que traballar...
M. é un bebé de sete meses que hoxe, pasado o horror, volve facer chiscadelas a M, súa nai, que volve rir outra vez.

Il faut oser dire n´importe quoi! La morale est ailleurs que là où on l´imagine.

Renée Dunan, Mademoiselle La Pombe, Monsieur de Stheinthal, Spaddy...Chiquita, Ethel Mac Singh, Luce Borromée, Laure Héron, Renée Camera, Louise Dormienne, A. de Sainte-Henriette, Ky, Ky C. (Qui c´est?), unha dadaísta, feminista, anarquista, escritora, provocadora e misteriosa dama da que sabemos pouco, malia ter máis de cincuenta textos publicados. Naceu en 1892 e no caso se ser tamén Georges Dunan, tería morto en 1944, deixando proba dunha efervescencia intelectual intensísima na que como boa dadaísta cuestionaba absolutamente todos os valores, convencións e corsés ideolóxicos. Escribiu novela, textos eróticos, policíacos, esotéricos, ficción científica, poemas, historia e outros xéneros. Por aí andará nese cartel que ilustra o post, xunto con eles, Picabia, Tristán Tzara...

A cita do título é de Renée Dunan

¡próximamente inédito de R.D.traducido en detraicionesyotrosdemonios!

Cabeceira de luxo para....

María Jesús F., Cronopia, Paz, Montse, Cris, Ana, AsDeCorazones, LulaFortune, Sigrid, Inma, Beluka, Suroeste, CrisPavón...e todas as mulleres que premeron neste bló nunha das noventaetresmilentradas que marca o contador, quedades nomeadas tertulianas de honra e adícovos a marabillosa obra do mesmo nome da simpar Ángeles Santos, da que espero falar dabondo un día destes, porque me ten moi moi enmeigada. Que vivan as tertulias femininas...¿como? ¿que non as hai? ¿a que agardamos logo? coñezo un sitio que poñen uns chipiróns na súa tinta...mmmmm....e cunhas vistas á ría...buahhhhhhhh! ¡bicos mozas! ¡e a seguir falando!

estoestaxupao.com

estoloarreglemosentretodos.com é unha das campañas máis ridículas que teño visto. Estes días que andamos a esmendrellarnos (a mi non me fai p.g.) co famoso "desván", resulta paradoxal (e certamente desternillante) que confiemos nas receitas dun cocineiro, que por certo, fala tan tan ben, como o novo mesías que nos vai tirar de enriba esta condanada crise. A min este cocinillas, lémbrame á paisanada que entraba na caverna do pobo co paquete abultadísimo de tanto billete como lle cabía no peto. Disculpas para xs moreas de seareirxs de F.A., pero, gensanta, que diría Forges, desconfiemos dos economistas, cústame un pouco, pero vale, de acordo, eles tamén meteron a zoca, pero pensar que imos arranxar algo nós, precisamente nós xs que na vida sentaríamos no Bulli a degustar unha mísera oliva deconstruida. Bo día e boa sorte!

Pegada da foto: Malos tiempos para la

Publicar entrada

lírica. ¡glorioso Paul M. comme toujours!

Maruja...que siguen pasando de tiiiiiiiiiiiiii

Grazas A. por nadar na produndidade

Diccionario de surrealismo (sic), publicado por ANT: Para Galicia, dos menciones: "Sólo hubo un surrealista, Granell. Y en el diccionario hay una entrada sobre el país, para decir que no hubo surrealismo". [EP]

...eppur si muove...

Antro de fósiles, 1930

Os documentos de Lavadores

Á nosa desleixada administración cada pouco amosa imaxes coma estas. ¿e será esto a famosa e-administración? ¿non será unha foto tirada no famoso "Desván de los Monjes"? Ah...non...non...son os documentos, os poucos que deben quedar, do que foi Lavadores cando era un Concello. Eu creo que había que montar unha oenegué ou algo así para rescatar o noso patrimonio documental, o histórico, digo, porque o actual xa non ten moito remedio. As administracións teñen a obriga de conservar os documentos en bo estado e facer as transferencias que lle corresponden aos arquivos do sistema. Neste caso, sendo documentos dos anos 40 deberían estar xa hai cousa de trinta anos no Arquivo Histórico Provincial. En fin...que menudo exemplo señores!

Foto e artigo FARO DE VIGO

Asunción, Trinidade, Libertad...

Art. X: Para las mujeres y peones las horas de entrada serán las mismas que los operarios soldadores pero saldrán media hora después, siendo obligación de las mujeres y aprendices la limpieza diaria de la fábrica una vez teminada la jornada. (Reglamento Industria Conservera)

Nunha destas cadeiras sentaba Asunción Latorre, ou Trinidad Cernadas, ou María Abuín ou Mª Libertad Altajara (bela e cruel ironía a do teu nome), dúas horas horas e media de suspensión de emprego e xornal por falar durante o traballo, e faltas máis graves aínda, como a de Libertad, que faltou ao traballo sen causa xustificada, a moi puta, seguro que quedou durmida outra vez debaixo do lacazán do seu home, ese que cada noite lle arrinca dos petos os dous reais para botalos pola gorxa. Tempos aqueles nos que había reglamento ¿non si?

Fotos: Museo do Mar (Vigo): A man de obra na industria da conserva era básicamente feminina. Cada obreira gardaba na súa cadeira os obxectos do traballo necesarios: mandilóns, gorro, coitelo, etc. Fábrica de Conservas Comercial Vigo. Primeira metade S. XIX. Depósito familia Alonso Lamberti Casuso)

Lecturas en feminino.

Aproveito este día de (e a obrigada reclusión neste despacho mentres os obreiros me arranxan un pouco a casa, todo hai que dicilo) para lembrar ás miñas autoras. Replay. A primeira que lembro agora é a última (¿ou derradeira?) que lin. Sara Sefchovich. Imperdoable non coñecela amigos. Unha viaxe propia que debuxa para
nós camiños novos cada volta de páxina, cada punto e aparte. Arrinca unha gargallada na situación máis violenta e estarrecedora, e xoga coa humillación e a dor facéndonos dixerible a realidade dun país e dunha muller na que se sobrevive comprando e vendendo esperanzas que tardarán un parágrafo en esluirse completamente. Pero non hai nunca desolación. No sei como fai a Sefchovich, ten unha habilidade moi particular para crear situacións cómico-traxicas que se resolven en risas e pranto segundo a personaxe creada para a ocasión. E o resultado é sempre exitoso. Fainos ver polos ollos dunha muller perdida e disposta a perderse ata o infinito na procura da felicidade. E logo está a Atwood. Seu ollo de gato, por exemplo, mergúllanos nunha adolescencia íntima na que a medida que lemos recuperamos historias propias. Isto é a grandeza deste libro. Recuperei momentos que xa durmían para sempre no outro lado. Creo que escribín algúns episodios daquela nunha de esas libretiñas que se perden no fondo da mochila. Agora lembro a Bárbara Kingsolver...uf..., unha lectura que me deixou a boca chea de lama seca e arrecendos lonxanos, acedos, e descoñecidos totalmente para min ata entón. A Biblia Envelenada, pois iso, coma se a troceárades e ao xeito dos masai mesturásedes seus episodios con mijo, ñame, sorgo e iuca, todo bendicido por un pai enaxenado e ebrio da verba de deus e da sagrada tradición que imaxina y que para nós ten xeito de violación e sangre. A impotencia dunha meniña niña que con una lágrima tiene que conseguir un brote en aquela terra hostil (creí que me había muerto y me había ido al infierno. Pero era aún peor: estoy viva en el infierno)

¿Quen me conta a verdadeira historia de Alecrín?

E seguindo co do DIA/DE ¿quen se ofrece a contarme a verdadeira historia da desaparición de ALECRÍN?

Reflexión bilingüe

¿Bilingüismo ou diplopía?

A este fenómeno curioso de traducir ao noso idioma esoutro noso idioma produce un efecto óptico moi curioso. Primeiro refregas os ollos, hai que desentumecer a musculatura óptica para descartar posibles síntomas. Logo toca entender a tipografía. Miras ao teu redor para asegurarte de que efectivamente és x unicx que non entende, e logo, por fin, prendes un pitillo e agardas a chegada do comboio para voltar a Vigo, sempre dacabalo da mesma dúbida...

Ceo sobre Berlín

Co tempo
meus oíntes fixéronse lectores
e xa non sentan nun coro
senón sós
e xa non saben nada un do outro
son un ancián coa voz rota
pero a historia rexorde todavía dende o máis profundo
e a miña boca entreaberta
repite con esforzo
cun fío de voz
unha liturxia á que ninguén precisa ser convidado á inauguración
o mesmo que o significado das verbas e das frases.

Para a princesa Sigrid e pasatempo artístico

¡ feliz aniversario Loreeee!...o orixinal aos postres wapa!
ao resto...dez nomes que aparezan no collage e copa gratis hoxe no choco de Vigo ás 9:30, paga Arume of course! (o prazo ramata xaaaaaa!!!!)