De pollas y de arte...

[Foto:Gárgola do mosterio de San Martiño Pinario.Aser A. Fdez.

Non imos desprezar as fermosísimas e mal chamadas gárgolas de Notre Dame que tanto sorprederon e gostaron a Castelao segundo el mesmo recoñece no seu diario. Recomendo moito ese libro, por certo, no que deixou ducias de debuxos deses monstros hoxendía famosos grazas máis as películas de disney que aos contidos dos programas de estudos. Temos aquí en Galicia exemplos ben sobranceiros da portentosa imaxinación daqueles anónimos mestres imaxineiros que eran quen facer extraordinarios programas escultóricos que movían ás xentiñas cara a igrexa aínda que logo e como terapia contra tanta bobada e polo mesmo prezo deixaron fermosas pegadas como esta que vos poño aquí.

E falando de pollas e de arte, que era o tema do post, aquí vos deixo un artigo tan interesante como o seu título: La polla de Cervantes. Consideraciones sobre cómo la remetería y que pajillas echaría, de Fernando Iwasaki, ao que chego, como moitas veces pola vía do interesantísimo traballo do repositorio InfoEditexto.

¿censura vs.democracia?

Hoxe chégame unha nova moi sinistra. O Corte Inglés seica ven de retirar dos seus andeis tódolos exemplares do libro "Zaplana, el brazo incorrupto del PP", de Alfredo Grimaldos. Contrastei a información directamente tentando reservalo pero inexplicablemente no Corte Inglés non teñen noticia desta publicación malia terlle facilitado tódolos datos do libro. Na rede atopoaredes información valiosa sobre este caso de flagrante censura na nosa exquisita democracia. Javier Ortiz, o editor da colección Foca que edita o libro o explica todo detalladamente no seu bló. Non sei se me cabrea máis que se publiquen as burdas mentiras de personaxes coma este (menos mal que temos historiadores como o xenial Espinosa que se molestan en deconstruilo) ou que se censuren traballos que son consecuencia de investigación seria que procuran un achegamento á verdade para que sexamos quen de recoñecer os feitos históricos e lembremos que o que temos agora témosllo que agradecer a milleros de cidadáns anónimos que morreron sen saber por qué, e non a encumbradas figuras políticas herdeiras do máis rancio do noso pasado. Eu, mentras non atope este libro botarei ollo destoutro do mesmo autor que tivo un pouco máis de sorte coas súa distribución, e xa vos contarei. A propósito, este venres Grimaldos virá a falar a Ponteareas. Saúde e boas lecturas.
Máis información: mundogaliza rebelión.org.

Benvida a Galería Chroma en Vigo.

Ana Legido.

Logo da fantástica sorpresa da apertura da Galería Chroma na Avenida Florida, a unha carreiriña da miña casa, celebro hoxe a chegada ao fantástico mundo do virtual do seu bló. Deséxolle a Mari Luz e Álvaro tanto éxito como xenerosidade amosan abrindo este precioso espazo para disfrute da cidadanía. Ogallá estén aquí moitos anos. Ata o 31 de xaneiro podemos ver obras de Antón Pulido, Ana Legido, Antonia Payero, Xosé Luis de Dios e Antonio Quesada. Podedes aproveitar a tarde para tomar unha tortilla no Carballo, unhas croquetas non Tapeo, ou mesmo unha brocheta de canguro na cervexería Bremen. Para rematar por suposto, un cafeciño no Hipólito.

Os crimes de Oxford...

Pois que queres que che diga Alex, non che saiu unha boa película. Semella que o obxectivo e facer cine que non pareza español. Mal plantexamento este. Moi malo. Fixeches unha escolla de marketing, unha mestura estrafalaria que non entendo para nada. Elijah Wood do peorciño, deixando aparte que non se pode deixar de ver a Frodo magreando nunha Watling que se queda relegada a un papel de mero obxecto sexual porque ademáis caíches no topicazo de reservar a first position ao lado masculino. A escea da cociña na que aparece a moza vestida co mandil... no comment, do peorciño. Iso si, John Hurt sempre nos lembra o savoir faire do que é un bo actor, el tampouco cría nada do que acontecía ao seu carón...creo que máis que centrado no seu papel de intelectual canalla estaba abraiado pola mediocridade do producto. Terei que ir ver Mortadelo e Filemón para esquecer esto.

Pasatempo vangardista....

Esta fermosísima pintura pertence a unh@ artista contemporáne@ e galeg@, a obra pertence á súa etapa máis naif. Hoxendía gosta máis do expresionismo abstracto aínda que conserva o gusto pola súa marcada tendencia fauve dos primeiros anos...¿atrevédesvos?

Arquivos, bibliotecas, museos....

Foto: Biblioteca Central da Universidade de Vigo

Este post adícollo a tódolos que falan por non estar calados. Vostede xa me entende. Hai pouco debatía eu cun convencido nacionalista sobre a situación e desleixo desta nosa cidade pero non hai nada que facer cando non se quere ver a realidade. Asegurábame este meu interlocutor que Vigo non tiña eiva algunha no tocante á infrarestrutura bibliotecaria. Lémbrame a un vello coñecido que, cando o do Prestige, e coas pernas totalmente enchoupadas no chapapote me dicía aquelo de "Petróleo, petróleo, yo no veo petróleo por ninguna parte, manía que le tienen a Rajoy". Semella unha viñeta do mestre ¿non si?
Que Vigo é unha cidade marxinada tamén no tocante a dotación bibliotecaria o saben ben tódolos estudantes que fan cola nas escasas salas de lectura de que dispoñen.
Méndez Ferrín o conta aquí con esa súa fantástica prosa coa que nos agasalla a diario. Pola contra, no Campus da Universidade hai espazo de sobra e as bibliotecas universitarias están moi ben dotadas de todo tipo de recursos (revistas, bases de datos, libros, etc.) e moitas veces infrautilizadas por mor da caída no número de alumnos.

P.D. Tardei tanto en publicar este post que xa saiu a segunda entrega do artigo de Méndez Ferrín mais o comentario sempre atinado de Brétemas. Boa fin de semana a todos.

Os curas protestan.

Esoutro día tiven a ledicia de voltar á miña Auria. Andiven polas rúas e recunchos do meu barrio do Couto lembrando o meu particular paraíso perdido. Perante esta imaxe, de súpeto quedei paralizada no medio da rúa. ¿pero que é esto? A igrexa dos Salesianos aparece tuneada cunha enorme pancarta ¿reveindicativa? Os curas séntense afogados...esa si que é boa, afogados, eles os representantes dunha institución que leva milenios chuchando dos máis pobres, eles, os máis perniciosos axentes de subdesenvolvemento, os que sobreviviron vendendo indulxencias, avasallando ao pobo. Semella que lle están a ver as orellas ao lobo, seica cada vez somos máis os que rexeitamos o fanatismo dunha clase que quere seguir vivindo do aire...en fin. Como antídoto aquí tendes unha boa lectura. Neste precioso libro B.Russel atina coas respostas ás cuestións máis sinxelas que adoitan ser tamén as máis problemáticas. As persoas máis escépticas nesto da relixión adoitan ser tamén as que amosan más coñecemento. ¿coñecedes a moitos cristiáns que lean os textos sagrados e se molesten en cotexar datos e plantexarse preguntas?

O curruncho do CanSenDono

Xa vos teño falado deste blogueiro insular, e agora volvo recomendar unha visita á súa morada virtual. Deste Can Sen Dono, gústame o nome, a súa ollada crítica e aceda da realidade, a súa paixón pola terra, o súa escrita irónica e intelixente, as súas ligazóns, a frescura dos seus post, e agora gústame tamén a seu agochado autorretrato, as súas zapatillas e o recuncho dende onde fai as súas marabillosas deposicións...Achégame esta foto por correo-e e penso que teño permiso para publicala, por seguir co meme aquel. Bicos e apertas canciño, que sigas aí por moito tempo.

Egipto II: As xentes

Na súa visita a Exipto en 1869, Eugène Fromentin anotou con certa condescendencia: "Estas xentes son agradables, submisas, de humor doado, sinxelas de governar, incriblemente ledas malia o eu nivel de miseria e explotación. Ríen por todo. Non se alporizan endexamais. Poden berrar, acenar coma se estivesen anoxados, pero están a rir. As súas facianas dinámicas, seus ollos nesgados, os seus conmovedores narices, súas bocas sempre entreabertas, grandes, seus magníficos dentes, todo semella feito para amosar os diferentes matices da ledicia"


[Solé, Robert. Diccionario del amante de Egipto. Barcelona: Paidós, 2003]


Poderíamos matizar un pouco esas verbas, pero a impresión que me causaron as xentes de Exipto concorda moi ben coa cita de Fromentin. Unha das cousas máis apaixoantes da viaxe foi atopar eses marabillosos sorrisos dos nenos que nos cinguían e bicaban polas rúas, sobre todo, como vedes na foto, toleaban de ledicia cos nosos compañeiros máis novos. Se ides a Exipto non fagades caso dos guías e paseade tranquilos polas rúas, deixádevos querer por estas xentes que non coñecen de muros nin de política. Mozos e vellos, homes e mulleres cuns ollos negrísimos e profundos que vos mirarán dun xeito novo que non ides esquecer e que no medio da pobreza nos sorprenden cunha xenerosidade que nada teñen que ver coas ridículas prevencións coas que nos queren enredar as axencias e os explotadores do sector turístico.
A foto foi tomada á saída da mesquita de alabastro. Podedes ver unha desas ocasións en que os cativos abranguían aos nosos fillos. Foron momentos inesquecibles.

Exipto I: Giza

Aínda non estou para moitas lerias, pero quero facer esa crónica que me pedides. Non é a típica foto das pirámides, pero é que para típico xa abondou coa maldición de ImageTours. Quedades avisados, engadide este turopereitor na vosa "black list" se non vos queredes arriscar a perder os cartos e a saúde nas vosas próximas viaxes. Logo dunha intoxicación, ou infección (Occam dixit), masiva -enfermamos o 100%- os guías e os corresponsais das axencias fixeron mutis polo morro deixándonos literalmente co cu ao jamasin, iso os máis afortunados, que a maioría non fomos quen de de afastarnos do w.c. por moito tempo. Malia todo, e grazas a Ahmed, un providencial compañeiro de viaxe, conseguimos poñer denuncias, mercar medicamentos, amotinarnos na porta do ruinoso hotel no que nos querían aloxar no Cairo e aforrar unha media de 300 euros por cápita nesas excursións-timo que argallan para nós todos esas serpes da cousa turística que tan ben describía o meu admirado Houellebecq.
Pois ben, para empezar, Giza e as Pirámides. Da espectacularidade destas construccións non vou dicir máis do que xa sabedes, pero, como dixo Kapuscinski falando da Grande Muralla chinesa, ¡canto tempo, vidas e recursos soterrados! Cando mellor tería sido adicar todo este esforzo no desenvolvemento e alimentación deses pobos. Tiven a sorte de quedar máis tempo na meseta de Giza porque tiña mercada a entrada á pirámide de Kefrén e Hamada, o meu guía, aínda que un pouco a disgusto (ás veces amosaban unha certa preocupación por nós) deixounos quedar alí pola nosa conta. Grazas a esta "escapada" puidemos ver o outro lado das pirámides, afogadas por batallóns de autobuses turísticos que chegan case ata a mesma entrada. Tamén me deixou abraiada ver tantas persoas escalando estes monumentos, práctica que eu daba por desaparecida dende o século XIX, na que seguro teñen moito que ver todos eses policías turísticos totalmente analfabetos encargados de roubar, oficialmente, eso si, aos distraídos turistas que se lles poñen a tiro (hai milleiros de anécdotas curiosas sobre estes tipos e o seu modus operandi). Pois así de lamentable atopamos o entorno de las pirámides. Outra cousa ben curiosa, e esta teima por erguer muros coma este de Giza. Barreiras para agochar unha pobreza que non se pode ocultar, malia o capriño dun goberno que só quere amosar unha parte do seu espléndido país. Porque a beleza non está só no patrimonio material, tamén está no sorriso e e xentileza desta xente esaxeradamente pobre, sumisa e incomprensiblemente feliz. Pero disto falarei outro día.
Recoméndovos ler estes post co fondo musical da mágnífica voz de Umm Kolthoum, a María Callas de Oriente:

Tras las pirámides, pobreza