sábado, septiembre 30, 2006

A bilbiotecaria estrafalaria.


V E R G O N Z O S O . . .
Primeiro bombardeamos o seu país, que total xe era o máis pobre do mundo, matamos ás súas familias e logo facemos un programa de axuda para que os pobriños aprendan a ler.

Todo pode ir a peor...A Conferencia da Casa Blanca sobre a alfabetización mundial patrocinada pola Unesco. Non teño comentarios. Aquí vos deixo parte do discurso da Bibliotecaria máis estrafalaria do mundo, que ten moito que dicir de alfabetización.
La alfabetización tiene importancia fundamental para la fortaleza de una familia. Cuando los padres saben leer y pueden leerles a sus hijos, los hijos se convierten en lectores desde una temprana edad; cuando madres y padres pueden leer las etiquetas de los alimentos y seguir recetas médicas, mejora la salud de toda la familia; y cuando un padre puede leer y escribir lo bastante bien como para tener un empleo productivo, la familia puede ser económicamente autosuficiente. La alfabetización hace más fuertes tanto las familias como las comunidades.

Banksy, muros, autocensura...

Para os que non coñecedes ao xenial grafiteiro británico Banksy, aquí vos deixo unha das súas creacións.

Esta "intervención" no muro de Israel fala por sí mesma, non hai xeito de competir co poder da imaxinación, para o bo e para o malo.

Adicada especialmente a:
Kirsten Harms, directora artística da Deutsche Oper de Berlín, pola súa decisión de retirar a obra Idomeneo, e a todos os autocensores que volven a estar de moda na vella e ilustrada Europa.

Libros sobre xudaísmo e cristianismo

Non podo ni quero substraerme do necesario e obrigado debate relixioso que debemos facer nestes tempos nos que a inseguridade mundial a tódolos nives está a provocar unha auténtica crise relixiosa que por momentos ameaza mudar en enfrontamentos directos. É por iso que xa dende hai tempo entre as miñas lecturas, os libros relacionados coa relixión ocupan un lugar moi importante. Un dos máis valiosos que caiu nas miñas mans é Historia judía, religión judía, de Israel Shahak. Da valiosa e destemida contribución de este erudito ao coñecemento do xudaísmo da idea o rexeitamento e desprezo sufriu por parte tanto dos representantes máis ordotoxos desa relixión como dos eternos defensores a ultranza da lexitimidade do estado de Israel. Shahak denuncia que a traducción a outras linguas dos textos e debates mantidos en hebreo é manipulada por sistema, de modo que ninguén, salvo seus falantes, saiban a realidade que se acocha en frases en apariencia inxenuas. Atopamos no texto documentos moi clarificadores como as cartas dun soldado israelí ao seu mestre rabino pedíndolle consello sobre si as escrituras realmente xustifican a matanza dos non xudeus.
Pola contra, a derradeira publicación de Stanley G. Payne, Historia del catolicismo español, non me parece tan maxistral nin tan ponderada e "aséptica" como reflicten a maioría das críticas que atopei na rede (vinculadas a maioría a páxinas de manifesta tendencia conservadora). Teño as miñas reservas coas propostas deste afamado hispanista sobre todo despois de ler artigos de xente que como Viçent Navarro teñen unha bagaxe investigadora xa acreditada dende tempo.

miércoles, septiembre 27, 2006

"A lectura ten que chegar a ser un hábito e unha tradición na vida da nación (umma)"


Photo Antoine Boulad, septembre 2006.
"
la lecture doit devenir une habitude et une tradition dans la vie de la nation (umma)"







Malia o que nos presentan a cotío os medios, os musulmáns tamén son quen de defender ideas coma esta.
A outra cara da moeda.

Como antídoto para os afectados pola información sesgada que os occidentais recibimos sobre Oriente recomendo a lectura dun traballo imprescindible para coñecer moito mellor o legado histórico de Oriente. Trátase do libro "Los orígenes orientales de la civilización de occidente".

Segundo palabras do propio autor, se o lector espera detalles específicos do desenvolvemento de Occidente presentados exclusivamente baixo un prisma europeo, sentirase por forza defraudado. A intención do autor é xustamente defraudar a este tipo de lectores e contarlle a historia olvidada de como Oriente permitiu a ascensión do Occidente moderno. Non lle precupa ao autor convencer senon que o lector polo menos considere os seus argumentos novos, interesantes e perspicaces. Tras a lectura do libro asegúrovos que non se trata dunha viaxe convencional á historia, é efectivamente unha visión nova, na que Leonardo da Vinci, Marsilio Ficino e Copérnico próstranse perante al-Shatir, al-Khwarizmi e al-Tusi, a figura de Vasco de Gama desaparece na sombra proiectada polo esplendor de Asia e a Exposición Universal de Londres é simplemente unha manifestación de arrogancia tendo en conta que a industrialización de Gran Bretaña non é máis que o derradeiro estadio da transmisión dos inventos protagonizados moito antes en China.






lunes, septiembre 25, 2006

Feísmo




Canastro engulido por casa vermella
O fondo azul antes era o mar...
A este tipo de intervencións urbanas chámanlle feísmo, ao mellor querendo facer destas detestables actuacións unha especie de movemento artístico de vangarda. Mágoa, pero non, estes atentados á estética simplemente confirman o total desprezo e descoñecemento que temos do noso patrimonio e a total insensibilidade coa conservación do mesmo. Ás veces semella que estamos tan afeitos a estas aberracións constructivas que xa non reparamos na degradación ambiental que supoñen, senón non se explica a súa proliferación. A imaxe do "canastro eengulido por casa vermella "está localizada nunha das nosas vilas mariñeiras que hai tempo, segundo amosan as fotografías antigas que se expoñen nas súas baiucas, tiña sido das máis pintorescas das Rías Baixas, Portonovo. Hoxe é tan só un exemplo entre miles da extinción do sentido común na remodelación e adaptación dos espazos ás novas necesidades. Esta dexeneración da estética na construcción atópase maxistralmente representada tamén no ámbito urbano. A cidade de Vigo ofrécenos os exemplos máis sobresaíntes. Convídovos a saír de paseo coa cámara unha tarde de sol, volveredes á casa cunha reportaxe completísima de aberracións constructivas. A segunda foto representa a destrucción da perspectiva dunha rúa que remataba cunha maravillosa vista da ría mediante a construcción dun dos edificios máis espantosos, o hotel Bahía. O desprezo que esta cidade manifesta cara o mar merece un estudio en profundidade.
Máis do mesmo en El feísmo en Galicia.

miércoles, septiembre 20, 2006

¿acceso libre ao coñecemento? (I)


Levamos moito tempo oíndo falar da sociedade do coceñemento e da información para referirnos ao momento actual. Falso. É un subterfuxio máis, deses que parece que se van consolidando para que unha chea de representantes da terceira cultura se poñan a inundar librerías e páxinas web con interminables discursos sobre o tema. A pouco que nos metamos na cuestión decatámonos da grande mentira. Os medios máis próximos ao cidadán (prensa escrita, radio, televisión) presentan unha información sesgada e xa "dixerida" que impide a reflexión precisa para a construcción de calquera pensamento propio. Pero no mundo do libro xa hai tempo que non son os intereses culturais e intelectuais de autores, editores, libreiros, etc. os que manexan o sector; os criterios económicos vixentes no actual sistema de producción regulan tamén o mundo das editoriais. Pero todo pode ir a peor. Se André Schiffrin nos conta verdade, que unha xa non sabe se o que ten entre mans é un ensaio ou unha novela de ciencia ficción, o sector editorial francés acadou tal grao de concentración e monopolio que xa apenas queda marxe para a publicación "independente". As principais firmas están relacionadas coa producción de armas. Tremendo, hoxe publico a Houellebecq, por exemplo, e mañán póñome cos novos misiles táctico-de ataque Tomahawk. Ben mirado ten moito que ver, sí que é verdade. Mais que recomendar a lectura deste libro faríallo chegar a Michael Moore, atoparía un guión extraordinario para a segunda parte de Fahrenheit 9/11 (por certo aquí o título acaeríalle moito mellor).
Logo de ler este libro atopo na blogosfera que Reed Elsevier, propietario da principal editorial científica del mundo, Elsevier, que publica algunhas das principais revistas máis prestixiosas, está relacionada coa firma que organiza a feira de armamento máis importante do mundo e tamén a Feira do Libro de Londres.

Slavoj Zizek

Con esta imaxe un tanto escatolóxica do gran Slavoj Zizek von recomendo outra vez a lectura dos seus textos. Vía Rizomas atoparedes unha chea de sitios na web para acceder a moitos dos seus textos. Actualizo esta entrada co artigo a texto completo que aparece hoxe en El País.

EL PAÍS - Opinión - 20-09-2006
¿Estado de excepción permanente?
La conmemoración del quinto aniversario del 11-S ha coincidido con el estreno de dos películas de Hollywood: United 93, de Paul Greengrass, y World Trade Center, de Oliver Stone. Estas dos películas han intentado distanciarse al máximo del modelo hollywoodiense: se centran en el coraje de la gente ordinaria, sin recurrir a las grandes estrellas, a los efectos especiales o a actos heroicos grandilocuentes, ofreciendo sencillamente una representación realista y lacónica de gente ordinaria en una situación extraordinaria. En estas películas hay, sin duda, un toque de autenticidad, y la mayoría de la crítica ha celebrado la sobriedad y la mesura de su estilo, el hecho de haber renunciado a todo sensacionalismo. Sin embargo, es este toque de realismo auténtico lo que suscita algunas cuestiones controvertidas.
La consecuencia de este realismo es que las dos películas no sólo impiden que adoptemos un punto de vista político sobre los hechos que narran, sino también que podamos describir el contexto más amplio en que se sitúan estos hechos. Ni los pasajeros de United 93 ni los policías y bomberos de World Trade Center tienen una visión global de la situación: se encuentran de repente en una situación terrorífica y tienen que salir de ella lo mejor que puedan. Esta ausencia de "cartografía cognitiva" es crucial: las dos películas representan a personas ordinarias afectadas por la intrusión brutal y repentina de la Historia como causa ausente, afectadas por el impacto de lo real invisible. Resulta entonces que el mensaje político de las dos películas radica en el hecho mismo de que se abstienen de dar un mensaje político explícito: lo que transmiten es una confianza tácita en el Gobierno: "Cuando nos atacan, sólo tenemos que cumplir con nuestro deber".
Aquí, sin embargo, empieza el verdadero problema. La amenaza invisible y omnipresente del terror legitima las medidas defensivas demasiado visibles. La guerra contra el terror se distingue de las precedentes luchas mundiales del siglo XX, como la guerra fría, por el hecho de que si en estas últimas el enemigo estaba claramente identificado como el imperio comunista realmente existente, la amenaza terrorista es constitutivamente espectral, está desprovista de centro visible. La potencia que se presenta como estando continuamente amenazada y que afirma estar simplemente defendiéndose de un enemigo invisible corre el peligro de convertirse en un poder manipulador. ¿Podemos realmente confiar en esa potencia o apela a esa amenaza sólo para imponernos una disciplina y para controlarnos? Hay que extraer la siguiente lección: en el combate contra el terror, es más indispensable que nunca el que la política de Estado sea democráticamente transparente.
Desgraciadamente, estamos pagando hoy el precio por todas las mentiras y manipulaciones de los Gobiernos norteamericano y británico en estos últimos diez años, que llegaron a su punto culminante con la tragicomedia en torno a las armas de destrucción masiva en Irak. Recordemos la alarma, en el mes de agosto, a propósito del atentado terrorista frustrado que tenía que hacer explotar en pleno vuelo una docena de aviones entre Londres y Estados Unidos: la alarma era sin lugar a dudas real, afirmar lo contrario sería excesivamente paranoico. Sin embargo, no podemos evitar pensar que todo ese asunto era un espectáculo puesto en escena a conciencia para acostumbrarnos al estado de emergencia permanente, al estado de excepción convertido en estilo de vida. ¿Qué margen ofrecen estos acontecimientos a la manipulación, cuando las únicas cosas públicamente visibles son las mismas medidas antiterroristas? ¿No será que piden demasiado a los ciudadanos ordinarios que somos todos, un grado de confianza al que los dirigentes habían renunciado hacía tiempo?
¿Cuál es entonces el sentido histórico del 11-S? Doce años antes, el 9 de noviembre de 1989, caía el muro de Berlín. La debacle del comunismo era vista en todas partes como el fracaso de las utopías políticas: hoy, después de haber aprendido, no sin dolor, que las utopías políticas nobles se convierten en terror totalitario, vivimos en una época posutópica de administración pragmática. Sin embargo, tenemos que señalar de inmediato que a este supuesto fracaso de las utopías le ha sucedido el reinado durante una década de la última gran utopía: la utopía de la democracia liberal capitalista a escala mundial.
El 9 de noviembre de 1989 anunciaba los felices años 90, el sueño del fin de la historia previsto por Francis Fukuyama. El 11-S es el gran símbolo del fin de esta utopía, una vuelta a la historia real: los felices años 90 de la presidencia de Clinton ya han pasado; se anuncia una época en la que se levantan nuevos muros por todas partes, entre Israel y la franja de Gaza, alrededor de la Unión Europea, en la frontera entre Estados Unidos y México, entre España y Marruecos, sustituyendo así el muro de Berlín. Una época con nuevas formas de apartheid y de tortura "legal".
Tal como afirmó el presidente George W. Bush inmediatamente después del 11-S, Estados Unidos está en guerra. Ahora bien, el problema está precisamente en que Estados Unidos evidentemente no está en guerra; al menos no en el sentido convencional del término (para la mayoría de la población, la vida cotidiana sigue su curso, y la guerra es asunto exclusivo del ámbito estatal). De este modo, la distinción misma entre el estado de guerra y la paz queda alterada. Entramos en una época en la que la misma paz puede coincidir con el estado de excepción.
En su glorificación del deseo ardiente e irrefrenable de libertad en los países poscomunistas, George Bush lo comparó a un "fuego en los espíritus". La ironía involuntaria de esta afirmación está en que utilizó una frase de Los Demonios de Dostoievski, en la que éste califica de despiadada la acción de los anarquistas radicales que incendiaron un pueblo: "El fuego está en los espíritus, y no en las casas". Lo que el señor Bush no ha entendido es que el 11 de septiembre de 2001 los habitantes de Nueva York ya veían y olían el humo de este fuego.
Slavoj Zizek es filósofo esloveno y autor de Irak. La tetera prestada. Traducción de Martí Sampons.

domingo, septiembre 17, 2006

O papa ten medo



(Foto: La Stampa)

E non é para menos despois de ter cabreado á maioría dos musulmáns do mundo, que son moitos e xa están moi fartos de tanta fachenda e crueldade cometida pola superdesenvolvida e ilustrada civilización occidental. ¿e que xa non lembramos que estamos en guerra, agora que vimos de celebrar precisamente o quinto aniversario do seu comezo? Certamente é difícil afacernos a este tipo de situación bélica onde os mortos están lonxe e non sempre saen nas primeiras páxinas dos xornais (onte saiu un excelente artigo sobre os contadores de mortos na Vanguardia). Esta modalidade de belicismo "Guerra contrao terror" (posiblemente non exista expresión máis sinistra e que esconda actos máis viles), inventada polo máis infame dos gobernantes é moi peculiar e caracterízase sobre todo pola subversión que fai de todas as grandes ideas que, mal que ben, viñan mantendo o mundo en paz: o respeto ás leis, as liberdades individuais, os dereitos fundamentais...; non ten nada de raro que dándolle a volta a todo apareza un mundo cunha paz tan precaria que pode estalar en mil pedazos por mor dunha coma de máis ou un apóstrofe de menos.

Fixádevos no xeito en que Benedicto aferra o Libro, precisamente no momento en que está a dicir as verbas polas que hoxe se sente tan aflixido. Pero ¿a qué viña ese clase maxistral resucitando ao Paleólogo, emperador de Bizanzio no 1391 para apoiar as súas ideas sobre a relixión musulmana? A foto é ben ilustrativa, as guerras de hoxe son como as de hai cincocentos anos, porque, como hai cincocentos e cinco mil anos hai que buscar algunha pantasma que xustifique este salvaxe deseo de eliminarnos.

As palabras da polémica.

jueves, septiembre 14, 2006

NADA non hai NADA


¿Nada? Vacío y silencio recogidos en el Schirn-Kunsthalle Frankfut
Esta fotografía "ilustra" unha exposición na que se mostra "nada". Conceptualismo en estado puro. ¿imaxinades a impresión que recibirá o visitante a esta "mostra"? Parece que se trata de facer reflexionar sobre iso, a nada, o espacio baleiro...¿qué está a pasar co mundo da arte? ¿será que o artista contemporáneo se desligou definitivamente da creación? Transcribo unhas verbas do filósofi Slavoj Zizek (segue a ser un dos poucos que me procuran algún consolo intelectual): "¿onde quedaron aqueles bos tempos nos que a arte oficial era conservadora e a vanguardia adicábase a provocar á xente? Na coleccion Saatchi de Londres, que integra o circuito cultural establecido, pódense ver obras perturbadoras como vídeos de colonoscopías, merda, o que se nos ocurra".

lunes, septiembre 11, 2006

Expulsadas do paraíso



Como adoito solidarizarme cos perdedores non consigo esquecer ás pobres rapazas que se someteron á máis estúpida da tiranía dos nosos tempos, a moda da extrema delgadez, para acabar sendo expulsadas do paraíso. O Ministerio de Saúde y Asuntos sociais de Suecia advirte ás xovenciñas que non intenten parecerse ás modelos das revistas porque non son reais. Aproveito a ocasión para recomendar "La historia de la belleza", de Umberto Eco.

sábado, septiembre 09, 2006

Lorca eran todos. Outra vez a censura.

O dramaturgo galego Pepe Rubianes ven de retirar a súa obra "Lorca eran todos" do Teatro Español de Madrid por fortes presións e mesmo ameazas. Este é outro exemplo máis do que estamos a perder pola incapacidade de superar o trauma da guerra civil. Non asumir o pasado, por forza ten que nos atrancar moitas portas; pechar os ollos e botar máis terra ás fosas comúns é tamén afogarse na autoincomprensión.

Video Entrevista a Pepe Rubianes en Tv3

viernes, septiembre 08, 2006

grazas, grazas

No mes de agosto xogando con este novo medio metín un contador de visitas e hoxe teño que confesar que me sinto moi contenta ao ver que xa tiven mil entradas nestes poucos días; non esperaba nin de lonxe que o que escribo lle interesara a moita xente, así que estou moi, moi contenta, sobre todo tamén porque vexo que este medio pode ser unha boa oportunidade para oir moitas máis voces, xa estamos tan cansos das letanías de sempre...Bueno pois seguide ahi por favor...ah!...apetéceme celebrar este éxito dalgún xeito...así que ao primeiro que mo pida via e-mail lle envío un exemplar dalgún libro dos que falei ata agora.

Vía Ferrán M., veño de coñecer esta instalación do artista eslovaco Matej Krén, que se expón no Centro de Arte Moderna José de Azevedo Perdiçao. Seica é impresionante a entrada nesta mole de libros; seguro que o artista estaba a pensar no célebre relato de Borges...paréceme que as dúas obras provocan semellantes sensacións de vertixe e desconcerto ante o infinito.
Fotos: Ferrán M.

jueves, septiembre 07, 2006

Diario gráfico de Laura Ghorayeb


O DESCENDEMENTO DA CRUZ
O abandono do bloqueo é como o descendemento da cruz. Hoxe o Líbano queda libre do bloqueo ás 6 da tarde. Por fin liberados.
L.Ghorayeb 06 sep. 06



Aínda que admiro profundamente a estes debuxantes non sentiría nadiña que estes debuxos desapareceran se fose porque deixasen en paz ó Líbano. Hoxe temos un motivo de ledicia coa noticia do levantamento do bloqueo, mágoa que este país teña que sufrir durante tanto tempo o conflicto árabe-israelí que ademáis non parece que poida terminar nos próximos séculos. Sería preciso aplicar as derradeiras medidas contra a marxinalidade do infame Toni Blair e evitar o nacemento dos que seguramente van terminar sendo terroristas...
¡moita sorte ao Líbano!

miércoles, septiembre 06, 2006

Laure Ghorayeb


Estes debuxos son da artista libanesa Laure Ghorayeb. Permítome traducir os textos cos que acompaña os seus debuxos. No Líbano seguen a pasar cousas, pero os xornais non dan feito con tanta calamidade diaria que pasa no mundo. Por outra parte, moitas destas informacións que temos a sorte de atopar na blogosfera non nos chegarían, xa se sabe, as víctimas canto máis caladiñas mellor...

5 de septiembre de 2006
Do libro do Éxodo

CAPÍTULO: ATENTADOS CON BOMBA
O demo está á espreita, soupo mancar ho
xe, quixo ferir ao oficial Samir Chéhadé e matou a catro soldados que o protexían (á saída da estrada de Mmeylé _olman)
P.S. Chédahé é o principal instigador que deu información sobre a inculpación dos catro responsables inculpados no día de hoxe no asunto do atentado que custou a vida a Rafic hariri e súa escolta....

lunes, septiembre 04, 2006

Anécdotas na biblioteca...


Algúns estudantes son tan ben pensados que imaxinan que @s bibliotecari@s coñecemos todos e cada un dos libros que gardamos (non estaría mal). Así se entende o que lle aconteceu ao meu compañeiro non hai moito cando un rapaz lle preguntou:
-¿Pódesme prestar o Madison? (suponse que está a pedir un coñecido manual de química ou vai ti saber).
O compañeiro, que é moi educado e ocorrente lle contestou:
-¿Cal, o Square Garden?
Velaquí a magnífica contestación do estudiante despois de dubidar un rato:
-....Hummm, non lembro ben os apelidos..
Reflexión persoal (absterse técnicos de calidade e directivos obsesionados coa informatización)
Estas cousas pasaban na era da comunicación real. No paradigma virtual que nos cega, as transaccións libro-lector-bibliotecario son resoltas pola aplicación informática de moda e xa non se precisa máis que unha man que prema o rato e un brazo que achegue o libro ao lector; para evitar erros no proceso contamos cun manual de procedemento que nos indica, paso a paso, o proceso da entrega do libro ao lector. Non emprego o termo "usuario" porque aparte de que non me gusta, teño comprobado o mal que lles senta aos nosos mellores lectores o seu novo nome colectivo.
(Isto vai continuar...)

domingo, septiembre 03, 2006

Viaxa con Heródoto.


Aínda que parece que hoxe viaxar é moi doado e ata barato, ás veces e moito mellor aforrar cartos e imprevistos (folgas repentinas, confiscación de lápiz de labios no aerporto) e quedar na casa cun bo libro. Kapuscinski (word non deixa, pero leva til no primeiro "s" e no "n") é tan xeneroso con nós como Heródoto foi con él. O maestro lle ensinou non só formas de ver o mundo, senón tamén a ser unha persoa especial, cun xeito especial de observar o que pasa e logo contalo tamén de forma que verdadeiramente nos faga reflexionar. Podemos voar cara atrás no tempo e participar das conversas de Solón con Creso e Ciro, e ao mellor entendemos doutra forma o concepto de felicidade. Non está nada mal que de cando en vez nos lembren o pouco que aprendemos co tempo, e de que forma tan rutinaria e atroz somos quen de inflixirnos os maiores sufrimentos ao tempo que nos convencemos da extraordinaria capacidade e intelixencia da especie humana. Xa sabiamos que a loita Oriente/Occidente ven de moi lonxe, pero e que seguen a ser as mismas miserias as que moven ao homes as grandes matanzas. Hoxe Israel invade o Líbano porque secuestraron a uns soldados e hai mil cincentos anos foron os fenicios os que coa súa práctica de raptar mulleres abriron a desencadenaron toda esta treboada que aínda continúa. E o caso e que xa non hai remedio. Podemos ler complexísimos tratados antropolóxicos, filosóficos, sociais, históricos para rematar aceptando que non podemos deixar de matarnos porque hai unha lei que Herodoto xa lle explicou a Kapuscinski en forma de pregunta ¿quen foi o primeiro en cometer a inxuria? Ahí esta a resposta a todo, porque a lei do desquite, o ollo por ollo que invade os máis pidadosos libros sagrados, non só foi sempre unha lei, senón o máis sagrado dos deberes, e claro, estamos hoxe pagando polo que os nosos antergos fixeron ou sufriron nun condenado e infinito xogo apocalíptico. "Una especie de lúgubre fatalismo anida en el mecanismo de la venganza. Hay en lla algo inevitable e irreversible. De modo que de repente te ocurre una desgracia y no consigues desentrañas sus causas ¿Por qué? ¿Qué has hecho? ¿Qué ha pasado? Nada, sencillamente, te ha atrapado la venganza por los crímenes cometidos por uno de tus antepasados que vivió hace diez generaciones y de cuya existencia ni tan sólo sospechabas". ¿quen se atreve hoxe a refutar esa tese? ¿que saben os libaneses do rapto de Europa?