A maldición obsesiónase doadamente e adoita ensañarse co máis infeliz e inxenuo, co que malia coñecer o sabor do seu propio sangue expón a vida miserable que conserva para que lla volvan arrebatar unha e otra vez. A maldición obsesionouse dende hai séculos con México onde os homes disimularon a súa irrefrenable pulsión asesina con rituais de sacrificios humanos que tiñan a función de saciar aos seus deuses. Pero estas prácticas non son orixinarias da rexión. Están documentadas en todas as civilizacións, son o berce da nosa propia cultur. Pero semella que os deuses mexicas non se sacian nunca e os antigos Tláloc, Huitzilopochtli e Quétzalcoatl disfrázanse agora de policías, narcotraficantes, políticos, funcionarios, empresarios, mafiosos, procuradores e presidentes asasinos. Imaxine vivir nun país onde a súa filla non volve un día a casa e pasados dous meses ten que recoñecela nun corpo ao que lle arrincaron un peito ou o corazón. Imaxine que seu fillo de trece anos sae un día para ensaiar cos seus colegas de instituto e aparecen tiroteados no garaxe, entre os seus intrumentos musicaes e coas primeiras partituras que debuxaban na súa vida metidas nas súas bocas ensanguentadas. E malia todo os mexicas son un dos pobos máis alegres e apaixoados. Cicais esa curiosa complicidade coa morte lles fai tan valerosos e dignos. Non sei. De momento eu estou coma bloqueada co que pasa alí e procurando respostas atopo esceas como esta que vos deixo. Trátase dunha película que vos recomendo, O Violín, de Francisco Vargas, non a perdades.
miércoles, agosto 25, 2010
martes, agosto 24, 2010
sobre "de trapos y siliconas" de Gabriela Cañas
Prezada Gabriela,
Moi atinada nas túas conclusións en "De Trapos y Siliconas", só algunha puntualización. Efectivamente o feminismo está de capa caída, non é cool, non está de moda. Pero iso non é para deprimirse nin moito menos, é un síntoma máis do mal gusto e cobardía da machovaronía tabernaria, ese altísimo pocentaxe de machos alfa que afortunadamente non representan ao seu sexo. Todxs sabemos que é cuestión de tempo a perda de credibilidade dun mundo monócromo e masculino. A semente está botada e só é cuestión de deixar pasar un par de séculos. Si, si, paciencia, moita paciencia, como a que precisei esoutrodía para non guindar unha pedra ao meu televisor escoitando ao sobranceiro psicólogo social extrapolar o resultado dos seus experimentos sobre a maldade do home (el refírese á especie homo) cando o cen por cen dos participantes nos mesmos son eso, homes. Para min, que son unha ignorante da vida, o experimento de Milgran amosa que os individuOS (eran todos homes) poden cometer todo tipo de falcatruadas e inflixir tanta dor coma se poida imaxinar sen gañar absolutamente nada. Do experimento de Zimbardo (o experimento do cárcere de Standfort) xa nin falemos. Tivo que ser a súa moza o advirtise ao científico da súa perversidade. Por outra parte non se precisa ese experimento, a historia pasada e recente está ateigada de situacións de extrema violencia masculina. México é un caso paradigmático no que ata doe pensar.
lunes, agosto 23, 2010
Vamos hijo de puta
Suscribirse a:
Entradas (Atom)