A maldición obsesiónase doadamente e adoita ensañarse co máis infeliz e inxenuo, co que malia coñecer o sabor do seu propio sangue expón a vida miserable que conserva para que lla volvan arrebatar unha e otra vez. A maldición obsesionouse dende hai séculos con México onde os homes disimularon a súa irrefrenable pulsión asesina con rituais de sacrificios humanos que tiñan a función de saciar aos seus deuses. Pero estas prácticas non son orixinarias da rexión. Están documentadas en todas as civilizacións, son o berce da nosa propia cultur. Pero semella que os deuses mexicas non se sacian nunca e os antigos Tláloc, Huitzilopochtli e Quétzalcoatl disfrázanse agora de policías, narcotraficantes, políticos, funcionarios, empresarios, mafiosos, procuradores e presidentes asasinos. Imaxine vivir nun país onde a súa filla non volve un día a casa e pasados dous meses ten que recoñecela nun corpo ao que lle arrincaron un peito ou o corazón. Imaxine que seu fillo de trece anos sae un día para ensaiar cos seus colegas de instituto e aparecen tiroteados no garaxe, entre os seus intrumentos musicaes e coas primeiras partituras que debuxaban na súa vida metidas nas súas bocas ensanguentadas. E malia todo os mexicas son un dos pobos máis alegres e apaixoados. Cicais esa curiosa complicidade coa morte lles fai tan valerosos e dignos. Non sei. De momento eu estou coma bloqueada co que pasa alí e procurando respostas atopo esceas como esta que vos deixo. Trátase dunha película que vos recomendo, O Violín, de Francisco Vargas, non a perdades.
miércoles, agosto 25, 2010
martes, agosto 24, 2010
sobre "de trapos y siliconas" de Gabriela Cañas
Prezada Gabriela,
Moi atinada nas túas conclusións en "De Trapos y Siliconas", só algunha puntualización. Efectivamente o feminismo está de capa caída, non é cool, non está de moda. Pero iso non é para deprimirse nin moito menos, é un síntoma máis do mal gusto e cobardía da machovaronía tabernaria, ese altísimo pocentaxe de machos alfa que afortunadamente non representan ao seu sexo. Todxs sabemos que é cuestión de tempo a perda de credibilidade dun mundo monócromo e masculino. A semente está botada e só é cuestión de deixar pasar un par de séculos. Si, si, paciencia, moita paciencia, como a que precisei esoutrodía para non guindar unha pedra ao meu televisor escoitando ao sobranceiro psicólogo social extrapolar o resultado dos seus experimentos sobre a maldade do home (el refírese á especie homo) cando o cen por cen dos participantes nos mesmos son eso, homes. Para min, que son unha ignorante da vida, o experimento de Milgran amosa que os individuOS (eran todos homes) poden cometer todo tipo de falcatruadas e inflixir tanta dor coma se poida imaxinar sen gañar absolutamente nada. Do experimento de Zimbardo (o experimento do cárcere de Standfort) xa nin falemos. Tivo que ser a súa moza o advirtise ao científico da súa perversidade. Por outra parte non se precisa ese experimento, a historia pasada e recente está ateigada de situacións de extrema violencia masculina. México é un caso paradigmático no que ata doe pensar.
lunes, agosto 23, 2010
Vamos hijo de puta
A centenaria vila mariñeira apesta hoxe a unha mestura de perfumes carísimos que anulou para sempre o arrecendo a peixe e salgadura. A maioría das nosas vilas mariñeiras amosan malformacións e deformidades de crecemento consecuencia dunha inxesta incontrolada de corrupción política e especulación que xa son irreversibles por mor dunha total perda do sentido estético da cidadanía. En Sanxenxo Inn esta alteración estética non se reflicte nese feismo propio de alpendres con fiestras de aluminio. Aquí todo rascuño de vulgaridade esterilízase para logo venderse como souvenir nunha xoiaría de todo a mil. Atravesar a pasarela de Sanxenxo Inn ten ese punto de sensación de estar máis alá do real que se experimenta en Second Life, ese brillo artificial que desacouga cada día a Truman na famosa película. Sentes que quedaches fóra da burbulla e observas o teu entorno coa curiosidade -e espanto- do aficionado á astronomía. Todo irreal, todo deseño, pero absolutamente creíble porque non esqueceron deixar entrar individuos, sabores e hábitos do real, ou sexa, do vulgar. Hai hippies de cartón pedra que constrúen castelos de area. Adoitan ser parellas de mozos e mozas exótico/as e guapo/as. Son os sen papeis de luxo que só tiveron que demostrar a autenticidade caribeña do seu moreno para recibir un pase de residencia cuxa duración coincide coa data de caducidade do bote de autobronceado. Pero para contrarrestar calquera sospeita, que hai visitantes moi listos de dios, tamén estipularon un numerus clausus de eivados reais aos que subvenciona o concello cun par de moedas a primeira hora da mañá e coas que mercarán eses atractivos sandwiches de imitación que fan tamén as delicias dos vástagos dos turisteo hight class. A min o que me fai máis graza son os canciños de compañía, complemento tan indispensable como as plaieiras versace ou os polos ralflauren. Moito rimos cando escoitamos a unha replicante de Coco Chanel dicirlle ao seu Yorkshire "nochupeai"...jajajaja...aproveitamos para unha clase de sexo oral moi divertida. Pero tamén hai cans de palleiro, concretamente coñecín dous hai pouco, un chamábase Vamos e o outro Hijo de puta, en serio. Segundo nos explicou tomihilfiger, o camareiro, eran dun hippy autóctono que para min que atopou nos nomes dos cans un xeito de desintoxicarse de tanto vicio.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)