Voume a ver esto....

Non é por Jude, que non é meu tipo, vou porque aquela habitación e aquela historia abrironme o apetito e quedei con ganas de máis. E se a música e estahaberá pecado, seguro.

P.D. (logo de ver a peli) ...corrixo, si, Jude é meu tipo, definitivamente.

De poder elixir custaríame facelo entre os beizos de Lissy (N.Jones ¿que é o que non sabes facer Nora?), a ollada de Sue Lynne (Raquel Weisz, a inesquecible Tessa do Xardineiro fiel ou a deliciosa afouteza de Leslie (Natalie Portman). O filme é un percorrido de Lissy na procura dela mesma logo do doloroso final dunha relación amorosa. Nesa viaxe física e tamén interna, aparecen as complicadísimas respostas as preguntas que lle plantea a Jeremy (J.Law) sobre o significado daquelas chaves esquecidas, a metáfora coa que inicia e se pecha o filme: ¿que pasou? [Leslie]. Pasou a vida [Jeremy]. A obsesión ¿amorosa? de Andy, o xenial David Strathairn que protagoniza a escea cumio do filme no que a interpretación se refire, remata na autodestrucción por un amor que non se deixa atrapar e que coa forza da súa beleza inflinxe unha dor punzante que o espectador sufre en estómago propio cando a voluptuosidade de Suy Lynne pasea collida da cintura deses vaqueiros diante da ollada derrubada do seu home. W.K.W. gosta da ollada máis que das verbas o que propicia un ritmo lentísimo que nos franquea un apaixoante mundo interior e, polo que vin, a fuxida de espectadores con dificultades para afacerse a mudar o concepto de tempo. E como vos dicía, a música, de pecado.