Botóns...

Cando o vello tarro de nocilla se encheu totalmente de botóns Milena espallounos sobre a mesa lembrando cantas veces fixera o mesmo de nena con aquel tesouro co que se entretiña mentras a nai cosía eternamente naqueles uniformes, mais agora era o seu propio tarro e as pezas que se amorearon en todos estes anos eran parágrafos da súa vida que podían axudala a reconstruir episodios esquecidos, velaí está o máis atrevido, o botón do estrano vestido co que casara, agora ben mais falangueiro e lixeiro, ou esoutros forrados de interminables xornadas de Debilidades, Ameazas, Fortalezas e Oportunidades, si, destes hai moitos, descosíanse decote porque Milena daquela non se espía, arrancaba a roupa do seu corpo cada noite para desfacerse dunha pel allea que lle proía, e velaí están tamén os minúsculos botóns que nunca coseu e que lle falan de horas que non existiron, de baleiros que un anxo enchía e adobiaba cada día para ela, para que ao acordar fuxiran os pesadelos e só puidese ollar o sorriso mais xeneroso do mundo...