Para S.

Mentres as súas mans hidrataban os cumios e vales da súa pel no diario ritual cosmético, M. deixa que o espello debuxe aquela teimuda muller que cada día lle amosa súa beleza. Hai uns días que lle sobra tanto corpo que atender... Quixera solidificarse, caramelizarse un intre e partirse en anacos de tantos baleiros pasados porque o futuro queda lonxe. M. é quen de agardar, de estirar o comezo que é onde se concentra todo o sabor, e groliño a groliño saborea cada gota deste saboroso xarope, e sente mágoa pola miseria dos que guindan con este precioso líquido pola estúpida razón do seu próximo esgotamento. Coma se eles fosen inmortais. M. destemida, arriscada, feiticeira, sempre á espreita da paixón, amoreas contos de fadas e fantasías, erguendo babeles a cotío, malia esas dovelas que caen ameazando apocalipses. Gústame ver a M. fronte ao espello, repasando xeometrías sempre inéditas, preparando a súa pel para outra reescritura que tampouco será a definitiva e facendolle chiscadellas a esa muller que conta o espello que...

Pegada da imaxe: Paul Gauguin: Manao tupapau (The Spirit of the Dead Keep Watch)