El arbol de la vida, Terrence Malick

Para Geles, que mira que se puxo pesada...

...e para Fernando L. que nos recomendou todo o cine de Malick

e sobre todo para Carlos Boyero, a ver fala un pouco máis baixiño...

As primeiras esceas son coma anacos de fotografías recortadas ao chou para montar un collage, non, a primeira imaxe é unha pantalla negra cunha luz no centro, calquera cousa pode ser, que teima por querer descifrar todo dende o comezo, ¿o fume dunha vela?, todo pode ser distorsionado doadamente cunha sinxela intervención no proceso fotográfico, quero que aparezcan persoas, que se erga xa o pano, só que, agarda, escoita, a música, teño que deixarme levar pola música, se non non verei a película, isto non é un documental, estoume a despegar da butaca, levito, serei ridícula, saio un momento de min, sitúome fronte ao público, non, a carón do público, si, agora decátome de todos os sons que caracterizan a unha sala que se resiste ao feitizo do cine, e véxome nun estado de emoción moi esaxerado tratándose do primeiro minuto, volvo a ver a película, volvo a deixarme guiar pola música, e expándome, pregúntome, estouro, sinto frío, fervo, son cálculo infinitesimal e son un electrón expulsado á velocidade dunha célula que leva prisa por atopar parella, e son unha sinapse, agora si que vou entendendo, xa non preciso da narración e xusto entón punto. Voz en off que estás na terra, cala, resístome ao discurso que presinto archicoñecido pero volve a música para levarme a espacios e tempos tan alonxados como os membros dunha familia típica de Texas. O mundo, a creación, a destrucción, o accidental, o azaroso, o que non debía de facer, o que penso, o que me fan pensar, o divino, a natureza. Unha sensación Kubrick corenta anos despois. Ide ao cine.

Pegada da foto e lectura recomendada,