Ana, douche as grazas polo artigo do Xenaro (Naro para os amigos). Imprimino e xa o lerei detidamente. As cousas do Naro, sempre profundas e esixentes, precisan dunha leitura repousada e non menos esixente. Todo un home de fondo pensamento crítico. Non sabes a alegría que me das traéndoo a estas páxinas.
O ensaio é tan perfecto en forma e contido que non sei se memorizalo, eu teño a miña copia chea de notas porque cada parágrafo é unha invitación a sacudir as neuronas e porse a pensar en serio...e xa se combinados esta leitura coa apaixoante "condición humana" de Fromm podemos albiscar os cabos dos que turrar se queremos sair deste túnel escuro e mefítico....Paco, que ben que andes por aquí, pensei tanto en ti cando lin esto...e sobre todo cando pasaron outras cousas das que falaremos que xa é tempo de poñer día e hora para facelo a gusto, apertas a tod@s. Dende logo, se hai xente coma este profesor hai esperanza ¿ou non?
Grazas, Ana, polo artigo deste home, que me axudou a coller folgos para a que nos ven por diante. Impagable que alguén fale así de claro. Obriga: que non sexa o único. Amais, descubrir alguén que escribe sobre literatura e matemáticas -a ver cando lle meto o dente a algún dos seus libros-:) bico ben gordo
Yes Cris, hai esperanza, hai xente que sabe pensar e aínda se atreve a facelo en alto e así de ben, por eso que ¿para que inventar? hai moito ruido, hai que deixar falar a quen sabe...a cousa está fodida a todos os niveis, teño unha amiga teatreira que anda amolada coa realidade porque di que fai unha competencia moi desleas ás artes escénicas...ta ben...bicos rula!
5 comentarios:
Ana, douche as grazas polo artigo do Xenaro (Naro para os amigos). Imprimino e xa o lerei detidamente. As cousas do Naro, sempre profundas e esixentes, precisan dunha leitura repousada e non menos esixente. Todo un home de fondo pensamento crítico. Non sabes a alegría que me das traéndoo a estas páxinas.
Perfecto. Duro e á liña de flotación; con esta tropa inmunda non debe existir consideración de ningún tipo.
Saúde.
Paco E.
O ensaio é tan perfecto en forma e contido que non sei se memorizalo, eu teño a miña copia chea de notas porque cada parágrafo é unha invitación a sacudir as neuronas e porse a pensar en serio...e xa se combinados esta leitura coa apaixoante "condición humana" de Fromm podemos albiscar os cabos dos que turrar se queremos sair deste túnel escuro e mefítico....Paco, que ben que andes por aquí, pensei tanto en ti cando lin esto...e sobre todo cando pasaron outras cousas das que falaremos que xa é tempo de poñer día e hora para facelo a gusto, apertas a tod@s. Dende logo, se hai xente coma este profesor hai esperanza ¿ou non?
Grazas, Ana, polo artigo deste home, que me axudou a coller folgos para a que nos ven por diante. Impagable que alguén fale así de claro. Obriga: que non sexa o único.
Amais, descubrir alguén que escribe sobre literatura e matemáticas -a ver cando lle meto o dente a algún dos seus libros-:)
bico ben gordo
Yes Cris, hai esperanza, hai xente que sabe pensar e aínda se atreve a facelo en alto e así de ben, por eso que ¿para que inventar? hai moito ruido, hai que deixar falar a quen sabe...a cousa está fodida a todos os niveis, teño unha amiga teatreira que anda amolada coa realidade porque di que fai unha competencia moi desleas ás artes escénicas...ta ben...bicos rula!
Publicar un comentario