Timbuktú

A violencia sempre é noxenta, pero fáiseme moito máis insoportable cando hai que tragar con ela por ser unha parte seica conxénita do ser humano. A imposibilidade de arredarse dunha mesma para analizar obxectivamente as demoledoras consecuencias do noso ser cicais sexa menos difícil cando temos ocasión de enfrontarnos a documentais como Timbuktú. Custa pouco empatizar con vítimas de alieníxenas que veñen a acabar con nós, pero entender as razóns da autodestrucción do xénero humano resúltame case imposible. Deberiamos desconfiar, cando menos de calquera relixión ou ideoloxía que nos dé seguridade. Porque a seguridade é o berce da disputa. Os que non comparten as nosas ideas pasan a ser enimigos irreconciliables. A partires de aí pouco camiño queda para coller pedras ou deseñar sofisticadas armas de destrucción. Por iso penso que o mellor é instalarse na dúbida permanente. Na incómoda pero inocua salubridade da inseguridade eterna. Se hai un deus que nos xulgue que o faga no máis aló, onde cicais non haxa sangue nin odio. Timbuktú resulta demoledora para o espíritu porque preséntanos unha paisaxe dunha beleza inaudita como contexto dunha estarrecedora realidade de vulgar violencia. A historia amósanos exemplos de que as maiores atrocidades contra nós mesmos ocorren en xeografías e tempos de desenvolvemento cultural. Non temos escusas. Occidente, o fachendoso niño das máis fermosas conquistas é quen de exportar telefonía móbil aos países menos desenvolvidos, mais non é quen de contaxiar unha miga de principio ningún de organización social pacífica. A talibanización non é cousa do outro, é a consecuencia da apatía na que durme o que ten as súas necesidades vitais ben resoltas. O fundamentalismo non é un xeito de pensar, é tan só un xeito de aniquilar ao que non pensa coma min. Unha das esceas máis belas de Timbuktú amosa unha moza interpretando unha fermosísima canción do seu país. Noutra unha peixeira local arríscase a unha pena maior por rexeitar unhas luvas para cubrir as mans. A afouteza das mulleres que se resisten á ignonimia é a única esperanza para unha comunidade ameazada de morte pola brutalidade dunha tradición roubada e traizoada. Timbuktú fíxome ben malia todas as bágoas coas que non disimulei a miña impotente empatía coa razón.