Aquela noite foi coma tantas, primeiro o son estarrecedor e cada vez máis próximo dos derradeiros chanzos e a explosión da porta, unha obertura axeitada para un primeiro movemento no que os berros e os golpes competían nun esceario cada vez máis sinistro no que ían aparecendo coitelos, puños e ata algunha que outra arma moito máis perigosa. Contra a parede, eu miraba o fume que delataba outra cea estragada. Ela, atenta ás súas tarefas incluso no fragor da batalla foi apagar o lume e botou a comida no prato. O monstro, para quen todo era susceptible de ser empregado coma arma, colleuno e guindouno contra o chan. Aquela noite había sesos fritidos. Eses anacos viscosos e brillantes, rotos, esmagados e esparexidos pola cociña quedaríanme impresos nos meus propios miolos para sempre.
[anónimo do século XXI d.C.]
[anónimo do século XXI d.C.]
.jpg)
.jpg)
1 comentario:
A violencia relatada, como o sexo relatado, é unha experiencia primaria de gozo. A intervención da palabra (escrita) convértea en pracer e, por tanto, en cultura. Nunca sei onde está o límite entre a barbarie e a cultura. E, como dicía Marx, "todo documento de cultura é un documento de barbarie".
Publicar un comentario