miércoles, diciembre 31, 2008

Noli me tangere

Non hai truco nin brincadeira. Non son efectos especiais nin hai retoques de fotoxó. Son séculos de dominación os que nos brindan estas iconografías contemporáneas a tódolos séculos. Nin as gafas da Villarino nos traen ao XXI. Velaquí unha disposición espontáneamente perfecta dos atributos do poder. Abonda a esquerda para amosar quen manda. Un caxato anormalmente deformado en altura e aparentemente baleiro de todo contido práctico. ¿sería o terror perante ese gancho de carniceiro o que tranformou á presidenta do parlamento na doloriñas suplicante que guinda con toda a dignidade dun pobo que cre representar? Mais deteñámonos nas olladas. Malia teren a mesma altura (non vos deixedes enganar pola mitra, é tamén un trebello que se foi deformando en altura perante séculos para amosar a superioridade da igrexa) o xerarca olla cara abaixo, aínda que teña que ser á altura do botón da chaqueta deste pobriña tribuna da plebe á que lle tocou pedir papas este ano. É unha ollada dende arriba enmarcada nun sorriso tan amplio como a fachenda que otorga a seguridade do indicutible poder herdado de tempos remotísimos. Unha ollada moito menos impostada ca da delegada rexia cuxa man acariña un ídolo eléctrico do que descoñece a disposición dos seus polos, intuindo, sen dúbida a posibilidade dunha descarga fatal. Pero, non sei que me da comezar o ano con esta escatolóxica imaxe, así que aí vai un bicazo alegre e desintoxicador para todxs os que asomades por este desaugadoiro de pensamentos. ¡Moito sorriso e moita merda, que dirían os da farándula para o cero nove!
P.D. Adicado a P.B. o meu ateo de cabeceira.

13 comentarios:

Nuca dijo...

mecajoennengundios!!! fomos a coincidir ca entrada.

É que cando está de ser é que deus así o quere

Anónimo dijo...

Se debe estar muy bien en el infierno...

Ana Bande dijo...

ja...ja...ja...si Occam, e creo que non só fomos nós os dous, fortunateli!...mmmm....aporellos...oé...

Non sei, señor Rouco, vostede saberá que é socio de honra, teño documentación gráfica para acreditar algúns dos seus pecados...

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Ese morreo, ese petting, ese rechupeteo...

Anónimo dijo...

A mín, que falen entre eles¨a nivel persoal, que se queiran ou que fagan un fillo, dame igual. O que me "descolocaron" foron as declaraciós públicas da Villarino solicitando a interferencia do Apostolo en asuntos públicos.

Ana Bande dijo...

Agás a crítica nunha morea de blós que seica son laios no deserto da cutrepolítica das alturas non vexo que ninguén se arporice por esta conspiración contra o pobo que protagoniza a súa representante. Sempre que se representan estes a(u)tos de fe quedo cunha enorme sensación de impotencia, creo que, polo menos, teríamos que quedar un día no Obradoiro e montar un japenin megaescatolóxico ou, mellor aínda, collendo a idea de P.B., montar un cento de confesionarios portátiles arredor da catedral de santiago e confesar a tododiós e de balde....

Pablo Eifonso dijo...

Lola Villarino ten moitos "pecados" que confesar... non ía perder unha oportunidade así (por se tal) por un quítame de aí eseas pallas de laicismo e de separación igrexa estado, tan pouco prácticas. Ou se non, pensará, ¿para que lle serve o posto se non pode utilizar as súas influencias cun representante divino?

Anónimo dijo...

Na foto dáselle un aire a Cher cando cantaba e bailaba música dance, Anabande.

Ventureiro 2009!

Ana Bande dijo...

Pablo Eifonso,
Eu sigo pensando que o mellor é poñernos nós a confesar na rúa e de balde, tanto pecado vai acabar co mundo...e parabéns polo teu traballo.

Apiiiiiiiiiii,
vaia oh, menuda comparación, pero se esa tía é un ciborg...quero pensar que me parezo a ela cando moza e cantaba aquelo de "do you believe in life after love"...buaaaaaahhhh que tempos...apagamos as luces e... ¡a bailaaaaaaaaarrrrrrr!

R.R. dijo...

Había que organizar unha festa, joder, ou o dos confesionarios, ou, seguindo ós londinenses e ós cataláns que os copiaron, promover unha campaña como a dos buses de Londres. E, por se acaso, que fose na liña que pasa por diante do Hórreo...

http://news.bbc.co.uk/1/hi/england/london/7681914.stm

Ana Bande dijo...

A min o dos confesionarios mólame, rodear a catedral e mais o hórreo de casetos portátiles no día de reflexión....veña...¿quen se anima?

Anónimo dijo...

Sair a rúa a confesar?. Bueno vale: Señora, eu XXXXX galega de decimoterceira xeración proclamo e confesolle que non proceso relixión algunha e que peco de laica por ter que aprender palabra a palabra, artigo a artigo tanto a Contitución como os Estatutos desta miña terra como dogma-chave que me permitira acceder a formar parte da congregación do Estado e/ou da miña Autonomía. Confeso que o igual que todo ciudadán-a o descoñecemento da ley non me exime da miña responsabilidade, salvo apaño para que non me exima,polo que teño a obriga moral de expandir o coñecemento da miña "a-fe" de xeito público ou privado. Dado que todo ciudadán pode confesarse en presencia do seu avogado-a ou sen él/ela. Confesemos en todo tempo e lugar. Confesemos no ascensor, ó veciño antes de ir traballar, as compañeiras no chollo, ó pescadeiro, ó garda que che pon a multa por joderlle o aparcamento o minusválido,ó minusválido,ó testigo de Xehová que che quere confesar, a monxa de clausura que saia facer un recadiño,ó nejro que vende cd-s, ó nejro-becario que toma café na mesma cafetería ca ti,o alcalde que ven pedilo voto o teu barrio,o cura que todolos domingos di misa nas canles de TV, a... AGGGGGGGGG!...que afogo.
Eso sí, haberá que esperar o dictamen de Bruxelas no tema do segredo de confesión e a propiedade intelectual.O proceso debe ser o máis transparente e natural posible, e no caso de aquelas-os funcionarias-os que teñan titulación de sicoloxía, siquiatría, ou afíns deberá contarlles no concurso de méritos.
Eu apuntome a vendima.

Ana Bande dijo...

ja...ja...ja...ja...jjjjjjjjjjjjjjaaaaaaaaaaaaaaa.....¡legnaresaaaaaaa! vostede é unha bomba de hidróxeno!!!! Avemaríapurísima...ás oito agárdoo no Hipólito para soltar uns pecadiños!!!!