Cordovani

A primeira vez que vin a Cordovani era unha estatua. De Ollares de Perfil lembro un Cordovani vertical de ollar petrificado e vivísimo que escorrentaba os máis experimentados snobs daquel Santiago que xa ía para metrosexual. O seu Arte Livre leva en Vigo unha chea de anos, xa é unha marca desta cidade. Aquela Compostela iniciática lembrámola moitxs de nós poboada por seres deliciosamente excéntricos. T. lembra un Cordovani de longa e roxa melena tinguindo as rúas do fanco coas cores dunha modernidade exótica que abraiaban a novxs e mozxs. Moitxs poden contar as súas primeiras experiencias teatrais ao seu carón. ¡cantas cousas me perdín entón por non saber procurar! O pasado sábado liquidei unha pequena conta que tiña pendente con aquel tempo e fun ver ao Cordovani extenuante e transformista que é quen de paralizar o tempo. A experiencia deste Dr. Jekyll e Mr. Hyde foi intensa. Cordovani Jekyll, Cordovani travesti, Cordovani Hyde, Cordovani criada, Cordovani Dr.Lanyon, Cordovani Utterson...nun clásico ao que incorpora o seu sinal e o seu mensaxe. Nun momento da obra Cordovani sae das táboas e cun discurso apaixoado lémbranos cousas da vida. T. asegura que estas digresións, incómodas para algúns de nós, son tamén un distintivo seu. Vídeo, son, unha iluminación axeitadísima e vestiario e trucos de escenografía aparentemente complexos cumplen cun traballo dignísimo que dan por ben empregados os cartos que custou o espectáculo. ¡pasen e vexan!

As vascas da marea.

Perante unha mensaxe tan taxante non debería demorar vostede, Sr. Caballero, a sinatura do decreto de demolición. A natureza non esquece e algún día pode atopar o seu despacho agochado entre os restos de mil naufraxios innecesarios e o seu báculo, as fotos da familia e os atributos do poder engulidos pola buguina que non quixo escoitar.

Foto: O que queda de Samil.24.01.09

Inmovirxinianismo

Inmune, vexetal, fume, inmortal, contaminación, lume, can, tigre, xenital, vertedoiro, brasil, xeonllo, trompetista, traficante, malabarista, cantante, retórico, futbolista, trompetista, sfumato, samba, Cicerón, ¿sería o viño?, novaorleáns, florianópolis, ¿serían as ñoras?....

[quen non entenda que disimule]

Malavita.

Interrompo Gomorra. Escorrento a brutalidade do fado do sistema napolitano coma fuxindo dunha vendetta. Respiro aliviada ollando o lombo de Malavita. Preciso ficción, ficción, ficción. Non quero saber de informes policiais, disparos contra nenos que xogan inocentes na rúa, nin de rigorosos manuais de tortura. Riscar interminables xenealoxías criminais que condicionan os nosos actos. Hoxe tiven que mercar un prato nun chino e non fun que de ollar ao vendedor. O armario semella agora un depósito de armas. Fágolle chiscadelas a Teresa Moure. O natural é político. Inocente. Os Blake de Benacquista poñen un sorriso na eterna treboada que cobre Le Vele di Scampia. ¿estará na cadea o arquitecto deste inferno? As tribulacións dun capo da malavita (mafia, cosa nostra, aquí o nome da cadeliña) agora exiliado que comeza a escribir a súas memorias lembran marabillosos Corleones e Sopranos. A delincuencia, o crime, o terrorismo, tamén siguen as modas. A reducción de custos afecta tamén á mafia, agora ao alcance de calquera. A vida non ten prezo, doado botar contas ao imaxinar os obradoiros con ringleiras de nenxs cosendo, pegando, cortando, apoiados uns nos outros. Volvo a malavita. Os fillos do capo no instituto perpetuando extorsións no recreo, xogando. Os pais teñen conta dos fillos. Non vou rematar Gomorra, de momento.

Imprescindible escoitar o Wake up this morning de A3

A arte mata...

Podería ser un tratamento da nosa Doutora Seymour contra onfaloscopias persistentes ou contra a Síndrome de Abstinencia Blógica que anda a facer estragos nos 2.0dependentes. As cápsulas da imaxe son parte dunha ¿peza? ¿obra de arte? ¿instalación? do 7+1 Project Rooms programada no Marco. Vou facer un esforzo e non falar do ausencia de discurso na arte de hoxendía. E enriba, o baleiro é precisamente o demiurgo mesiánico que está expertizando os refugallos dunha arte demasiado comprometida que xa non interesa a ninguén. Por moitos Marcel Duchamp Prize e Joseph Beuys Prize que acaden estas "pezas" non me convencen, en absoluto. Agradezo ao Marco, eso sí, ternos ao día nas derradeiras tendencias, que nos gusten ou non xa é outro tema. Por moitos fragmentos de Bataille e Spinoza que pretenda adorar o artista. Aínda concedendo toda a nobleza aos materiais máis pobres. Con cartón, papel transparente e cinta adhesiva tamén se pode crear beleza, certo, pero xa pasou o momento. Que che digan que é Arte Povera. Que as obras do artista enchen salas da Kunstalle e do Centro George Pompidou. Ti sabes que baixo o paraugas totalizador das etiquetas, escolas e estilos hai sempre grandes imposturas para que uns cantos listos se forren mentres ollan moreas de catetos co nariz pegado no cristal de calquera expositor. Pero eu ía falarvos de libros, que despois de todo, é o (pre)texto deste caderno. A miña derradeira descuberta narrativa, ven de Italia. Tonino Benacquista, do que prometo falar abondo, fai unha novela negrísima e deliciosa. Tres cuadrados rojos sobre fondo negro é unha gorentosa e truculenta historia na que conflúen asasinos, marchantes, artistas, gardas de museos e xogadores de billar no que tan pronto nos atopamos seguindo a pegada do asasino como cuestionándonos a idea da beleza ou a arbitrariedade no uso dunha cor. Ollo, que nesta novela a arte mata. A arte, como diría T.Moure, é política. Velaí os xigantes baleiros do efecto Guggenhein que o noso goberno importou con tódalas consecuencias. De coñecer a historia do noso Gaiás, Benacquista non ambientaría a súa historia en París. A arte contemporánea mudou completamente de linguaxe, ¿a quen lle importa o que é o índigo, a cera fría, a punta seca ou o estofado? A neolingua do capital abonda para entendérmonos. Cotización, subasta, valores en alza, falsificación, exportación, expolio...unha pasta de primeira para o xénero negro. A impostura que a cotío inspira a curadores, artistas, galeristas, críticos, revistas especializadas, directores de museos e a todo o que toca a creación artística máis moderna foi xa tema daquela Cabeza de plástico de Vidal Folch. O tema do "todo vale" trócase nun problema a vida ou morte entre aquel todopoderoso director de museo Cees Wagner e o artista-provocador Kasperle. Dúas boas lecturas para decatármonos do que verdadeiramente debería aparecer nos catálogos das exposicións.

IMAXES: Thomas Hirschhorn. Equality Float, [Carroza de la Igualdad], 2008 Texto integrado de Marcus Steinweg, plástico, papel, fotocopias, material impreso, libros, cartón, pintura, cableado eléctrico, madera, tela, flores de plástico, sillas de plástico, cinta adhesiva marrón y transparente, maniquíes pintados, cápsulas, rotulador, espuma, plexiglás, básculas, poliestireno, espejos, cubos, esculturas de madera, muebles de metal y pintura en spray
P.D. Post adicado doutora Seymour

Las cuentas de la Iglesia, Pedro Bouso Cedrón.

Póñovos a continuación un texto de Pedro Bouso publicado aquí.Teño algunha pregunta para o autor logo desta indixesta lectura, por exemplo, ¿podemos facer algo para deixar de financiar ao Opus Dei? ¿podemos denunciar esta situación nos tribunais? ¿a quen teríamos que demandar? ¿a igrexa? ¿ao estado por roubarnos para ela? ¿Que tal se pedimos cita coa señora Vilariño para poñela ao día das falcatruadas que comete o seu confesor contra o pobo? Pedro, a estas alturas, seguro que tes datos abondo para facer como Saviano e compoñer unha auténtica historia de Gomorra, porque teño para min que estes datos que nos presentas son só o cumio dunha macroorganización que opera no mercado mundial ao máis puro estilo napolitano.

El cuento de Bocaccio en el que un hereje se había convertido al catolicismo después de visitar Roma y descubrir el grado de corrupción en la Iglesia, “pues si la Iglesia de Roma no estuviese regida por el Espíritu Santo no hubiese podido sobrevivir a tanta iniquidad”, es aplicable a la faceta económico-financiera de la Iglesia actual en la que el Espíritu Santo parece inspirar a magníficos pensadores económicos que dejan muy en pañales a los ilustres sabios de la economía mundial. Podemos hacer un pequeño repaso del potencial económico-financiero de la Iglesia al amparo de los acuerdos con la Santa Sede de 1979 a 1987, por los que con cargo a los Presupuestos Generales del Estado la Iglesia ha recibido 510,22 millones de euros -fuente el Ministerio de Hacienda-. Son estas transferencias prorrogadas, hasta finales de 2005 y pendientes de revisión, las que están sembrando en la jerarquía eclesiástica cierto nerviosismo. Pero todo indica que la Iglesia puede estar tranquila ya que José Luis Rodríguez Zapatero pretende mantener inalteradas las líneas maestras de la relación Estado-Iglesia Católica; recordemos loque ha manifestado: “La fe no se legisla”. La fe no se legisla, pero los impuestos de todos los españoles sí. Yse seguirá financiando, a pesar de la llamada de atención, por la exención del IVA a la Iglesia Católica de la Comisión Europea. Distintas encuestas coinciden en que alrededor del 70 por ciento de la población sostiene que la Iglesia no debe depender de los fondos públicos a través de la Ley de los Presupuestos Generales del Estado, pero la Iglesia militante no opina lo mismo, ya que tendría muchas dificultades para poder sobrevivir financieramente sin estas ayudas. ¿Cómo sobrevivirán los 2.000grupos evangélicos y la comunidad islámica de más de 700.000 personas? Con este panorama, la Iglesia debería adquirir autonomía financiera mediante una mejor gestión de sus bienes, ya que sus fuentes de ingresos son muchas y muy variadas. Atítulo de ejemplo, mediante el método del “cepillo fiscal” la Iglesia está exenta de los impuestos sobre sucesiones y donaciones,transmisiones patrimoniales y actos jurídicos documentados (licencias de obras, bienes de personas jurídicas, bienes inmuebles, sociedades, etc.), sobre terrenos edificables, sobre incremento del valor del suelo; es decir, del IVA. Por la vía de las ONG confesionales también recibe la Iglesia numerosas aportaciones -Manos Unidas 19,6 millones de euros, CODESPA (Opus Dei) 17,2 millones de euros, y FERE (Federación Española de Religiosos dela Enseñanza) 17 millones de euros- y así hasta un total de 26 entidades, mientras las fundaciones, aportaciones privadas y herencias son los tres misterios gloriosos sin resolver. Y por si fuera poco, el Concordato supuestamentele permite colocar fondos en el extranjero sin ninguna restricción (caso Gescartera). La posesión en tierra de la Iglesia tan sólo es superada por la del Estado y su capital inmobiliario se estima en más de 100.000 propiedades (sólo en Madrid más de 5.000 edificios). La política del Estado permite al episcopado utilizar libremente las asignaciones que recibe mientras que las otras confesiones minoritarias han de canalizar sus fondos -3 millones de euros- hacia proyectos de carácter cultural, educativo o de integración social bajo control estatal. Paradójicamente, la Iglesia dice sentirse perseguida y moviliza a sus bases articulando duras campañas (matrimonios homosexuales, células madre, reforma de la ley de divorcio,...) intentando hacer ver a sus seguidores que hay un intento de debilitarla por parte del Gobierno del PSOE. Ni González ni Aznar intentaron poner fin al “sistema transitorio” de financiación que vencía en 1990. Tampoco Zapatero tiene intención de hacerlo; recordemos sus aún recientes declaraciones: “La revisión global de los acuerdos con la Santa Sede no figura en las prioridades del Gobierno”. Nada al respecto figura ni en el discurso de investidura ni en el programa electoral. La Iglesia puede estar tranquila, seguirá mantenida por el Estado. Altar y trono están íntimamente relacionados por lazos financieros, y eso para la Iglesia es lo verdaderamente importante.❑ Pedro Bouso Cedrón es profesor de EconomíaAplicada en la Universidad de Vigo.
Imaxe: Portelo na entrada na catedral de Almería. Verán 2006.

Gaza under the rain.

Mazen, perdoa, sempre te visito cando non podedes durmir e vos está chovendo morte. Tes que volver apuntar co teu lapis, e debuxar sorrisos de nenos que van morrer agora mesmo, para que poidan dicir algo. Tes que debuxar e compoñer con esa sinistra música de fondo que tan ben acae á túa trompeta. Logo mercaremos en Amsterdam e Berlín as túas noites estrelecidas ollando unha obra de V.G., ao mellor atopamos algunha estrela. Grazas M. Agora teño que desconectar, voume con T.W. along the road to peace.....
Young Abdel Mahdi (Shahmay) was only 18 years old,He was the youngest of nine children, never spent a night away from home.And his mother held his photograph, opening the New York Times To see the killing has intensified along the road to peace There was a tall, thin boy with a whispy moustache disguised as an orthodox Jew On a crowded bus in Jerusalem, some had survived World War Two And the thunderous explosion blew out windows 200 yards away With more retribution and seventeen dead along the road to peace Now at King George Ave and Jaffa Road passengers boarded bus 14a In the aisle next to the driver Abdel Mahdi (Shahmay)And the last thing that he said on earth is "God is great and God is good" And he blew them all to kingdom come upon the road to peace Now in response to this another kiss of death was visited upon Yasser Taha, Israel says is an Hamas senior militant And Israel sent four choppers in, flames engulfed, tears wide open And it killed his wife and his three year old child leaving only blackened skeletons It's found his toddlers bottle and a pair of small shoes and they waved them in front of the cameras But Israel says they did not know that his wife and child were in the car There are roadblocks everywhere and only suffering on TV Neither side will ever give up their smallest right along the road to peaceIsrael launched it's latest campaign against Hamas on Tuesday Two days later Hamas shot back and killed five Israeli soldiers So thousands dead and wounded on both sides most of them middle eastern civilians They fill the children full of hate to fight an old man's war and die upon the road to peace "And this is our land we will fight with all our force" say the Palastinians and the Jews Each side will cut off the hand of anyone who tries to stop the resistance If the right eye offends thee then you must pluck it out And Mahmoud Abbas said Sharon had been lost out along the road to peace Once Kissinger said "we have no friends, America only has interests" Now our president wants to be seen as a hero and he's hungry for re-election But Bush is reluctant to risk his future in the fear of his political failures So he plays chess at his desk and poses for the press 10,000 miles from the road to peace In the video that they found at the home of Abdel Mahdi (Shahmay) He held a Kalashnikov rifle and he spoke with a voice like a boy He was an excellent student, he studied so hard, it was as if he had a future He told his mother that he had a test that day out along the road to peace The fundamentalist killing on both sides is standing in the path of peace But tell me why are we arming the Israeli army with guns and tanks and bullets? And if God is great and God is good why can't he change the hearts of men? Well maybe God himself is lost and needs help Maybe God himself he needs all of our help Maybe God himself is lost and needs help He's out upon the road to peace Well maybe God himself is lost and needs help Maybe God himself he needs all of our help And he's lost upon the road to peace And he's lost upon the road to peace
PD. As bombas de Mazen son no Líbano mais as de Gaza deben soar igualiño.

El harén de occidente.

Un verdadeiro tesouro este texto dunha penélope noctámbula que moi de vagar, mais sen descanso, vai tecendo páxinas e desfacendo o descomunal nó no que ser foi enredando un fío que semellaba perdido nunha descomunal maraña de mentiras, vinganzas, guerras, represións, cárceres, censura, fundamentalismos. Os textos de Fatema son correntes de auga transparentes que corren cara arriba. Dende a foz ata o cumio, dende o fedorento curso baixo onde as augas quedas podrecen baixo as escumas que cuspen as mentiras tóxicas, a autora vai quitando capas de lixo. E pouco a pouco, pelando a cebola, que diría o señor Grass, ou coma o restaurador que vai retirando delicadamente capas de xeso, van aparecendo as impresionantes cores do fresco renacentista, enxergamos a verdade. O libro de Fatema xorde dunha situación trivial, vulgar e repetitiva. Mais as teorías máis revolucionarias son de orixe moi humilde. Unha mazá que cae, por exemplo. No caso que nos ocupa, Fatema anda a promocionar o seu derradeiro libro e en tódalas entrevistas invariablemente, cando pronuncia a palabra "harén", os homes sorrín. ¿como se podía sorrir perante unha verba que significa cárcere e inxustiza? ¿por que os occidentais os identifican con prostíbulos? Fatema debuxa unha imaxe moito máis completa da muller oriental que a que se empeñaron en fixar para occidente artistas e escritores que nunca viaxaron a Oriente. Scherezade inspirou infinidade de relatos, películas, ballets, óperas...mais poucas veces se fixo unha lectura directa e respectuosa. Saliéntanse aspectos puramente físicos cando en realidade só unha capacidade intelectual abraiante foi quen de salvar a vida cada noite inventando fabulosas historias que enmeigaban a Shariyar. A muller oriental non é só un corpo ao que agochar baixo sete veos, a danza do ventre non ten sentido fóra dun contexto no que adoitaba completar unha formación moito máis refinada. E por outra banda...¿por que occidente despreza, ou disimula que despreza a marxinación da muller oriental cando leva aceptado no seu propio terreo e dende milenios unha situación moito máis humillante? Non temos máis que ler a Kant, Lo bello y lo sublime, por exemplo. O menos grave do que se di é que a muller ten que deixar para os homes a comprensión profunda de especulacións abstractas...Eu, coma a señora Mernisi, só vexo nas verbas de Kant [et.al.] un profundísimo medo á muller que se traduce en mecanismos de defensa moi semellantes en tódalas latitudes. Efectivamente en Oriente o medo tradúcese no velo, un xeito de marxinación que emprega o espacio. A muller non ten voz na ágora, a rúa é dos homes. A muller ten que estar pechada. Nos modernísimos estados occidentais as mulleres podemos ir espidas pola rúa. Aquí é o tempo e a imaxe o que nos marxina. Non nos está permitido botarnos anos enriba. Á señora Fatema non lle atoparon unha saia nos grandes almacenes de Nova Iorque porque non cabía nunha 38. Eu tamén estou farta de dicirlle a miña filla que na 95b por moita 95b que sexa non me entran as tetas...¿canto tardarei en respetar estoutra Sharia das tallas occidentais e poñerme a réxime para que o meu corpo se adapte ao deseños dos nosos executivos (que acaída verba!) da moda?

POST EN ESPAÑOL