desfalecemento súbito

Pegada da imaxe

Marion Ménard, atravesaba a escea para desfalecer teatralmente nos brazos do seu magnífico amante Beaumarchais mentres alguén suplicaba no patio de butacas pola presencia dun médico. As olladas por uns intres ían da luz á escuridade tratando de non perder o fío de dúas realidades tan paradoxalmente idénticas e sincronizadas. Podía tratarse do típico truco teatral no que se quere implicar ao público no desenvolvemento da trama. Non era o caso. Dende o palco do terceiro andar e coa escasa luz que sobraba do escenario albiscabamos o sufrimento real dun espectador anónimo. A., visiblemente afectada falaba da necesidade de paralizar a actuación, xuraba que de ser eu a afectada por unha doenza repentina berraría ata que prenderan as luces e viñera un médico a auxiliarme. Eu faría o mesmo. Paralizaría a ficción. E matinei en seguida na confusión que de cotío nos paraliza, a tranquilidade coa que deixamos fuxir o que queremos mentres erguemos castelos no ar. O señor Flotats estivo grandioso en escea, certo, aplaudín a gusto a súa xenial interpretación de Beaumarchais, mais....