Calle di Botteri

Calle di Botteri

Case todo o mundo estivo alí ou polo menos iso é o que din. Orgullosa e insaciable filla de idades douradas, gústache ese runrun, estar en boca e todos pero só te amosas enteira aos que se che entregan aínda sen verte, case sen sospeitar a túa existencia. Inesgotable república de venus impúdica amosas a serenísima beleza da vellez máis insolente. Ela. Acouga a sabedoría da eternidade que se sabe efémera por iso xenerosamente agasalla aos máis descarados, os que se atreven a ollala sen carautas nen permisos, cos anacos que se desprenden da súa pel quebrada polo descoido e o vicio de tantos anos de esmorga e bebedela. A min. Fálasme cun idioma que arrecende a néboa e que se fai tinta ao mesturarse nas augas das miñas prediccións; saberei onde atopar a cerna do teu verdadeiro encanto, ese misteriosísimo segredo que procuran desesperadamente as musas por encargo e que nunca atoparán por telo esaxeradamente preto dos seus ollos cegos de cobiza. A beleza en estado puro non se che aparece se non es un gatiño negro que se agocha polas noites á caloriña dos teus sottoportegui cansados logo de tanto bruido de exóticas linguas que non entendes, se non es unha gaivota que, insegura, se detén na súa viaxe para volverse pedra ao contemplarse no reflexo das súas bágoas...

¿agora entendes por que non quero ese mercedes cupé que te empeñas en mercar?