lunes, noviembre 17, 2014

La sonrisa de Pablo Iglesias

¡que fenómeno P.I.! Todxs quieren hablar con él, no, medirse con él, en entrevistas que son puro acto de seducción. No son preguntas políticas las que le plantean, sino requiebros amorosos que buscan el placer que unx experimenta cuando es rechazado de plano con una sonrisa. Hoy fue Ana Pastor, la de los ojos-puñales, la sirena que no consiguió hacerse oír por Ulises.¡que divertido resulta todo, al margen de la seriedad plomiza que pueda imprimir un programa político! Resulta todo tan novedoso, ¿verdad?, de repente los políticos, periodistas, tertulianos, parecen momias chachapoyas del viejo Perú. ¿nos lo creemos? no, por supuesto que no, ya no confiamos en los líderes, porque todxs somos líderes en el enjambre virtual que describe el filósofo coreano. Todxs somos politólogxs por lo menos en potencia. Y sin embargo todxs, todxs, buscamos cómo desacreditarlo porque nos parece tan imposible que sea cierto....Que así, de la noche a la mañana haya aparecido alguien que dijese justito, justito, lo que nosotros querríamos decir. Ahhhh el populismo, ¡que manera de destrozar el placer!¡tener que compartir toda una visión del mundo! ¡estar de acuerdo en todo! ...y no poder admitirlo. ¡que emocionante está España! primero nos reunimos en las calles, tomamos las plazas, nos arrimamos a un micrófono y gritamos consignas postmodernas! Nos oyeron hasta en Wall Street y nos copiaron incluso, pero no valía, no teníamos líderes. Ahora tenemos un superlíder, pero tan completamente indiscutible que no puede ser cierto ¡que horror! ¿que hacemos? ¿como no emocionarnos con los puños en alto y no escuchar que se puede asaltar el cielo? Pues bien, yo voy a escuchar, voy a arriesgarme a creer desde la desconfianza absoluta, voy a ver la película hasta el final desde la confortable barrera que me proporciona mi estatus de ciudadana sin voz y sin voto, o no, o voy a traicionarles, porque quizás no todo es tan nuevo y todo estaba ya escrito otros programas sin tanto sex-apeal...ya veremos. De momento leo su tesis doctoral, a sus mentores y sobre todo escudriño su sonrisa, tratando de interpretar la sonrisa de P.I.

Post scriptum 18.11.14

Precisabamos abanear íntegramente a actualidade e Podemos prende cada día unha charamusca que deixa en evidencia a mediocridade da castísima clase política de aquí e acola, vexamos....unha perla:

Ánxel Vence: "Galicia necesita, hoy más que nunca, estrategias y alternativas pensadas desde aquí que, desde luego, no nos va a dar ningún gabinete de la Universidad Complutense de Madrid"

Vaia, faltaba esta visión no xa amplo espectro do contrapodemos, a denteira académica adobiada coa sacrosanta e amedrentada política do terruño, que graciosísimo está sendo todo, e que evidente está sendo a importancia económica duha papeleta, ¿alguén se anima a votar esta conta? ¿canto custa un voto? porque mira que se amoucan con estes afoutos madrileños que tamén queren o seu...

4 comentarios:

crispavon dijo...

escudríñalle a tese, porque o que é o sorriso, non ten falla :)

Ana Bande dijo...

pos a tese tampouco moito, polo que levo lido, que tampouco me voy meter un ladrillo así porque así, só quería saber o seu pedigrí intelectual e xa o vou teño bastante claro.

Ana Bande dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Voz en off dijo...

O máis patético do caso "Pablo Iglesias" é o medo que lle teñen os demais!!