Horror.

A realidade está aí. Ti elixes...

...ver...

...ou pasar de largo...

"No soy quien elige aquí este cuadro de Francis Bacon: la actualidad y la persistencia del horror lo eligen por mí, lo devuelven por la vía de la palabra a lo que Bacon, por esa misma vía, acaba de negar mientras sus pinceles lo afirman más allá de sí mismo". Julio Cortázar.

Anticristo, Lars Von Trier (I)

Anticristo de Lars Von Trier interesa case tanto polos seus danos colaterais como pola proposta estética e sobre todo intelectual que fai o director. Dende a súa estrea en Cannes contemplo desconcertada a proliferación de críticos que rexeitan o filme con tal virulencia que guindan ao lume toda a producción do director. Boyero, cal notable presidente dunha congregación para a doctrina da fe pronuncia o anatema que cegamente seguirán os críticos de provincias. Tomadura de pelo, provocación barata...que lo metan en un frenopático...esto es basura y, coma se o mesmo Demon Trier se lle metese dentro, non se corta, para cualquiera espectador normal es para darle una hostia ao autor directamente, vaia, vaia coa coa retórica de altura. Tolo o director e anormais os espectadores que segundo el sexan da súa parroquia. A vulgaridade e simpleza deste Boyero convida a guindalo tamén ao lixo mais non nos trabuquemos, que precisamente son estas declaracións as que nos axudan a decantarnos por unha ou outra sala en moitas ocasións seguindo o sentido contrario das flechas, claro. Ademais, para non sentírmonos completamente estúpidos por ter disfrutado desta grande película, velaí están outros tontos que tamén morderon o anzol como Vicente Molina Foix. Por fin alguén abre a fiestra e corre o aire, que case afogo entre tanta mala baba. E comeza o gozoso espectáculo de Anticristo. Arte, provocación, misoxinia, intelectualización da maldade, a pasión polo real, a natureza satánica, Ana Mendieta, Strindberg, El Bosco, a música, Goya, Tarkovski, terror xaponés, hardcore, xenocidio, xinocidio, son demasiadas cousas...to be continued...

Imaxe: El Grito, Edward Munch...antes de recibir o tratamento do Dr. Jakobsen

Educación e Paz III, Xesús R. Jares (Coord.)

Cheguei moi tarde a Suso Jares, o día que seu amigo Manuel Bragado fixo unha conmovedora anotación de despedida no seu Brétemas. Lembro que tiven a sensación de terme perdido algo moi importante, pero teño a sorte de poder botarlle a culpa destes baleiros da miña biografía a un longo período no que fun abducida por uns seres moi moi doutro planeta dos que agora non ven ao caso falar. O territoro de Suso Jares era o da Paz e grazas a súa dona, que ten a sorte de chamarse como a utopía do seu namorado, coñezo hoxe un pouco máis da súa loita e da súa obra. Educación e Paz, recolle as achegas de cantos traballaron naquel fermoso proxecto de Suso, Educadores pola Paz. Creo que sería un bo xeito de contribuir á súa nobre causa facerce con estes textos e lembrar a súa obra.

Para saber máis:

Raña L., Paz. Suso Jares, Subversión e tenrura. A Nosa Terra, 29 de xaneiro de 2009.

Raña L., Román. Memoria de Suso Jares. Faro da Cultura, 11 de decembro de 2008.

Publicacións de Suso Jares: Universidade de Santiago, Universidade de Vigo.

Guitarrista e Candela.

Cuidado, tiene los dientecillos muy afilados y sin querer puede haserte daño, como se chama, pregunto, Candela, Candela rebuldeira e divertida só teima con desgallar as miñas chanclas e eu me vexo de socato incluida nun Picasso azul, só que sen tristura, sen esgotamento e sen derrota, aquí só dignidade e beleza, unha man de Durero, e un sorriso de extrema delgadez que marca aristas e ángulos, tengo que tener cuidado, se me va tras la gente, piensa que todo el mundo es bueno, e das verbas cae una contradición, non é posible que ti poidas imaxinar a maldade, pero podería ser tamén un Velázquez...esa combinación terrosa de cores, esa beleza que semella fabricada e cargada de bagaxe histórico, esa fortímisa presencia corporal e espiritual...non, esto ten que ser unha obra de Pierre Gonnord.

Granada, agosto 2009

Desgracia, Steve Jacobs

Concordo con Molina Foix no de corrección escolástica, pero non que sea unha adaptación literal. E que esas dúas impresións parécenme contradictorias, ademais. Hai dous anos que lin o libro e teño mala memoria para feitos, nomes e topografías, pero non para sensacións. E lembro perfectamente a riqueza de matices dunha lectura durísima e dunha crueza só comparable coa hostilidade dun entorno ameazador no que non se albisca esperanza algunha de felicidade e reconciliación. A grandeza de Malkovich impide ver a David Curie, o sublime profesor de literatura no que se debate o romanticismo de Wordsworth e o un irrefrenable deseo sexual ao que é doado responder dende unha posición de poder. A súa relación coas mulleres sempre é de dominio e intúense doadamente o perfil dun maltratador de alto standing. Aí é onde Malkovich está maxistral. Mais a maior parte da historia desenvolvese no complexo contexto da convivencia coa filla, un insólito personaxe que representa maxistralmente a capacidade feminina de autoflaxelación nunha actitude incomprensible de aceptación de tódalas culpas habidas e por haber. Cicais a maior riqueza do filme, e do libro por suposto, e a extraordinaria oportunidade que nos brinda para reflexionar sobre a orixe e complexidade da violencia entre sexos, entre pais e fillos e entre culturas como froito dunha dominación do masculino, do relixioso, do irracional.

[et al.]

promiscuo, como le Déjeneur sur l´herbe

desbocado e transgresor, coma o código de Hammurabi,

irreflexivo, coma o que gravaba nas trabes do seu castelo "¿que sais-je?"

utópico, coma a omnipresencia do deus,

irregular, como a circulación sanguínea,

egoísta, como unha arroiada tropical,

tan oscuro coma os versos do amor oscuro,

indecente, coma o imperativo categórico,

inseguro, como a segunda lei da termodinámica,

e perverso, como Sherezade,

ofensivo, coma o aloumiño do sol no corpo maltratado de unha muller,

desacougante, como a gymnopedie nº 1 de Eric Satie,

tan falso como a verdade que di o poeta,

pecaminoso, iso si, coma todolos santos e mártires,

perigosísimo, como os Cronopios e frío como o gálata moribundo,

incorrecto e desleixado, coma o soneto 88 de Shakespeare,

ofensivo, como o epigrama de Marcial,

e falso, coma o aleph e o zahir, tolo, enaxenado, desordenado, efémero, envelenado....

Incidente aéreo

Ensimismado, repasaba mentalmente o texto da presentación da conta de resultados que tiña que expoñer ante un estrado que sempre me aterrorizaba. Avanzaba lentamente na ringleira de control do aeroporto de Baraxas. Acordei co balbordo da proximidade do arco detector e da cinta transportadora de revisión de equipaxes e foi entón cando erguín a ollada me decatei do incidente. En canto a muller que me precedía se inclina para deixar as súas pertenzas na cinta advirto a fermosura das súas nádegas por mor dunha esgazadura no seu pantalón que deixa ao descuberto unha proporción demasiado alarmante da súa intimidade. Primeiro quedei paralizado e sen saber como actuar. Advertila nese intre suporía crearlle unha situación demasiado incómoda, e non facelo facíame sentir culpable de alta tración. Tratei de acougar enchendo os pulmóns de ar mentres observaba as deliciosas formas daquel corpo que se resistía voluptuosamente a permanecer na paréntese dun traxe de executiva que, derrotado, non agochaba as súas ansias de dominación. Pasei o control nun estado de excitación esaxerado, non sei se tanto pola miña preocupación por axudala nese mal trago como polo aturdimento provocado pola contemplación dun pedazo de anatomía que se me presentaba como ofrecemento solemne dunha liturxia que estaba a piques de comezar. Apurei ao máximo os trámites para contrarrestar os poucos metros que me levaba de vantaxe. Sen prestar case atención agarrei rápidamente o meu maletín de man e corrín tras ela, tiña que achegarme coa suavidade e a precisión xusta para non asustala e asegurarme a súa atención. Decidín abordala verbalmente cun case inaudible por favor que tiven que repetir en tres ocasións sucesivamente máis sonoras ata conseguir que se volvera cara min. Tiven que facer un verdadeiro exercicio de concentración para evitar que aqueles ollos negrísimos me tolearan completamente. Non lembro que foi o que lle dixen exactamente pero decateime que advertiu axiña o ocorrido cando botou a man moi delicadamente ao seu traseiro. Unha complicidade tan espontánea como incomprensible nos levou cara a zona vip onde me ofrecín a axudala aínda a risco de perder o meu voo. Fixen que sentara tranquilamente mentres eu ía na procura dun fío e dunha agulla que ían ensarillar algo máis que unha simple rachadura nun tea.

Fío da fotografía: Chema Madoz

Tren nocturno a Lisboa, Pascal Mercier.

Grazas, Montse, pola recomendación

El día a partir del cual nada sería como antes en la vida de Raimund Gregorius, comenzó como tantos otros días...

Raimundus Gregorius, un profesor de cincuenta anos, respetadísimo filólogo experto en linguas clásicas, cunha vida satisfatoriamente aburrida, nun momento preciso, nun só segundo, decide mudar completamente o rumbo da súa vida. Un casual encontro cunha muller unha mañá que tiña que ser coma centos doutras mañás, e un libro que, casualmente tamén, merca ese día, deciden a Mundus a aparcar a súa vida para rescatar a dun desconocido, un tal Amadeu Prado, do que só coñece unhas verbas portuguesas que leu nese libro. É a historia da procura dun mesmo a través do rescate da vida do outro. O insoportable peso da rutina de décadas esváese o día que R. G. se "atreve" a esas pequenas cousas sen importancia que acaban por converterse en fazañas tan imposibles como acompañar a unha muller ou entrar no Hotel Bellevue, polo que pasaba tódalas mañás cara o instituto. A comodidade, o inmovilismo, o medo aos cambios de Mundus, tradúcense en dependencias tan ridículas como a que experimenta co seu oculista ou coas súas gafas. De feito, a rotura das vellas e grosas gafas do profesor e o obrigado cambio cara un modelo máis lixeiro e moderno significa tamén a superación da súa incapacidade para facer mínimos cambios na súa vida. O libro é tamén unha interesante reflexión sobre as palabras, e por aí andan os ensaios de Montaigne, o Livro do desasosego de Pessoa, as Meditacións de Marco Aurelio, e a historia da represión en Portugal e a nobleza e a covardía, e Maria Joao Pires, e as Variacións Goldberg, e Berna, e Lisboa, e o amor. Veño de autoconvencerme de que sería bo mercar este libro para un agasallo que teño pendente.

Para ti, L.