¡Espiritrompa, ornitorrinco!

Na lingua das bolboretas fíxome chorar a escena na que o neno colle unha pedra para facer o que os demais...por se acaso, porque se te levaban preso sería por algo, poero había unha grande diferenza

nos insultos, o rapaz berrábache ¡espiritrompa! ¡ornitorrinco!...había pouco que aprendera contigo eses deliciosos nomes e agora esas verbas tiradas contra ti son unha grandiosa metáfora do que ocorría no país, do que lles pasaba aos pobriños mestres que ían sendo "retirados" daquela oscura escea. Agora marchas ti, o mestre de verdade, agora que tanto precisabamos da túa afouteza para mandar á merda aínda a tantos coitados que andan disumulando a súa mediocridade e dando a murga todo o día. ¡que enormidade de persoa levabas canda ti! ¡que ollada tan profunda e sinceira! ¡e esa voz que sempre nos escachaba algo por dentro! O tempo amarelo rematou, agora, como a túa avoa Carolina és terra, lume, auga, choiva, e foches tan grande coma ela, tan grande como as oito habitacións daquela túa casa, tan grande como a eternidade da súa lembranza....non podo seguir.