skip to main |
skip to sidebar
Tendais
Foto: Ana B.B. O Cairo, decembro 2007.
Non sei se vos ten pasado, pero esto da rede semella un bucle, ás veces pensas que navegas nun océano infinito de bits e de súpeto tocas a parede, como no Show de Truman. Algo parecido me pasou con esta foto. Estaba a piques de colgala cando atopo que o o Rabudo ven de organizar unha especie de concurso de fotografías de tendais. Pois nada, paso de post e vos deixo coa ROUPA TENDIDA de Nacho M.Fole. A de cousas que poden contar as tendedeiras.
CASTELÁN. No se si os habrá pasado, pero esto de la red parece un bucle, a veces piensas que navegas en un océano infinito de bits e de repente tocas la parede, como en el Show de Truman. Algo parecido me pasó con esta foto. Estaba a punto de colgarla cuando me encuentro con que o Rabudo acaba de poner en marcha una especie de concurso de fotografías de tendales. Pues nada, paso de post y os dejo con ROUPA TENDIDA de Nacho M.Fole. La de cosas que poden contar los tendales.
Foto: Ana B.B. O Cairo, decembro 2007.
.jpg)
.jpg)
11 comentarios:
Pero qué porcos están eses panos ¿non? ¿Seguro que estaban lavados ou a dona/dono decidiu "airear os trapos sucios"?. Bicos.
Esta tendedeira é unha metáfora maxistral da miseria. A fixen no Cairo mentres os conductores da "fragoneta-taxi" "negociaban" coa "policía" para que lles quitasen a "multa" por levar unha "matrícula" doutro "distrito". Nese tempo perdinme por estas ruelas e unha preciosa cairota de ollos verdísimos baixou para levarme á súa casa. Debínlle parecer un obxecto curiosísimo. Esas casas que vostede ve na foto, totalmente agochan moita miseria tamén no interior. A bela rapaza levoune a un cuarto donde había unha señora mayor moi enferma. Tiña os ollos tan afundidos que daba medo caer por eles e a suor da febre semellaba unha capa de óleo para conservar o cadavérico rostro. Penso que a rapaza quería animar un pouco a esta enferma levándome á súa presenza. Pouco puden facer, collína da man, e vin que os seus beizos traballaban un sorriso de agradecemento. Naquel momento asomaron na porta tres rapazas aínda máis fermosas adobiadas coas cores das especias. Semellaban talmente saídas das mil e unha noites. Tal foi a emoción que quixen retratalas para levar unha lembranza súa, pero non puido ser, non me deron permiso para as fotografias. E agora agradézollo porque teño o seu rostro impreso perfectamente na miña memoria. A rapaza dos ollos verdes veu acompañarme ata a rúa e na súa expresión adiviñábase un gran desexo.
Gracias de nuevo por tu visita. Es un honor conectar con la tierra de mis raices, porque yo provengo de Pontevedra, aunque nací y vivo en el País Vasco. Mis padres y demás familia es de Pousa, un pueblito cerca, y las raices más lejanas se van hasta Portugal. Por tanto un disfrute pasar por aquí.
Está claro que a miseria a "airean" cara a dentro. Este coment merece ser un post, si señora. Bicos emocioados.
Asombrosa historia a que conta, Ana.
En efecto, debería ser un post ese texto. Do mellor que ten escrito.
Blanca,
Pois sendo así queda vostede incluida no blogomillo, benvida pois á terra dos seus pais aínda que sexa de xeito virtual.
Lula e Apicultor,
Grazas, sí se precisan as vosas fermosas e doces verbas para ter folgos de continuar ás veces. O maravillosoa é a historia, as verbas non abondan para describir momentos como aquel.
Señora Bande, pase polo meu blog quelle vai facer ilusión (eso espero). Bicos.
Ás veces, a vida deixanos en exposición, incluída a nosa tristura. Como a roupa do tendal.
Descubrín este blog por casualidade, buscando referencias. Sempre de mulleres. Unha gozada as coincidencias! E gústanme os teus comentarios!
A segunda vez que entrei, sen a présa da primeira, xe me dei conta das pinturas... É tremendo o pouco que coñecemos ás persoas ás que chamamos familia. Ao principio non sabía que pasaba. E unha das entradas foi a de Alma Mähler. Tras un pouco de buceo no blog deime conta. Celebro o encontro na rede!
Xa hai un tempo que quería compartir a casualidade. E pedir desculpas polo noso encontro na Casa do Libro en Vigo. Colleume de sorpresa e mirando libros "prohibidos". Corteime. Ás veces o tabú que nos impoñemos nos fai caer na imbecilidade.
Collín forzas agora e mándovos toda a calor que me permite internet. Douvos o abrazo que non puiden dar o outro día.
Querida Pía,
Estou en blanco, malia tódalas "pistas" que das non atino e polo agarimo que amosas gustaríame respostar axeitadamente prégoche que establezas contacto conmigo para que saiba verdadeiramente quen eres.
ambb@uvigo.es
Querida Pía,
Estou en blanco, malia tódalas "pistas" que das non atino e polo agarimo que amosas gustaríame respostar axeitadamente prégoche que establezas contacto conmigo para que saiba verdadeiramente quen eres.
ambb@uvigo.es
Logo de falar co autor das pinturas xa nos decatamos de quen eres. Non se precisan disculpas e me din que no próximo encontro ao café estás convidada. Bicos e apertas.
Publicar un comentario