Galeano en Santiago.

Un erro nun xornal dixital fixo que estiveramos alí con unha hora de antelación. De ter chegado con puntualidade estaríamos no poleiro ou nos ateigados pasillos do Auditorio. Dende agora acreditarei máis na prensa, xúroo. De Galeano xa coñecía casi todo porque levo tempo literalmente abducida por este home que albisca moito máis que dous océanos a un tempo e escoita aos milleiros de mortos que xa van cansos de morrer. A voz de E.G. desfai o nudo que fomos pouquiño a pouco complicando co tempo para amosarnos non a verdade, esa que, como di D.M. remata por entolecer aos que matan no seu nome, senón a palabra espida ou a alma, que en guaraní é a mesma cousa. Emocionaba a emoción das tercas bágoas de Manuel Rivas que non eran quen de respetar o protocolo celosamente vixiado pola responsable "ad hoc", e emocionaba tamén a fermosa ollada deses inmensamente pequenos ollos azuis de Eduardo que convidan a achegarse á fechadura pola que se lle aparecen os espellos.

Afortunadamente Manolo Gago andaba por alí e fixo unha boa reportaxe e Sole, unhas fotos de luxo....non coma outras. Grazas Sonia, fixeches máis do que eu pensaba cunha cámara case sen batería e sen memoria.

To be continue....

VERSIÓN EN CASTELÁN: Un error en un periódico digital hizo que estuviéramos allí con una hora de antelación. De haber llegado con puntualidad estaríamos en el "gallinero" o en los congestionados pasillos del Auditorio. Desde ahora me fiaré mucho más de la prensa, lo juro. De Galeano ya coñecía casi todo porque llevo tiempo literalmente abducida por este hombr que ve mucho máis que dos océanos a un tiempo y escucha a los miles de muertos tan cansados de morir. La voz de E.G. deshace el nudo que poco a poco vamos complicando con el tiempo, para mostrarnos no la verdad, esa que, como dice D.M. acaba por enloquecer a los que matan en su nombre, sino la palabra desnuda o el alma, que en guaraní es la misma cosa. Emocionaba la emoción de las pertinaces lágrimas de Manuel Rivas que no eran capaces de respetar el protocolo celosamente vigilado por el responsable "ad hoc", y emocionaba también la hermosísima mirada de esos inmensamente pequeños ojos azules de Eduardo que invitan a acercarse al ojo de la cerradura por la que se le aparecen los espejos.
Afortunadamente Manolo Gago andaba por alí e fixo unha boa reportaxe e Sole, unhas fotos de luxo....non coma outras. Grazas Sonia, fixeches máis do que eu pensaba cunha cámara case sen batería e sen memoria.
To be continue....

Máis información: Correo Gallego, El País, Galicia Hoxe, Galicia Hoxe, ABC, clubinternacionaldeprensa.org, altermundo.org, eduardogaleano.net.

Blogs: Capítulo 0,