Cincocentos anos....¡cantas historias!

Esta vella amiga de máis de cincocentos anos, si, ¡500 anos! consérvase nun maxestoso bosque de faias agochado entre as misteriosas e feridas montañas leonesas. Non puiden resistir a tentación de darlle unha forte aperta e acariñar a as súas lenes engurras de pel de dinosaurio. Devecía por sentar ao seu carón agardando á noite para escoitar os milleiros de historias que leva escritas nas fendeduras do seu tronco. De cando era pequena e os aldeáns falaban dun tal Cristóbal Colón que seica chegara a outro mundo, de cando xa ben moza escoitou dende a profundidade do val o rebumbio dos foguetes pola retirada do francés, e a todos os que non tragaron con letanías e chamamentos para matar e maldicir. Cantos Tristáns e Isoldas non verían estes ollos de madeira nobre e calada. E cantas mortes miraría tamén. As derradeiras, os escravos da mina do Pozón aos que deixaba recostarse no seu ventre cando aínda sen sol, marchaban cos seus pulmóns rebentados, máis cansos aínda que á volta, cando semellaban fantasmas, aquela negrísima procesión de homes sacrificados ao monstro do patrón, do moloch que ameazaba con descartalos cada día da morte gloriosa. Algún sobreviviu para contárnolo, outro milagro, porque en contra de tódalas estatísticas e realidades, este home que nos narrou as penalidades daquela non-vida, ten agora setenta e cinco anos. Nunha truculenta partida contra a morte, a silicose vai perdendo por moitos anos. Ogallá siga aí sentado ao fresco por moito tempo máis, ao pe das escombreiras ás que sinala co seu caxato coma ríndose delas, pero non.