Na perruquería, lendo a Margaret.

Logo de catro ou cinco días de faltar á miña cita coa perruqueira e coa enerxía que che da o ver que a raíz xa ameaza con acadar ás puntas, conseguín sentarme na cadeira eléctrica. Collera o meu libro da Atwood e levaba dúas frases cando sentín xirar bruscamente a cadeira que estaba ao meu carón. Nestes casos non me volvo nunca polo terror de ter que comezar unha conversa sobre eses temas de actualidade dos que sempre me faltan datos. Pero sobre todo porque nun momento do proceso sempre teño que quitar as gafas e entón ven o peor. Teño que seguir ollando ao que se supón que son os ollos da miña interlocutora a través do espello, e estou segura de que teño o mesmo careto que Lucas. Ten quince dipotrías pero pensa que pode quitar as gafas, mordisquear a patilla e mirarte aos ollos como se fose Clooney no anuncio de Martini. O que semella de verdade é un actor que esqueceu o seu papel e ten que mirar constantemente ao apuntador. Pois ben, nada máis sentarme escoitei a voz da selva. Hay hija, hay que ver lo buenos que se ponen los tíos con la edad y cómo nos estropeamos nosotras. Quedei paralizada perante uns segundos tratando manter o equilibro para non facerlle tragar o Hola, facerlle a cera en todo o cráneo e agasallala cunha pedicura cun martelo pilón. Pero non, esta frase gloriosa, tan asimilada xa ao noso ADN, só me fixo sorrir. Entón conxurei ao monstro que ía aparecendo no meu espello grazas á pericia da miña perruqueira coa súa brocha enchoupada en chapapote. Erguín a cabeza e chisqueille un ollo a Margaret.