Ollo de gato, Margaret Atwood

Estou lendo case todo desta escritora canadiana agora moito máis coñecida por mor do premio. Coa Awtood atopei o meu alter ego, bueno, a que eu elixiría como meu alter ego no caso de que eu fose escritora. Pode conxugar impresionantes descripcións co ton rotundo e a seguridade que a frase curta imprime á narración. Ollo de gato é a biografía de Elaine Risley, unha pintora que volve a Toronto, a cidade da súa infancia e adolescencia, para asistir a unha retrospectiva da súa obra. Os capìtulos de Elaine adulta intercálanse cos da súa infancia. Ao comezo lembrei esoutra historia marabillosa doutra escritora, Muriel Burbery. A mesma estructura narrativa e case idénticos personaxes principais: unha nena e unha muller adulta. A diferencia é que na obra da Atwood as dúas son a mesma persoa. A vida da nena non é unha historia feliz. A maior parte da súa infancia desenvólvese nun pechado círculo de "amigas" no que Eleine é a parte débil, o obxecto de burla e desprezo. Trátase dun magnífico retrato do acoso escolar (por favor, non digades bullying, cos neoloxismos axudamos a agochar os problemas) que malia todo o que nos mintan, nin é novo nin é máis cruel hoxendía. Facede unha proba. Xuntádevos cos colegas e lembrade aqueles lonxanos días da escola ou do instituto. Cando vos ceibaron dun valado por non querer bicar a aquel monstro coa cara chea de grans, ou cando mallastes naquel neno raro que ademáis tiña o feo costume de "chivarse" das vosas falcatruadas, ou lembrade aquela nena que non tiña con quen xogar e sentaba soíña no chanzo do patio. Ollo de gato ten a extraordinaria capacidade para reproducir eses episodios de maltrato, acoso, abuso, ou como lle queiramos chamar, que moitos de nós cometimos, sufrimos ou miramos de lonxe con esa mestura de medo e mágoa que produce a impotencia fronte a unha grande inxustiza. Penso que este é o verdadeiro valor do libro. Abre unha porta que xa semellaba fechada para sempre. Pasoume en moitos parágrafos, de súpeto unha historia que me levaba á miña infancia e que se desenvolvía como unha versión paralela da historia de Elaine e éntranche gañas de escribir a túa propia biografía, saír á caza desas lembranzas que veñen de cobrar vida e ameazan por esmorecer outra vez, e cicais para sempre. Gústame Margaret Atwood porque é unha valente e os seus personaxes non son eses seres planos ou como moito bidimensionais que pasean indiferentes polo mundo real. Os personaxes de Atwood adoitan ser mulleres e homes conscientes de ser eso, mulleres e homes. Son seres que pensan e adoitan ladear a cabeza, dar unha volta, contar ata dez ou colocar ben as gafas antes de abrir a boca. Paga a pena escoitalos. Seguiremos coa Atwood.

POST EN ESPAÑOL