Premio Glaneuse.

Non coñezo a verba galega para espigar, aínda que...¿como dicía o avó?, si, velaí está, apañar. Como imos apañar as patatas. Ben, ao caso. Espigar, apañar, son verbos en desuso. Reflicten accións que xa poucas veces se levan a cabo e se se fan, non é dende logo dun xeito semellante ao que lembramos. Espigar, apañar, facíase en grupo e facíase na eira. E o que se recollía, fosen patacas, ou millo, ou mesmo cabichas, eran obxectos de valor para quen o facía. Agora os obxectos son valiosos precisamente porque se fabrican para que se estraguen o mesmo día que finaliza o seu período de garantía. O sistema, deste xeito tan pernicioso, retroaliméntase e fai posible a circulación do líquido elemento que mantén vivo ao monstro. Esquecede pois as vellas consignas. Nada de gardar, coser, arranxar, aforrar, pegar, enfiar, amorear. Desbotade as cousas dende que as pagades. Ese é o camiño, a verdade e a vida. ¿ou non estades a ver cada día as transfusións que se lle teñen que practicar aos nosos fornecedores de alimentos, paixóns, vestidos, medicamentos e manufacturas de todo tipo? Ben, esquecede todo o anterior, son desbarres meus, dun luns moi frío, pero tamén moi triste porque seguimos sentindo os laios das que saben que van morrer irremediablemente a mans dun home que amaron e polo que renunciaron absolutamente a todo. Hoxe volve ser un deses días nos que a sensación de impotencia me afoga. Mais sigamos espigando, apañando. Porque neste mundo aparentemente irreal da rede, hai tesouros en forma de blogs que día a día, fan compoñendo un fermosísimo mosaico que da vida ao que se fixo para non tela. Lula, por exemplo, é unha auténtica glaneuse. Para ela, vai este premio. Porque o merece. Porque os colecciona. Porque apaña cabichas que pola maxia da súa verba se mudan en alfaias. E sobre todo...para que non marche. E co premio, achégote, achégovos este fermosísimo documental de Agnes Varda.

Les glaneurs et la glaneuse