The Reader.

Decateime dende o comezo que a presenta absoluta da Winslet ía esixir un esforzo especial cara aspectos nada secundarios do relato mesmo e de matices a nivel de interpetación que farían obrigada unha segunda visión do filme. Da Winslet está todo dito, e aínda coido que son poucas as louvanzas que merece esa especial complicidade coa cámara que non cansa do seu corpo e a súa ollada. David Kross, o mociño Michael Berg, o lector, vaise escribindo a modo, e dende a páxina en branco da virxinidade inicial vanse sucedendo esceas de intensa paixón que deixarán pegada nun home bo, pero tamén covarde, no que albiscamos a posibilidade dese mal absoluto que xa tiña que estar redimido. Hanna representa o incomprensible, o propio xenocidio, e dende unha personalidade rica pero doada e ata diríamos estandar, podemos entender ata o máis horrible. Só con Primo Levi xa temos a chave para entender ese porque que se magnifica como símbolo dunha hipocresía universal tan revirada coma a propia solución final. Mais Michel Berg somos nós, os que temos que atopar o xeito de vivir coa banalidade do mal, que explicara Arendt, o sabérmonos incapaces de distinguilo do ben, e polo tanto de sentir culpa ou remordemento nengún. Bruno Ganz, Rohl, é un profesor universitario que carga co peso da derrota perante unha explicación tan científica coma infame. A xustiza, a lei, os supostos principios organizadores da polis en cuxo sacrificio se ofrecen agora os seus cidadáns. E hai moito máis e bo nesta adaptación do relato de Schlink...