Cuñadxs somos todos.

O noso J.L.Balbín, sempre ten a clave para propoñer tema, por algo será que se autonomea con ese saboroso arrecendo. Debeu albiscar ese brillo especial nos ollos que delata a o irreflenable desexo de catarse colectiva e repartiu coitelos con chourizo propoñendo xs coitadxs cuñadxs como diana das nosas ensanguentadas verbas. A caixa de Pandora tiña lume e enchoupámonos a gusto no caldo primixenio dos tópicos máis divertidos. Non podería reproducirvos nin media ducia dos microrrelatos que literalmente nos demediaron a case todxs. Primeiro porque por aquí tamén andan xs cuñadxs, eses seres omnipresentes que aparecen nos máis inesperados recunchos das nosas vidas. As redes sociais son o paradiso dxs cuñadxs, ¿ou non sentides a seu alento na nuca cada vez que pecades no feisbol? Pero tampouco podería porque estabamos tan desatados que as conversas eran a cinco e seis voces e alí, malia que alguén dixo que estaba tomando apuntes, non quedou nada escrito. Eu teño algún tesouro entre o mundo do cuñadazgo que algún día aproveitarei para un monólogo adhoc nun contubernio que se precie, pero só entre moi amigos. Houbo microanécdotas e relatos de longa duración onde algunha falcatruada da cuñadería trouxo consecuencias emocionais e profesionais. Contadas por quen ten o elixir para construir historias foi un agasallo para todxs. E no medio alí caladiño o noso profesor Ekman, coma se non fose con el a cousa, coma se non fose o culpable de todo, facéndose o inocente. Menos mal que chegou Paranokia, o vice en itinere que sempre rega con fartura os escasísimos silencios que impón a cuchipanda. Que ben o pasamos!